อาชาทำคะแนน

วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่บรรยากาศสดใสสำหรับหลายคน แต่สำหรับอาชาลุงหลานคู่นี้ที่มาอยู่บ้านของเหมยเป็นเวลา 2-3 วันกลับพากันงอแง ไม่อยากกลับไปที่ไร่ชา

“นายครับ ต้องกลับไปที่ไร่ชาแล้วครับ เพราะตอนนี้มีปัญหาเล็กน้อยที่ต้องเข้าไปจัดการ และมีเอกสารหลายอย่างที่ต้องเข้าไปเซ็น” เสือที่มาเชิญอาชากลับด้วยตัวเองกล่าว

“มึงเอามาให้กูที่นี่ไม่ได้หรือไงวะไอ้เสือ” อาชาหันไปถามเสือด้วยท่าทีหงุดหงิด

“เอามาให้ได้ครับนาย แต่บางสิ่งบางอย่างเป็นเอกสารที่ไม่สามารถนำออกจากบริษัทได้ครับ” เสือพยายามอธิบาย

“เออๆ ไปเก็บของลงมา” อาชาบอกให้เสือไปเก็บเสื้อผ้าของเขาและหนูน้อยลิลลี่ลงมาข้างล่าง

หนูน้อยลิลลี่ที่วันนี้ตื่นแต่เช้าไปทำกิจกรรมกับพ่อแม่ของเหมยอย่างสนุกสนานอยู่ข้างนอก โดยไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองจะต้องกลับไปที่ ไร่ชาแล้วไปอยู่กับป้าแจ่ม แม่บ้านประจำบ้านพักตากอากาศ

“คุณตาคุณยายขา ดอกกุหลาบอันนี้สวยมากเลยนะคะ ลิลลี่อยากได้ไปปลูกที่ไร่ชามากเลยค่ะ” ลิลลี่ที่กำลังตักดินใส่กระถางกับแม่น้ำฟ้า โดยมีพ่อบุญทอง พ่อของเหมยนั่งดูอยู่ห่างๆ

“ถ้าลิลลี่อยากได้ เดี๋ยวคุณยายจะให้คุณตาใส่กระถางไว้ให้แล้วส่งไปที่ไร่ชาดีไหมคะ”

แม่น้ำฟ้าใช้มือเล็กๆ ลูบหัวของลิลลี่อย่างเอ็นดู เพราะย้อนนึกถึงเหมย ลูกสาวตัวเล็กของเธอเมื่อตอนยังเด็ก

“ขอบคุณค่ะคุณยาย” ลิลลี่หันมายิ้มจนเห็นฟันหลอสองซี่ข้างหน้าของเธอ

อาชาเดินมาหาเหมยที่อยู่ในครัว เพราะกำลังจะมาบอกเหมยว่าจะพาลลิลลี่กลับแล้ว เนื่องจากมีเอกสารหลายอย่างที่ต้องเข้าไปจัดการ

“อ้าว คุณอาชา” เหมยที่เพิ่งจะเก็บถ้วยจานล้างหลังจากอาหารมื้อเช้าก็เห็นอาชาเดินเข้ามาหาเธอในห้องครัว

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ พอดีผมจะบอกคุณเหมยว่าเดี๋ยวผมจะพาลลิลลี่กลับวันนี้ ผมอาจจะกลับไปก่อนแล้วเดี๋ยวเย็นๆ ผมจะมารับลิลลี่นะครับ” อาชาพูดกับเหมยอย่างไม่อยากจะจากไปไหน

“ไปเถอะค่ะ ไม่เป็นไร ลิลลี่อยู่นี่สบายมากค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่เหมยเอ็นดูแกมากๆ” เหมยเช็ดไม้เช็ดมือแล้วก็เดินมาหาอาชา

“ผมรู้ครับ แต่ผมอดคิดถึงคุณเหมยไม่ได้นี่นา” อาชาเริ่มหยอดคำหวานใส่เหมย

“โอ้โห เหมยเพิ่งรู้นะคะว่าคนรุ่นนี้เขาหยอดคำหวานกันขนาดนี้” เหมยแกล้งแหย่เรื่องอายุของอาชา

อาชาเมื่อโดนคำล้อเลียน เขาก็พุ่งตรงไปหาเหมยแล้วโอบกอดเหมยเข้ามาแนบกาย จมูกโด่งๆ ประชิดบนใบหน้า ชนสันจมูกเล็กๆ ของเหมยอย่างตั้งใจ

“ผมไม่ได้แค่หยอดคำหวานนะ ผมจริงใจ”

อาชายังคงพูดกระซิบแผ่วเบาข้างหูของ เหมยจนเหมยรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะเสน่ห์ที่แพรวพราวของอาชากำลังจะเล่นงานเหมยอย่างหนัก

“คุณอาชา ปล่อยเหมยก่อนนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เหมยที่ได้สติก็พยายามดีดตัวออกจากร่างใหญ่โตของอาชา

“ผมแค่อยากรู้ ว่าคุณเหมยจะไปสอนยัยลิลลี่เมื่อไหร่ครับ” อาชาถามเหมยขณะที่เธอยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เอาไว้อีกสองวันเหมยจะไปสอนนะคะ เหมยเตรียมเอกสารการสอนไว้ให้บ้างแล้วเบื้องต้น”

เหมยเงยหน้าขึ้นสบตาแล้วบอกกับอาชาอย่างรู้สึกเขินๆ เธอรู้สึกว่าเธอกลับไปเป็นเด็กสาวแรกแย้มอีกครั้งเมื่อเจออาชาจีบแบบตรงๆ

“ถ้างั้นผมจะรอนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปทานข้าวเย็นด้วย”

อาชาที่คลั่งรักเหมยมากๆ แม้ว่าเหมยจะไม่ตอบตกลงว่าจะเป็นแฟนกับเขาหรือไม่ แต่พ่อแม่ของเหมยได้เปิดทางไฟเขียวให้เขาแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ มีหรือว่าคนอย่างอาชาจะปล่อยให้หลุดลอยไปได้

“ได้ค่ะคุณอาชา ไปทำงานเถอะ” เหมยแค่พูดสั้นๆ แต่ดูเหมือนหัวใจทั้งสองดวงกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

ขณะที่ทั้งสองกำลังตกลงไปในห้วงแห่งความรัก อาชายังคงไม่ปล่อยอ้อมกอดจากร่างเล็กของเหมย ก็มีเสียงเล็กๆ วิ่งเข้ามา

“คุณครูเหมยขา.....” หนูน้อยลิลลี่วัยสี่ขวบที่วิ่งเอาต้นดอกกุหลาบที่ใส่กระถางเรียบร้อยแล้ว มาโชว์อวดให้กับเหมยและอาชา

“อุ๊ย ..! ทำอะไรกันอยู่คะ” ลิลลี่หยุดแล้วเงยหน้าขึ้นถาม เพราะเห็นว่าเหมยกับอาชากำลังยืนกอดกันอยู่

“พอดีคุณครูเหมยโดนผงเข้าตานะครับ ลุงก็เลยมาเอาผงออกจากตาให้คุณครู”อาชารีบปล่อยมือออกจากเอวของเหมย ส่วนเหมยก็รีบถอยหลังออกห่างจากอาชา

“คุณครูเจ็บมากไหมคะ ให้ลิลลี่ดูให้ไหม เดี๋ยวลิลลี่จะเป่าให้ค่ะ” หนูน้อยลิลลี่ที่เป็นห่วงเหมยยิ่งกว่าสิ่งใด

เหมยจึงย่อตัวลงครึ่งหนึ่งให้เท่าความสูงของหนูน้อยลิลลี่ด้วยความเอ็นดู

“คุณครูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะลิลลี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ไหนเมื่อกี้จะเอาอะไรมาอวดคุณครูคะ ขอคุณครูดูหน่อยได้ไหม” เหมยรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที

“คุณตากับคุณยายน้ำฟ้าสอนให้ลิลลี่ปลูกดอกกุหลาบแล้วจะเอากลับไปที่ไร่ชาค่ะ”

ลิลลี่อธิบายให้เหมยกับอาชาฟังแล้วยื่นกระถางดอกไม้ที่มีต้นกล้าดอกกุหลาบสีชมพูเอามาอวดให้กับทั้งสองคนดู

“โอ้โห เก่งมากเลยค่ะหนูน้อยลิลลี่ของคุณลุง” อาชาเอ่ยชมหลานสาวแล้วลูบไปที่หัวเบาๆ

“ลิลลี่ครับ เดี๋ยวคุณลุงจะต้องกลับไปที่ไร่ชา ลิลลี่จะกลับไปพร้อมคุณลุงเลยไหม”อาชาแกล้งเอ่ยถามลิลลี่ ทั้งๆ ที่เขาจะให้ลิลลี่อยู่ที่นี่แล้วรับกลับตอนเย็น

“ไม่เอาค่ะ ลิลลี่ไม่กลับ” พูดจบลิลลี่ก็วางกระถางดอกกุหลาบลงแล้ววิ่งไปหลบด้านหลังของเหมยทันที

“คุณครูขา ลิลลี่ไม่กลับนะคะ ลิลลี่จะอยู่กับคุณครูที่นี่ จะอยู่กับคุณตาคุณยาย” ลิลลี่เบะปากทำท่าจะร้องไห้

“ลิลลี่ครับ เราต้องกลับแล้วนะ เรามา รบกวนคุณตาคุณยายหลายวันแล้วนะครับ” อาชาเองก็ไม่ได้อยากให้ลิลลี่ร้องไห้แต่ก็ต้องบังคับในบางครั้ง

“ไม่เอาค่ะ..ฮึก ฮือ” พูดไม่ทันขาดคำน้ำตาเม็ดใสๆ ก็ร่วงไหลเต็มสองแก้มยุ้ยของลิลลี่ ดูแล้วช่างน่าสงสาร

“เอาอย่างนี้ได้ไหมคะคุณอาชา อีก 2 วันเหมยก็จะไปที่ไร่ชาอยู่แล้ว ให้ลิลลี่อยู่ที่นี่กับเหมยก็ได้ค่ะ ถ้าคุณอาชาไว้ใจเหมย”

เหมยเสนอความคิดเพราะรู้สึกสงสารลิลลี่ และจะทำให้คุณพ่อคุณแม่ไม่เหงาด้วย

“เอ่อ ผมกลัวเป็นการรบกวนคุณพ่อกับคุณแม่ของเหมยมากเกินไปนะครับ” อาชาก็รู้สึกเกรงใจแม้ว่าจะอยากอยู่กับเหมยมากๆ ก็ตาม

“ไม่เกรงใจเลยลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่ดูแลหลานให้” แม่น้ำฟ้าตะโกนไล่หลังมา พ่อบุญทองก็เดินตามมาติดๆ

“คุณตาคุณยายขา ลิลลี่อยากอยู่ที่นี่กับคุณตาคุณยายค่ะ อยากอยู่กับคุณครูเหมยด้วย ไม่อยากกลับไปที่ไร่ ไม่มีเพื่อน” ลิลลี่ก็เป็นเด็กช่างพูดประจบประแจง พูดไปก็สะอึกสะอื้นไปอย่างน่าสงสาร

“ไม่เป็นไรลูก อยู่กับตากับยายอีกสองวันก็ได้ ตากับยายไม่ได้ทำอะไร เพราะว่าตอนนี้ในสวนก็ฉีดยาหมดแล้ว” แม่น้ำฟ้าเข้ามาโอบกอดปลอบประโลมหนูน้อยลิลลี่ ซึ่งกลายเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านเหมยไปเสียแล้ว....