ตอนที่ 15  ทุกการกระทำมีผลตามมาเสมอ

วันจันทร์บัวชมพูตื่นแต่เช้าอย่างสดชื่น  ในตอนนี้ที่เด็กหญิงอยู่ในช่วงปิดเทอม  ระหว่างที่แม่ไปทำงานน้องบัวจะอยู่ที่บ้านโดยที่มีพี่เลี้ยงดูแล  โดยที่ช่วงนี้พี่เลี้ยงของน้องบัวที่กัทลีเคยจ้างที่บ้านเก่าย้ายตามมารับหน้าที่เดิมเรียบร้อยแล้ว 

ในช่วงสัปดาห์แรกๆ ที่น้องบัวมาอยู่ด้วย  ผู้บังคับบัญชาอนุญาตให้เธอพาลูกไปที่ทำงานด้วยเพราะเห็นใจว่าเพิ่งย้ายมา  และกัทลีเองก็จะได้พาลูกไปทำความรู้จักกับคนรอบข้างใหม่ๆ ที่ควรรู้จักไว้ได้ด้วย 

หากแต่เมื่อผ่านไปสองสัปดาห์หญิงสาวก็คิดว่าลูกรู้จักบ้านใหม่และปรับตัวได้ดีพอสมควรแล้ว  และเธอควรหากิจกรรมอื่นให้ลูกทำที่บ้านระหว่างแม่ออกไปทำงาน   

ในวันแรกเธอสั่งงานให้เด็กหญิงทำแบบฝึกหัดและกำชับทั้งลูกและพี่เลี้ยงเรื่องความปลอดภัยต่างๆ  รวมถึงติดกล้องวงจรปิดไว้เพื่อที่เธอจะได้ดูลูกได้

แต่ในตอนสายเด็กหญิงโทรไปหาหิรัญและบอกกับชายหนุ่มว่าอยากไปดูต้นเม‍ล่อน  ซึ่งเมื่อหิรัญรู้ว่าลูกอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงสองคนในช่วงกลางวัน  ชายหนุ่มก็ร้อนใจจนต้องโทรไปหากัทลีในตอนเที่ยงเพื่อคุยเรื่องข้อตกลงดูแลลูกใหม่

“ยังไงนะหิน  คุณว่าอะไรนะ”

“ตอนนี้น้องบัวปิดเทอม  วันทำงานถ้าคุณไม่พาลูกไปทำงานด้วยหรือไปเรียนพิเศษก็ให้น้องบัวมาอยู่กับผมที่ฟาร์มได้ไหมกล้วย  ผมเป็นห่วงลูกไม่อยากให้แกอยู่ตามลำพังกับพี่เลี้ยงที่บ้านสองคน”  เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา

“แล้วคุณไม่ต้องทำงานเหรอหิน  ที่ฟาร์มของคุณมีแต่คนงาน  มีบ่อน้ำ  รถราเครื่องจักรก็เยอะถ้าลูกไม่อยู่ในสายตาตลอดเวลาฉันว่าอันตรายกว่าให้น้องบัวอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงอีก” 

“ผมทำงานผมก็ดูแลลูกได้  งั้นคุณลองถามลูกไหมว่าแกจะเลือกอยู่กับพี่เลี้ยงสองคน   หรือว่าจะมาอยู่กับพ่อในตอนกลางวันแล้วกลับบ้านตอนเย็นหลังคุณเลิกงาน”   

หญิงสาวตอบตกลงว่าจะให้เรื่องเป็นไปตามความต้องการของลูก  การตัดสินใจทุกเรื่องที่เกี่ยวกับลูกขึ้นอยู่กับความสุขของแกเป็นหลัก  แต่ภายในใจเธอกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่กล้าถามตัวเอง

เย็นวันนั้นกัทลีถามลูก‍สาวตามตรง  เด็กหญิงเหลือบตามองแม่รู้สึกเหมือนทำผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้  และความรู้สึกนั้นก็ส่งผ่านมาทางสีหน้าจนแม่รับรู้ได้จนเธอต้องดึงร่างเล็กมากอด

