ตอนที่ 9  ไม่ว่าชีวิตจะผ่านอะไรมา  เมื่อมีลูกอย่าผ่านร้านสะดวกซื้อ

คืนนั้นหลังจากส่งลูกเข้านอน  หิรัญออกมานั่งคุยกับบิดามารดาเนื่องจากทั้งสองนอนดึกตามประสาคนสูงวัย 

“แม่  นอกจากให้ไปเก็บค่าแผงมีงานอะไรให้ผมทำอีกไหม” 

สองปู่ย่ามองหน้ากันแล้วหันมามองลูกชาย  “ว่างเหรอหิน  หรืออยากได้ตังค์เพิ่ม” 

“แม่ไม่คิดบ้างเหรอว่าผมอาจจะอยากทำตัวให้มีประโยชน์”  หิรัญย้อนถาม

“ไม่คิด”

“ไม่คิด”

พ่อแม่ตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  ทำให้ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะยอมพูดความจริง 

“เอาตรงๆ ก็แบบนั้นล่ะฮะ  วันละห้าร้อยไม่พอเลี้ยงลูกจริงๆ นะแม่” 

“ใช่  จะได้รู้ไงว่าเลี้ยงลูกไม่ง่าย  แต่แม่เขาก็เลี้ยงมาได้นะกล้วยเงินเดือนไม่เท่าไหร่เอง”  นางจันทร์‍หอมสอน 

“กล้วยน่ะเป็นข้าราชการ  เงินเดือนบวกค่าตำแหน่ง ค่าอะไรต่างๆ ยังไม่ถึงสามหมื่นเลย  ค่าเลี้ยงดูหลานพ่อสมทบให้ก็ยอมรับแค่ไม่เท่าไหร่  ไหนจะค่าน้ำไฟ  ข้าวสาร แก๊ส ของกินของใช้ในบ้าน   ค่าอุปกรณ์การเรียนค่าขนมลูกแต่ละวัน กล้วยได้เงินเดือนน้อยกว่าลูกสมัยทำงานที่กทม. อีกแต่ก็ยังเลี้ยงลูกมาได้อย่างดี” 

ปู่เหมเล่าอีกด้านของคนเป็นแม่  หิรัญหน้าสลดลง

“ผมเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาผมเห็นแก่ตัวมาก  ก็กำลังแก้ตัวอยู่นี่ไงแม่” 

“แล้วนอกจากเก็บค่าแผง  ไม่คิดจะทำเป็นชิ้นเป็นอันบ้างหรือไงลูก  อายุก็ควรจะคิดทำอะไรที่มั่นคงได้แล้ว  เรือกสวนไร่นาพ่อเอ็งก็มีไม่คิดจะศึกษาเลยหรือไง” 

มารดาชี้ทางสว่างลูกชายเริ่มฉุกใจคิด  “จริงด้วยแม่  ผมเคยอยากทำสวนผักไฮโดร  งั้นให้ผมลองทำนะ” 

“ผักไฮโดรคนบ้านเราจะกินเหรอ  เอ็งจะทำอะไรต้องดูตลาดด้วยนะลูก”  นางจันทร์‍หอมติง

“ทำส่งห้างสิแม่  ตอนนี้ต้องทำอะไรเน้นขายตลาดบน คนมีตังค์ยังไงเขาก็ซื้อ”  หิรัญอธิบายแต่มารดายังทำท่าคิดหนัก

“เอ็งก็ลองเขียนโครงการมาละกัน  เผื่อพ่อเขาอนุมัติให้ทุนเอ็งไปทำสักหยิบมือ” 

เช้าวันต่อมาหิรัญไปส่งลูกที่โรงเรียน  จากนั้นเขาแวะไปหาจิรัชเพื่อปรึกษาเรื่องการปลูกผักไฮโดรโปนิกส์  เพราะว่าจิรัชเป็นเจ้าของสวนกระบองเพชรกินได้ชายหนุ่มได้ข้อมูลจากเพื่อนมาพอสมควร

“เอ็งก็ลองทำน้อยๆ ก่อน  ไฮโดรมีระบบน้ำนิ่ง น้ำไหล ข้าว่าทำเล็กๆ สั่งซื้อชุดปลูกมาเซตเล็กๆ ก่อนว่าชอบจริงไหม  มันก็มีอะไรจุกจิกอยู่นะ” 

หิรัญนำเรื่องมาคุยกับปู่เหมย่าจันทร์  ในช่วงต้นทั้งสองก็เห็นดีด้วย  แต่แล้วย่าจันทร์ก็ต้องตบอกผางเมื่อลูกชายทิ้งท้ายว่า

“ผมว่าจะลองทำโรงเรือนเล็กๆ ขนาดสักสองสามเมตรก่อนนะแม่  ผมขอเบิกเงินลงทุนสักสองแสนแม่โอเคเนอะ” 

“ไอ้หิน  เอ็งสั่งซื้ออุปกรณ์ปลูกจากดาวอังคารรึไง  มันถึงแพงขนาดขอทุนเป็นแสน”  ย่าจันทร์กำลังจะเงื้อมือหยิกแต่ลูกชายรู้ทันเดินหนีไปเสียก่อนแถมยังผิวปากอารมณ์ดี 

“สองแสนนี่แม่จันทร์‍หอมว่าลูกเราจะปลูกผักโตพอได้กินจริงๆ สักกี่ต้นนะแม่  จับฉ่ายสักหม้อจะได้ไหม”  พ่อเหมถาม

“ไม่คาดหวังเราคงไม่ผิดหวังนะพ่อ  จับฉ่ายก็ซื้อเอาเถอะแม่ว่า”  นางจันทร์‍หอมตอบสามี

“คุณพ่อ  วันนี้คุณครูบอกว่าขอเก็บค่าเรียนพิเศษด้วยค่ะ”  น้องบัวบอกทันทีที่ชายหนุ่มไปรับลูกที่โรงเรียน 

“อ่อจ้ะ  เท่าไหร่ลูก”  หิรัญเริ่มคิดในใจว่าเงินจะพอไหม

“เดือนละห้าร้อยค่ะคุณพ่อ” 

และแล้วธนบัตรสีม่วงที่เพิ่งได้มาจากย่าจันทร์ก็ปลิวไปอยู่ในมือลูก‍สาวที่วิ่งกลับไปหาครูเพื่อเอาไปจ่ายค่าเรียนพิเศษรายเดือน  หิรัญได้แต่มองตามอย่างพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มแห้งให้ลูก

“เอาอะไรหน้าโรงเรียนไหมลูก”  ขนมหน้าโรงเรียนถึงอย่างไรก็คงราคาย่อมเยากว่าในร้านสะดวกซื้อ  ไอ้หินนะจะเลี้ยงลูกทั้งทีก็ไม่มีเงินอีก เขานึกด่าตัวเองในใจ

“ไม่เอาค่ะหนูเพิ่งกินนมมา อิ่มมาก”  น้องบัวปฏิเสธ 

ลูกรัก  อภิชาตบุตรโดยแท้ สงสัยลูกจะรู้ว่าพ่อไม่ค่อยมีเงิน  หิรัญคิดในใจพลางหาวิธีไปต่อรองกับพ่อแม่ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้

หากแต่ขับรถไม่ทันถึงบ้าน  เมื่อกำลังจะถึงร้านสะดวกซื้อชื่อดัง  น้องบัวก็ส่งเสียง  “คุณพ่อหนูอยากเข้าไปซื้อขนมที่นี่ค่ะ” 

ไม่ว่าชีวิตเราจะผ่านอะไรมา  แต่ถ้าเรามีลูก  ห้ามผ่านร้านสะดวกซื้อเด็ดขาด 

หิรัญนึกถึงมีมอันหนึ่งที่ฮิตกันในโลกโซเชียลและมันช่างตรงกับชีวิตเขาพอดี  ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้เด็กหญิง

“ซื้อขนมเหรอคะ  ไหนเมื่อกี้หนูบอกว่าอิ่มแล้วไงคะลูก” 

