ตอนที่ 7  คำว่าแม่ไม่ใช่แค่อยู่บ้านเลี้ยงลูกสบายๆ

 

“แม่ต้องย้ายที่ทำงานพรุ่งนี้แต่โรงเรียนหนูยังไม่ปิดเทอม  หนูไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าก่อนนะคะลูก  แล้ววันหยุดแม่จะมารับไปนอนค้างกับแม่” 

“ค่ะแม่  หนูอยู่กับปู่ย่าได้แต่แม่อย่าลืมมารับหนูเย็นวันศุกร์นะคะ”  เด็กหญิงกำชับ

“แม่ไม่ลืมแน่นอนค่ะ  ใครจะลืมลูกทั้งคนเนอะ”  ใครจะลืม ถ้าไม่ใช่อดีตสามี  ‘ไอ้บ้าหิน’  หญิงสาวอดคิดด่าฝ่ายนั้นในใจไม่ได้

“โอเค  นอนนะคะลูก  คืนนี้แม่ขอนอนกอดหนูหน่อยนะคะ  พรุ่งนี้แม่ต้องไปแล้ว”  หญิงสาวเอื้อมมือไปหรี่ไฟเอนตัวนอนกอดเด็กหญิงไว้หลวมๆ ยังไม่ทันได้ห่างกันจริงๆ เธอก็ใจจะขาด  แล้วต้องไปอยู่โน่นคนเดียวเป็นเดือนเธอจะทนไหวไหม  กัทลีถามตัวเอง

เช้าวันต่อมากลุ่มเพื่อนๆ มาช่วยกัทลีขนของย้ายบ้านโดยที่เธอจะขนของที่จำเป็นไปทั้งหมดทีเดียว  ยกเว้นของใช้ส่วนตัวของน้องบัวที่จะขนไปไว้ที่บ้านปู่เหมย่าจันทร์ชั่วคราว 

ในขณะที่เริ่มขนของขึ้นท้ายรถกระบะของวาตะที่ชายหนุ่มนำรถที่บ้านมาช่วยย้าย  หิรัญก็ขับรถปิคอัพมาจอดที่หน้าบ้าน

“ให้ไอ้หินมาช่วยขนของด้วยเหรอกล้วย”  สไบนางถามเพื่อน

“เปล่า  ฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะย้าย”  กัทลีตอบพลางเดินไปหาแขกที่ไม่ได้เชิญว่าเขามาทำไม

“คุณมาทำอะไรหิน” 

“มาช่วยขนของไง  พ่อบอกว่าวันนี้กล้วยจะย้ายของไปในเมือง  จะได้มารับน้องบัวไปบ้านโน้นด้วย”  หิรัญตอบง่ายๆ  “เมื่อวานผมก็ไปซื้อเฟอร์มาแต่งห้องไว้ให้น้องบัวกว่าจะเสร็จก็ค่ำ  ทำไมไม่บอกผมสักคำว่าจะย้าย จะอะไร  ผมจะได้มาช่วยให้เร็วกว่านี้” 

คำถามของเขาทำให้กัทลีนึกย้อนไปถึงอดีต  ในตอนที่น้องบัวอายุใกล้ครบหนึ่งขวบและเธอโทรไปบอกเขาว่าเดือนหน้าต้องพาลูกไปฉีดวัคซีน  ซึ่งเวลานั้นน่าจะตรงกับช่วงที่เขาปิดเทอมและเธอคิดว่าเขาจะกลับบ้านเพราะในระยะเวลานั้นมันก็เกือบสองปีแล้วที่หิรัญไปเรียนต่อโดยที่ไม่ได้กลับมาบ้านเลย

‘หิน  เดี๋ยวอีกเดือนกว่าๆ น้องบัวจะอายุครบขวบ  คงพอดีกับช่วงที่เธอปิดเทอม  กลับมาบ้านนะจะได้พาลูกไปด้วยกัน’ 

‘กล้วยก็พาลูกไปเองไม่ได้เหรอ  ผมว่าจะลงซัมเมอร์คงไม่ได้กลับบ้านอีกปี  ทางนั้นมีคนเยอะแยะพ่อแม่ก็อยู่ ลูกน้องพ่อก็มี  ถ้ากล้วยอุ้มลูกไม่ไหวก็ให้คนที่บ้านช่วยก็ได้มั้ง’ 

