เขาได้ไปพบกับดารินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเพราะดารินขอร้องและต้องการจะพบเขาเขาตัดสินใจไปพบดารินผู้หญิงที่เคยทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดีที่เขาอยากจะเห็นคือเธอจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นว่าเขามีทั้งเงินและอำนาจในเวลานี้
"มีอะไรก็รีบพูดมาเวลาของฉันเป็นเงินเป็นทองคงไม่มีเวลามานั่งเสวนากับคนแบบเธอ"อาชาใช้คำพูดเสียดสีใส่ดารินอย่างไม่ไว้หน้า "โถ่ อาชาคะ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วตอนนั้นดารินยังเด็ก อาชาช่วยให้อภัยดารินไม่ได้หรอคะ"ดารินเริ่มดราม่าเล่าความเท็จตีหน้าเศร้าใส่อาชา "น้องเอาแชมเปญมาเสิร์ฟให้หน่อย"ดารินหันไปบอกบริกรข้าง ๆ บริกรถือแชมเปญมูลค่าสูงเปิดและรินให้กับอาชาและดาริน โดยที่ก่อนหน้านี้ดารินได้แอบทายาบางอย่างไว้ที่ขอบแก้ว "ทำไมล่ะคะไม่กล้ากินหรอ รังเกียจดาขนาดนั้นเลยหรอคะ"ดารินหมุนแก้วแชมเปญเบาๆแล้วกระดกทีเดียวจนหมด อาชาไม่ตอบอะไรเขากระดกแชมเปญทีเดียวหมดแก้วเช่นกัน พร้อมกับวางเงินค่าแชมเปญเอาไว้บนโต๊ะลุกขึ้นเต็มความสูงปลายตามองดารินเพียงหางตา "อาชาคุณจะไปไหนคะ ได้โปรดอยู่คุยกับดารินก่อน อาชาคะ อาชา..!"ดารินพยายามดึงรั้งอาชาเอาไว้เพราะเธอมีแผนอยากจะได้อาชากลับมาอีกครั้ง เพราะผู้ชายที่เธอเคยควงสมัยอยู่ต่างประเทศตอนนี้พากันมีผู้หญิงใหม่ไปหมดแล้วเมื่อเธอได้ข่าวของอาชาว่าตอนนี้เขารวยล่ำซำกว่าพวกผู้ดีต่างประเทศพวกนั้นเธอจึงเลือกกลับมาหาอาชาเพื่อรื้อฟื้นความหลัง อาชาหยุดเดินตรงประตูทางออกทำให้ ดารินที่พยายามวิ่งตามชนแผ่นหลังกว้างของอาชาจนหงายหลังล้มลงก้นจ้ำเบ้า "อาชาทำไมคุณจะหยุดทำไมถึงไม่บอกก่อนล่ะคะ ดารินเจ็บไปหมดแล้ว คุณช่วยดารินหน่อยได้ไหมค่ะ" ดารินทำท่าทางออดอ้อนยื่นมือเรียวเล็กท่าทางอยากจะให้อาชาดึงเธอขึ้นพร้อมกับทำท่าทาง น่าสงสารทั้งที่ตอนนี้เธออายุเกือบ 37 ปีแล้ว "ฮึ..!"คนอย่างเธอโคตรน่ารังเกียจเลยอย่าไปเหยียบที่ไร่ชาของฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" อาชาก้มลงมองอย่างเหยียดหยามแล้วเดินจากดารินไปยังไม่ใยดี "อาชาค่ะ! เดี๋ยว อาชา..!"เสียงของดารินตะโกนไล่หลังอาชาเธอทั้งรู้สึกอายและเสียหน้ามากจึงเปลี่ยนเป็นความโกรธ "ได้ดีแล้วคิดจะถีบหัวฉันส่งหรออาชา มันไม่ง่ายนักหรอก คอยดูเถอะฉันจะทำให้คุณกลับมากราบเท้าฉันให้ได้..!" ดารินแค้นจนต้องเอามือทุบลงไปบนพื้นเธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านอาหารทันที "เสือรีบพากูกลับบ้าน กูจะกลับไปหายายหนูลิลลี่" หลังจากพูดคุยกับดารินเสร็จเขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะพบเจอผู้หญิงเน่าๆ อย่างดารินจิตใจของเขาคิดถึงแต่เหมยคุณครูที่สวยและน่ารักของยัยหนูลิลลี่เท่านั้น "ขอบใจแกมาก