บทที่ 7

คุณพ่อให้เงินฉันมาห้าร้อย เป็นเงินเก็บก้อนเดียวของฉัน

ฉันเสียดาย ไม่อยากเอาเงินนี้ไปเปิดห้องนอนในโรงแรม

จึงหาร้านอินเทอร์เน็ตค่าเฟ่เหมานอนหนึ่งคืน

ฉันเลือกมุมหนึ่ง อยากจะนอนหลับที่นี่หนึ่งคืน เพราะวันพรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนอีก

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะได้เจออันเข่อซิน เพื่อนร่วมชั้นที่ห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิกสมัยชั้นประถมศึกษา

เธอกำลังทำแบบจำลองคณิตศาสตร์อยู่บนคอมพิวเตอร์ แต่กลับติดขัดอยู่ที่หนึ่ง

ฉันอดไม่ได้ที่จะเสนอความคิด

“หยางชิง! เป็นเธอจริงๆ ด้วย! เธอรู้ไหม? ตอนนั้นที่เธอถอนตัวออกจากห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิก คุณครูหูเสียใจอยู่นานมาก”

ห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิกในปีนั้น เป็นคุณครูหูเปิดสอนฟรีให้นักเรียนที่อยากเข้าร่วมการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิก

คุณครูหูบอกฉันว่า เธอเป็นนักเรียนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดเท่าที่เคยเห็นในรอบหลายปีที่ผ่านมา แต่คุณแม่ของฉันดันเกลียดที่ฉันมีพรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์

“การแข่งขันระดับจังหวัดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว หยางชิง เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์ดีที่สุดในเรื่องคณิตศาสตร์เท่าที่ฉันเคยเห็นมา!”

ดูเหมือนคณิตศาสตร์จะกลายเป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในใจ ไม่กล้าและไม