ตอนที่ 16 คุณพ่อคนใหม่กับลูก‍สาวคนเดิม

 

หิรัญจอดรถไว้ที่ริมรั้วบ้านเช่าของกัทลี  เขาก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นแรงกว่าทุกวัน  เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะเริ่มมารับลูกไปอยู่ด้วยทั้งวัน  เพราะว่าแกยังปิดเทอมส่วนคนเป็นแม่ต้องทำงานตามปกติ   

เด็กหญิงบัวชมพูวิ่งออกมาพร้อมกระเป๋าใบเล็กสำหรับใส่ของใช้ประจำวัน  เธอสวมหมวกปีกกว้างที่แม่เตรียมไว้และใส่รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ที่เพิ่งได้เมื่ออาทิตย์ก่อนบ่งบอกว่าเตรียมพร้อมสำหรับการไปช่วยพ่อปลูกเม‍ล่อนอย่างเต็มที่

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” 

เธอยิ้มกว้าง พลางปีนขึ้นรถอย่างคล่องแคล่ว

หิรัญหัวเราะเบาๆ เขาไม่คุ้นกับคำเรียกนั้นนัก “คุณพ่อ” แต่มันก็ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นจนอยากร้องไห้

“หนูพร้อมไหมคะน้องบัว   วันนี้พ่อมีต้นเม‍ล่อนอ่อนๆ ให้ดูเพียบเลยนะ”

“พร้อมค่ะ  หนูเอาสมุดแบบฝึกหัดกับสีไม้ไปด้วย วันนี้หนูจะทำการบ้านใต้ต้นเม‍ล่อนเลย” 

หิรัญหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น  เอาไว้ไปถึงฟาร์มน้องบัวคงเห็นเองว่าเธอจะนั่งทำการบ้านใต้ต้นเม‍ล่อนได้ไหม  ระหว่างทาง หิรัญแอบมองลูกจากหางตา บัวชมพูนั่งนิ่งไม่ซุกซน กำลังเปิดหนังสือนิทานภาพเล่มหนึ่งอ่านอย่างตั้งใจ   ทั้งที่เขาเคยกังวลว่าลูกจะซนจนดูแลยาก แต่นาทีนี้เขาเริ่มเข้าใจว่า เด็กคนหนึ่งจะเติบโตขึ้นได้ดีขนาดไหน  ก็อยู่ที่แกจะมีแม่ที่เลี้ยงดูมาอย่างดีเพียงใด

เมื่อถึงฟาร์ม หิรัญเปิดประตูโดมเม‍ล่อนให้ลูกเข้าไป เด็กหญิงรีบเดินเข้าไปยืนมองต้นเม‍ล่อนที่เธอเคยเป็นคนย้ายต้นกล้าลงถุงปลูกจริงเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน

“หนูจำได้นะคะว่าต้นนี้ของหนู ตรงนี้เลย พ่อเคยติดป้ายชื่อไว้ให้”

หิรัญยิ้ม และเดินเข้าไปใกล้ต้นเม‍ล่อนต้นนั้น ป้ายเล็กๆ เขียนว่า “ต้นของน้องบัว”  ยังแขวนอยู่ที่เชือกเส้นเดิม

“ถ้าโตเมื่อไหร่ ลูกอยากกินเองไหม หรือจะเอาไปให้แม่ด้วย?”

“ให้แม่ก่อนค่ะ เพราะแม่ชอบผลไม้หวานๆ แล้วก็แบ่งให้พ่อด้วยก็ได้ค่ะ”

“โห  ลูกพ่อใจดีจังเลย” 

หิรัญตื้อในอกขึ้นมาดื้อๆ  เมื่อคิดได้ว่าที่ผ่านมาก่อนหน้านี้  ตอนที่เขายังใช้ชีวิตสนุกสุดเหวี่ยงที่กรุงเทพฯ  จะกินจะใช้อะไรเขาไม่เคยคิดถึงลูกและภรรยาที่รอที่นี่เลย 

ยอมรับว่าไม่เคยมีสักเสี้ยวในใจที่จะคิดถึงเด็กที่เรียกเขาว่าพ่อคนนี้   ก็สมควรที่กัทลีจะโกรธจนไม่อยากมองหน้า  โกรธจนมองเขาเป็นเหมือนเชื้อโรคที่ไม่ควรข้องแวะด้วย