วันนี้แกก็ยุ่งมาทั้งวันแล้วไปพักเถอะ ทำไมวันนี้กูรู้สึกว่าอากาศมันร้อนแปลกๆว่ะเหงื่อออกตลอดทางเลย"อาชาบอกอาการแปลกๆให้กับเสือฟัง "ผมก็เร่งแอร์เย็นมากแล้วนะครับนาย"เสือหันไปบอกกับอาชาอย่างจริงจังและอากาศตอนกลางคืนที่เหนือก็ค่อนข้างเย็นมากๆ "กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไรวะรู้สึกมึน ๆ ไปหมด"อาชาพูดกับเสือกับอาการที่เขากำลังเป็นอยู่ "นายคงจะโหมงานหนักไปหรือเปล่าครับ ผมว่าในไปพักเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับนายเข้าออฟฟิศ"เสือหันบอกอาชาอย่างเป็นห่วง "เออขอบใจมึงมาก"อาชาพูดจบก็เดินกลับขึ้นไปบนบ้านพักตากอากาศ แล้วก็เกิดเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นคือการแกล้งเหมย เหมือนดารินจะวางยาบางอย่างเอาไว้ในแก้วแชมเปญ...และอาชายังไม่รู้ตัวว่าเขาโดนวางยา เพราะความไว้ใจและสะเพร่าของอาชาเพียงแค่จิบแชมเปญไป 1 แก้ว เขาก็ขอตัวกลับทันทีพร้อมกับวางเงินเอาไว้ให้กับดารินเพราะเขาเห็นสภาพของผู้หญิงหิวเงินคนนี้ก็รู้สึกรังเกียจ ตัดมาที่ภาพของอาชาในปัจจุบันที่เขากำลังพยายามขอร้องให้เหมยช่วยเขากับอาการที่แปลกๆเป็นอยู่แบบนี้เขาทรมานจนแทบขาดใจ "ช่วยผมด้วยคุณเหมย ผมไม่ไหวแล้ว.."อาชาพูดเสียงกระเส่า "คุณอาชาคุณเป็นอะไรคะ..!"เหมยทั้งตกใจที่โดนจูบและตกใจกับสิ่งที่เธอกำลังเห็นอยู่อาชาดูเปลี่ยนเป็นคนละคน ภายในพริบตาร่างอวบอิ่มของเหมยถูกแนบชิดไปกับแผงซิกแพคที่ดูแน่น ตามลำตัวมีแต่มัดกล้ามเหมือนเงยหน้าขึ้นมองอาชาปนโกรธเล็กๆที่อยู่ดีๆก็แกล้งเธอแบบนั้นจนเกือบสำลักน้ำแถมยังจูบเธออีก "ปล่อยเหมยเถอะค่ะ เหมยจะขึ้นแล้วคุณอาชาทำไมคุณถึงมีอาการแบบนี้เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะค่ะ" เหมยพยายามผลักไปที่หน้าอกของอาชาเต็มแรงแต่ก็ดูไร้ประโยชน์จริงๆอาชากลับก่อนเหมยแนบชิดลำตัวยิ่งกว่าเดิม "จะรีบไปไหนล่ะครับเล่นน้ำกับผมก่อนสิ ผมไม่ไหวแล้ว...ฮืม"อาชาที่มีแววตาหวานเยิ้มฉ่ำไปด้วยแรงตัญหาและดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมอารมณ์และลูกชายของเขาเอาไว้ไม่ได้ "คุณอาชาอะไรมันแทงอยู่ที่หน้าท้องของเหมยคะ เหมยรู้สึกตกใจจนหน้าแดงไปหมดเธอรู้ว่านั่นคืออะไรแต่เลือกที่จะถามออกไป "ลูกชายของผมเองครับ ขอโทษด้วยที่มันเสียมารยาทเพราะมันเห็นคนสวยกำลังว่ายน้ำอยู่มันเลยอยากทำความรู้จักอาชากำลังเปิดเผยใบหน้าอีกด้านหนึ่งให้เหมยได้เห็น "คุณอาชา....."เสียงของเหมยที่เรียกอาชาอย่างแผ่วเบาเธอแอบตกใจที่เห็นอีกด้านหนึ่งของอาชา "ก็ผมบอกแล้วว่าผมชอบคุณเหมย ชอบมาก มากจนไม่อาจเก็บความรู้สึกของผมได้อีกแล้ว" "นับจากวันนี้คุณเตรียมตัวให้ดีผมจะเดินหน้าจีบคุณเต็มรูปแบบ"อาชาบอกเหมยอย่างไม่ได้ถามเลยว่าเหมยต้องการหรือเปล่า พูดจบอาชาก็กอดหน่อยรัดร่างอรชรแน่นจนหน้าอกใหญ่โตอวบอิ่มของเหมยเบียดเสียดไปที่แผงอกแกร่งของอาชา เนื้อแนบเนื้อ ยิ่งทำให้อาชาปวดหนึบ ๆ กลางแก่นกายของเขาอย่างทรมานเพราะต้องการจะปลดปล่อย ปล่อยเหมยนะคะเหมือนจะขึ้นแล้วจริงๆใหม่พยายามใหม่อีกครั้งเพื่อให้อาชาปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระเธอไม่เคยต้องอยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนแบบที่อาชากำลังทำร่างกายของเหมยร้อนวูบวาบเธอรู้ได้ว่าตอนนี้ร่องสวาทของเธอกำลังเปียกแฉะภายใต้สายน้ำ ผมยังไม่อยากปล่อยคุณไปช่วยอยู่กับผมนานๆได้ไหมครับอาชาใช้หัวของตัวเองก้มลงไปชนที่หน้าผากของเหมยจ้องตาแล้วพูดอย่างออดอ้อนเสียงกระเส่า มือเรียวของเหมยคล้องคอของอาชาอยู่อาชาถือวิสาสะใช้มือน้ำบีบขยำไปที่ก้นอวบอิ่มจนน่าตีให้ขึ้นเป็นรอยแดงเหมยถึงกับรู้สึกเสียวูบวาบ เป็นอะไรครับขนลุกทั้งตัวเลยอาชาก้มลงมากระซิบข้างหูอีกครั้ง ไม่เป็นอะไรค่ะเหมยแค่รู้สึกหนาวปล่อยเหมยเถอะค่ะ"เหมยยังคงพยายามตั้งสติและใช้คำพูดเพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์ที่ดูอุกอาจตรงหน้า "อย่าหลบหน้าผมสิ พูดกับผมก็มองหน้าผมสิครับเหมย" บรรยากาศที่ดูเป็นใจไปซะทุกอย่างหนูน้อยลิลลี่ก็หลับลึกจนไม่รู้สึกอะไรบริเวณด้านนอกก็ไม่มีใครอยู่แม้แต่แม่บ้านก็ไม่มีใครเข้ามา "อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ เหมยขอร้อง" เหมยที่พยายามพูดจาให้เป็นปกติที่สุดกำลังออกอ้อนกับพญามัจจุราชที่กำลังจะกลืนกินร่างของเธอ แต่ผิดคาดอาชานอกจากไม่ปล่อยเหมยแล้วเขากลับทำอะไรที่รุ่มร่ามแบบที่โจ๋งครึ่มชุดบอดี้สูทสีดำที่แหวกลึกกลางอกถูกมือหนาของอาชาดันสายเดี่ยวตกมาที่ข้างแขน เขาว่ายน้ำแล้วอุ้มเหมยดันติดขอบสระ "คุณอาชาคุณจะทำอะไรเหมย ไม่เอาแบบนี้นะ..! " เหมยพยายามดิ้นตีน้ำจนกระจัดกระจาย "อย่าดิ้นสิครับ ถ้าไม่ดิ้นผมอาจจะไม่ทำอะไร แต่ถ้าดิ้นแบบนี้ดูสิมันเสียดสีกับลูกชายผม จนมันผงาดขึ้น แบบนี้คุณเหมยจะรับผิดชอบยังไงครับ...อ้าส์" อาชาใช้จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอขาวๆของเหมยแล้วใช้ปากหนาขบเม้มจนเป็นรอยแดง ฮื้อ...อย่าคุณอาชา อ้าส์...ยะอย่าเหมยร้องครางกระเส่าเสียงหลงเธอรู้สึกว่าอาชามีความผิดปกติและแปลกไปเขาดูเหมือนคนไร้สติแต่ตัวเธอเองก็โดนปลุกปั่นจากอาชาเช่นกัน อาชาไม่พูดพร่ำทำเพลงใช้มือหนายกขาทั้งสองข้างของเหมยขึ้นแล้วหนีบเข้าที่เอวแกร่งของตัวเอง หลังจากนั้นกดเหมยจนชิดขอบสระเขาใช้มือหนาล้วงลึกเข้าไปแหวกบิกินี่ชุดบอดี้สูทเอาไว้ด้านข้างแล้วบดขยี้รุกล้ำเข้าไปที่ติ่งสวาทของเหมยอย่างรุกล้ำอุกอาจ "ผมขอโทษ ผมร้อนช่วยผมด้วย"อาชาพูดไม่เป็นประสาทเช่นกัน เอาแต่ครางกระเส่าราวกับถูกมนต์สะกด อ้าส์ ...ซี๊ด...