32

“ปีกข้าจะคอยคุ้มครองท่าน แม้พลังอันน้อยนิดของเทพชั้นล่างอย่างข้า คงไม่มีประโยชน์มากมาย”

“ไม่ต่างจากการขอแต่งงาน ยอมรับข้าเป็นสามี เจ้ามอบหัวใจให้ข้า...” เขาชื่นชมนาง กว่าจะฉุกใจนึกขึ้นได้ “แต่เจ้าเพิ่งมอบมันให้ข้า? ทั้งที่เราเป็นสามีภรรยากันมานานพอสมควร เราพบหน้ากันทุกวัน อาจร่วมปีได้แล้วกระมัง”

“ข้าลืมเจ้าค่ะ...”

“คืนนี้ข้าจะลงโทษเจ้า”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าไม่ยอม ฮ่า ๆ” นางหัวเราะร่าเริง หันหลังเดินหนีเขาไป

ราชาจิ้งจอกซึ่งกำลังอารมณ์ดีเมื่อได้รับของชิ้นสำคัญ เพียงแต่แกล้งข่มขู่นางได้อย่างนั้น พลันกลับกลายเป็นคนละคน ใบหน้าหล่อเหลาเข้มขรึมบึ้งตึง คล้ายจะจับตัวนางมาหักปีกทิ้งเสียเพื่อเป็นการทำโทษ ทว่าพอภรรยาขยับฝีเท้าจากเดินเป็นวิ่ง ด้วยรองเท้าถักสานอย่างดี ประจวบเหมาะบ่าวรับใช้จิ้งจอกผ่านมาเห็นเข้า องครักษ์แอบหัวเราะเยาะเขา ราชาฮุ่ยเฟินเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

แทนที่เขาจะว่ากล่าวตักเตือนนาง เขาวิ่งหน้าตาตื่นตามไปจับนาง

“ภรรยา! เจ้าอย่าวิ่ง เจ้าระวัง จือจือ... เจ้าหยุดตรงนั้น...!”

---------

ล่วงพ้นไปมากกว่ายี่สิบราตรี ฮุ่ยเฟินไม่กล้ารบกวนภรรยา เมื่อองครักษ์คนสนิทกล่าวว่าการตั้งครรภ์ในเมืองปีศาจนั้นใช้เวลาไม่นานเท่าสตรีบนโลกมนุษย์ ในกรณีเทพอุ้มครรภ์ปีศาจค่อนข้างอันตรายกว่าปีศาจด้วยกัน เพราะธาตุหยินหยางที่แตกต่าง ถึงแม้ว่าเขาจะมีบรรพบุรุษเป็นเทพก็ตาม

ใบหน้าหล่อเหลาที่เงียบขรึมเฝ้ามองภรรยาพริ้มปิดตาลงในแต่ละค่ำคืนด้วยร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย ครรภ์ของนางไม่ได้โตขึ้นมากนัก เพียงมองเห็นหน้าท้องเนินนูนเล็กน้อย ซึ่งสำหรับปีศาจนับว่านางครรภ์แก่ใกล้คลอดเต็มที นางลุกขึ้นดื่มยาสมุนไพรในรุ่งเช้า อาหารมากมายบนโต๊ะอาหาร แรก ๆ นางกินอย่างหิวโหยแต่แล้วก็อาเจียน เมื่อครรภ์ร่วมสี่เดือน อาหารนับสิบอย่าง นางใช้ตะเกียบคีบเข้าปากไม่กี่คำก็ล้มตัวลงนอน ที่ประจำของสามีจึงกลายเป็นมุมห้อง บริเวณตั่งนั่งสีนิลสนิท

“ปีศาจล้วนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน หมกมุ่นในราคะตัณหา เป็นธรรมดาวิสัย...”

