28

ดวงตาสว่างใสของเทพธิดาผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตา รอยยิ้มงดงามละม้ายคล้ายหลานชายปีศาจ ด้วยอายุขัยมากกว่าเจ็ดหมื่นปีเทวโลก มีประสบการณ์มากมายทั้งในเทวโลกและเมืองปีศาจ ธิดาเยว่ได้ให้คำสั่งสอนหลานชายซึ่งตอบรับด้วยการเมินเฉย บอกลาไปอย่างเย็นชา

ผู้คนรอบกายมองเห็นฮุ่ยเฟินมอบรอยยิ้มให้เพียงภรรยาเท่านั้น พอกลับจวนมา จือจือเลิกฟุ้งซ่านกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งความสงสัยภายในใจ ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของสามีและท่านย่าของเขา บิดามารดาของเขาเป็นอย่างไร

นางมีอีกหนึ่งชีวิตในครรภ์...

เป็นบุรุษหรือสตรี เป็นเทพหรือมาร?

ใบหน้างามสง่าจะเหมือนบิดาหรือมารดา จะมีปีกหรือว่ามีหาง หรือจะมีทั้งปีกและหาง?

“เจ้าอย่าไปก่อเรื่องอีก” น้ำเสียงเข้มขรึมสั่ง ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลบนฟูกข้างกายภรรยา แววตาสีชาดทอประกาย ด้วยอารณ์มากมายหลายอย่าง หลุบตามองตามอาภรณ์สง่าบริเวณหน้าท้อง

“มีสตรีจิ้งจอกอาสามารับใช้ดูแล หากพวกนางยอมให้เจ้าจับกระบี่สู้รบกับใคร ข้าจะลงโทษสถานหนัก”

“ไม่เกี่ยวกับผู้ใดเลยเจ้าค่ะ”

ฮุ่ยเฟินส่ายหน้าไปมา “จะเป็นความผิดของพวกนาง ต่อไปนี้พวกนางจะเฝ้าดูเจ้าไม่คลาดสายตา องครักษ์ของข้า กำชับพวกเขาเอาไว้ ส่วนข้าจะไม่ไปไหนไกล ไม่จำเป็นจริง ๆ ก็จะไม่ไป”

การที่เขาเข้มงวดกับภรรยา มองว่าใครตามใจนางสมควรเป็นความผิดของผู้นั้น เมื่อนางไม่ใช่ภรรยาที่มีวิสัยดื้อรั้นนัก พอกำราบได้ จือจือก็คงไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะนาง

ในจวนสงบร่มเย็นแม้เป็นเมืองปีศาจ มีทหารยอมเฝ้าตรวจตราอย่างเข้มงวด

สายลมพัดอ่อนผ่านใบหน้าเข้มเครียด สามีปลอบประโลมใจว่าทุกสิ่งก็เพื่อความปลอดภัยของนาง และบุตรในครรภ์ให้อยู่รอดปลอดภัยจนถึงกำหนดคลอด ซึ่งคงไม่นานเท่าหญิงตั้งครรภ์บนโลกมนุษย์

“...วางใจเรื่องศิษย์พี่ทั้งสองของเจ้า ข้าจะหาโอกาสไปตกรางวัลให้นางบนโลกมนุษย์ ถึงแม้ว่าพวกนางจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีแล้วก็ตาม”

“จริงหรือ?”

ฮุ่ยเฟินพยักหน้าเบา ๆ เป็นสัญญาณตอบนางว่าเขาไม่ผิดคำพูดของตนแน่ จือจือขอบคุณเขาเสียใหญ่โต มิใช่ด้วยการคารวะเมื่อสามีปรามนางไม่ให้ทำเช่นนั้นอีก ด้วยความซุกซนของนางจึงเข้าไปกอดเอวสอบหนา เงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มหวาน ขณะนัยน์ตาสีมรกตระรื่นหยาดน้ำใส นางมิได้ทำไปเพื่อเอาใจทว่านางดีใจ จากหัวใจของนาง

“เพียงแต่เจ้าไม่ควรเดินทางไปไหนในช่วงนี้ บำรุงรักษาครรภ์ของเจ้าให้ดี นี่เป็นบุตรคนแรกของข้า”

‘บุตรของข้าต่างหากเล่า’

จือจือไม่ได้กล่าวออกไป จ้องมองสีหน้านิ่งเฉยปรากฏอารมณ์มากมายในดวงตาสีชาด เขี้ยวคมตรงมุมปากอย่างจิ้งจอก คล้ายกับว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากล แต่นางคาดว่าคงไม่มีหรอก สามีนางก็เป็นเช่นนี้

-------------

อาการของจือจือไม่ดีนัก สภาพของนางไม่ต่างจากหญิงตั้งครรภ์บนโลกมนุษย์ ขณะที่ปีศาจตั้งครรภ์มีอาการอย่างไร นางก็มีอาการเช่นเดียวกัน อาเจียนจนหน้าซีดปากสั่น ลุกจากที่นอนไม่ไหว บ่าวรับใช้จิ้งจอกเข้ามาช่วยเหลือนาง นำยาสมุนไพรมาให้ตามคำสั่งของท่านผู้นำ

บนฟูกนอนในห้องพัก นางชะโงกหน้ามองหาสามี ไม่รู้เมื่อไรถึงจะกลับเรือน ได้ยินจากองครักษ์ว่าเขาเข้าไปจัดการกับปัญหาในเมืองเรื่องของลี่อิน ซึ่งคงไม่ได้พบกันอีก แถมมีผู้เข้าข้างลี่อินก็มากมาย เพราะเป็นผู้ต่อกรกับเทพได้ดี ทว่าผู้คิดทรยศเปรียบเสมือนกบฏ จิ้งจอกที่เข้าให้ความช่วยเหลือยังถูกเนรเทศออกจากเมือง พวกเขาไม่กล้าเสนอหน้ากลับมาโดยเด็ดขาด ท่านผู้นำกล่าวว่าไม่มีการละเว้นชีวิต ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ลูกหลานของพวกเขายังจะได้รับโทษทัณฑ์สังหารไปด้วย

การสังหารอย่างโหดเหี้ยมทารุณคือการนำปีศาจไปชำระล้างวิญญาณให้บริสุทธิ์ในบ่อน้ำแห่งการชำระล้าง ในเมืองเทพแห่งหนึ่ง เพื่อให้แสงแห่งหยางกัดกินร่างจนดิ้นทุรนทุราย ทรมานไปอย่างเชื่องช้ากว่าจะสิ้นลม

โทษทัณฑ์ของพวกเขานั้นมากเกินไปสำหรับจือจือ นางเข้าใจว่าราชาจิ้งจอกผู้เด็ดขาดตัดไฟแต่ต้นลม ไม่ให้มีผู้คิดคดทรยศมากขึ้นอีก เขาจะต้องแน่ใจว่าภรรยาและบุตรในครรภ์ปลอดภัยจากสตรีที่มีความริษยา ทะเยอทะยานเช่นลี่อิน

จือจือพบสามีกลับจวนมา หางสีนิลพลิ้วไหวเบื้องหลังเกราะสีนิล รองเท้ากำมะหยี่อวลกลิ่นโลหิต

“ท่าน... บาดเจ็บตรงไหน?”

“ไม่มี”

ฝ่ามือหนาสะบัดเพียงครั้ง อาภรณ์เปรอะเปื้อนกลับมาสะอาดเอี่ยม ไร้กลิ่นคาวเลือด เหลือเพียงรองเท้ากำมะหยี่ซึ่งยังคงมีคราบดินสักเล็กน้อย

เรื่องการใช้เวทไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาผู้ทำมันได้อย่างไร้ที่ติมาโดยตลอด กระทั่งสบนัยน์ตาคู่สวยสีมรกต ราวกับว่านางเป็นผู้เปลี่ยนแปลงเขาไปทีละเล็กละน้อย นางนั่งยองลงจับรองเท้าของเขา ฮุ่ยเฟินชันเข่าข้างหนึ่งนั่งลงตามนาง จับมือนุ่มไว้เอ่ยปราม

“ข้าถอดรองเท้าของข้าเองได้”