รอยแผลของอาชา

หลังจากที่ดารินเฝ้าสังเกตการณ์เรื่องของอาชาทั้งหมดว่าเขาต้องทำอะไรในช่วงเวลาไหนแล้วชอบทานอะไรดารินผู้หญิงเจ้าเล่ห์ก็เริ่มลงมือทำตามแผน

ด้วยการมาให้อาชาเห็นหน้าทุกวันเป็นระยะเวลาสามอาทิตย์ และอาทิตย์ที่สาม ดารินลงมือด้วยการสั่งกาแฟแบบที่อาชาชอบแล้วก็แกล้งเป็นสั่งพร้อมกันจนทำให้อาชาหันมามองดารินแล้วส่งยิ้มให้

"ขอโทษนะคะ คุณสั่งก่อนเลยก็ได้ค่ะ ไม่เป็นไรคุณก็ชอบทานคาปูชิโน่หวาน 25% ใช่ไหมคะฟองนมแน่น ๆ ฮิ ฮิ"ดารินหันไปพูดแล้วส่งยิ้ม

"คุณก็ชอบเหมือนกันใช่ไหม"อาชาที่เห็นว่าเจอคอกาแฟเดียวกันก็แสดงความเป็นมิตร

"ชอบสิคะมันเป็นอะไรที่ทำให้กระปรี้กระเปร่า ก่อนจะเข้าไปเจออาจารย์ที่โหด ๆ "พูดจบดารินก็หัวเราะเอามือปิดปาก

"คุณนี่น่ารักเหมือนกันนะ"อาชาหันไปพูดโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

"กาแฟของคุณได้แล้วค่ะคุณลูกค้า" พนักงานที่ทำกาแฟเสร็จก็ยื่นกาแฟให้กับ ดารินก่อน

"ขอบคุณมากนะคะ" ดารินกล่าวขอบคุณกับพนักงานพร้อมหันมายิ้มให้กับอาชาแล้วเดินจากไปเป็นการสร้างภาพจำครั้งแรก

"อ้าวเฮ้ยอาชามึงไม่ได้สั่งกาแฟเผื่อกูใช่ป่ะเนี่ย"ไมเคิลที่วิ่งมาแต่ไกลเห็นเพื่อนรักกำลังยืนสั่งกาแฟอยู่

"กูสั่งเผื่อมึงแล้วแต่รอนิดนึงพอดีให้น้องผู้หญิงคนนี้ไปก่อนเขาชอบกินเหมือนกูเลยว่ะ"อาชาหันมาบอกไมเคิลเพื่อนรัก

"สวัสดีค่ะดารินค่ะดาริน"แนะนำตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติโดยที่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ไมเคิลเองในตอนนั้นรู้สึกคุ้นหน้าแต่ยังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นดารินที่ไหน

"สวัสดีครับผมไมเคิล ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ไมเคิลหันไปแนะนำตัวแบบไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าคงได้เป็นเพื่อนใหม่กัน

หลังจากวันนั้นดารินก็เริ่มแผนการผลุบๆโผล่ ๆ ให้อาชาได้เห็นบ้างไม่เห็นบ้างจนทำให้อาชาเริ่มรู้สึกคุยถูกคอและวันเวลาผ่านไปทำให้อาชาและดารินได้เริ่มเรียนรู้กันและกันมากขึ้นจนกระทั่งเปิดใจคบกันเป็นแฟน

"ถ้าพ่อกับแม่ของอาชารู้ว่าเราคบกันท่านจะรับได้จริง ๆ หรอคะ ดารินไม่ใช่ผู้หญิงที่มีเงินทองแบบอาชานะคะ"ดารินแสร้งทำเป็นเศร้า

"โถ่...ดาครับอย่าคิดแบบนั้นเลย พ่อกับแม่ผมใจดีมาก ๆ ไม่ได้มองคนที่รูปลักษณ์ภายนอกสักนิด"อาชาปลอบใจดาริน