“ก็เมื่อกี้อิ่ม  แต่ตอนนี้หิวขนมแล้วค่ะ  หนูจะไปดูขนมเผื่อคุณปู่คุณย่าด้วยไงคะ  เผื่อพ่อด้วย”  เจอไม้นี้เข้าไปหิรัญก็ไม่มีอะไรจะเถียงลูกอีก  เขาจอดรถหน้าร้านดังกล่าว ในระหว่างที่เดินตามลูกเข้าไปในร้านก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาเพื่อนอีกกลุ่ม

“บอม กูขอยืมเงินมึงหน่อยดิ  ด่วนเลย” 

รอไม่นาน ข้อความขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว  จากนั้นเขาก็ได้รับข้อความตอบกลับ

“กูไม่มี  ตอนนี้กูเหลือติดบัญชีแค่พันกว่าๆ เอง” 

หิรัญพึมพำ  “โถ  เพื่อนกูทำไมอนาถาจังวะ” 

“อะไรนะคะพ่อ”  เด็กหญิงหันมาถามเมื่อได้ยินพ่อพูดอะไรแว่วๆ  ชายหนุ่มรีบสั่นหน้าทันที 

“เปล่าค่ะลูก  พ่อหมายถึง... เอ่อเพื่อนพ่อน่ะ  ตอนนี้มันบอกว่ามันนอนรักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยอนาถา  หนูเลือกขนมต่อเลยลูก” 

เมื่อน้องบัวหันไปเลือกของต่อ เขาจึงพิมพ์กลับไป  “เอามาห้าร้อยก่อนก็ได้  เดี๋ยวกูโอนคืนให้พรุ่งนี้”  

“ไอ้สัส... ห้าร้อยแม่งก็จะเอา”  บอมหรือธนัชด่ากลับมา  สักพักเขาก็ได้รับการแจ้งเตือนเงินเข้าบัญชี  ธนัชส่งสลิปยืนยันการโอนมาให้พร้อมกับข้อความทิ้งท้าย

“ดอกร้อยละยี่ต่อวัน  ไม่ต้องรีบคืนก็ได้นะเพื่อน”

“ห่าแม่ง  คิดดอก”  หิรัญสบถ  แต่เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อดวงหน้าเล็กๆ มองเขาอย่างไม่พอใจ

“คุณพ่อด่าหนูเหรอ”   

หิรัญตกใจ  “ไม่ใช่ค่ะลูก  พ่อด่าเพื่อนค่ะมันกวนประสาทพ่อนิดหน่อย  พ่อจะด่าน้องบัวทำไมคะ  พ่อรักหนูจะตาย” 

น้องบัวทำสีหน้าไม่เชื่อ  “ถ้าพ่อรักหนูจริงๆ  ทำไมหนูเพิ่งเจอพ่อล่ะคะ” 

เจอคำถามนี้  หิรัญถึงกับไปไม่เป็น  เขาตั้งสติก่อนที่จะตอบคำถามลูกอย่างระมัดระวัง 

“เมื่อก่อนพ่อทำตัวไม่ดีค่ะเลยไม่ได้มาหาหนู  พ่อเป็นคนที่แย่มาก  นิสัยเสียก็เลยยังมาเจอหนูไม่ได้  น้องบัวยกโทษให้พ่อได้ไหมคะ” 

“อ๋อ  ตอนนี้พ่อนิสัยดีแล้วก็เลยมาได้  หนูเข้าใจแล้วค่ะ”  เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงัก  โดยที่ไม่รู้ว่ากิริยาแทงใจดำคนเป็นพ่ออย่างจัง

‘กูโดนลูกด่าเหรอวะ  ไม่หรอกน้องบัวเป็นเด็กไม่คิดอะไรซับซ้อน  มึงอย่าคิดไปเองไอ้หิน’  หิรัญถามตอบกับตัวเองก่อนจะรีบเดินตามลูกเพื่อไปจ่ายเงินค่าของ