29

“ข้า เอ่อ... เคยเฝ้ามองคันฉ่องวิเศษในเทวโลก หญิงสาวบนโลกมนุษย์... ถอดรองเท้าให้สามี”

“เจ้าไม่ใช่มนุษย์”

สามีรู้ใจนางอีกด้วยว่านางคงตระหนักถึงความต่ำต้อยของตน เมื่อถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรี สายตาดูแคลนมองนางราวกับว่าเป็นขยะสกปรกชิ้นหนึ่งด้วยความเป็นเทพธิดาผู้เดียวในเมืองปีศาจ ฮุ่ยเฟินบีบมือนุ่ม เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง

“การที่เจ้าพ่ายแพ้ต่อลี่อินไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย ถึงขั้นว่าจะต้องเสื่อมเสียเกียรติ นางเก่งฉกาจกว่าเจ้าเพราะอายุขัยและพลังมากกว่า เจ้ายังคงเป็นเทพธิดาจือจือ”

จือจือไม่ได้จับรองเท้าของสามีอีก เลื่อนมือไปจับกุมมือของเขาไว้เช่นกัน นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอ เพียงได้ยินถ้อยคำปลอบประโลมใจ

“ต่อให้เจ้าแต่งกายอย่างปีศาจ เจ้ายังคงเป็นเทพธิดาปักษา เจ้างดงามบริสุทธิ์จากหัวใจของเจ้า เรื่องที่เจ้าริษยาลี่อิน ข้าก็พอจะเข้าใจ”

“ท่าน... เป็นผู้เดียวที่ชอบข้า เข้าใจหัวอกข้า”

“นั่นก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ?” ปลายเสียงเข้มขรึมดุดันพาลพาสตรีเทพอ่อนไหว หัวใจอ่อนยวบเมื่อสามีโน้มตัวลงอุ้มนางกลับไปนั่งบนฟูก

“เกรงว่าเจ้ากำลังอ่อนไหวเพราะตั้งครรภ์ เจ้าดีขึ้นหรือยัง?”

“เล็กน้อย...”

“หากจะปรนนิบัติสามี ทำเรื่องอื่นที่ข้าพึงใจ จะดีกว่า...”

“งดนอนร่วมเตียงกันเสีย จะดีกว่า”

“งดไม่ได้” ทั้งน้ำเสียงและแววตาคมเข้มมองใบหน้าแดงซ่าน ฮุ่ยเฟินไม่มีทางอดใจได้ โน้มลงกระซิบข้าง ๆ ใบหูของนาง “ข้ายังไม่ได้อาบน้ำ รู้สึกไม่สบายตัว เราสองสามีภรรยาไปอ่างอาบน้ำกันเถิด”

อ่างไม้ใบใหญ่เคยแตกเป็นเศษชิ้นมากกว่าห้าใบ ฮุ่ยเฟินเสกสรรใบใหม่ขึ้นมาแล้วเขาก็พังมันอีก ต่างจากค่ำคืนนี้เขาไม่ทำให้มันแตกหัก ด้วยเป็นห่วงบุตรในครรภ์ เกรงว่าภรรยาจะได้รับอันตรายหากว่าพลั้งเผลอแรงไปสักเล็กน้อย

ภายในเรือนร่างหอมงามคับแน่นดั่งบุปผาแรกแย้มบาน หลอกล่อแมลงให้เข้าชิมชมอย่างมิรู้หน่าย สะโพกงามงอนกระถดเกร็ง บีบรัดสิ่งแปลกปลอมภายในร่างของนาง

“ไปที่ฟูกนอนได้หรือไม่... ระวังด้วย...”

จือจือเร่งเร้าบุรุษร่างกำยำ เขากำลังเร่าร้อนทรมานกับการที่นางขยับเรียวขาชิดเข้าหากัน นางมีพละกำลังมากมหาศาลขึ้นมา จนเขาไม่สามารถขับเคลื่อนจังหวะสวาทได้ดั่งใจหวัง ขณะใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจูบแก้มหอม อันตรธานไปในพริบตา โดยไม่ปล่อยให้นางแยกจากไปแม้สักชั่วครู่หนึ่ง ยอมให้นางเป็นฝ่ายขับเคลื่อนท่วงทำนองอ่อนหวานอยู่ข้างบน ซ้ำยังยอมเป็นฝ่ายถูกตรึงด้วยโซ่แห่งหยางเสียแทน แน่นอนว่าโซ่เส้นนี้คงขาดเป็นเศษเสี้ยว

เมื่อต่อมันเข้าด้วยกัน ภรรยาตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้เพื่อที่นางจะเป็นฝ่ายควบขี่ ประหนึ่งผู้ช่ำชองการบังคับอาชา ถึงแม้ว่าอาชาตนนี้มิใช่อาชาซึ่งนางสามารถควบคุมได้โดยง่าย ดวงตารุ่มร้อนเฝ้ามองเล็บมือที่จิกกำจนโลหิตหลั่งไหลบนอุ้งมือ เชื่อว่าบุรุษใต้ร่างนางต้องใช้ความอดทนข่มใจเป็นอย่างมาก ไม่ให้กระทำรุนแรงกับนางโดยเด็ดขาด

“เร็วอีก... ทำให้ข้าพึงใจกว่านี้ ภรรยา”

“อื้อ!” ซุ่มเสียงครางหวานดั่งพิณสวรรค์ นางขยับเคลื่อนร่างกายขึ้น ๆ ลง ๆ ตามใจปรารถนา มองใบหน้าหล่อเหลาทรมานปรากฏอารมณ์ เพื่อให้เขาพึงใจนางจะต้องกระทำอย่างรวดเร็ว แม่นยำ หากต้องระวังตนด้วยไม่ให้รุนแรงเกินไปจนเกิดอันตราย

กลิ่นกายสตรีเทพยามสำเร็จกามารมณ์แสนเย้ายั่ว อบอวลอยู่บริเวณปลายจมูกของราชาจิ้งจอก

การสานสัมพันธ์รักต่อภรรยาทำให้บุรุษร่างกำยำเหิมเกริม ฝ่ามือสั่นเทาคอยประคองล้อมด้วยอารมณ์หวงแหน พยายามอย่างถึงที่สุด ที่จะทะนุถนอมภรรยา เพียงจินตนาการถึงจิ้งจอกตัวน้อย วิ่งเล่นไปมาในจวนเงียบสงบ

ไม่นานนัก จือจือส่งเสียงกรีดร้องไม่รีรอสามี เขาก็ติดตามนางไปอย่างกระชั้นชิด มือกระตุกโซ่แห่งแสงสว่างจ้าจนขาดเป็นเศษชิ้น นางฟุบใบหน้าเปียกชุ่มเหงื่อลงบนบ่ากว้าง สามีพลันรวบกอดเอวคอดบาง พ่นลมหายใจหอบสั่น เพียงได้รับการปลดปล่อย ที่ไร้ความพอเหมาะพอควร

“ดีมาก จือจือ เจ้าเก่งฉกาจสมเป็นภรรยาข้า”

-------------

เมื่ออายุครรภ์มากขึ้น จือจือค่อย ๆ หายจากอาการอาเจียน นางเพียงหิวโหยอาหาร กระหายพลังวิญญาณ ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่าเทพอย่างนางสามารถกลืนลูกแก้วปีศาจ บรรจุไอหยินไว้มากเพียงพอสำหรับหนึ่งมื้ออาหารร่วมกับเจ้าของจวน บางคราก็แลกเปลี่ยนพลังวิญญาณด้วยวิสัยของปีศาจ สานราคะกับสามีเพื่อบรรเทาความหิวกระหาย

เรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นที่น่าอภิรมย์ใจ นางไม่เคยเข้าใจ เหตุใดปีศาจโปรดปรานการสัมผัสร่างกายกัน แถมมีคู่ดับกระหายมากกว่าหนึ่ง ย่างเข้าราตรีเมื่อไร ร่ำสุราจนเมามาย หามุมเงียบเชียบในป่าลึกเพื่อสานสัมพันธ์ สตรีจิ้งจอกยังชอบล่อลวงบุรุษ ใช้ความสวยเย้ายั่วใจของพวกนางเป็นเหยื่อ เพื่อสูบพลังวิญญาณจากมนุษย์