อย่าค่ะ คุณอาชา อ้าส์.. เหมยเงยหน้าครางทำปากห่อเหมือนกินของเผ็ด เมื่อเธอเพิ่งเคยโดนผู้ชายสัมผัสแบบถึงเนื้อถึงตัวและลุกล้ำไปในอาณาเขตหวงห้ามของเธออาชาที่กำลังไร้สติเขาได้ทำบางอย่างล่วงเกินผู้หญิงที่เขาชอบมาก ๆ เขาไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงแต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะให้เหมยเป็นผู้หญิงที่จัดการความรู้สึกของเขาแม้ว่ามันจะไม่ถูกก็ตาม"เหมยทำไมของเธอแน่นขนาดนี้"ร่างกายเปียกปอนของทั้งสองคนภายใต้สระน้ำใสอาชาพูดเสียงกระเส่าไปหน้าแดงเถือกไปหมด"คุณอาชาเหมยขอร้อง...อย่าทำอะไรเหมยเลย"เหมยพยายามเรียกสติอาชาพยายามวิ่งหนีแต่ก็ยิ่งเหมือนเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ซาตานดิบเถื่อนที่อยู่ภายใต้หน้ากากหรอเรา"อาขาออกหน่อยสิที่รัก..."อาชาพูดจบนิ้วที่กำลังขยี้ที่ติ่งเสียวเขาเปลี่ยนใช้สอดเข้าไปในรูสวาทภายใต้สายนั้นเย็นยะเยือกยิ่งทำให้ เหมยรู้สึกเสียวซ่านจนสมองขาวโพลนล่องลอยไปตามแรงอารมณ์"อ้าส์... ยะ อย่าค่ะ ซี๊ด .."เหมยครวญครางลมหายใจติดขัด หายใจหอบเหนื่อยไม่เป็นจังหวะ รูสวาทถูกนิ้วมือหนากระหน่ำแทงนิ้วเข้าออกไม่หยุด เข้าสุด ออกสุด"จูบ เหมย จูบ จูบผม" อาชาร้องขอให้ เหมยจูบเขาอีกครั้ง ตัวอาชาทรมานจากฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์ที่โดนมาจากดารินอย่างรุนแรงอาชาเหลือมืออีกข้าง กดหัวขอเหมยเข้ามาแนบประกบจูบ หยอกเย้ากับริมฝีปากเล็ก โลมเลียบังคับให้เห
เขาได้ไปพบกับดารินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเพราะดารินขอร้องและต้องการจะพบเขาเขาตัดสินใจไปพบดารินผู้หญิงที่เคยทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดีที่เขาอยากจะเห็นคือเธอจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นว่าเขามีทั้งเงินและอำนาจในเวลานี้"มีอะไรก็รีบพูดมาเวลาของฉันเป็นเงินเป็นทองคงไม่มีเวลามานั่งเสวนากับคนแบบเธอ"อาชาใช้คำพูดเสียดสีใส่ดารินอย่างไม่ไว้หน้า"โถ่ อาชาคะ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วตอนนั้นดารินยังเด็ก อาชาช่วยให้อภัยดารินไม่ได้หรอคะ"ดารินเริ่มดราม่าเล่าความเท็จตีหน้าเศร้าใส่อาชา"น้องเอาแชมเปญมาเสิร์ฟให้หน่อย"ดารินหันไปบอกบริกรข้าง ๆ บริกรถือแชมเปญมูลค่าสูงเปิดและรินให้กับอาชาและดาริน โดยที่ก่อนหน้านี้ดารินได้แอบทายาบางอย่างไว้ที่ขอบแก้ว"ทำไมล่ะคะไม่กล้ากินหรอ รังเกียจดาขนาดนั้นเลยหรอคะ"ดารินหมุนแก้วแชมเปญเบาๆแล้วกระดกทีเดียวจนหมดอาชาไม่ตอบอะไรเขากระดกแชมเปญทีเดียวหมดแก้วเช่นกัน พร้อมกับวางเงินค่าแชมเปญเอาไว้บนโต๊ะลุกขึ้นเต็มความสูงปลายตามองดารินเพียงหางตา"อาชาคุณจะไปไหนคะ ได้โปรดอยู่คุยกับดารินก่อน อาชาคะ อาชา..!"ดารินพยายามดึงรั้งอาชาเอาไว้เพราะเธอมีแผนอยากจะได้อาชากลับมาอีกครั้งเพราะผู้ชายที่เธอเคยคว
ทั้งไร่ชาปกคลุมด้วยความมืดมิด มีเพียงแสงไฟดวงเล็กๆ จากบ้านพักของอาชาที่ส่องสว่างอยู่ ในที่สุดอาชาก็เคลียร์งานทุกอย่างเสร็จสิ้น เขามองดูนาฬิกา "หกโมงครึ่ง..." เขาพึมพำกับตัวเองชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัว เขาเลือกเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดตา กางเกงผ้าลินินสีเบจ และรองเท้าหนังคู่โปรด เขามองตัวเองในกระจกพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ อาชาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลยระหว่างรอรับเหมยที่แต่งตัวอยู่ในห้องหัวใจของอาชาก็เต้นรัวไม่ต่างกัน ยิ่งคิดว่ากำลังจะไปออกเดทกับคนที่ชอบ หัวใจก็ยิ่งเต้นแรง "นายต้องใจเย็น ๆ นะอาชา" เขาบอกตัวเองในใจ พลางขับรถกอล์ฟไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยเมื่อผ่านไปสักพักเหมยก็ออกมาจากห้อง อาชาก็เห็นเหมยในชุดเดรสยาวสีขาวพลิ้วไหวเข้ากับบรรยากาศของไร่ชาที่รายล้อมไปด้วยต้นชาเขียวขจี เธอดูสวยงามมากเสียจนอาชาแทบหยุดหายใจ"คุณเหมย..." อาชาเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆเหมยหันมามองอาชาแล้วยิ้มหวาน "ไปกันเลยไหมคะ"ทั้งสองคนขึ้นรถกอล์ฟและขับออกไป ไม่นานนักก็มาถึงลานกว้างใกล้กับทะเลสาบเล็กๆ ในไร่ ที่นี่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี มีโต๊ะอาหารเล็กๆ ที่ประดับประดาด้วยดอกไม้และเทียนหอม อาชากำลังจะบอกเหม
เช้าวันต่อมา ธง ปรากฏตัวที่คาเฟ่ไร่ชาพรหมเทพตั้งแต่ก่อนที่คาเฟ่จะเปิดเสียอีก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงชิโน่สีครีม ดูสบาย ๆ แต่ก็เนี้ยบ ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มสดใส มือถือช่อดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนช่อโต ธงตั้งใจจะมาทำคะแนนกับเหมยอย่างเต็มที่ และเขาก็เตรียมพร้อมรับมือกับคู่แข่งอย่างเมฆินทร์และอาชาแล้วแม้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ผู้จัดการไร่ชาฝึกหัดของไร่ชาพรหมเทพแต่เรื่องหัวใจธงไม่มีทางยอมแพ้เมื่อเหมยเดินมาถึงคาเฟ่เพื่อเตรียมเปิดร้าน ธงก็เดินเข้าไปหาทันที"อรุณสวัสดิ์ครับน้องเหมย! พี่มารอตั้งแต่เช้าเลยครับ" ธงยื่นช่อดอกไม้ให้เหมยและส่งยิ้มให้วันนี้เขาเห็นว่าเป็นวันดีที่ยังไม่เห็นศัตรูหัวใจอย่างอาชาและเขาสังเกตว่าอาทิตย์ที่ผ่านมามีผู้ชายหน้าหล่อคนนึงพร้อมกับบอดี้การ์ดมาป้วนเปี้ยนอยู่ที่คาเฟ่จึงทำให้ธงไม่รอช้าอะไรที่ได้มายากๆมันยิ่งท้าทาย "สำหรับน้องเหมยครับ ดอกไม้สวย ๆ เหมาะกับคนสวย ๆ อย่างน้องเหมยเลยครับ"เหมยทำท่าทางลังเลเล็กน้อยที่จะรับดอกไม้จากธง "ขอบคุณมากค่ะพี่ธง ไม่คิดว่าจะมาแต่เช้าขนาดนี้""ก็อยากเจอน้องเหมยเร็ว ๆ นี่ครับ" ธงยิ้มหวาน "วันนี้พีีว่างทั้งวันเลย ถ้าน้องเหมยมีอ
วันรุ่งขึ้น เมฆินทร์ปรากฏตัวที่คาเฟ่แต่เช้าผิดปกติ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ริมหน้าต่าง และแทนที่จะจิบกาแฟสบาย ๆ เหมือนเคย วันนี้กลับมีหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือ เมื่อเหมยเดินผ่านมาเพื่อนำดอกไม้สดที่เธอตั้งใจตัดมาจัดที่โต๊ะเพราะหนูน้อยลิลลี่กับอาชาเป็นคนช่วยกันปลูกทำให้เหมยอยากจะเชยชมและประดับห้องเรียนของเธอและลิลลี่ให้ออกมาเป็นบรรยากาศที่สวยงาม เมฆินทร์ก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "อรุณสวัสดิ์ครับคุณเหมย เช้านี้อากาศดีจังเลยนะครับ"เมฆินทร์ที่วันนี้ตั้งใจมาหาเหมยตั้งแต่เช้าเพราะเขาอยากจะรู้ว่าอาชาจะดิ้นทุรนทุรายขนาดไหน "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเมฆินทร์" เหมยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เธอยังคงรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของเขาในทุก ๆ วันและนับวันก็ยิ่งประหลาดขึ้นทุกวัน "ผมกำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่พอดีเลยครับ" เมฆินทร์ชูหนังสือในมือขึ้นมา "เป็นนิยายแนวแฟนตาซี "ผมไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่ แต่พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าน่าสนใจมากเลยครับ" เมฆินทร์หาทางเชื่อมสัมพันธ์กับเหมยผ่านการอ่านหนังสือซึ่งตัวเขาเองก็ชอบอ่านหนังสือเป็นทุนเดิมทำให้เข้ากับเหมยได้ค่อนข้างง่าย เหมยเหลือบมองหนังสือในมือเมฆินทร์ "อ้อ
เสียงตึงเครียดของอาชาและเมฆินทร์ดังไปทั่วห้อง ท่ามกลางบรรยากาศที่พร้อมจะปะทุอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา หนูน้อยลิลลี่ที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดหนังสือในห้องสมุดก็เดินกลับมาพร้อมกับหนังสือภาพเล่มโปรดในมือ"คุณลุงอาชาขา ลิลลี่อยากให้คุณลุงอ่านนิทานเรื่องนี้ให้ฟังก่อนนอนกลางวันค่ะ" ลิลลี่เงยหน้ามองอาชาด้วยดวงตากลมโตไร้เดียงสาน้ำเสียงใสซื่อของลิลลี่ดึงสติของอาชาให้กลับมา เขาสูดหายใจลึกๆ พยายามระงับโทสะที่คุกรุ่น เมฆินทร์เองก็ลดรอยยิ้มยียวนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กน้อยเดินเข้ามา"ได้สิครับคนเก่ง" อาชาย่อตัวลงรับหนังสือจากลิลลี่ พลางเอื้อมมือไปลูบผมหนูน้อยอย่างอ่อนโยน "เดี๋ยวคุณลุงไปอ่านให้ฟังที่ห้องนะครับ"เหมยที่เดินตามมาก็พยกหัว 1 ครั้งและรีบจูงมือหนูลิลลี่ที่อยู่กับอาชาเพื่อจะกลับไปนอนอ่านนิทานด้วยกัน"ลิลลี่คะคุณลุงทำงานไปฟังนิทานกับคุณครูดีกว่า เดี๋ยวคุณครูจะนอนเป็นเพื่อน"เหมยที่พูดตลอดให้หนูลิลลี่เชื่อฟังอาชาหันไปมองเมฆินทร์ด้วยสายตาเย็นชา "ผมคงต้องขอตัวพาหลานไปพักผ่อนก่อน หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ เมฆินทร์""ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเหมยงั้นเราไปพร้อมกันเลยดีกว่า"อาชาที่พูดกันท่าไม่ให้เ