ไม่มีทางที่เขาจะหักห้ามใจตนไหว แม้กระทั่งองครักษ์ทั้งสามก็คิดเช่นนี้ จึงยื่นข้อเสนอให้นายท่านลองดื่มพลังวิญญาณ สานสัมพันธ์ราคะกับครึ่งปีศาจที่ไว้วางใจได้ พวกนางไม่มีกลิ่นเหม็นอย่างสตรีทั่วไป สำหรับท่านผู้นำที่ว่ากลิ่นหอมฉุนกลายเป็นกลิ่นไม่พึงใจ เขากลับปฏิเสธ ยังกล่าวเรื่องวิสัยของปีศาจต่อตงหยาง จางเหว่ย

“นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งให้ปีศาจอสูรมักทิ้งร้างห่างหายบุตรของตนไปมีชีวิตใหม่ ไม่ใคร่สนใจบุตรและภรรยา แม้ภรรยาเองก็ไม่สนใจกับการมีสามีเดียว มิได้ฟูมฟักปกป้องบุตรอย่างมนุษย์ ปล่อยให้พวกเขาเติบใหญ่ด้วยตนเอง”

“สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดา บางกลุ่มเป็นมิตรต่อกันด้วยผลประโยชน์ รักษาสมาชิกในครอบครัวไว้เผื่อแผ่ขยายอาณาเขต ปรองดองกับอีกเผ่าพันธุ์หนึ่งก็เพื่อความอยู่รอดของตน ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”

ตงหยางหวังว่านายท่านจะยอมดับกระหายเสียบ้าง นับตั้งแต่มีภรรยาแม้ไม่กี่เดือนผ่านพ้นมา ฮุ่ยเฟินดื่มกลืนไอหยินทีละเล็กละน้อยจากธิดาปักษาเพียงเท่านั้น ต่างจากเมื่อก่อน คนสนิทจะเป็นผู้นำลูกแก้ววิญญาณมาให้เขา ด้วยการสูบพลังจากปีศาจตนอื่นอีกที เมื่อนายท่านเหม็นกลิ่นปีศาจสตรี

ขนาดว่าอารมณ์ภรรยาขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฮุ่ยเฟินตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่แตะต้องสตรีอื่น

“ข้าไม่ได้กระหายมากมาย ขอบคุณเจ้ามาก”

“แต่ถ้าหากว่าทนไม่ไหว ได้โปรดดูแลสุขภาพของท่านนะขอรับ ภรรยาและบุตรชายรอพบบิดาที่แข็งแรง”

ลูกแก้วสีนิลสนิทที่มีกลุ่มควันหยินลอยฟุ้ง วางไว้บนโต๊ะไม้สนแดง ตงหยางจัดวางมันใส่หีบไม้ไว้เผื่อนายท่านจะได้ใช้ยามคับขัน ก่อนจะออกไป

ยังมีเรื่องกระบี่แห่งสัญญาอีกเรื่องหนึ่ง เหล่าองครักษ์ได้ตั้งข้อสงสัยว่านางอาจเป็นเทพระดับสูง ด้วยนิสัยถ่อมตัวของนางจึงไม่ยอมพูดความจริง

จือจือได้บอกว่านางได้มาจากท่านย่าของนางก่อนการสิ้นสลายของภพภูมิ พลังระดับนางหรือจะเป็นเทพชั้นสูงได้ นางมีหน้าที่ส่งสาร บำเพ็ญเพียรมาแค่แปดพันปี

ฮุ่ยเฟินเลือกที่จะเชื่อใจภรรยา เขาชี้แจงกับองครักษ์ทั้งสามว่าทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ใช่ว่าเขาอยากเลี้ยงสัตว์สักตัวหนึ่งจึงเก็บนางมา เพียงรับรู้ได้ยามต้องตานาง จะต้องเป็นปักษาตนนี้เท่านั้น ที่จะเป็นภรรยา

“ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ เรื่องภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของราชาจิ้งจอก เป็นเรื่องจริงหรือขอรับนายท่าน?” จางเหว่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล