บทที่ 4

 

แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วแต่เมื่อเห็นสถานที่สองแม่ลูกอาศัยอยู่ก็ทำให้ครามรู้สึกปวดใจไปหมด

สภาพห้องเช่าขนาดกลางที่ไม่ได้กว้างมากนัก ภายในห้องนอกจากจะมีเตียงขนาดกลางชิดมุมห้องและเปลเด็กกลางห้องยังมีของสำหรับเด็กอ่อนที่อยู่บนโต๊ะข้างตู้เย็นกลางเก่ากลางใหม่บริเวณกลางห้องมีเสื่อเด็กเล่น ยังดีที่มีระเบียงหลังใช้สำหรับตากผ้าอ้อมกับอ่างล้างจาน

“แอ้ แอ้” มองแบบนี้หมายความว่ายังไง

ทารกน้อยตบมือปุ ๆ ไปที่คางได้รูปเมื่อเห็นคนตัวยักษ์กวาดสายตาไปทั่วห้อง ลออจันทร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างหน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย

“เอ่อ คุณครามนั่งที่เตียงได้นะครับ” ปกติสองแม่ลูกจะปูเสื่อนั่งเล่นกลางห้อง ลลิตตัวน้อยรู้ความมาก เมื่อกลับจากที่ทำงานลออจันทร์จะปูเสื่อนิ่มไว้กลางห้องและเทบรรดาของเล่นที่ตายายที่ขยันซื้อมาฝากปล่อยให้ลูกเล่นตามลำพัง ส่วนเขานั้นก็จะรีบซักผ้าอ้อมและทำอาหารเย็น

 เด็กอายุเจ็ดเดือนเริ่มทานอาหารอ่อน ๆ ได้แล้ว ลออจันทร์จึงมักสลับทำอาหารกับป้อนนมให้ลูกเป็นบางครั้งเพื่อฝึกให้ลลิตเลิกเต้าเพราะตอนนี้น้ำนมของเขาแทบจะไม่มีแล้ว

ครามเดินไปที่เตียงก่อนจะวางลูกน้อยให้นอนแผ่บนเตียง ลลิตที่ถูกปล่อยตัวพลิกคว่ำคลานไปทั่วเตียงหยิบตุ๊กตาของตนมากอดไว้ ครามจ้องมองการกระทำของลูกอย่างน่าฉงนก่อนจะถึงมาอ้อเมื่อเจ้าเด็กอ้วนปาตุ๊กตาเสือมายังจุดที่เขานั่ง

นี่ลูกจะทำร้ายพ่อทุกครั้งที่มีโอกาสเลยหรือ

ร่างสูงได้แต่ละเหี่ยใจนั่งเป็นเป้านิ่งให้ลูกโยนตุ๊กตาตัวแล้วตัวเล่าใส่ ลออจันทร์ที่ตอนนี้ง่วนอยู่กับการซักผ้าโผล่หน้าออกมามองพ่อลูกเล่นกันก่อนจะอมยิ้มในใจ

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ก็คงดี

ก่อนจะส่ายหัวสลัดความคิดที่เห็นแก่ตัวออก เมื่อคิดถึงครอบครัวที่แท้จริงของครามในใจก็เริ่มขมปร่า

ไม่ได้นะลออ ที่คุณครามทำแบบนี้เพราะอยากรับผิดชอบลลิตต่างหาก ตอนนี้คุณครามแต่งงานกับคุณโรสรินอีกทั้งยังมีลูกชายอีกคน

ลออจันทร์กลับมาสู่ความเป็นจริงรีบซักผ้าแล้วจัดการงานบ้านที่เหลือให้เสร็จอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่อยู่ด้านนอกอยู่เลี้ยงลูกให้ตอนที่เขาทำงานบ้าน

“แอ้ แอ้ อ้ายยย” เสียงลูกน้อยที่ตอนนี้ปีนตักผู้เป็นพ่อดึงทึ้งเนคไทราคาแพงจนคนเป็นพ่อแทบหายใจไม่ออกแต่ก็ต้องยอมเมื่อเห็นลูกเล่นอย่างสนุกสนาน

นี่แน่ะ นี่แน่ะ จะยอมออกจากห้องไปหรือยัง ไอ้พ่อโง่

“ลลิต ลูกอย่าดึงแบบนั้นสิครับ” โอเมก้าหนุ่มร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นครามหน้าแดงเหมือนหายใจไม่ออก

