ผญ.ที่ชื่อดาริน

อาชาเดินทางกลับมาที่ไร่ชาพรหมเทพของตัวเองและจัดการสารพัดปัญหา เขาเซ็นเอกสาร ตรวจสอบงาน รวมถึงจัดการศัตรูหัวใจ... อาจจะไม่ใช่ซะทีเดียว

แต่ธงคือคนที่ถูกขึ้นบัญชีดำอันดับ 1 ในหัวของอาชาเป็นที่เรียบร้อย อย่างไรก็ตาม ก็ต้องขอบคุณธงในวันนั้นที่ทำให้เหมยไม่ต้องเป็นแฟนกับเขา

"ไอ้เสือ เดี๋ยวแกช่วยไปตามไอ้ธงอะไรนั่นมาพบฉันหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าทำไมสาขาที่กรุงเทพฯ ถึงให้มันมาฝึกงานที่สำนักงานใหญ่ที่นี่" อาชาอยากจะรู้สันดานที่แท้จริงของธง แม้จะเคยสัมผัสธงมาแล้ว 1-2 ครั้ง

"ได้ครับนาย เดี๋ยวผมให้เด็กไปตามให้" พูดจบ เสือก็เดินออกไปด้านนอกแล้วให้บอดี้การ์ดไปตามธงที่กำลังเรียนรู้และฝึกการซ่อมเครื่องจักรที่ต้องใช้ภายในไร่ชา

"คุณธงครับ พอดีพี่เสือให้ผมมาตามไปพบนายใหญ่ รบกวนคุณธงไปพบนายกับผมหน่อยครับ" บอดี้การ์ดชุดดำใส่แว่นเดินมาตามธง

"เขาได้บอกหรือเปล่าว่ามีอะไร?" ธงถามในสภาพเหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งตัว

"ไม่ได้แจ้งครับ แค่บอกให้คุณธงไปหา" บอดี้การ์ดพูดจบก็เดินกลับทันที

"แม่ง..! วางท่าใส่กูกันทั้งไร่ชาเลยไงวะ" ธงสบถเบา ๆ รู้สึกว่าคนในไร่ชาไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่

อาชาที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ภายในห้องก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

"เข้ามาได้เลย" อาชานั่งหันหลังอยู่ ขณะนั้นธงก็เดินสวนประตูเข้ามา

"ขออนุญาตครับ ไม่ทราบว่าเจ้านายเรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?"

ธงจำใจต้องเรียกอาชาว่า "เจ้านาย" ถึงแม้ทั้งใจจะเกลียดอาชาตั้งแต่แรกเจอตั้งแต่วันงานคืนสู่เหย้าของมหาวิทยาลัย

"ผมจะเรียกคุณมาต้องมีอะไรด้วยเหรอครับ?" อาชาเริ่มยียวนกวนประสาทธง

"ผมก็ไม่รู้สิครับ ว่าเจ้านายมีอะไรหรือเปล่า ก็เลยถาม" ธงก็ตอบกลับแบบมีอารมณ์

"ก็กล้าดีนี่" อาชาพูดจบก็หันหน้ากลับมามองธง จ้องตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า อย่าได้ไปยุ่งกับเหมยอีกนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าให้ผมเห็นคุณไปยุ่งวุ่นวายที่บ้านพ่อแม่เหมย หรือกับเหมยอีกเป็นอันขาด" อาชาพูดเสียงเรียบและจ้องมองหน้าของธงอย่างเอาเรื่อง

"ขอโทษนะครับ แต่มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างผมกับเหมย ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงาน คิดว่าเจ้านายไม่น่าจะเข้ามายุ่งได้นะครับ" ธงเองก็ไม่ยอมลดราวาศอกให้กับอาชาเช่นกัน เพราะเขาเองก็หมายตาเหมยอยู่

"งั้นแกก็ลองดู ฉันเตือนแกแล้วนะ" อาชาพูดคำที่ฟังดูเยือกเย็นและน่ากลัว เป็นคำเตือนที่แสนอันตราย