กัทลีอึ้ง  ใจที่พองฟูในคราแรกที่ได้ยินเสียงเขาก็พลันเหี่ยวแฟบลง  ‘อ้าว  เรานึกว่าหินจะมารับเราไปสมัครสอบเข้าเรียนมหาลัยที่โน่นซะอีก  หรือว่าเธอจะให้เราไปเองก็ได้นะ’ 

หิรัญเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะตัดบท  ‘เรื่องนี้เอาไว้คุยกันที่หลังก็ได้กล้วย  ที่นี่เทอมสองยังไม่ได้สอบเลยเรื่องรับนักศึกษาใหม่ปีหน้ายังไม่มีข่าวออกมาหรอก  แค่นี้ก่อนนะเพื่อนเรียกไปทำงานกลุ่ม’

“กล้วย  กล้วยเป็นอะไร”  หญิงสาวสะดุ้งเมื่อหิรัญเรียกเธอเสียงดัง  กัทลีจึงนึกได้ว่าคุยกับเขาอยู่เมื่อครู่

“ต่อให้คุณมาตั้งแต่เมื่อวาน  มันก็เร็วกว่านี้ไม่ได้หรอกหิน  คุณช้าไปมาก  ช้าเกินไปแล้ว”  เธอมองหน้าเขานิ่งพูดพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง  จากนั้นจึงปรับน้ำเสียงให้จริงจังมากขึ้น

“ถ้าฉันจะทำอะไรแล้วต้องรอคุณ  ฉันคงตายไปนานแล้วล่ะ  คุณกลับไปเถอะ  ส่วนน้องบัวแกไม่ไปกับคุณแน่ไม่ต้องหวังดีมารับ  เดี๋ยวฉันไปส่งลูกที่บ้านปู่ย่าเองหลังจากย้ายเสร็จ” 

เพราะว่าน้องบัวอยากไปเห็นบ้านแม่ก่อน  เด็กหญิงจึงขอตามไปด้วยสองแม่ลูกจึงตกลงกันว่าเช้าไปบ้านใหม่กันก่อน  และช่วงบ่ายมารดาจะขับรถมาส่งบุตรสาวที่บ้านปู่ย่าเอง

“ก็เอาข้าวของน้องบัวให้ไอ้หินมันขนไปก่อนก็ได้นี่กล้วย  ไหนๆ มันก็มาแล้ว  เราจะได้ไม่ต้องขนหลายเที่ยว”  จิรัชหาทางลงซึ่งคราวนี้ทุกคนเห็นด้วย

          กัทลีนิ่งคิดว่าดีเหมือนกัน  จะได้ให้หิรัญขนของลูกแล้วกลับบ้านไปซะ  เขาจะได้ไม่ต้องตามไปบ้านใหม่ของเธอให้รกสายตา 

“เอางั้นก็ได้”

“อันนี้ค่ะของหนูกล่องสีชมพู เอาไปหมดเลย”  น้องบัวชี้มือไปทางกล่องของใช้พลาสติกหนาขนาดใหญ่ประมาณสามกล่องที่วางเรียงกันอีกมุมของบ้าน 

“หมดนี่เลยเหรอคะลูก”  หิรัญทวน  เขานึกไม่ออกเลยว่าเด็กตัวเล็กๆ จะมีของใช้อะไรมากมายขนาดนั้น

“คุณพ่อยกไม่ไหวเหรอคะ”  น้องบัวเอียงคอถามอย่างสงสัย 

“ไม่ใช่ค่ะลูก  พ่อยกได้สบายมากเลยค่ะ”  ชายหนุ่มหยุดถามแล้วรีบทำตามที่เด็กน้อยบอกก่อนที่เธอจะถามอะไรให้เขาจุกอีก 

“เอานี่ไปด้วยค่ะ”  เด็กหญิงชี้ไปทางกระถางต้นไม้ซึ่งเป็นกระถางแขวนขนาดประมาณแปดนิ้ว  วางเรียงกันด้านนอกอยู่สามสี่กระถาง