“ไม่เป็นไรให้แกเล่นไปเถอะ”

“แต่คุณคราม....” ดูใกล้จะไม่ไหวแล้วนะครับ

“รีบไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวลลิตจะโมโหหิวเอา” ร่างสูงยังยืนยันว่าตนรับมือกับลูกได้ ลออจันทร์เห็นอย่างนั่นจึงหันไปทำอาหารสำหรับเด็กอ่อนอย่างรวดเร็ว

“มา มะ หม่ำ ๆ กันครับ” ลลิตที่ได้ยินคำว่าหม่ำ ๆ ก็ผละมือจากเนคไทชูมือเอนตัวไปหาผู้เป็นแม่

“หม่ำ ๆ แม่ะ หม่ำ ๆ” ฮึ่ย ปล่อยเลยนะ หิวข้าวแล้วเนี่ย

ร่างอวบพยายามดิ้นจากอ้อมกอดแต่กลับถูกอุ้มจับไปนั่งตักชายหนุ่มที่เดินไปนั่งขัดสมาธิกลางห้อง

“รีบนั่งลงสิ เดี๋ยวลลิตได้อาละวาดอีกหรอก” เสียงทุ้มสั่งแม่ของลูกอย่างเอาแต่ใจ

“คุณครามให้ลูกนั่งเก้าอี้สำหรับทานข้าวดีกว่านะครับ เดี๋ยวจะเลอะเสื้อเอา” ลออจันทร์เมื่อเห็นว่าครามตั้งใจจะเป็นเก้าอี้ให้ลูกน้อยเอ่ยเตือนอย่างหวังดี

“ไม่เป็นไร ป้อนข้าวลลิตเถอะ”

“หม่ำ ๆ อาาาา” หม่าม้ารีบป้อนเร็ว ลลิตหิวแล้ว

มองดูลูกน้อยที่อ้าปากรอแล้ว จึงได้แต่รีบนั่งลงนั่งป้อนข้าว ครามมองดูแม่ป้อนข้าวลูกที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนของตนอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกหวานล้ำผุดขึ้นมากลางใจอยากจะโอบกอดสองแม่ลูกไว้ไม่ห่าง

“อ้ามมม” ปากน้อย ๆ อ้าออกเมื่อกลืนข้าวที่บดกับกล้วยสุก แม้จะไร้รสชาติแต่ลลิตก็ไม่อาจฝืนความหิวไปได้

อยากโตเร็ว ๆ จังเลย

ก๊องแก๊ง ก๊องแก๊ง เสียงของเล่นที่ลลิตสะบัดไปมาอยู่กลางห้องท่าทางเหมือนเด็กไร้เดียงสาแต่ทว่าหูกลับกระดิกเป็นระยะพยายามฟังบทสนทนาหน้าห้อง

“ตอนนี้ดึกแล้ว คุณครามกลับไปก่อนเถอะครับ” ลออจันทร์ส่งแขกที่หน้าประตู

“อืม” ร่างสูงรับคำแต่กลับไม่ยอมขยับไปไหน

“คุณคราม ?” ลออจันทร์เมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่ขยับจึงเรียกอีกครั้ง ร่างสูงโน้มใบหน้าลงมาสัมผัสกับกลีบฝีปากบางเบา ๆ หนึ่งที

“พรุ่งนี้ฉันจะมารับ รอฉันนะ” เมื่อจูบลาเสร็จก็เดินจากไปทิ้งให้โอเมก้าหน้าแดงก่ำไว้ที่หน้าประตู

“อ้ายยยย”เสียงร้องของทารกดังมาจากด้านหลัง มืออวบพยายามคืบคลานมาหาแม่ที่หน้าประตูหน้าแดงก่ำอย่างกับคนโมโหบางอย่าง

ไอ้คนฉวยโอกาส อย่ามาลวนลามหม่าม้านะ

เช้าวันถัดมาลออจันทร์ที่ข้างหนึ่งอุ้มลูกน้อยอีกข้างหนึ่งหอบของพะรุงพะรังเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านด้วยความระมัดระวังแต่ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถเมล์ก็ได้ยินเสียงเรียกของของยายแจ่มเสียก่อน

