ตอนที่  14   คุณลุงธนนท์

 

วันศุกร์ถัดมาหิรัญก็มารับลูกไปค้างที่ฟาร์มเป็นครั้งแรกตามที่ตกลงกันไว้กับกัทลี   เขาขับรถกระบะมาจอดหน้าบ้านเช่าในเมืองตรงเวลาเป๊ะ เด็กหญิงวิ่งออกมาพร้อมเป้ใบเล็กและรองเท้าบูตส์ลายการ์ตูน

“พ่อมาแล้วค่ะแม่” เธอตะโกนเรียก

“อย่าลืมของนะลูก”

กัทลีเดินตามออกมา  ในมือเธอถือถุงผ้าซึ่งใส่เสื้อผ้าและหนังสืออ่านเล่นยื่นให้ลูก‍สาว

“ขอบคุณค่ะแม่” บัวชมพูหอมแก้มแม่แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ

กัทลียืนมองจนรถคันนั้นลับตา เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะปิดประตูเข้าบ้าน  พลางคิดว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะได้เคลียร์งานค้างให้เสร็จเสียที

ที่ฟาร์มเม‍ล่อนที่ตอนนี้ได้ชื่อแล้วว่าฟาร์มบัวชมพู  ซึ่งเด็กหญิงหลังจากที่รู้ว่าพ่อตั้งชื่อฟาร์มตามชื่อจริงของตัวเองก็ทำตาโตและยิ้มร่าอย่างพอใจ  

จากที่เคยมีบ้านน็อกดาวน์สีขาวสะอาดหลังเล็กขนาดหนึ่งห้องนอน  ด้านข้างก็มีบ้านอีกหลังที่ขนาดใหญ่กว่าเดิมเป็นบ้านสีชมพูมีห้องนอน  ระเบียง  ห้องโถงพร้อมครัวติดตั้งเสร็จเรียบร้อยสำหรับให้เด็กหญิงโดยที่แบบและสีบ้านเธอเป็นคนเลือกเอง  

ไม่ไกลกันเป็นโดมปลูกเม‍ล่อนจำนวน 5 หลังเรียงกันเป็นแถว   ด้านข้างมีถังน้ำและบ่อที่ขุดไว้เก็บน้ำฝนและน้ำจากบ่อบาดาล

“หนูจะช่วยพ่อทำฟาร์ม”

บัวชมพูตื่นเต้นเมื่อเดินลงจากรถ พ่อพาเธอเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดทำงานตัวเล็กและสวมหมวกปีกกว้างกันแดด  จากนั้นเธอเดินตามพ่อเข้าไปยังโรงเรือนเพาะกล้า

“เอาล่ะ วันนี้เราจะย้ายต้นกล้าไปลงถุงปลูกนะลูก เดี๋ยวพ่อสอนวิธีก่อน” หิรัญอธิบายพลางวางต้นกล้าเม‍ล่อนลงบนโต๊ะไม้

เด็กหญิงตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ เธอหยิบต้นกล้าอย่างระมัดระวังแล้วก้มลงวางลงถุงดินเบาๆ ราวกับกลัวมันจะเจ็บ

“เก่งมากเลยน้องบัวของพ่อ”

หิรัญมองลูก‍สาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ภายในใจเขากลับเริ่มมีเสียงถามตัวเองดังขึ้นเรื่อยๆ ว่าที่ผ่านมาเขาปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดมือไปได้อย่างไร

หลังจากทำงานเสร็จ ทั้งสองพ่อลูกพากันไปนั่งใต้ต้นมะม่วงหลังบ้าน  คนเป็นพ่อแกะปิ่นโตที่เตรียมไว้  มีหมูทอด น้ำพริก และข้าวสวยร้อนๆ  ที่นางจันทร์‍หอมมารดาทำและให้คนเอามาส่งให้

“กินแบบนี้ได้ไหมลูก”

“ได้ค่ะพ่อ หนูชอบหมูทอดของย่าด้วย” บัวชมพูตอบตาเป็นประกาย

เสียงหัวเราะของเด็กหญิงใต้ต้นไม้บ่ายวันนั้น ทำให้หิรัญได้รู้ว่าความสุขจริงๆ ไม่ใช่สิ่งยิ่งใหญ่อะไรเลย   แต่มันคือการที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขตรงหน้า

วันเสาร์ทั้งวันผ่านไปด้วยเสียงหัวเราะของพ่อลูก และวันอาทิตย์เช้าหิรัญก็มาส่งลูกถึงหน้าบ้านของกัทลี

“แม่จ๋า หนูช่วยพ่อปลูกต้นไม้ด้วยล่ะ ไว้หนูจะวาดรูปฟาร์มให้ดูนะคะ”

“ดีจังลูก  ลูกแม่เก่งจัง” กัทลียิ้มพลางลูบหัวลูกเบาๆ

หิรัญไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้าให้กัทลีก่อนจะหันกลับไปที่รถอย่างเงียบๆ แต่ไม่ทันที่เขาจะเปิดประตูรถ น้องบัวก็ร้องเรียก

“พ่อคะ”

หิรัญหันกลับไปทันที “ว่าไงลูก?”

“หนูรักพ่อค่ะ” เธอยิ้มตาใส

หิรัญนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเดินกลับไปกอดลูกแน่น

“พ่อก็รักลูกเหมือนกันครับ”

ขณะที่เขากอดลูก‍สาวแน่นนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองกัทลีอีกครั้ง และครั้งนี้... กัทลีก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร เสียงรถอีกคันก็ดังขึ้นหน้าบ้าน รถกระบะคันหนึ่งมาจอดเงียบๆ ชายหนุ่มท่าทางสุภาพลงจากรถพร้อมถุงกับข้าวในมือ

“สวัสดีครับคุณหิรัญ”

ธนนท์กล่าวทักทายพร้อมยิ้มบาง “ผมแวะเอากับข้าวมาให้กล้วยพอดี”

“ลุงนนท์” บัวชมพูยิ้มกว้างและวิ่งเข้าไปทักทาย

หิรัญยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตามองถุงกับข้าวในมือชายอีกคนและความคุ้นเคยของลูก‍สาวที่มีต่อเขาคนนั้น  ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร  กัทลีหันไปพูดกับธนนท์เบาๆ

“ขอบคุณมากนะคะพี่นนท์  ที่เป็นธุระซื้อมาฝากพอดีของในตู้เย็นเหลือแต่ไข่กับมะเขือ  แล้วรายงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้ก็ยังไม่เสร็จสักทีค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับกล้วย   พี่ต้องแวะตลาดอยู่แล้ว”

หิรัญรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นส่วนเกินชายหนุ่มก้มหน้าลงช้าๆ ราวกับไม่อยากเห็นภาพนั้นและหันหลังกลับเดินไปที่รถอีกครั้ง

เสียงประตูรถปิดลงพร้อมกับลมหายใจหนักๆ ที่หลุดออกมา หิรัญนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยสักพักก่อนสตาร์ตรถ เขาจำได้ดีถึงวันที่กัทลีโทรหาครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะถูกเขาบล็อกเบอร์โทร  ตอนนั้นเขาอยู่ในหอพักที่กรุงเทพฯ มัวแต่วุ่นวายกับกิจกรรมของมหาวิทยาลัย ไม่แม้แต่จะฟังเสียงลูกที่ร้องอยู่ไกลๆ ในสาย

เขาคิดถึงครั้งแรกที่ได้เห็นภาพบัวชมพูยามแรกเกิดในโรงพยาบาล   ตอนนั้นเขาบอกตัวเองว่าถึงไปเยี่ยมเขาก็คงกลัวจนไม่กล้าจับลูกอยู่ดี  กลัวทำแกเจ็บเพราะไม่คุ้นกับเด็กอ่อน   แต่ตอนนั้นก็ยังบอกกับตัวเองว่าจะหาโอกาสมาหาลูกและกัทลี  แต่เขาก็ละเลยมันไปอีก

จนวันนี้ที่เขากลับมา  แต่ดูเหมือนว่าข้างกายของกัทลีจะมีผู้ชายพร้อมเคียงข้างและนั่นไม่ใช่ที่ของเขา 

“ครั้งนี้...จะยังทันอยู่ไหม”  เขาถามตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากหน้าบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

เย็นวันนั้นหลังจากขับรถกลับมาถึงฟาร์ม  หิรัญก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก  เขาโทรหาเพื่อนสนิทในกลุ่มคนหนึ่งซึ่งก็ไม่พ้นธนัชหรือบอมเพื่อนคนดีคนเดิม

“ไอ้บอม... กูอยากคุยด้วยหน่อยว่ะ  มีเรื่องอยากเล่าเต็มไปหมดเลย”

เสียงปลายสายหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบกลับอย่างรู้ทัน  ไอ้ห่านี่เวลามีอะไรดีๆ ไม่เคยคิดถึงกูหรอก   “เออ   มึงโทรมาเมื่อไหร่กูว่างเสมอ ว่าแต่มึงจะเล่าเรื่องลูกได้ยังกูอยากรู้มากครับ”

หิรัญหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะตอบว่า “ก็เรื่องนี้ล่ะ  ถ้าแม่ของลูกกูเขาจะหาพ่อใหม่ให้ลูก  กูทำไงดีวะมึง”

“ก่อนจะไปเรื่องเขาจะหาพ่อใหม่ให้ลูก  มึงเล่าความชั่วมึงมาก่อนครับเพื่อนว่าเรื่องเป็นไงมาไง  มึงมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่  ตั้งแต่ตอนไหนวะหิน  สมัยเรียนมหาลัยกูอยู่กับมึงแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงมึงเอาเวลาไหนไปนอกใจกูทำสาวท้องวะ”   ธนัชพูดทีเล่นทีจริง ตามที่เคยมีคนสงสัยว่าเขาและหิรัญเป็นคู่รักกัน  ตามประสาจินตนาการอันเพริดแพร้วของพวกสาววายที่มีเกลื่อนมหาวิทยาลัยในตอนนั้น

“เปล่าเลยมึง  กูไม่ได้ไปทำสาวไหนท้องตอนเรียนมหาลัย”  หิรัญตอบช้าๆ  กว่าจะพูดจนจบคนฟังก็แทบขาดใจเพราะความอยากรู้ไม่ไหว

“แต่กูทำผู้หญิงท้องก่อนเข้ามหาลัยว่ะ  เขาเป็นแฟนกูนี่ล่ะตอนแรกเราตั้งใจจะมาเรียนด้วยกันแต่พอดีเขาท้องก่อน  กูก็เลยไปเรียนคนเดียว”

หากหิรัญมีตาทิพย์ก็คงเห็นว่าปลายสายทำท่าช็อกไปแล้ว แต่เพราะว่าเขาไม่มี  ชายหนุ่มจึงได้ยินแค่เพียงคำสบถว่า

“ไอ้เหี้ย...  มึงชั่วกว่าที่กูคิดอีกนะไอ้หิน”