ตอนที่ 8  ทำเท่าไหร่ได้เท่านั้น

กัทลีย้ายของเข้าบ้านใหม่ซึ่งเป็นบ้านเช่าขนาดห้าสิบห้าตารางวา  เป็นบ้านแฝดชั้นเดียวสองห้องนอน  หนึ่งห้องโถง สองห้องน้ำ  มีห้องครัวแยกเป็นสัดส่วนและพื้นที่ซักล้างหลังบ้าน  นอกจากนั้นยังมีส่วนพื้นดินให้ทำสวนครัวและสวนหย่อมเล็กๆ ได้อีกพอสมควร

เธอมองบ้านที่ทำสัญญาเช่าไว้แล้วเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างพอใจ  มันเป็นบ้านสร้างใหม่ที่เจ้าของซื้อไว้และไม่มีโครงการมาอยู่จึงปล่อยเช่าไปก่อน 

“แม่ว่าหนูซื้อบ้านเลยดีไหมกล้วย  จะได้ไม่ต้องกังวลค่าเช่าเดี๋ยวแม่เอาเงินในส่วนของเจ้าหินมาซื้อให้”  แม่ย่าเคยออกปากจะซื้อบ้านให้ในวันก่อนที่นางมาเป็นเพื่อนเธอในตอนดูบ้าน

“อย่าเพิ่งเลยค่ะแม่  หนูอยากรอดูงานให้เข้าที่เข้าทางก่อนดีกว่า  อีกอย่างหนูไม่อยากได้เงินส่วนของหินด้วยค่ะ  เกรงว่าถ้าเขารู้ทีหลังจะไม่พอใจ” 

“ก็ลองให้มันไม่พอใจดูสิ  จริงๆ มันก็ยังเป็นเงินของแม่อยู่  แค่เคยคิดจะยกให้มันเฉยๆ  แต่มันเองไม่สนใจตรงนี้ก็ช่วยไม่ได้” 

นางพูดถึงบรรดากิจการต่างๆ ที่นางลงทุนไว้ให้ผลิดอกออกผล  ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอะพาร์ตเมนต์  บ้านเช่า  ตลาดสดแม้แต่ที่จอดรถก็มีและเหตุผลที่ย่าจันทร์‍หอมเห็นด้วยกับการที่กัทลีหาบ้านเช่าที่ไม่เกี่ยวข้องกับนาง  ก็เพราะเกรงว่าลูกชายอาจจะมาก่อกวนอดีตสะใภ้ในสักวันโดยอ้างมาดูแลกิจการของแม่  นับว่านางรอบคอบหรือจะเรียกว่ารู้ทันลูกตัวเองก็คงใช่อย่างใดอย่างหนึ่ง

“บ้านสวยจังค่ะแม่  หนูชอบมากเลย”  น้องบัววิ่งเข้าห้องโน้นออกห้องนี้อย่างตื่นเต้น  บ้านในเมืองมีความต่างกับบ้านหลังเล็กที่เธออยู่กับมารดาอย่างสิ้นเชิง

“งั้นเดี๋ยวหนูกลับไปอยู่บ้านปู่  แล้ววันศุกร์แม่จะรีบไปรับมาบ้านนี้นะคะลูก” 

“ได้เลยค่ะแม่” 

บ่ายแก่กัทลีขับรถไปส่งลูกที่บ้านปู่ย่า  จากนั้นเธอจึงกลับมาจัดของที่บ้านใหม่  ส่วนพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าไม่ว่าจะเป็นเครื่องซักผ้าอบผ้า  กลุ่มเพื่อนก็ช่วยต่อสายไฟก๊อกน้ำให้เรียบร้อยพร้อมใช้แล้ว  หญิงสาวจึงไม่ลำบากมากนักในการเริ่มต้นกับที่อยู่ใหม่และที่ทำงานใหม่    

ส่วนบ้านหลังเดิมที่เธอเคยอยู่กับลูกเป็นบ้านที่พ่อแม่สามียกให้เธอ  เพราะตั้งใจให้หลานสาวอยู่ซึ่งกัทลีก็ตั้งใจว่าจะกลับไปดูแลเป็นครั้งคราว

เธอจัดของเข้าที่กว่าจะเรียบร้อยก็ค่ำแล้ว  หญิงสาวทำกับข้าวให้ตัวเองง่ายๆ ยังไม่ทันได้ลงมือรับประทานก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรหาลูก  พอดีกับที่มีเสียงสายเรียกเข้าจากน้องบัวพอดีเธอจึงกดรับ

“แม่ว่าจะโทรหาหนูอยู่พอดีเลยค่ะลูก  เป็นไงบ้างคะ” 

“หนูคิดถึงแม่จังค่ะ”  เสียงเล็กๆ ตอบกลับมาทำให้กัทลีน้ำตารื้น  ตั้งแต่น้องบัวเกิดมาเธอแทบไม่เคยแยกห่างจากลูกยกเว้นการไปเรียนหรือทำงานในช่วงกลางวันเลย

“แม่ก็คิดถึงลูกค่ะ  เดี๋ยวพอถึงวันศุกร์แม่จะรีบไปรับหนูเลยนะคะ  แต่เย็นนี้กินข้าวกับอะไรลูก”  เธอเปลี่ยนเรื่องไม่ให้บรรยากาศเศร้าเกินไป

“กินหมูทอดกับผัดผักค่ะ  แม่กินข้าวหรือยังคะ” 

“กำลังจะกินค่ะ  แม่เพิ่งจัดของเสร็จ  น้องบัวอย่านอนดึกนะลูก  อย่าดื้อกับคุณปู่คุณย่าเข้าใจไหมลูก”  หญิงสาวย้ำจนคนอีกฝั่งหัวเราะ  ย่าจันทร์‍หอมเองก็นั่งอยู่ด้วยตอนหลานสาววิดีโอคอลหามารดา

“ยายหนูไม่ดื้อเลยลูก  น้องบัวน่ารักว่านอนสอนง่ายจะตายเนอะ

หลานย่า” 

“จริงค่ะคุณย่า”  เด็กหญิงรับคำพลางหัวเราะสดใส  กัทลีมองภาพสองย่าหลานแล้วยิ้ม 

“ขอบคุณนะคะแม่  หนูเกรงใจแม่มากๆ เลยค่ะ”

“อย่าคิดมาก  แล้วเราก็อย่าลืมดูแลตัวเองนะกล้วย  ไม่ต้องห่วงลูก  พ่อแม่ดูแลหลานได้  พ่อยายหนูมันก็นั่งหัวโด่อยู่นี่มีอะไรเดี๋ยวแม่ใช้งานมันเอง” 

“ขอบคุณมากค่ะแม่  ฝากขอบคุณพ่อเหมด้วยนะคะ”  กัทลีฝากขอบคุณไปถึงปู่เหมแต่เธอจงใจไม่พูดถึงหิรัญที่คอยเงี่ยหูฟังไม่ห่างกันนัก

แม่ลูกลากันอีกนิดหน่อยก่อนที่น้องบัวจะกดวางสายไป  หิรัญนั่งไม่ติด  “หรือว่าจะให้ผมเข้าไปดูกล้วยในเมืองดีแม่  ไปอยู่คนเดียวแบบนั้นจะดีเหรอ” 

นางจันทร์‍หอมมองลูกชาย  “แกหยุดคิดอะไรไปไกลแล้วไปปิดบ้านพาลูกเข้านอนได้แล้ว” 

หิรัญมองนาฬิกา  “มันเพิ่งสองทุ่มเองนะแม่  น้องบัวง่วงแล้วเหรอคะลูก”  ท้ายประโยคเขาหันไปถามเด็กหญิง

“ค่ะ  หนูง่วงแล้ว” 

“งั้นไปนอนกัน พ่อพาไปลูก”

“หนูต้องฟังนิทานก่อนนอน  คืนนี้หนูอยากฟังเรื่องเจ้าหญิงบนหอคอย” 

หิรัญคิดตาม  “เจ้าหญิงบนหอคอย  อ๋อ... สโนไวท์ใช่ไหมคะ” 

เด็กหญิงทำหน้าไม่ได้ดังใจ  “เจ้าหญิงราพันเซลต่างหากค่ะ”  เธอเดินเร็วๆ ไปเปิดกล่องสีชมพูใบหนึ่ง  ทำท่าค้นหาอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชูหนังสือภาพของเด็กขึ้นมา

“นี่ไงคะ  พ่อเล่าให้หนูฟังที”  

หิรัญปาดเหงื่อ  เลี้ยงลูกวันแรกเริ่มจากการเล่านิทานก่อนนอน  เอาวะ...  เล่าก็เล่า

“ได้เลยค่ะน้องบัว ขอพ่อดูแป๊บนะคะ  หนูไปรอในห้องได้เลยเดี๋ยวพ่อตามไปขอเวลาครึ่งนาที” 

การเล่านิทานผ่านไปไม่เท่าไหร่  เด็กหญิงก็เบ้หน้า  “ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ  แบบนี้เรียกว่าอ่านให้หนูฟังไม่ใช่การเล่าสักหน่อย” 

หิรัญยิ้มจืดๆ  “เอาน่าลูก  พ่อเพิ่งหัดเล่าเดี๋ยววันต่อๆ ไปต้องสนุกกว่านี้นะคะ” 

“หนูไม่ฟังแล้ว  หนูง่วง” 

“ก็นั่นล่ะ  นิทานก่อนนอนก็ต้องฟังแล้วง่วงถูกต้องแล้วไงคะ  ถ้าฟังแล้วตื่นเต้น  อะดรีนาลีนหลั่งจนอยากไปวิ่งมันจะเป็นนิทานก่อนนอนได้ยังไง”  หิรัญตอบลูก‍สาวทำเอาย่าหอมที่แอบดูอยู่ถึงกับส่ายหน้าไปมา  ก่อนที่นางจะผละไปหาปู่เหมที่อ่านหนังสืออยู่

“เป็นไงบ้าง  ไอ้หินมันเล่านิทานได้ไหม”

“ได้เล่าค่ะ  แต่ไม่น่าจะผ่านน้องบัวบอกว่าพ่อพอเถอะ  หนูง่วงก็มันเล่นไปอ่านให้ลูกฟัง  น้ำเสียงราบเรียบเสมอกันหมดเหมือนท่องอาขยาน”  ย่าจันทร์เล่าอย่างเอือมระอาลูกชายตัวเอง  ส่วนปู่เหมหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยิน

“เอาน่าแม่จันทร์‍หอม  ลูกเรามันก็ตั้งใจปรับปรุงตัวอยู่นะ  รอดูมันไปก่อน”  จากนั้นท่านเปลี่ยนเป็นพูดจริงจัง

“แล้วเรื่องงานมันจะเอายังไง  จะให้มันลอยชายไปมาเก็บค่าเช่าแผงไปวันๆ เหรอแม่” 

“จะทำแค่นั้นแล้วมันจะเอาอะไรไปพอเลี้ยงลูกละพ่อ  เรื่องงานก็เหมือนกันเดี๋ยวฉันจะดัดสันดานมันใหม่  ทำแค่ไหนได้แค่นั้นจะมาลอยชายไปมาไปวันๆ ไม่ได้แล้ว  ลูกโตขึ้นทุกวันไอ้หินมันจะเอาอะไรไปสอนลูกล่ะ” 

นายเหมพยักหน้าเห็นด้วยกับเมีย  “พ่อก็ว่างั้น  งั้นเราเริ่มจากตัดเงินเดือนมันเดือนนี้ก่อนเลยแล้วกัน” 

วันต่อมาหิรัญไปส่งลูกที่โรงเรียน  เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อแวะเติมน้ำมันแล้วปั๊มบอกว่า  “ตัดบัตรไม่ได้อะพี่  เงินไม่พอ” 

“อะไรนะ  เอ็งทำไม่ถูกหรือเปล่า  เสียบผิดด้านอะไรไหม”  หยามกันมากไปแล้ว  ระดับลูกพี่หินลูกชายพ่อเหมแม่จันทร์  มีหรือที่เงินในบัญชีไม่พอจ่ายค่าน้ำมัน

“จริงๆ พี่  ผมลองหลายครั้งแล้ว  พี่จ่ายทางอื่นได้ไหม” 

“เออๆ  สแกนได้ไหม”  หิรัญเปิดแอปธนาคารบัญชีส่วนตัวอีกบัญชีที่ตอนนี้เงินทองก็ร่อยหรอไปมาก   ชายหนุ่มจัดการสแกนเงินจ่ายค่าน้ำมันรถก่อนจะรีบกลับบ้านไปถามเรื่องนี้กับแม่

“อะไรนะแม่  ตัดเงินเดือนผม”  ชายหนุ่มตะโกนเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาบอก

“ใช่  แม่จะเปลี่ยนเป็นจ่ายแกตามเนื้องาน  ทำเท่าไหร่เอาเงินไปเท่านั้น  ถ้าไม่พอใช้ก็ทำงานเพิ่ม” 

“ละตามเนื้องานที่แม่ว่า  ถ้าผมไปเก็บค่าแผงให้แม่ทุกวันแม่จะให้ผมเท่าไหร่” 

แทนคำตอบธนบัตรสีม่วงหนึ่งใบถูกวางลงบนโต๊ะ  “สำหรับลูกแม่จะให้มากกว่าคนอื่นๆ นะ  วันละห้าร้อยรวมค่าน้ำมันด้วยจ้ะ” 

“แม่...  แล้วผมจะเอาไหนเลี้ยงลูก  น้องบัวเข้าร้านสะดวกซื้อทีเดียวก็หมดแล้ว”