“แม่ไม่ได้ว่าหนู  ที่ถามเพราะแม่อยากให้หนูโอเคที่สุด  ถ้าก่อนเปิดเทอมในวันที่แม่ต้องไปทำงานหนูจะไปอยู่กับพ่อที่ฟาร์มก็ได้นะ  เย็นเลิกงานแม่ไปรับหนูเองก็ได้ค่ะลูก”

น้องบัวนิ่งให้กอดชั่วครู่ก่อนที่เธอจะขยับตัว   “หนูอยากไปอยู่ดูต้นเม‍ล่อนที่หนูปลูกค่ะแม่   หนูเอาแบบฝึกหัดไปทำที่บ้านพ่อก็ได้นะคะแม่แล้วตอนเย็นหนูจะส่งการบ้านให้แม่ตรวจ”  เด็กหญิงต่อรอง  

กัทลียิ้มและลอบถอนใจ   เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่น้องบัวเริ่มแสดงออกชัดขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเธอยังต้องการพ่อ   

ความสัมพันธ์ของธนนท์และกัทลียังคงเส้นคงวา  ชายหนุ่มรุ่นพี่ยังคงความสุภาพ อบอุ่น และพร้อมช่วยเหลือในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และไม่เคยร้องขออะไรตอบแทน  

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กัทลีอยากเปิดใจคบหากับเขามากไปกว่าเพื่อนร่วมงาน  และยิ่งเขาดีกับเธอหญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ทุกครั้งที่มองหน้าเขา

เช้าวันต่อมาธนนท์มาส่งเอกสารราชการให้ที่แผนกตามปกติ เขาทักทายนาราและส่งยิ้มเลยมาให้กัทลี

“สวัสดีครับพี่นา สวัสดีครับกล้วย”

“หวัดดีจ้า  เอ๊ะทำไมวันนี้ดูนนท์อารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ” นาราตอบพลางยิ้มไปด้วยเหมือนจะแซว

“อากาศดีเลยอารมณ์ดีครับพี่  ไม่มีอะไรหรอก” เขาตอบปนหัวเราะแล้วหันไปยิ้มให้กัทลี

“เอกสารนี่พี่ลงความเห็นมาแล้ว  ยังไงกล้วยอ่านอีกทีแล้วพิจารณาใหม่  สรุปยังไงส่งไฟล์ก๊อบปี้ไปทางอีเมลของพี่ได้เลยครับ  เดี๋ยวพี่ขอตัวไปห้องข้างๆ ก่อนนะครับ  ต้องส่งแฟ้มอีกชุด”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ  จริงๆ พี่นนท์ให้กล้วยไปรับเอกสารเองก็ได้ค่ะไม่เห็นต้องเดินมาเอง” กัทลีตอบแต่ชายหนุ่มรีบโบกมือไปมา

“ไม่เป็นไร  พอดีพี่มีเรื่องต้องคุยกับการเงินอยู่แล้วไหนๆ จะมาก็เลยหยิบแฟ้มของกล้วยติดมือมาด้วยพอดี” 

ชายหนุ่มอธิบายและขอตัวไปทำงานต่อ  หลังจากเขาเดินไปแล้วกัทลีมองตามหลังไปส่วนนาราก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ

“กล้วย  พี่ขอถามจริงๆ เถอะนะ”

“คะพี่นา”  กัทลีหันหน้ามามองหัวหน้าสาว

“นนท์เขาดีกับกล้วยขนาดนี้  ออกตัวแรงแบบนี้  กล้วยเคยคิดอะไรกับเขาบ้างไหม?”

คำถามนั้นทำให้คนที่ถูกถามเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง  กัทลีเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า

“กล้วยยังไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะเรื่องนี้  ไม่อยากคิดด้วยค่ะพี่นา

น้องบัวกำลังโตก็ต้องยิ่งใส่ใจมากขึ้น  อีกอย่างกล้วยไม่อยากให้ใครมองว่าตัวเองหาคนมาช่วยรับภาระเกี่ยวกับลูก”

เธอหาคำตอบที่ดีที่สุดทว่าหนักแน่นและเหมาะสมกับสถานการณ์ในเวลานี้มาจนได้  และมันก็สมเหตุสมผลจนคู่สนทนาคล้อยตาม

“ก็ดีเหมือนกัน  พี่ว่าเรื่องนี้อย่ารีบเลยยิ่งเรามีลูกถ้ามีแฟนใหม่ก็ไม่ใช่แค่หาแฟนแต่เขาต้องมาเป็นอีกคนในครอบครัวด้วย”  นาราพูดอย่างเป็นกลาง  หากทั้งสองเป็นคู่กันจริงสักวันก็คงลงเอยกันได้

บ่ายวันเดียวกันนั้นซึ่งเป็นช่วงเวลาพักเบรกของคนงาน  หิรัญนั่งดูแดดที่ตกกระทบกับผนังโดมปลูกเม‍ล่อน  ตอนนี้เม‍ล่อนในแปลงทดลองกำลังโตวันโตคืนและช่วงนี้เขาและคนงานต้องเร่งทยอยผูกต้นเม‍ล่อนเข้ากับเชือกที่โยงด้านบน  ให้ยอดของมันไต่ขึ้นไปตามเส้นเชือกเป็นการบังคับทิศทางการเติบโต  ง่ายต่อการดูแลซึ่งมีผลกับคุณภาพของผลผลิต  แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงคำพูดของธนัชเมื่อคืนว่า

"มึงน่ะอย่าเอาแต่คิดว่าเขาจะมีคนใหม่หรือยัง มึงต้องถามตัวเองก่อน ว่ามึงจะกลับไปทำให้เขามีความสุขได้ไหม   ถ้ายังไม่แน่ใจหรือยังไม่ได้คิดก็อย่าเพิ่งไปคิดหมั่นไส้ใครเลย”

หิรัญกำมือแน่น เขารู้ตัวดีว่าเขาเคยทำผิดพลาดมากแค่ไหน และตอนนี้แม้แต่คำขอโทษก็อาจไม่เพียงพอแล้ว

แต่เขาก็ยังอยากพยายาม  แม้ว่าความพยายามนั้นจะไม่มีใครรับรู้เลยก็ตาม...

ชายหนุ่มลุกไปทำงานต่อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังฟุ้งซ่านมากไป  ขณะมือข้างหนึ่งกำลังจับเชือกเส้นที่โยงขึ้นหลักด้านบน  ดึงปลายเชือกให้ผูกกับต้นเม‍ล่อนที่เริ่มมีใบจริงสามสี่ใบแล้ว   และอีกไม่นานมันจะเริ่มมีดอก 

เพียงแต่ว่าในช่วงแรกๆ เขาจะเด็ดดอกตัวเมียทิ้ง  โดยเก็บไว้เฉพาะดอกที่ออกในข้อที่แปดถึงสิบห้าเท่านั้นเพื่อความสมบูรณ์ของผลที่เขาจะคัดไว้ให้โตเพียงต้นละหนึ่งผล 

ทันใดภาพและเสียงในอดีตลอยเข้ามา

“ต้นไม้เหมือนลูกนะ ต้องดูแลดีๆ ไม่งั้นก็ไม่รอด”

 ตอนนั้นเองที่เขานึกได้ว่าสมัยเรียนมัธยมที่ตัวเองเคยทำแปลงทดลองปลูกเม‍ล่อน  กัทลีเคยช่วยเขามัดต้นเม‍ล่อนกับหลักแบบนี้   และทั้งที่มือเปื้อนดินเธอก็ยังยิ้มเมื่อเขาทำอะไรตลกๆ  และดุเมื่อเขามือหนักไปจนต้นไม้ช้ำ

เขาเพิ่งรู้ตัวว่า  ทุกอย่างที่ตัวเองทำในปัจจุบันล้วนวนเวียนกับอดีตที่เคยมีกับกัทลีทั้งสิ้น