30

ในเรือนเงียบสงบยามเฉินนี้มีบ่าวรับใช้สตรีมาใหม่เป็นมารดาจิ้งจอก ผ่านการมีบุตรถึงสาม กำลังอยู่ในวัยซุกซน ซิวเจี่ยเข้ามาให้คำแนะนำเรื่องการเลี้ยงดูบุตร พวกเขาน่าเอ็นดูเท่าไรในร่างจิ้งจอกตัวน้อย

“มารดาจิ้งจอกซิวเจี่ย นับว่าหาได้ยากนักในโลกของปีศาจ เจ้าเป็นมารดาผู้ประเสริฐ จิตใจสูงส่งราวเทพ เจ้าไม่ทอดทิ้งบุตรเช่นปีศาจอสูรทั่วไป” เสียงหวานเอ่ยคำชื่นชม ขณะกรงเล็บสีนิลเกล้าผมอย่างสตรีจิ้งจอกให้กับภรรยาท่านผู้นำ ด้วยแววตาที่อ่อนโยน บนเกล้าผมทั้งสองข้างซ้ายและขวาคล้ายเป็นหูสองข้าง ทัดด้วยบุปผชาติสีขาวงาม ตัดกับริมฝีปากสีชาดของสตรีเทพในอาภรณ์สีนิล แลดูน่ารักใคร่ราวสตรีจิ้งจอกแรกรุ่น

“ท่านเยินยอข้ามากไป ผู้อื่นมาได้ยินเข้าจะไม่ดี จะกล่าวหาว่าข้า...” ปลายเสียงเงียบไป ซิวเจี่ยไม่รู้ว่าขืนพูดออกไปแล้วจะเดือดร้อนหรือไม่

จือจือมองผ่านกระจกบานสูงจรดเพดาน ยอกย้อนมารดาจิ้งจอก

“อ้อ... อย่าให้ข้าต้องพูดเลย ปีศาจจะไม่พูดถึงเรื่องเทพบ่อยนัก พูดแล้วรู้สึกเลือดร้อนขึ้นมาทันที”

“หามิได้ หากว่าท่านยอมแปรพักตร์มาเข้าฝ่ายปีศาจ คงพอเจรจากันได้เจ้าค่ะ” มารดาจิ้งจอกเลือกคำตอบเฉลียวฉลาด นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ เห็นว่าไม่มีใครอยู่จึงกล่าวไป

“สำคัญอีกเรื่องหนึ่ง ปีศาจอสูรมักเข่นฆ่าพวกเดียวกัน หากบาดหมางผิดใจไม่เป็นครอบครัวอีกแล้วละก็ แม้กระทั่งบิดามารดาอาจสังหารบุตร ละทิ้งลูกน้อยให้กำพร้า เรื่องกระหายในพลังวิญญาณ ชื่นชอบการทะเลาะวิวาท เข่นฆ่าและรักสนุก ล้วนเป็นวิสัยของปีศาจ”

“ข้าได้ยินมาเช่นนั้น ข้ากลับเห็นสายตาของเจ้า เอ็นดูบุตรชายนัก”

“ขอบคุณธิดาจือจือ” ในรอยยิ้มเป็นมิตร ไม่ได้รังเกียจเทพธิดาแม้แต่น้อย ธิดาจือจือมอบมิตรภาพอันดีให้กับมารดาจิ้งจอกเช่นเดียวกัน

“ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ข้าไม่รู้ ทั้งเทวโลก ภพภูมิปีศาจ โลกกว้างใหญ่นี้ราวกับว่าปักษาอย่างข้าเล็กเพียงเศษละอองดิน”

“แต่ข้ารับรองได้เรื่องหนึ่งว่าจ้าวปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่านผู้นำจะไม่ทอดทิ้งบุตรอย่างแน่นอน ท่านมีความคิดที่แตกต่าง มีความเด็ดขาดเป็นธรรมกว่าผู้นำเมืองไหน ๆ”