"งั้นก็ได้ค่ะ" ดารินหวังไว้แล้วว่าเธอคงได้ตกถังข้าวสารก็งานนี้อุตส่าห์อดทนมาตั้งเป็นปีอาชาชอบอะไรไม่ชอบอะไร

ดารินพยายามจดและเรียนรู้แม้แต่กลิ่นสีและห้องที่อาชายอยู่ดารินต้องยอมจ่ายเงินทั้งหมดเพื่อห้องราคาหลักแสนเพื่อให้ได้อยู่ชิดใกล้กับอาชาให้มากที่สุดทำให้มันเป็นความบังเอิญ

หลังจากวันที่อาชาสอบเสร็จฟังผลเรียบร้อยเขาก็เตรียมตัวที่จะกลับประเทศไทยขณะนั้นดารินกำลังทำอาหารอยู่ในห้องของอาชาก็ไม่ได้สังเกตอะไรจนกระทั่ง

เสียงโทรศัพท์สายหนึ่งดังขึ้นอาชาที่ได้ยินก็รับโทรศัพท์และเดินออกไปที่หน้าระเบียงข้างห้องโดยที่ปิดประตูไม่สนิท

"สวัสดีครับ คุณแม่สบายดีไหมครับ"อาชาถามปลายสายสารทุกข์สุขดิบอย่างปกติ

"อาชาลูกอย่าเพิ่งกลับมาประเทศไทยนะ...แม่ของอาชาได้เว้นวรรคคำเสียงสั่นเครือที่ปลายสายทำให้อาชาอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นครับแม่ ทำไมแม่ถึงต้องร้องไห้มีอะไรหรือเปล่าครับ เล่าให้ผมฟังได้นะ"อาชารีบถามปลายสายด้วยความเป็นห่วง

"ตอนนี้บ้านเรามีปัญหาสภาพคล่องด้านการเงิน คุณพ่ออาจจะล้มละลาย.."แม่ของอาชาได้พูดทุกอย่างผ่านปลายสาย

"เกิดอะไรขึ้นครับคุณแม่"อาชาทำสีหน้าไม่สู้ดีและเป็นห่วงพ่อกับแม่เป็นที่สุด

"มหาวิทยาลัยหลายแห่งเกิดการทุจริตแล้วคุณพ่อโดนเรียกสอบ แล้วเกิดการฟ้องร้องกันขึ้น ทางโน้นเรียกร้องค่าเสียหายหลายพันล้าน"

"ทางเราก็ขอไกล่เกลี่ยแต่เราไม่ผิดแน่นอนลูก พ่อกับแม่มั่นใจว่าจะกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้นได้แต่ต้องรอศาลตัดสินจริง ๆ พ่อกับแม่สู้มาสักพัก"

"แต่ไม่อยากจะบอกลูก อยากให้ลูกเรียนให้จบก่อนอีกอาทิตย์นึงศาลจะตัดสินพิจารณาคดีความผิดหากเราไม่ผิดเราจะฟ้องร้องทางโน้นกลับและเรียกค่าเสียหายทุกอย่างคืนมากิจการเราก็จะเหมือนเดิม"ผู้เป็นแม่ได้อธิบายเหตุผลให้กับลูกชายฟัง

"ครับคุณแม่ งั้นยังไงคุณแม่ส่งข่าวผมนะครับ แต่ยังไงผมก็อยากจะกลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เผื่อช่วยอะไรกันได้บ้าง"อาชาพูดกับแม่

"ขอบใจมากนะลูก แต่ว่าพ่อกับแม่ทำได้ลูกไม่ต้องเป็นห่วง"

"งั้นแค่นี้นะครับคุณแม่ มีอะไรรีบโทรหาผมแม่ดูแลตัวเองนะครับ" ทั้งสองแบบคนพูดคุยกันจบอาชาก็วางสายและเดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่สู้ดีนัก

อาชาเป็นอะไรหรือเปล่าคะดารินที่เห็นท่าทางของอาชาดูเคร่งเครียดผิดปกติสีหน้าแสดงออกชัดเจนว่ามีความกังวลเกิดขึ้นภายในจิตใจ

"ดาครับ..."

อาชาพูดแค่คำคำเดียวแล้วโผล่เข้ากอดดารินเอาไว้แน่นเขาไม่รู้ว่าครอบครัวของเขากำลังจะล้มละลายและไม่รู้ว่าจะกอบกู้สถานการณ์ขึ้นมาได้หรือเปล่าความรู้สึกมากมายตีวนกันไปหมดเขาไม่กล้าแม้แต่จะบอกดาริน

"อาชาเกิดอะไรขึ้น บอกดารินเถอะ"ดารินพยายามปลอบประโลมอาชาให้กลับมาอยู่ในสภาพจิตใจที่ปกติที่สุด

"ได้ครับผมกำลังจะบอกดารินทุกอย่างหวังว่าดารินจะจะอยู่เคียงข้างผม เราคงกลับประเทศไทยตอนนี้ไม่ได้" อาชาก้มลงมองหน้าดารินแล้วบอกกับเธอด้วยท่าทีที่จริงจัง

"ทำไม..! เหตุผลคืออะไร"ดารินเริ่มประสาทเสียเพราะไม่รู้ว่าพ่อแม่ของอาชากำลังจะกีดกันเธอหรือเปล่าแผนที่เธออุตส่าห์วางไว้เป็นปี ๆ จะมาพังเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้

"คือที่บ้านผมกำลังจะโดนฟ้องล้มละลายแม่ผมโทรมาเมื่อกี้ ท่านไม่อยากให้ผมกลับประเทศไทย" อาชาไม่ได้บอกความจริงดารินทั้งหมด ว่ากำลังจะตัดสินและอาจจะกอบกู้สถานการณ์กลับมาได้อาชาตอบแค่เพียงบางส่วนเท่านั้น

"อะไรนะ..! นี่คุณกำลังจะล้มละลายหรอ"อาชาดารินถามทวนอีกครั้ง

"ครอบครัวของผม กำลังจะล้มละลายครับดาใช่..แต่ดาไม่ต้องห่วงนะ ผมจะดูแลดาเหมือนเดิม ไม่ให้ดาต้องเหนื่อยหรือไม่ให้ดาต้องลำบาก ผมสัญญา"อาชาที่จับไปที่ส่องต้นแขนเล็กของดารินด้วยความรัก

"มันไม่ใช่นะคะ ดาวไม่อยากต้องการความดูแลแบบนั้น ดาคิดว่าดาจะต้องมีและดาจะต้องไม่ลำบาก แต่ถ้าคุณกำลังล้มละลาย..!"

"คุณจะเอาดาไปลำบากด้วยจริง ๆ หรอคะ"ดารินทร์ที่รู้สึกโมโหจนฟิวขาดเพราะเธอวางแผนที่จะจับอาชามาเป็นปี ๆ แต่กลับต้องมาพังไม่เป็นท่า

"ดา..! พูดอะไรแบบนี้ครับ"อาชารู้สึกตกใจกับสิ่งที่ดารินแสดงออกมันช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอเคยทำมาก่อน

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาชา เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ดาขอกลับห้องก่อนแล้วกัน"ดารินถอดเสื้อกันเปื้อนแล้ววางไว้บนโต๊ะโดยที่เปิดประตูออกไปด้วยความโม

"ดาครับ..! ดา ! ได้โปรดเถอะดา ผมขอร้อง"อาชาถึงกับเข่าทรุด เขารู้ว่าดารินอาจจะกำลังจะทิ้งเขาไป

ขณะที่เขากำลังสิ้นหวังอยู่กับผู้หญิงที่เขาคบมาเป็นปีอย่างดารินก็มีสาย 1 โทรเข้ามาในขณะที่เขากำลังจมดิ่งสู่ห้วงแห่งความคิดไปไหนทำอะไรไม่ถูก

อาชาหยิบมือถือขึ้นมาเบอร์ที่โทรเข้ามาคือไมเคิลเพื่อนรักของเขา คนที่เรียนกับเขาตั้งแต่แรกเริ่มและคอยเตือนเขาเรื่องของดารินมาตลอด

แต่ด้วยความจริงใจและความรักที่ดารินมีให้ทำให้อาชามองข้ามทุกอย่างที่เพื่อนอย่างไมเคิลเคยเตือนเอาไว้ มือสั่นเทาของอาชาค่อยๆกดรับสายของเพื่อนรักอย่างไมเคิล

"ฮัลโหล" อาชาทักไปสายด้วยความเศร้าและน้ำเสียงที่ดูสั่นเทามันทำให้ไมเคิลฟังออก

"มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ"อาชาไมเคิลเพื่อนรักที่ได้ยินเสียงของอาชาก็รู้สึกได้

อาชาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ ไมเคิลฟังผ่านไปสายปลายสาย

"ฮ๊ะ..!มึงกำลังจะล้มละลายหรอวะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูจะไปรับมึงออกมาแดกเหล้าเองเพื่อน"

กลายเป็นว่าไมเคิลคือคนที่อยู่เคียงข้างอาชาในเวลานั้น และไมเคิลก็ไม่เคยทิ้งอาชาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่วันที่รับรู้ว่าครอบครัวของเขากำลังจะล้มละลาย

ผ่านมา 2-3 วันอาชาที่พยายามไปหา ดารินที่ห้อง เพื่อปรับความเข้าใจ แต่เธอกลับไม่อยู่ หลายต่อหลายที่อาชาพยายามที่จะพบดารินให้ได้

ในขณะนั้นจิตใจของอาชาดำดิ่งทั้งเรื่องปัญหาครอบครัวที่กำลังจะล้มละลายเขาต้องการดารินอยู่ข้าง ๆ กาย

อาชามานั่งรอดารินตั้งแต่เช้าจรดเย็นนี่ก็ทุ่มกว่าเกือบ 2 ทุ่มแล้วแต่ไม่มีแววว่าดารินจะกลับมาที่ห้องเลยได้ครับ

"คุณมาหาเธอ เธอไม่อยู่หรอกนะ"คุณป้าสูงอายุที่อยู่ตรงข้ามห้องดารินเห็นใจอาชาจึงได้บอกกับอาชา

"เธอไม่อยู่หมายความว่ายังไงครับคุณป้า"อาชาหันมาถามป้าที่บอกกับเขา

"เธอออกไปกับผู้ชายอีกคนแล้ว ระหว่างนี้เธอก็คบกับผู้ชายคนอื่นมาตลอด ไม่ได้มีแค่คุณคนเดียว" คุณป้าข้างห้องที่รู้สึกสงสาร อาชามากๆจึงได้ตัดสินใจพูดออกไปเพราะอยากให้อาชาหลุดพ้นจากผู้หญิงแบบนี้

อาชาแม้จะรู้สึกว่าโดนสวมเขาแต่เพราะจิตใจที่ยังผูกพันต่อดาริน เขาอยากจะฟังทุกอย่างจากปากของเธอเอง ไม่อยากจะปรักปรำเพียงเพราะคำพูดของคนอื่น

ดารินเพียงแค่ได้ฟังเรื่องราวของครอบครัวเขา ณ ขณะนั้นมหาวิทยาลัยขาดสภาพคล่องทางด้านการเงิน และกำลังทำให้บ้านของอาชาล้มละลายทำให้ดารินที่รู้ข่าวนี้ก็ตีตัวออกห่างและเผยธาตุแท้ออกมา....