บทที่ 6 กลับมา

บทที่ 6 กลับมา

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่พี่ชมพู่กระซิบบอกเรื่องข่าววงในเกี่ยวกับการเข้ามาของผู้บริหารคนใหม่ ธารน้ำก็เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แววของใครคนนั้น หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจกลับอิตาลีไปแล้ว? ช่างเถอะ... มันไม่ใช่เรื่องของเขา

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจและทำให้ธารน้ำเป็นกังวลมากกว่าคือ ลูคัส ตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุแล้วลูคัสมาส่งเขาที่คอนโด ชายหนุ่มคนนั้นก็หายตัวไปดื้อๆ เหมือนไม่เคยมีตัวตน ธารน้ำตั้งใจว่าจะติดต่อเขาเพื่อสอบถามเรื่องค่าซ่อมรถเก๋งที่โดนชนท้าย และค่าซ่อมมอเตอร์ไซค์ของเขาเองที่จู่ๆ ก็กลับมาสวยปิ๊งเหมือนใหม่... แต่ก็ไม่รู้จะตามหาได้ที่ไหน

ไปดูที่ลานจอดรถของบริษัทก็ไม่เห็นรถสปอร์ตคันหรูของเขาเลย ‘เอ๊ะ! หรือว่าโดนไล่ออกไปแล้วนะ’ ความคิดผุดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง แต่ก็รีบสะบัดมันทิ้งไปว่าแล้วเขาก็กลับมาก้มหน้าทำงานของตัวเองต่ออย่างตั้งใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกของพี่ชมพู่ที่ดังขึ้นข้างๆ

“เจ้าเด็กๆ!”

“ครับ?”

ธารน้ำหันไปมองด้วยความสงสัยเต็มที่ เพราะอยู่ดีๆ พี่ชมพู่ก็หันมาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้นและตกใจราวกับเพิ่งเจอเรื่องเหลือเชื่อมา

“ผู้บริหารคนใหม่... มาแล้วนะ! และตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องประชุมใหญ่” พี่ชมพู่กระซิบบอกด้วยแววตาเป็นประกาย

“ครับ” ธารน้ำตอบรับสั้นๆ อย่างเฉยชา

“อ้าว? ไม่ตื่นเต้นเหรอ” พี่ชมพู่ถามอย่างแปลกใจในปฏิกิริยาของเขา

“ไม่ครับ อาทิตย์ที่แล้วพี่ชมพู่บอกผมแล้ว” ธารน้ำตอบเรียบๆ

“มันก็ใช่... แต่พี่เพิ่งเจอกับเขามาเองนะ! หล่อมากๆ! หล่อแบบ... หล่อวัวตายควายล้มเลยล่ะเจ้าเด็ก! หล่อจนต้องเหลียวหลัง”

“ครับ...”

ธารน้ำได้แต่พยักหน้ารับอย่างส่งๆยอมรับว่าตอนแรกที่ได้ยินข่าวก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่พอผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วความเฉยชาก็เข้าแทนที่ อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้งานที่แผนกเยอะมากจนแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น และที่สำคัญ... คนที่เขาอยากเจอและเป็นห่วงอย่างลูคัสกลับหายหน้าไปอย่างไร้ร่องรอยเสียก่อน มันเลยทำให้ความรู้สึกตื่นเต้นกับผู้บริหารคนใหม่ลดลงจนแทบจะเป็นศูนย์

.

.

ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาพักเที่ยง ธารน้ำรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นพิเศษในวันนี้ จึงตัดสินใจที่จะหลบหนีความวุ่นวายในออฟฟิศขึ้นไปแอบงีบบนดาดฟ้า ซึ่งเป็นพื้นที่สงบที่น้อยคนจะนึกถึง ว่าแล้วเขาก็แวะซื้อขนม นม และน้ำ ก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นสูงสุดของตึกทันที

ทว่า... ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลูคัส กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนม้านั่งพักผ่อนอย่างสบายอารมณ์ ในชุดสูทสีดำสนิทที่ดูภูมิฐาน ใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งสงบ หลับตาพริ้มราวกับกำลังพักผ่อนอย่างเต็มที่

ธารน้ำค่อยๆ เดินย่องเข้าไปใกล้ด้วยความระมัดระวัง แต่เพียงแค่ก้าวเดียว คนที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยแววตาที่คมกริบอย่างน่าตกใจ

“เราขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตื่น”

“อืม”

“หายไปไหนมาตั้งเป็นอาทิตย์”

“ทำงาน”

“ที่ไหน”

“ทำไมต้องบอก”

“เคเลย!”

ธารน้ำทำหน้าไม่พอใจให้กับคนตรงหน้าทันที ‘รู้งี้ไม่สนใจก็ดีแล้ว ไม่น่าเลยที่อุตส่าห์เป็นห่วง’ ว่าแล้วเขาก็หันหลังตั้งใจจะเดินหนีไปหาที่นั่งมุมอื่นแต่ก่อนที่เขาจะได้ก้าวขาออกไป ร่างสูงของลูคัสก็เอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้ก่อน ธารน้ำจึงรีบสะบัดมือทิ้งอย่างแรงด้วยความโมโห ‘คนอุตส่าห์เป็นห่วง ดูทำนิสัยเข้าสิ! ช่างเถอะ ไม่สนใจแล้ว!’

“ไปอิตาลีมา”

ลูคัสกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ราวกับรู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ทำให้ธารน้ำโกรธ

“...”

ธารน้ำหยุดชะงักและหันกลับมามอง

“ทำแผลให้หน่อยดิ”

ลูคัสพูดต่อพลางยื่นกระเป๋าปฐมพยาบาลขนาดเล็กมาให้ ดูเหมือนเขาจะเตรียมทุกอย่างมาพร้อม เหมือนรู้ว่าวันนี้จะต้องเจอใครบางคน

“ถือว่าเป็นค่าซ่อมรถ”

ลูคัสพูดสั้นๆ เพื่อให้ธารน้ำคลายความกังวลใจและยอมทำแผลให้

“ครับ”

ธารน้ำรับคำอย่างจำใจ แต่ยังคงยืนนิ่ง ไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของคนตรงหน้า

จากนั้น ลูคัสก็เริ่มถอดเสื้อสูทสีดำออกทีละตัวอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่ด้านใน ก่อนที่เขาจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างไม่รีบร้อน ธารน้ำได้แต่มองตามตาไม่กะพริบ

เมื่อเสื้อถูกปลดออกจากร่างกายอย่างสมบูรณ์ ก็เผยให้เห็นบาดแผลที่หัวไหล่ด้านขวา เป็นรอยแดงช้ำลึกที่ดูเหมือนรอยถูกยิงที่เพิ่งจะเริ่มแห้ง แต่สิ่งที่ทำให้ธารน้ำต้องตกตะลึงจนแทบหายใจไม่ทั่วท้องคือร่างกายภายใต้ร่มผ้านั้นถ้ามองผิวเผิน

ลูคัสเหมือนจะสักแค่บริเวณคอเท่านั้น แต่เมื่อถอดเสื้อออกหมดแล้ว รอยสักสีดำสนิทก็ปรากฏเต็มไปหมด ตั้งแต่ที่คอ ลามลงมาที่หน้าอกทั้งสองข้าง เลื้อยยาวไปถึงอ้อมแขนจนเกือบถึงข้อมือ ลายสักดูซับซ้อนและน่ากลัวสำหรับคนทั่วไป แต่มันกลับดูดีและทรงพลังอย่างน่าประหลาดสำหรับธารน้ำ

“คุณไปทำอะไรมา” ธารน้ำถามออกไปอย่างลืมตัว

“พี่”

“เห้อ... พี่ไปทำอะไรมาครับ”

“ถูกยิง”

“⊙△⊙”

“กลัวเหรอ?”

ลูคัสถามด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ธารน้ำได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้กลัว แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มที่ดูดีมีฐานะแบบนี้ถึงต้องถูกยิง หรือว่าเขาไปขัดผลประโยชน์ใครเข้า? แต่เป็นแค่ผู้จัดการก็ไม่น่าจะถึงขั้นนั้น... ธารน้ำไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าชีวิตของคนตรงหน้าซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่

.

.

.

พาร์ทลูคัส

ผมกำลังมองเด็กตัวอ้วนแก้มยุ้ยตรงหน้าที่ผมจงใจให้ทำแผลให้ ใบหน้ากลมๆ ของเจ้าตัวเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ ผมรู้ดีว่าธารน้ำอยากจะถามใจจะขาดว่าทำไมคนอย่างผมถึงถูกยิง

นับตั้งแต่วันนั้น... วันที่ผมไปส่งเขาที่คอนโด ผมก็ได้รับสายด่วนจากแด๊ด (บิดา) ให้รีบเดินทางไปอิตาลีทันที เพื่อจัดการกับพวกหนอนบ่อนไส้ที่เข้ามาสอดแนมข้อมูลที่บริษัทแม่ กว่าจะตามรอยและจับตัวพวกมันได้ก็กินเวลาไปเกือบสัปดาห์เต็มๆ และต้องแลกมาด้วยบาดแผลจากการปะทะเล็กน้อยที่หัวไหล่

แต่พอเคลียร์เรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ผมก็รีบบินกลับประเทศไทยทันที ทำไมนะหรือ?

ผมคิดถึงหน้ากลมๆ ของไอ้เด็กอ้วนตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง!อยากเจอ อยากกอด อยากจะฟัดแก้มยุ้ยๆ นั่นให้ชื่นใจ แต่... มันเป็นได้แค่ความคิด

ผมไม่อยากให้เด็กคนนี้ต้องมาเสี่ยงอันตราย หรือเข้ามาพัวพันกับโลกมืดที่ผมต้องเจอ แม้ว่าผมจะไม่อยากให้เขาเข้ามาเสี่ยง แต่ผมก็หักห้ามใจให้มาเจอเขาไม่ได้อยู่ดี เลยตัดสินใจขึ้นมานอนรอเขาบนดาดฟ้าทันทีหลังจากที่ประชุมผู้บริหารเสร็จสิ้น

ผมขอแด๊ดแล้ว และท่านก็อนุญาต ผมจะย้ายมาประจำการที่บริษัทในไทยอย่างถาวรเลย ง่ายๆ เลย... ผมแค่อยากอยู่ใกล้เด็กตรงหน้า ผมไม่อยากห่างอีกแล้ว ผมยอมรับว่าผมชอบไอ้เด็กอ้วนที่กินเก่ง พูดเก่ง แถมยังใจดีเป็นบ้าคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆ

••••

‘เห้อ... ถามไปเลยดีไหมนะว่าไปทำอะไรมาถึงถูกยิง จะได้ไม่ต้องคาใจ’ ธารน้ำก่นด่าตัวเองในใจ ‘นี่เราเป็นคนขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่นะ’ แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันก็พุ่งพล่านจนห้ามไม่อยู่

“เสร็จแล้วครับ”ธารน้ำบอกเสียงเรียบ พลางจัดการปิดกล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาลอย่างระมัดระวัง

“อืม” ลูคัสตอบรับสั้นๆ ก่อนจะมองตรงมาที่เขา

เมื่อได้รับสัญญาณแล้ว ธารน้ำก็ตัดสินใจถามออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม

“แล้วไปทำอะไรมาถึงถูกยิง”

“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ลูคัสตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำติดจะดุเล็กน้อย

“เชอะ!”

ธารน้ำแสดงความไม่พอใจออกมาทันทีด้วยการเชิดหน้าและสะบัดหน้าหนีการแสดงออกอย่างตรงไปตรงมานั้นกลับทำให้ลูคัสรู้สึกหมั่นเขี้ยว เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปบีบแก้มย้วยๆ นุ่มนิ่มของธารน้ำด้วยความเอ็นดู

เพี๊ยะ!!

ธารน้ำปัดมือของลูคัสออกอย่างรวดเร็วและแรงจนเกิดเสียงดัง

“อย่ามาจับ!”

“งั้นเอาค่าซ่อมรถมา”

ลูคัสเปลี่ยนเรื่องทันที ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง

“ไม่ให้แล้ว! พี่หายหน้าไปเป็นอาทิตย์ เท่ากับหนี้เป็นศูนย์!” ธารน้ำเถียงคอเป็นเอ็นอย่างไม่ยอมแพ้

“หึหึ” ลูคัสหัวเราะในลำคอเบาๆ ซึ่งมันฟังดูยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด

“ไปทำงานดีกว่า” ธารน้ำตัดสินใจว่าการจบการสนทนาคือทางออกที่ดีที่สุด

“เชิญ แล้วเดี๋ยวเจอกัน” ลูคัสกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ

“ไม่อยากเจอ! แบร่!”

ธารน้ำหันไปแลบลิ้นใส่ร่างสูงตรงหน้าอย่างหาเรื่อง ก่อนจะวิ่งหนีเข้าลิฟต์ไปอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะตามมาทัน ส่วนลูคัส... เขายังคงนั่งอยู่บนดาดฟ้า มองประตูลิฟต์ที่ปิดลงด้วยแววตาอ่อนโยน และรอยยิ้มบางๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าเย็นชา‘น่ารัก’ เขาคิดในใจอย่างอดไม่ได้