อ้อนว่าที่คุณครู

อาชาซึ่งยืนแอบอยู่ข้างๆ เฝ้าดูพฤติกรรมทุกอย่างของเหมยด้วยตัวเขาเอง เขามั่นใจแล้วว่าเหมยเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก

เพราะแม้แต่ลิลลี่จะพุ่งเข้าไปหาหรือแกล้ง เหมยก็ไม่มีทีท่าจะโกรธหรือดุลิลลี่เลย ซ้ำยังก้มลงไปหอมแก้มลิลลี่อีกต่างหาก

"ลิลลี่ไม่มีคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ ลิลลี่มีแต่คุณลุง คุณตา และคุณยายค่ะ" เมื่อลิลลี่พูดถึงพ่อกับแม่ที่เสียไป ก็ทำหน้าเศร้าลงเล็กน้อย

เหมยที่เห็นอาการของลิลลี่ดูเศร้าลง จึงกล่าวคำขอโทษลิลลี่จากใจจริง เพราะไม่รู้ว่าลิลลี่ต้องพบเจออะไรมาบ้าง

"หนูชื่ออะไรคะ พี่ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หนูเสียใจ" เหมยบอกขอโทษลิลลี่

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ คุณครูคนสวยของลิลลี่ คุณครูสอนหนังสือให้ลิลลี่นะคะ ลิลลี่จะเป็นเด็กดี" ลิลลี่ก็ยังคงพูดเรื่องการเรียนกับเหมยอยู่

"ก่อนที่เราจะตกลงกัน งั้นพาไปหาผู้ปกครองได้ไหมคะ เผื่อผู้ปกครองตามหาอยู่" เหมยหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นใครอยู่บริเวณนั้นนอกจากเธอ

เหมยวางลิลลี่ออกจากตักแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับยื่นมือให้ลิลลี่จูงเหมยไปหาผู้ปกครองของลิลลี่

"คุณลุงของลิลลี่อยู่ตรงโน้นค่ะ" ลิลลี่ด้วยความใสซื่อจึงชี้ไปที่ด้านหลังทางเข้าประตูที่อาชาแกล้งแอบยืนดูอยู่

"อยู่ตรงนู้นหรอคะ" เหมยรีบหยิบแว่นขึ้นกลับมาสวมแล้วส่องไปตรงบริเวณที่เด็กน้อยลิลลี่ชี้ไป

พลันก็เห็นร่างใหญ่สูงสง่าของใครคนหนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากมุมอับ ผู้ชายคนนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้ อาชา นั่นเอง

"อ้อ หนูเป็นหลานของคุณลุงอาชาหรอคะ" เหมยที่เห็นภาพอย่างชัดเจนเมื่อได้หยิบแว่นขึ้นมาสวม

"ใช่ค่ะ คุณลุงอาชาเป็นลุงของลิลลี่ค่ะ แล้วลุงของลิลลี่ก็ยังโสดด้วยนะคะ คุณครู ฮิ ฮิ" หนูน้อยลิลลี่จอมแสบรีบขายคุณลุงกับคุณครูคนใหม่ที่แสนน่ารักคนนี้

"ฮิ ฮิ โอ้โห รู้จักขายคุณลุงด้วยหรอคะ" เหมยก้มลงไปอุ้มลิลลี่ขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหาอาชาที่ยืนอยู่ตรงบริเวณระเบียงมุมลับตาของคาเฟ่

"คุณลุงขา คุณครูมาหาค่ะ" เสียงลิลลี่ตะโกนเรียกคุณลุงอาชาที่หันกลับมายืนยิ้มอย่างสง่างามอยู่

"คุณอาชาคะ เอาลูกศิษย์คนสวยมาส่งค่ะ" เหมยที่ส่งลิลลี่คืนให้กับอาชาแล้วส่งยิ้มกลับไป

"เรียกว่าลูกศิษย์คนสวย แปลว่าคุณเหมยยอมสอนหนังสือให้กับยัยลิลลี่แล้วใช่ไหมครับ" อาชาที่รอลุ้นคำตอบจากเหมย

"ก็ได้นะคะ น้องลิลลี่น่ารักขนาดนี้น่าจะสอนง่ายค่ะ ดูท่าจะแสบไม่เบา" เสียงหัวเราะคิกคักของเหมยกับลิลลี่ทำให้หัวใจของอาชารู้สึกพองโตขึ้นมา

ตัดภาพมาที่เพื่อนรักอย่างเจสซี่ ที่วันนี้อาชาได้มอบหมายหน้าที่ให้บอดี้การ์ดคู่กายพาเจสซี่เที่ยวตระเวนรอบไร่ และทำทุกกิจกรรมภายในไร่

โดยมีเจสซี่ที่เป็นสายลุย ลุยทุกอย่าง ขนาดเสือที่เป็นบอดี้การ์ดก็ยังทึ่งว่าผู้หญิงที่สวยดูลูกคุณหนูอย่างเจสซี่ จะเป็นคนที่ทำกิจกรรมด้านนอกเก่งมาก

"คุณเสือ เราเก็บใบชากันเสร็จแล้ว เราจะไปทำอะไรกันต่อ" เจสซี่ที่ใส่กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีขาว และเสื้อแขนยาวที่กันแดดได้เล็กน้อย

"คุณอยากทำอะไร เดี๋ยวผมพาไปทำทั้งหมดเลย"

