บทที่ 5

            “ตอนนี้คนที่คุณต้องฟังคือผมคนเดียว มิสเมย์!”

            เอเดรียนยื่นคำขาดและมันทำให้เดือนลดาแทบจะหมดกำลังใจเลยทีเดียว หญิงสาวนึกอย่างเจ็บแค้น เธอไม่น่าพาตัวเองมาเจอกับคนใจหินและหยาบกระด้างยิ่งกว่าหินผาอย่างเอเดรียน สมิธเลยแม้แต่น้อย

            ในที่สุดเดือนลดาก็ต้องตัดสินใจ หากเธอไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอซึ่งสำหรับเธอมันก็คือการบังคับเธอก็ต้องจำยอมรับสภาพที่ตัวเองต้องตกเป็น ผู้หญิงของเขา อย่างไม่อาจเลี่ยง ร่างบางขยับนั่งตัวตรงและกล่าวออกมาโดยไม่ยอมมองหน้าเขา

            “จริง ๆ แล้วตอนนี้ฉันต้องการแค่...เสื้อผ้าสักสองสามชุด เพราะฉัน...ไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตัวมาเลย”

            “ไม่จำเป็นต้องออกไปหาเสื้อผ้าที่ไหนหรอก ผมมีคนจัดหามันให้คุณ ตอนที่คุณไปถึงฮาเร็มของผมแล้ว”

            เดือนลดานิ่วหน้า “ฮาเร็ม...นะ...นี่หมายความว่าฉันต้องไปอยู่กับผู้หญิงหลาย ๆ คนอย่างพวกสุลต่านอย่างนั้นหรือ”

            เอเดรียนทำสีหน้าถมึงทึง เขาล้วงมือไว้ในกระเป๋าทั้งสองขณะมองเธออย่างพินิจพิจารณา

            “คุณไม่จำเป็นต้องถามอะไรผมมากหรอกมิสเมย์ ผมจะให้คนของผมพาคุณไปที่นั่น ที่อยู่ที่ผมสามารถตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกได้โดยสิ้นเชิง”

            “บ้านของคุณอย่างนั้นหรือคะ?”

            หญิงสาวพยายามถามแต่เธอก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมานอกจากท่าทีราวกับเจ้านายของเขา เดือนลดากระวนกระวายใจ เขาเรียกที่อยู่นั่นว่า ฮาเร็ม อาจเป็นคอนโดส่วนตัวในลาสเวกัสนี่และมีผู้หญิงในคอลเล็คชั่นของเขาหลายคนรวมตัวอยู่ด้วยกัน ผลัดเปลี่ยนกันให้ความสุขแก่ เจ้านาย

ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเอเดรียนเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่หล่อเหลาบาดจิตจนทำให้เธอเผลอลอบมองเขาหลายหนแต่เขายังเป็นผู้ทรงอิทธิพลในลาสเวกัสอีกด้วย

บทที่ 5

          คนที่พาเดือนลดาไปยังที่ซึ่งเอเดรียนบอกไว้คือ โบ บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่คนสนิทของ เจ้านาย ซึ่งนับแต่นี้เธอต้องเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาและอยู่ในสถานที่ที่เขาจัดไว้ให้

            แต่สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวคาดเดาผิดคือสถานที่นั้นกลับไม่ได้อยู่ภายในอาณาบริเวณของนครลาสเวกัส ไม่ใช่คอนโดมิเนียม ห้องชุดหรือคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างที่เธอคิดไว้

            การเดินทางไปยัง ที่นั่น ต้องนั่งเครื่องบินเล็กซึ่งเป็นเครื่องบินส่วนตัวของ สมิธ ไฮเอนด์ โดยมีโบคอยให้การดูแลและอำนวยความสะดวกให้เธอตลอดระยะเวลาของการเดินทางอันน่าตื่นใจในยามค่ำคืน

            ถึงจะรู้สึกหดหู่แต่เดือนลดาก็พบว่าการเดินทางออกไปยังพื้นที่อันกว้างใหญ่นอกกรุงลาสเวกัสซึ่งเป็นทะเลทรายยามราตรีนั้นเป็นประสบการณ์อันน่าตื่นเต้น

            เครื่องบินเล็กทะยานออกจากรันเวย์ของสนามบินเล็กผ่านภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยหุบเขาและทะเลทรายไปยังทางใต้ของลาสเวกัสกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายโอเอซิสขนาดใหญ่อยู่ในทะเลทรายและมีคฤหาสน์อันโอ่อ่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางพื้นที่ล้อมรอบด้วยต้นปาล์มและต้นไม้มากมายวึ่งเธอเห็นจากแสงไฟสปอร์ตไลต์ที่สาดส่องในค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง

            เมื่อเครื่องบินร่อนลงจอดใกล้กับบริเวณที่เธอเห็นจากมุมสูงเดือนลดาก็เห็นว่ามันเป็นอาณาบริเวณอันกว้างขวางของงสถานที่ที่เธอไม่อาจเรียกมันว่า บ้าน เพราะคฤหาสน์หลังนั้นที่เธอเห็นจากบนเครื่องบินใหญ่โตมากจนเรียกได้ว่าเป็นวังขนาดย่อมได้เลยทีเดียว

            “เชิญทางนี้ครับ มิสเมย์”

            โบเชื้อเชิญหญิงสาวให้เดินตามเขาเข้าไปตามทางเดินปูด้วยหินและมีต้นปาล์มขนาดใหญ่วางเรียงรายไปตลอดทางเดินที่ตรงเข้าไปยังยังคฤหาสน์หลังนั้น

            เดือนลดาเริ่มมโนนึกในจินตภาพของเธอว่าคฤหาสน์หลังนี้คงเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจและไว้รับแขกคนสำคัญของเจ้าของคาสิโนใหญ่ติดอันดับในลาสเวกัสอย่างเอเดรียน สมิธ

            และภายในนั้นคงเต็มไปด้วยผู้หญิงแต่งกายแบบนุ่งน้อยห่มน้อยหรือไม่ก็อาจไม่นุ่งอะไรเลยรอคอยให้เจ้านายแห่งฮาเร็มกลับมาและคอยปรนเปรอความสุขเท่าที่เขาต้องการ

            “นี่เป็นห้องของคุณครับมิสเมย์ เสื้อผ้าของคุณถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เชิญตามสบายนะครับ อีกประมาณสี่ชั่วโมงคุณสมิธจะมาถึงที่นี่”

            โบรายงานความเป็นไปซึ่งเดือนลดารู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างรักษาเวลาอย่างยิ่งยวด

            “อีกสี่ชั่วโมงหรือคะ?” เธอทวนคำพูดของอีกฝ่าย

          “ครับ...อีกสี่ชั่วโมงซึ่งก็ใกล้เวลารุ่งเช้าพอดี คุณสมิธบอกว่าให้คุณเปลี่ยนชุดที่เราได้จัดเตรียมไว้ให้และคุณสามารถเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ของคุณสมิธได้ตามใจ ที่ที่เขาชอบอยู่คือสระน้ำด้านหลังของคฤหาสน์หลังนี้ครับ”

            “เอ้อ...โบ...ถามอะไรอีกอย่างได้ไหมคะ?” หญิงสาวรีบเอ่ยขณะที่โบกำลังจะหันหลังกลับ

            “ครับ...มีอะไรหรือครับมิสเมย์”

            “ฉันแค่สงสัยเท่านั้นค่ะ ว่าที่นี่...ยังมีใครอยู่อีกบ้างหรือเปล่าคะ นอกจากเจ้านายของคุณ”

            หญิงสาวมาได้รับคำตอบอีกตามเคยเพราะโบได้แต่ยิ้มให้เธอก่อนที่เขาจะเดินจากไป เดือนลดาถึงกับถอนหายใจและเข้าไปในห้องที่บอดี้การ์ดของเอเดรียนบอกว่าเขาจัดไว้ให้เธอแล้ว

            เธอมองไปรอบ ๆ คฤหาสน์ซึ่งได้รับการออกแบบอย่างตะวันออกอันเงียบชียบ มันเงียบผิดปกติแต่หญิงสาวก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงในฮาเร็มแห่งนี้อาจรวมตัวกันอยู่ที่ใดสักแห่งในคฤหาสน์หลังใหญ่