“ลออ จะไปทำงานแล้วเหรอ” ยายแจ่มที่นั่งม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ทักทายโอเมก้าแม่ลูกอ่อนอย่างอารมณ์ดี

“ครับ ยาย...” ลออจันทร์ตรงไปทักทายผู้อาวุโสก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใส่ชุดทำงานลุกขึ้นจากม้านั่งเดินตรงมาที่เขา

“คุณคราม คุณมาทำไมอีกครับ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“แอ้ แอ้” หน็อย มาแต่เช้าเชียวนะ

ร่างที่หนักขึ้นของหนูน้อยในอ้อมแขนเริ่มดิ้นไปมา จนลออจันทร์ต้องกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ครามที่เห็นท่าทางขมวดคิ้วของลออจันทร์จึงรีบไปอุ้มร่างเจ้าเนื้อของลูกชายมาไว้ในอ้อมอก

กำปั้นน้อยโบกไปมาท่าทางเอาเรื่องแต่ยายแจ่มกับตาทดต่างเอ็นดูเด็กน้อยที่คึกคักแต่เช้า

“เมื่อคืนฉันบอกว่าจะไปส่งเธอทำงาน ลืมแล้ว?” คิ้วหนาเลิกคิ้วถามเมื่อคนตรงหน้าลืมคำพูดของตนที่บอกไว้ก่อนแยกจาก ลออจันทร์ที่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงอีกครั้ง

“อ่า จำได้สิครับ” ละล่ำละลักตอบแก้ตัวไปก่อน หากบอกไปว่าเพราะจูบเมื่อคืนทำให้ลืมบทสนทนาไปหมดต้องขายหน้าแน่ ๆ

“แอ่ะ แอ้ แม่ะ” หม่าม้าอย่าหน้าแดงสิ

“อืม ไปกันเถอะ” พูดจบก็จูงมือคนหน้าแดงไปขึ้นรถหรูที่จอดอยู่หน้าหอพัก สองตายายมองภาพครอบครัวสุขสันต์ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะนึกถึงบทสนทนาก่อนที่แม่ลูกจะลงจากห้อง

ตอนแรกยอมรับว่าโกรธคนตรงหน้าที่ทิ้งลูกเมียตัวเองไป แต่เมื่อฟังความจริงอีกด้านกลับเป็นว่าลออจันทร์เป็นฝ่ายทิ้งอีกฝ่ายแทน ทำให้เกิดความรู้สึกสงสารอีกฝ่ายแทน

“ดีแล้วล่ะที่หากันเจอ ต่อไปนี้ก็พูดคุยกันดี ๆ อย่าใช้อารมณ์อีกนะพ่อหนุ่ม” ตาทดที่เข้าใจว่าทั้งสองคนทะเลาะกันฝ่ายลออจันทร์จึงเป็นฝ่ายจากมา

“ครับ ผมขอบคุณคุณตากับคุณยายมากนะครับที่ช่วยลออกับลลิตไว้”ครามผงกหัวรับคำสอนของตาทด

“จากนี้ไปครอบครัวเราจะไม่แยกจากกันอีกแน่นอนครับ”ครามพูดให้สัญญาอย่างหนักแน่นก่อนจะมองไปที่ประตูห้องพักที่เปิดออกเผยให้เห็นลออจันทร์ที่อุ้มลลิตออกมาจึงรีบลุกขึ้นไปช่วยอุ้มลลิตไว้

  “จากนี้ไปหนูลออและลลิตคงไม่ต้องลำบากแล้วล่ะ ตาแก่” ยายแจ่มพูดจบก็หันมายิ้มให้กับคู่ชีวิตก่อนจะประคองพากันกลับบ้านพักที่อยู่ใกล้ ๆ

แต่สถานการณ์ภายในรถที่ครอบครัวสุขสันต์นั่งโดยสารอยู่นั้นค่อนข้างจะวุ่นวายเมื่อเจ้าหนูน้อยพยายามขย้ำศีรษะผู้เป็นพ่ออยู่ตลอด

“โธ่ ลลิต ทำไมช่วงนี้หนูคึกคักจังเลยลูก” ลออจันทร์พยายามห้ามปรามลูกน้อยไม่ให้จิกหัวผู้เป็นพ่อ

“แอ่ แอ่ะ แอ่ะ”

นี่แน่ะ นี่แนะ แผนเยอะนักนะ