"เราขับรถเที่ยวชมไร่ชาได้ไหมคะ" เจสซี่ที่วิ่งเล่นรอบไร่ชาอย่างสบายอารมณ์ โดยมีเสือเป็นคนคอยแนะนำและทำกิจกรรมร่วมกัน ทั้งสองดูทีท่าจะเข้ากันได้มากกว่าครั้งแรก

"คุณเสืออยู่ที่นี่มานานหรือยัง" เจสซี่หันไปยิ้มแล้วถามเสืออย่างเป็นมิตร

"คุณจะถามไปทำไม" เสือไม่ค่อยอยากตอบและไม่อยากเป็นมิตรกับเจสซี่สักเท่าไหร่

"ก็ฉันอยากรู้ เดี๋ยวฉันก็กลับออสเตรเลียแล้ว คุณไม่ต้องทำหน้าบูดใส่ฉันขนาดนั้นก็ได้" เจสซี่ที่เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกเต็มใบหน้า ทำให้หน้าแดงแจ๋จนดูเหมือนคนเมา

"ผมอยู่กับนายมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยมด้วยกัน" เสือตอบส่งๆ

"หมายความว่าคุณเสือกับคุณอาชาเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" เจสซี่ที่หยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันไปหาเสือ ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา

"ฮืม.." เสียงสั้นๆ ตอบกลับมา

"ผมว่านี่ก็เกือบบ่ายแล้ว คุณเข้าร่มเถอะ เดี๋ยวจะเป็นไข้เอา" เสือที่เห็นว่าเจสซี่หน้าแดงไปหมด จึงอยากพาเจสซี่กลับเข้าไปที่คาเฟ่หน้าไร่ชา

"เอาสิ งั้นเรากลับกันดีกว่า ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน" เจสซี่ใช้มือเรียวลูบไปที่ท้อง

ทางด้านอาชาและเหมยได้เรียนรู้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ในระยะเวลาเพียงแค่สองวัน ลิลลี่มีอาการชอบเหมยมากเป็นพิเศษ พูดคุยกับเหมยอย่างสนิทใจ ไม่เหมือนกับคุณครูคนก่อนๆ ที่มักจะโดนลิลลี่แกล้งสารพัดจนไม่สามารถสอนลิลลี่ได้

"คุณครูคะ คุณครูสัญญาว่าถ้าลิลลี่มาอยู่กับคุณลุงอาชา คุณครูจะมาสอนลิลลี่นะคะ" ลิลลี่ที่ไม่ยอมลงจากตักของเหมย นั่งกินเค้กอยู่ก็หันมาพูดเจื้อยแจ้วเหมือนนกแก้วนกขุนทอง

"ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณครูมา สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนได้ไหมคะ ห้ามดื้อนะคะ" เหมยใช้มือหยิกไปที่แก้มของลิลลี่เบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว

อาชาที่เดินถือแก้วกาแฟพร้อมกับขนมเค้กเอามาให้เหมยได้นั่งกินกับลิลลี่

"เท่าไหร่คะคุณอาชา" เหมยที่เตรียมจะหยิบเงินออกมาจ่ายให้กับอาชา

"ไม่คิดเงินครับ" อาชาพูดเสียงเรียบ

"ไม่ได้หรอกค่ะ ของซื้อของขาย แค่ให้ เหมยกับเพื่อนมาเที่ยวฟรีิ ก็มากเกินพอแล้ว" เหมยพูดออกไปด้วยความเกรงใจ

"ถ้าคุณเหมยจะจ่ายเงินผม ผมคงรู้สึกแย่แน่เลยครับ ว่าที่คุณครูของยัยลิลลี่ ยัยลิลลี่คงโกรธผมน่าดูเลย" อาชาโยนคำตัดสินทั้งหมดให้กับลิลลี่ผู้ใสซื่อ

"ใช่ค่ะคุณครูขา คุณครูกินเถอะนะคะ คุณลุงอุตส่าห์เอามาให้ เดี๋ยวลิลลี่เสียใจนะคะ" ลิลลี่ก็เหมือนรู้งาน ช่างประจบประแจง

"ใครสอนให้พูดคะ พูดน่ารักขนาดนี้คุณครูจะทิ้งลิลลี่ไปไหนได้คะเนี่ย"

เหมยปกติไม่ค่อยเปิดใจคบใครง่ายๆ แต่กลับถูกเด็กหญิงลิลลี่ผู้น่ารักตกเข้าอย่างจังด้วยความขี้อ้อนและรอยยิ้มที่แสนใสซื่อ

"งั้นถ้าคุณเหมยไม่รังเกียจ อยู่เขียนนิยายต่อที่นี่ยาวๆ เลยได้ไหมครับ เพราะว่าลิลลี่น่าจะอยู่ที่นี่อาทิตย์นึง ผมอยากให้คุณเหมยทำความรู้จักกับลิลลี่ครับ" อาชาพยายามดึงรั้งเหมยเอาไว้ให้ได้นานที่สุด

"ขอเหมยปรึกษากับเพื่อนก่อนนะคะ เพราะว่าเจสซี่อีกวันสองวันต้องเดินทางกลับออสเตรเลียแล้วค่ะ" เหมยหันไปตอบอาชา

"อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ แล้วแต่คุณเหมยตัดสินใจเลยครับ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณเหมย" นี่เป็นครั้งแรกที่อาชายอมให้คนอื่นตัดสินใจแทนตัวเอง โดยปกติอาชาจเป็นคนที่เด็ดขาดและเผด็จการที่สุด....