“เอาไปทำไมคะลูก  นี่ต้นอะไรคะ”  ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้

“ต้นไม้ที่ลูกปลูกเป็นกิจกรรมส่งครู อีกสองอาทิตย์ต้องเอาไปส่งที่โรงเรียน”  กัทลีตอบแทน 

“แล้วนี่ต้นอะไร คล้ายๆ คุณนายตื่นสายเมื่อก่อนเลยแต่มันดอกเล็กกว่านี้ไม่ใช่เหรอ  อันนี้ดอกสวยแปลกตาดีจัง”  หิรัญยังถามต่อ

“ต้นแพรเซี่ยงไฮ้กับคุณนายตื่นสายพันธุ์ดอกใหญ่”  กัทลีตอบ

“หนูชอบค่ะดอกสวยดีมีหลายสีด้วย  พ่อยกเร็วๆ สิคะยังไม่ได้ขึ้นไปเอาเสื้อผ้าหนูเลยนะ”   เด็กหญิงเร่ง

“ฮะ...  แล้วสามกล่องใหญ่นั่นยังไม่มีเสื้อผ้าหนูเหรอลูก”  คุณพ่อมือใหม่ทำเสียงตกใจ

“นั่นของเล่นกับตุ๊กตาหนูค่ะ  ข้างบนยังมีเสื้อผ้า ชุดนักเรียน  ชุดอยู่บ้าน ชุดนอน  แล้วก็โต๊ะเขียนหนังสือ  เอาชามข้าวของหนูไปด้วยนะคะ”  เด็กหญิงพูดถึงถ้วยข้าวใบโปรดที่เธอใช้ประจำ  ซึ่งเป็นลายการ์ตูนลิขสิทธิ์ที่มารดาซื้อให้เป็นชุด  และหิรัญไม่ได้ถามอะไรอีกนอกจากขนทุกอย่างที่ลูกชี้บอก 

เสร็จแล้วก็แทบจะเต็มท้ายรถพอดี  เพราะหนูน้อยให้ขนแม้กระทั่งโต๊ะทำการบ้าน  เก้าอี้ตัวโปรด  หมอน  ผ้าห่มที่เธอติดมากไปด้วย 

“เยอะเอาเรื่องเหมือนกัน  เพิ่งรู้ว่าเด็กเจ็ดขวบจะมีของใช้เยอะขนาดนี้”  หิรัญพูดเบาๆ

“เยอะใช่ไหมล่ะ  ตอนยัยหนูเล็กๆ น่ะแม่ลูกอ่อนจะไปไหนทีก็แทบจะเหมือนว่าย้ายบ้านอยู่แล้ว  กล้วยมันเก่งนะที่เลี้ยงลูกเองเป็นหลักโดยที่แทบไม่ต้องให้ใครมาเดือดร้อนด้วยเลย”  จิรัชตบไหล่เพื่อน  เขาอยากบอกให้มันรู้มานานแล้ว  แต่หิรัญไปเรียนต่อและไม่เคยกลับมาเลยในช่วงแปดปีที่ว่า  จนทุกอย่างมันล่วงเลยไปไกลจนเรียกอะไรกลับคืนไม่ได้

“กูรู้สึกผิดเลยว่ะ  เคยคิดได้ยังไงวะว่ากล้วยก็แค่เลี้ยงลูกอยู่บ้านสบายๆ   ไปเรียนก็มีคนช่วยดูแลแทน  เงินก็ไม่ต้องหาเองไม่เหมือนกูที่ต้องไปเรียนหนัก  ต้องใช้สมอง  พอเรียนจบก็ต้องทำงานหาเงินใช้ดูแลตัวเอง  กูคิดได้ไงว่าตัวเองลำบากกว่าเขา”  ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง 

“นี่เพิ่งเริ่มต้น  เดี๋ยวมึงจะซาบซึ้งมากกว่านี้ว่าการเลี้ยงลูกเป็นยังไงตอนที่น้องบัวไปอยู่บ้านมึงระหว่างรอปิดเทอม  เตรียมตัวได้เลย” จิรัชทิ้งท้าย