“พ่อ...”  เขาพูดไม่ออกดื้อๆ  เพิ่งเข้าใจคำว่าจุกไปทั้งอกเป็นเช่นไรก็วันนี้เอง

หลังจากที่น้องบัวมาดูต้นเม‍ล่อนของเธอจนพอใจแล้ว  ชายหนุ่มก็พาลูกออกจากโดมมาล้างไม้ล้างมือที่โรงครัวกลาง  ตรงนี้เขาตั้งใจทำไว้เป็นที่พักเหนื่อย  ที่รับประทานอาหารของตัวเองและคนงาน  มีห้องน้ำและอ่างล้างหน้าล้างมือที่ก่อจากปูนปูกระเบื้องฝีมือช่างพื้นบ้านทำกันเอง   

มีครัวเล็กๆ ที่เหมาะกับพื้นที่กลางแจ้งไว้เผื่อใครอยากทำกับข้าวง่ายๆ เช่นทอดไข่ ต้มไข่ และมีตู้เย็นสำหรับแช่น้ำเย็นไว้ให้ของส่วนรวม 

น้องบัวล้างมือล้างหน้าตามแบบที่เห็นพ่อทำ  จากนั้นเมื่อเรียบร้อยแล้วเธอหันไปเห็นอะไรบางอย่างที่ต้นไม้

“น้อง”  เธอพูดเสียงดังทำให้หิรัญหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

“น้องอะไรลูก”

“โน่นไงคะพ่อ  น้องหนอนยักษ์น่ารักมากเลย”  น้องบัวชี้ไปที่หนอนกระท้อนที่ไต่อยู่บนต้นกระท้อนข้างโรงครัว 

“อ๋อ  หนอนใบกระท้อนแล้วหนูไม่กลัวมันเหรอลูก”  เขาถามอย่างงงๆ  ทำให้เด็กหญิงหัวเราะ 

“ไม่ค่ะ  หนูชอบ” 

น้องบัวทำเสียงเบาลงและถามเขาว่า  “พ่อขา  เราเลี้ยงน้องได้ไหม  หนูอยากเห็นตอนน้องเป็นผีเสื้อ” 

หิรัญนิ่งคิด  “เลี้ยงก็ได้ค่ะ  แต่พ่อว่าบนต้นนี้ก็มีเยอะ  บางตัวก็เข้าดักแด้แล้ว  หนูรอดูตอนมันออกจากดักแด้ไม่ดีกว่าเหรอลูก”

เด็กหญิงทำหน้าขัดใจ  “หนูกลัวมาไม่ทัน” 

“พ่อเคยเห็นเพื่อนเลี้ยง  แล้วเอาใส่กล่องไว้ตอนมันออกจากดักแด้ปีกไปชนกล่อง  ทำให้ปีกน้องผีเสื้อขาดน่ะพ่อเลยสงสารมันไม่อยากให้หนูเลี้ยง  พ่อว่าปล่อยมันตามธรรมชาติดีกว่าไหมลูก”

น้องบัวนิ่งคิด  “ก็ได้ค่ะ  หนูไม่อยากให้น้องปีกขาดงั้นหนูต้องมาดูทุกวันนะคะ” 

“เดือนหน้าก็เริ่มมีผีเสื้อทยอยออกจากดักแด้แล้วครับน้องบัว  ยังไงหนูก็ได้เห็นแน่ๆ ลูก” 

“พ่อพูดจริงนะคะ”  เธอยังคงไม่แน่ใจ

“เอางี้ไหมเดี๋ยวพ่อติดกล้องวงจรปิดไว้ตรงนี้เลย  จะได้เห็นตลอดเวลาเลยนะคะ”

ชายหนุ่มถามยิ้มๆ จากนั้นพ่อกับลูกก็หัวเราะพร้อมกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นในรูปแบบของพ่อและลูก‍สาว  และแน่นอนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตหิรัญ  มันช่างแปลกใหม่จนเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเพิ่งค้นพบสิ่งมหัศจรรย์อย่างไรอย่างนั้น