"ขอบคุณครับที่เตือน เอาไว้ให้เหมยเป็นคนเลือกเองดีกว่า เจ้านายอย่าตัดสินใจแทน เหมยเลยครับ ผมรู้จักเหมยมาก่อนเจ้านายนะ ครับ"

"ถ้าเจ้านายไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อนละกันนะครับ" ธงพูดจบก็เดินออกไปด้วยท่าทีที่มั่นอกมั่นใจ คงไม่รู้เลยว่ากำลังกระตุกเสือหลับ

"แม่ง เป็นส้นตีนอะไรวะ แล้วเกี่ยวอะไรกับเหมยด้วย!" ธงเดินออกจากห้องและหันกลับมองไปที่ห้องทำงานของอาชาด้วยท่าทีที่โกรธเกรี้ยว

"เสือ มึงเข้ามาหากูหน่อย!" อาชากดโทรศัพท์ตรงออฟฟิศเรียกเสือเข้ามาข้างใน

"ฉันเตือนไอ้ธงมันแล้วให้มันเลิกยุ่งกับเหมย แต่ดูท่ามันน่าจะไม่ยอมง่าย ๆ ส่งคนของเราจับตาดูมันให้ดี แล้วก็ดูแลเหมยอย่าให้ห่าง" อาชาบอกเสือ เพราะเขาไม่ยอมให้เหมยต้องเจ็บอีกครั้งแน่นอน

"ครับเจ้านาย" เสือรับคำแล้วก็มีเรื่องจะพูดกับเจ้านายอีกจึงได้พูดออกมาต่อจากนั้นว่า

"เจ้านายครับ คุณดารินเธอมาหาเจ้านายเมื่อวานนี้ครับ เธอบอกว่าเธอจะมาหาเจ้านายอีก" เสือทำท่าอึดอัดใจแต่ก็จำเป็นต้องรายงานให้อาชาได้รับรู้

"ดารินเหรอ...?" อาชาพูดเสียงแผ่วเบา ดารินคือผู้หญิงรักแรกของอาชา ที่เลือกทิ้งอาชาไปแต่งงานกับผู้ชายที่รวยกว่าเขา

ย้อนอดีตไปเมื่อไหร่ปีก่อนหน้าที่อาชาจะกลับมาประเทศไทย....

ย้อนอดีตวันวานที่อาชาเรียนอยู่ต่างประเทศปริญญาโท ณ ขณะนั้นอาชาถือว่าเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย มีทั้งอำนาจเงินรวมถึงหน้าตาที่สาว ๆ ทุกคนเห็นก็ต้องพากันคลั่งไคล้

แต่ผู้หญิงคนเดียว ณ ขณะนั้นที่ได้ครอบครองความรักทั้งหมดของอาชาคือ ดาริน สาวไทยพลัดถิ่นอายุน้อยกว่าอาชาประมาณ 6 ปี

ฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคม ดอกไม้ต้นไม้เริ่มผลิบาน อากาศไม่ร้อนจนเกินไปและก็ไม่เย็นจนเกินไป อาชานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะก่อนจะถึงมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศอังกฤษ

ขณะนั้นเขานั่งอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน แต่ก็มีมือเล็ก ๆ มือหนึ่งปิดมาที่ตาทั้งสองข้างของเขา

"ทายซิว่าใครเอ่ย?" เสียงเล็ก ๆ กระซิบข้างหูของอาชา

"ผมไม่รู้เลยว่าใคร" อาชาแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วยกยิ้มขึ้น เขาวางหนังสือลงพร้อมกับจับไปที่มือเรียวเล็กแล้วเปิดมือทั้งสองข้างออก

"จ๊ะเอ๋! ดารินเองค่ะ" รอยยิ้มสดใสของ ผู้หญิงที่สูง 170 ซม. ผมดำขลับ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม กำลังกอดคอของอาชาแล้วใช้คางเล็ก ๆ เกยไว้บนบ่าใหญ่

"ดาทานอะไรมาหรือยังครับ?" อาชาถามด้วยความอบอุ่น

"ทานแล้วค่ะ แล้วอาชาล่ะคะทำอะไรอยู่?" ดารินอ้อมเก้าอี้สาธารณะมานั่งอยู่ข้าง ๆ อาชาพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟคาปูชิโน่แก้วโปรดส่งให้อาชา

"อ่านหนังสือเตรียมสอบรอบ Final ปีสุดท้ายแล้ว" อาชารับแก้วกาแฟจากมือของดาริน

"อีกแค่เดือนเดียวก็เรียนจบแล้วสินะ แล้วอาชาจะทำอะไรต่อจากนี้ล่ะคะ?" ดารินกระดกกาแฟแล้วก็หันมาถาม

"ผมว่าจะเที่ยวสักปีนึงแล้วอาจจะกลับประเทศไทยไปเยี่ยมคุณพ่อกับคุณแม่" อาชาเขาก็คิดถึงประเทศไทยอยู่ไม่น้อย

"ก็ดีสิคะ ดารินคงคิดถึงอาชามาก ๆ เลย" ดารินออดอ้อนอาชาอย่างน่ารัก

"ดารินจะกลับไปประเทศไทยกับผมไหมล่ะ ผมจะแนะนำดารินให้พ่อกับแม่รู้จักดีไหม?" อาชาจริงจังกับดารินมาก ๆ เพราะดารินในสายตาของอาชาเป็นคนจิตใจดี

แต่อาชาไม่รู้เลยว่าภาพที่สร้างกับร่างที่เป็นดูแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ดารินมาที่ต่างประเทศด้วยทุนการศึกษาของผู้ใหญ่อุปถัมภ์ส่งมาเรียน

จนได้มาเจอกับอาชา มหาวิทยาลัยนี้เรียกว่าคัดคนที่มีเงินเท่านั้นถึงจะเรียนได้ ยกเว้นดารินที่ได้ทุนเรียนจนจบ

ดารินได้ล็อคเป้าหมายอย่างอาชาเอาไว้แล้ว เธอไม่ได้ใสซื่ออย่างที่ทุกคนเห็น ดารินติดตามดูอาชาในทุก ๆ เช้าจะต้องแวะร้านกาแฟและสั่งอะไรเป็นพิเศษ เขาจะนั่งอ่านหนังสือที่ไหนก่อนเข้ามหาวิทยาลัย

ดารินจดรายละเอียดทั้งหมดเอาไว้และมักจะเห็นเพื่อนสนิทคนนึงที่หน้าตาออกฝรั่งๆคอยไปมาหาสู่กับอาชาอยู่เป็นประจำได้ยินชื่อว่าชื่อไมเคิล

"เฮ้ยอาชาวันนี้มีคลาสเรียนนี่หว่า ไปเรียนพร้อมกูเลยนะ"ไมเคิลเพื่อนรักของอาชาทั้งสอง เรียนด้วยกันมาแม้จะแตกต่างสาขาแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นเพื่อนลดน้อยลง

"เออก็เรียนจบแล้วว่ะของวันนี้ มึงจะไปหาอะไรกินกับกูดีกว่าไหมเบื่อๆเซ็งๆว่ะ"อาชาหันมาบอกไมเคิล

"เออเอาดิวะกูเหลือคลาสเรียนอีกชั่วโมงเดียวเองอ่ะมึงรอกูได้ป่ะล่ะมึงรอกูได้เดี๋ยวกูไปเที่ยวเป็นเพื่อนมึง"ไมเคิลหันมาบอกเพื่อนรัก

"ได้ดิเดี๋ยวกูรอมึงละกันไปนั่งรอที่ร้านกาแฟร้านเดิมนะ มึงรีบมาละกัน" พูดจบอาชาก็เก็บหนังสือแล้วกลับไปที่ร้านกาแฟก่อนทางเข้ามหาวิทยาลัย

เพื่อเตรียมมัดใจของอาชาให้เป็นของเธอซึ่งดารินทร์นั้นตอนนี้คือผู้หญิงที่ได้กุมความรักเดียวของอาชาเอาไว้อย่างเหนียวแน่นเธอเฝ้าสังเกตสองหนุ่มทั้งไมเคิลและอาชาที่เป็นเพื่อนรักกันเธอพยายามที่จะใช้ช่องว่างและช่วงเวลานี้เพื่อเข้าหาอาชา....