ได้ยินเช่นนั้น จือจือคงอยากจะรู้ว่าสามีมีอดีตอันไม่น่าภิรมย์ใจหรือไม่ เติบโตมาอย่างไร ถึงเขาจะเคยเล่าเรื่องบิดาให้นางฟัง แต่ก็ไม่มากนัก ถึงเขาจะเปิดใจกับนางอย่างไม่เคยเปิดใจกับใคร อาจมากกว่าองครักษ์คนสนิทของเขาด้วยซ้ำ เรื่องราวของสามีเปรียบดั่งกองตำรา สามารถอ่านต่อไปได้ไม่มีวันจบสิ้น

“ข้าไม่พบเห็นจุดอ่อนของราชาจิ้งจอก ไม่รู้ว่าเรื่องของภรรยานั้นเป็นความจริงหรือเปล่ากัน สามีข้าอยู่ลำพังมาโดยตลอดหรือ?”

“ท่านฮุ่ยเฟินอยู่ผู้เดียวลำพัง หลังสูญเสียบิดามารดาไปจากการกวาดล้างดินแดน ตั้งแผ่นดินใหม่ ธิดาเยว่จะมาเยี่ยมเยียนก็นานครั้ง เมื่อเติบใหญ่ราว ๆ สักห้าพันปีได้ ท่านเริ่มมีบริวารมากมาย ยังมีองครักษ์ผู้รู้ใจ”

“แล้ว... ท่านผู้นำคนก่อน?”

“เกรงว่าข้าจะพูดไม่ได้เจ้าค่ะ”

“ตามใจเจ้า”

สิ้นคำ จือจือกุมท้องที่เริ่มร้องโครกครากเสียงดัง ไม่ลืมว่าในทุกสองถึงสามเค่อต้องมีอาหารประทังความหิวโหย ร่างกายของนางซูบผอมลง คาดว่าบุตรในครรภ์คงแย่งชิงพลังจากนางไปไม่มากก็น้อย ถึงแม้ว่านางจะยังเดินไปเดินมาในเรือนอย่างสง่าผ่าเผย ออกไปเที่ยวในตลาด โดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นนาง สวมอาภรณ์สีนิลอย่างพวกเขา มีผ้าสีนิลผืนบางปกปิดไว้ครึ่งหนึ่งของใบหน้า นางผัดหน้า เกล้าผม อย่างจิ้งจอกสตรี

หากว่านางจะออกไปนอกจวน จะต้องเดินเท้าหรือไปกับสามี บ่าวรับใช้คนสนิทอย่างหนิงเหอ ลี่มี่ ซิวเจี่ย องครักษ์ของท่านผู้นำเท่านั้น นางได้รับการคุ้มกันอยู่เสมอ ไม่ใช้เวทบ่อยนักตามคำแนะนำของธิดาเยว่

สามีมาพบนางถึงห้องแต่งตัว ทั้งที่ปรกติเขาจะไม่เข้ามาเพราะเหม็นกลิ่นจิ้งจอกสตรี มารดาจิ้งจอกอันตรธานหายไปในทันทีโดยไม่ต้องให้บอก

“ภรรยา... เจ้าอาการเป็นอย่างไร?”

“ข้าสบายดี เพียงหิวเล็กน้อย” เอ่ยพลางลูบท้องตนผ่านเสื้อสีนิล จือจือมองอุ้งมือขวามีหมั่นโถวลูกขาวกลม ควันลอยฉุย ส่งกลิ่นหอมอร่อย เขาปัดมือซ้ายครั้งหนึ่งด้วยพัดวิเศษ ขจัดกลิ่นจิ้งจอกสตรีก่อนหน้านี้

“หิวอาหาร หรือว่าหิว...”

“ท้องข้าร้องดังขนาดนี้ ท่านไม่ได้ยินรึ?”

“อื้ม... ข้าว่าจะถามถึงเรื่องที่ข้าเคยให้ความช่วยเหลือเจ้า หากไม่ได้ข้า เจ้าคงตายในโคลนพิษกลิ่นเหม็นเน่า โคลนนั่นไม่ต่างไปจากเหล่าสตรีจิ้งจอกสำหรับข้า สำหรับเจ้าเหม็นเท่าอะไร?”