ระหว่างที่บัวชมพูนั่งทำแบบฝึกหัด หิรัญลงมือลงแรงกับงานในโรงเรือนต่อ พอพักก็พาลูกออกไปกินข้าวเที่ยงที่ใต้ร่มไม้ริมบ่อปลาเล็กๆ ที่เขาขุดไว้เป็นพื้นที่พักผ่อน บัวชมพูยกกล่องข้าวของตัวเองขึ้นโชว์

“วันนี้แม่ทำไข่ยัดไส้ให้หนูค่ะ  พ่อกินกับหนูไหม”

“ได้เหรอลูกแต่พ่อกลัวหนูไม่อิ่ม  พ่อไม่อยากแย่งของลูกนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ  แม่ทำมาเยอะหนูแบ่งให้พ่อได้”  เด็กหญิงกระตือรือร้นที่จะเลื่อนกล่องอาหารมาตรงหน้าบิดา 

หิรัญรับช้อนที่ลูกยื่นให้มาอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วก็ชิมไข่ยัดไส้ฝีมือของกัทลี  มันไม่ใช่แค่อาหารแต่มันคือน้ำใจเล็กๆ ที่ลูกมีให้ เพียงได้ชิมเท่านั้นเขาก็รู้ว่านี่คือมื้ออร่อยที่สุดมื้อหนึ่งของตัวเอง  เพราะรู้ว่าคนทำใส่ความรักลงไปในอาหารแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้ความรักของกัทลีนั้นคงมีให้น้องบัวเท่านั้น

เพราะว่าที่ทำงานของกัทลีอยู่ห่างจากฟาร์มเม‍ล่อนไม่ถึงสองกิโล  พวกเขาจึงตกลงกันว่าตอนเช้าหิรัญจะเป็นคนไปรับน้องบัวที่บ้าน 

และตอนเย็นกัทลีจะเป็นฝ่ายมารับลูกเองหลังเลิกงาน   ซึ่งในเย็นวันนั้นน้องบัวสะกิดแขนพ่อพร้อมกับส่งของบางอย่างให้เขา

“พ่อคะ... หนูวาดรูปพ่อกับหนูอยู่ในฟาร์มเม‍ล่อนค่ะ”

เด็กหญิงยื่นกระดาษภาพวาดฝีมือตัวเอง เป็นภาพบ้านหลังหนึ่ง  มีต้นเม‍ล่อนอยู่ในโดม  รอบๆ นั้นมีต้นกระท้อนใหญ่และโรงครัว กลางภาพมีเด็กหญิงสวมหมวกปีกกว้างจับมือกับผู้ชายตัวสูงข้างๆ กัน  หิรัญไม่ตอบอะไรเพราะพูดไม่ออก 

หากน้องบัวเป็นคู่ชกบนสังเวียนตอนนี้เขาก็คงแพ้น็อกจนหมดสภาพ  ชายหนุ่มก้มลงมองภาพนั้นเนิ่นนานแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับลูก   

“ขอบคุณนะครับ  สวยจังเลย เอ... พ่อว่าเดี๋ยวเอาใส่กรอบแขวนไว้ตรงไหนดีนะ”  ชายหนุ่มทำเสียงสดใสทำให้เด็กหญิงยิ้มแป้น  

“ตรงนี้ดีไหมคะพ่อ  เวลาพ่อนั่งทำงานจะได้เห็นทุกวัน” 

เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งที่ระเบียงหน้าบ้าน  ซึ่งจุดนั้นอยู่ใต้ชายคาพอสมควรและไม่น่าจะโดนฝน 

“ดีเหมือนกัน  ลูกใครน้าเก่งจังเลยตัวแค่นี้”  หิรัญหัวเราะเมื่อน้องบัวรีบตอบทันที

“ลูกแม่กับพ่อไงคะ” 

หิรัญมองลูก‍สาวอย่างเอ็นดู   ในยามที่เขาหมดตัว หมดหวังจากชีวิตเดิม  หากเป็นต้นไม้ต้นหนึ่งมันก็คงแห้งเหี่ยวจนใกล้ตายแต่หัวใจของเด็กน้อยคนนี้กำลังค่อยๆ รดน้ำดูแลจนต้นไม้ต้นนั้นกำลังกลับมาแตกใบใหม่อีกครั้ง  

วันนี้ชายหนุ่มอยากขอบคุณพ่อแม่ที่บังคับให้เขากลับบ้าน  ไม่เช่นนั้นเขาคงพลาดสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตตลอดกาล