LOGINShare
บทที่ 6
Last Updated:
2025-04-01 16:00:05“หม่าม้า ไหนลองพูดสิครับ หม่าม้า”
“ม่ะแม่ะ แม่ะ อ้ายย” ทำไมลิ้นเปลี้ยแบบนี้
“เก่งมากครับ ฟอด” ลออจันทร์หอมแก้มยุ้ยฟอดใหญ่เป็นรางวัลให้แก่ลูกน้อยที่พยายามเลียนเสียงตนได้สำเร็จ
เด็กอายุเจ็ดเดือนจะเริ่มพูดคำง่าย ๆ ได้แล้วลออจันทร์จึงอยากให้ลลิตลองฝึกดูแต่ปรากฏว่าลูกเขาช่างฉลาดจริง ๆ สอนไม่กี่รอบก็พูดได้แล้ว
“แม่ะ แม่ะ หม่ำ หม่ำ” หม่าม้าลลิตหิวข้าวแล้ว
“โอ๋ ลลิตหิวข้าวแล้วเหรอครับ รอแปปนึงนะครับ”
“อ้ายย ยา อ้ายย”
กริ๊ง กริ๊ง
ลออจันทร์ที่กำลังบดข้าวกับกล้วยสุกได้ยินเสียงกริ่งจึงเดินไปเปิดประตูเชิญแขกที่คุ้นหน้าคุ้นตาเข้ามาในห้อง ครามที่ในวันนี้แต่งตัวสบาย ๆ สวมเสื้อยืดแบรนด์ดังกับกางเกงเนื้อดีถือถุงใบใหญ่เข้ามาในห้องสร้างความสนใจให้แก่ลลิต
“อา อา” ถืออะไรมาอ่ะ
ลลิตคลานมาตรงหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความอยากรู้ ครามที่เห็นลูกคลานมาหาก็ดีใจย่อตัวลงรวบร่างอวบอัดเข้ามากอดมาหอม
“แอ้ อ้ายยย” อย่ามาหอมนะ
มือป้อมพยายามดันใบหน้าให้ห่างออกไปแต่ก็ต้องยอมแพ้แรงผู้ใหญ่ปล่อยให้ครามกอดฟัดให้หนำใจ
“ลออกำลังทำอาหารเช้าอยู่เหรอ”
“ทำอาหารให้ลูกน่ะครับ” พูดจบก็เดินไปถือชามรูปหมีน่ารักมาเตรียมป้อนข้าวให้ลูกน้อย
“หม่ำ ๆ ครับ คนเก่ง”
“หม่ำ หม่ำ” ร่างน้อยดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่งยื่นมือไปทางผู้เป็นแม่
“วันนี้ขอพี่ลองป้อนข้าวลูกหน่อยเถอะนะ” หลายวันที่ครามเห็นลออจันทร์ป้อนข้าวลูกชายจึงนึกอยากจะป้อนข้าวให้ลูกบ้าง
“เอ ก็ได้ครับ”เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของคนตัวโตจึงยอมถอย ครามยิ้มดีใจรีบอุ้มลูกนั่งโต๊ะทานข้าวสำหรับเด็กก่อนจะนั่งขัดสมาธิมือหนึ่งถือชามข้าวอีกมือใช้ช้อนตักอาหารจ่อไปที่ปากเล็ก
“......” มือหนาจ่อช้อนรูปหมีที่ตักอาหารเต็มช้อนเกือบล้นไปที่ปากน้อย ๆ ที่เม้มสนิท สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
ครามหน้าเสียเมื่อเห็นลูกชายเมินใส่ ลออจันทร์หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นท่าทางเงอะงะของชายหนุ่ม
“คุณครามครับ ตักคำโตไปแล้วครับ”
“อ่า งั้นหรอกหรือ” ครามเริ่มใหม่ใช้ช้อนตักพอดีคำก่อนจะจ่อไปที่ปากน้อย ๆ อีกครั้ง วินาทีที่ลลิตยอมอ้าปากกินข้าวที่เขาป้อนครั้งแรกทำให้ความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“อ้าาาา” มัวเหม่ออะไร ป้อนต่อสิ
“ครับ อ้ามมมม” ครามลองเลียนแบบลออจันทร์เวลาที่ป้อนข้าวลูกน้อยมักจะทำเสียงแปลกประหลาดจึงจดจำลองนำมาใช้กับลูกบ้าง
ปัญญาอ่อนชะมัด พ่อใครเนี่ย
หลังมื้อเช้าที่ชวนอลเวงผ่านไป ลออจันทร์ที่ขอตัวไปซักผ้าทิ้งให้พ่ออยู่เล่นกับลูกตามลำพัง ครามเมื่อสบโอกาสก็หยิบของข้างในถุงที่อยู่ด้านข้างออกมา
“พี่ไดโนเสาร์ของน้องลลิตเองครับ” ครามพยายามฉีกยิ้มหลอกล่อลูกชายด้วยตุ๊กตาที่มีขนาดเหมาะสำหรับเด็ก
“อูววว ดายย” ไดโนเสาร์สีชมพูซะด้วย นี่เห็นฉันเป็นคนยังไง
ต่อให้ในใจเกรี้ยวกราดแค่ไหนแต่มือกับคว้าหมับไปที่ตัวตุ๊กตาพลางเอาเข้าปากทันที
“โธ่ หนูอย่าเอาเข้าปากสิครับ”
“แอ่ะ แอ้” มันห้ามได้ที่ไหนเล่า
ครามพยายามเบี่ยงเบนความสนใจเด็กน้อยด้วยการเปิดการ์ตูนในสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดให้ดูและมันก็ได้ผลเมื่อลลิตยอมเอาหางไดโนเสาร์ออกจากปากและสนใจตัวดุ๊กดิ๊กที่เต้นอยู่ในโทรศัพท์
ในโลกนี้มีโดเรม่อนด้วยงั้นเหรอ งั้นมันก็ไม่ต่างไปจากโลกเดิมที่เราเคยอยู่เลยน่ะสิ
“อูวว อา อูวว”เสียงตื่นเต้นของลูกน้อยเรียกความสนใจจากลออจันทร์ที่กำลังตากผ้าอยู่นอกระเบียง
สงสัยลลิตจะชอบคุณครามมาก
“เสร็จแล้วเหรอ ไปกันเถอะ” ครามเมื่อเห็นร่างบางเตรียมตัวเสร็จแล้ว ก็โอบอุ้มร่างลูกน้อยที่ยังกอดตุ๊กตาไว้ขึ้นแนบอก
“ครับ” มือของลออจันทร์ถือกระเป๋าใบใหญ่ที่ข้างในมีแต่ของหนูน้อยลลิตเท่านั้น
“ดา ดา ดา” ไปไหนกันเหรอ
ทารกน้อยนั่งรถไปกับพ่อแม่ด้วยความสงสัยพลางกัดหางตุ๊กตาไดโนเสาร์ไปด้วย ครามมองภาพลลิตฟัดตุ๊กตาอย่างเมามันครุ่นคิดในใจว่าคงต้องไปซื้อเพิ่มอีกหลายตัวเผื่อเจ้าตัวน้อยกัดหางไดโนเสาร์ตัวนี้ขาดไปจะได้มีตัวใหม่ใช้แทนทันที
เมื่อรถเคลื่อนตัวไปสักพักก็หยุดตรงสถานที่น่ากลัวแห่งหนึ่ง ครามที่อุ้มลูกน้อยลงจากรถก็รับรู้ได้ว่าร่างในอ้อมอกชะงักไปและเริ่มเบะปาก
เขารู้แล้วว่าหม่าม้ากับเจ้าพ่อโง่พาเขามาที่ไหน
“แงงงงงงงง” เสียงร้องไห้โฮดังออกมาพร้อมกับร่างกายที่ดีดดิ้นไปมาจนครามต้องรวบลูกน้อยไว้แน่น
“เหมือนแกจะรู้นะว่าเรามาที่ไหน” ครามพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาลเอกชนพร้อมกับร่างของลออจันทร์ที่เครียดเกร็งไม่แพ้คนเป็นลูก
แน่ละสิ ลออจันทร์ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเอกชนที่หรูหราขนาดนี้มาก่อน รอบที่พาหนูน้อยลลิตไปฉีดวัคซีนก็พาไปที่โรงพยาบาลรัฐธรรมดาเท่านั้น แต่เมื่อครามรู้เรื่องที่ต้องลลิตน้อยต้องไปฉีดวัคซีนตามกำหนดก็ขอตามไปด้วยทันที แต่พอรู้เรื่องสถานที่ที่ลูกน้อยต้องไปฉีดก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“พี่พอจะรู้จักโรงพยาบาลดี ๆ อยู่บ้าง พรุ่งนี้ให้พี่ไปส่งนะครับ”
“แต่ว่า...”
“เถอะนะ ให้พี่ได้ดูแลลลิตบ้าง”สายตาคมมองไปยังลูกน้อยที่นั่งเล่นตัวต่อกับน้องยาหยีอย่างสนุกสนานในมุมเด็กเล่น
“ก็ได้ครับ”
จึงเป็นที่มาของเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้
“ฮึก แงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ วันนี้พาน้องมาฉีดวัคซีนหรือคะ” พยาบาลสาวสวยยิ้มหวานต้อนรับคุณพ่อยังหนุ่มตรงหน้า
“ครับ นัดไว้แล้วครับ ชื่อคราม โยธินตระกูล”
“คะ เอ๊ะนี่มัน...” พยาบาลที่เพิ่งยิ้มหวานสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นนามสกุลของชายหนุ่ม
“อ้าว พี่ครามมาแล้วเหรอ” เสียงเรียกชื่อจากด้านหลังทำให้ครามและลออจันทร์หันไปเจอกับร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์หน้าตาน่ารัก หากสังเกตดี ๆ เมื่อยามคุณหมอยิ้มจะเห็นลักยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากด้านซ้ายด้วย
“กันต์เองเหรอ” ครามพยักหน้าให้กับลูกพี่ลูกน้องของตนเป็นการทักทาย คุณหมอหนุ่มชะงักไปวินาทีหนึ่งเมื่อสบตาสีอำพันของเด็กน้อยในอ้อมแขนของญาติผู้พี่
“เด็กคนนี้คือลลิตเองสินะ” หมอกันต์คือคนที่ครามไว้ใจให้ตรวจดีเอ็นเอระว่างเขากับอัยวาจึงพลอยรู้เรื่องราวทั้งหมดไปด้วย
“ฮึก ฮือออ” ใครอีกเนี่ย?
“จ๊ะเอ๋” หมอกันต์คนมาดเท่เวลาเล่นกับหลานช่างดูปัญญาอ่อนเหลือเกิน ทุกคนที่เห็นภาพนี้ต่างคิดในใจเหมือนกันหมด หากแต่หนูน้อยลลิตกลับดูชอบท่าทางเพี้ยน ๆ ของหมอหนุ่ม
“คิกคิกคิก” ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หมอนี่ตลกชะมัด
“อะแฮ่ม นี่ลออจันทร์เมียของฉันเอง” เมื่อเห็นท่าทางปัญญาอ่อนของน้องชายทำให้ลูกชายหยุดร้องไห้ได้ จึงแนะนำลออจันทร์ให้รู้จัก
“คุณคราม” ลออจันทร์หน้าซีดเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวแบบนั้น
คุณโรสรินต่างหากที่เป็นภรรยาของคุณคราม
หากยังไม่ทันได้เอ่ยแย้งก็ถูกหมอหนุ่มจับมือทักทายเสียก่อน
“สวัสดีครับพี่สะใภ้ เรียกผมว่ากันต์เฉย ๆ ก็ได้นะครับ เหมือนเราสองคนจะอายุไล่เลี่ยกันเลย”
“คุณกันต์ครับ ผมกับคุณครามไม่ได้...”
“อ่ะ ได้เวลาแล้ว เราไปกันเถอะ” ไม่รอให้ลออจันทร์ได้แก้ตัว คนตัวสูงก็รีบพาสองแม่ลูกไปขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ต้องการทันที
“พี่ครามนี่ขี้หวงชะมัด” หมอหนุ่มบ่นอุบอิบ เมื่อพี่ชายของตนลับสายตาไปก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้พยาบาลที่ยังทำหน้างุนงง
“ไม่ทราบว่าคุณครามคนเมื่อกี๊ ใช่คนเดียวกันกับเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ไหมคะ” พยาบาลตื่นเต้นเมื่อคิดว่าตนเองโชคดีได้เจอเจ้าของโรงพยาบาลที่แทบไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาตรวจงานเลยสักครั้ง
“ถูกแล้วครับ ผมก็นึกว่าคุณรู้แล้วซะอีก” ทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่ก่อนจะผิวปากเดินทอดน่องไปตรวจงานบริเวณอื่น
“ลลิตครับ หันหน้ามาหน่อยเร็ว คนเก่ง” ลออจันทร์พยายามกล่อมลูกชายที่ขอตัวเป็นก้อนซุกเข้าที่หน้าท้องของครามให้หันมา
“ฮึก แงงงงง” หม่าม้าลลิตกลัวเข็มครับ
เกิดมาสามสิบปีไม่เคยกลัวอะไรนอกจากเข็มแท่งเล็ก ๆ ไม่ว่าจะถูกหม่าม้าเกลี้ยกล่อมขนาดไหนเจ้าก้อนน้อย ๆ ก็ไม่ยอมหันออกมา ครามจึงตัดสินใจใช้วิธีชั่วร้าย
“โอ๊ะ นั่นอะไรน่ะ” มือยาวชี้ไปที่ด้านหลัง คุณหมอที่รอจังหวะอยู่แล้วรีบฉีดวัคซีนเข็มเล็กเข้าที่แขนนุ่มนิ่มทันที ลลิตน้อยที่หลงกลคนเป็นพ่อได้แต่แผดเสียงร้องลั่น
“แงงงงงงงงง” ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้พ่อโง่
Related chapters
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 7
“ฮึก อึก” เสียงสะอื้นไห้ของเด็กน้อยดังเป็นพัก ๆ ร่างอ้วนซึ่งตอนนี้ซุกหน้ากับบ่าลออจันทร์ มือป้อมกอดคอผู้เป็นแม่ไว้แน่นแต่ไม่วายจับหางไดโนเสาร์ไม่ยอมปล่อย“อย่ารัดคอแม่แน่นแบบนั้นสิครับ มาให้พ่ออุ้มมา”ครามเห็นท่าลูกหมีโคอาล่ากอดต้นไม้ของลูกก็อดขำไม่ได้“แอ้ แอ้” ไปไกล ๆ เลยนะมือน้อยที่กำหางไดโนเสาร์อยู่ใช้แรงฟาดตุ๊กตาไปที่ชายหนุ่มท่าทางเกรี้ยวกราด จนลออจันทร์ต้องปรามลูกน้อย“เอ๊ะ ลลิตอย่าทำแบบนี้สิครับ”“ฮึก แงงงงงง”หม่าม้าดุลลิตเหรอเสียงร้องไห้ที่เพิ่งเงียบไปกลับมาดังอีกครั้ง ลออจันทร์มองลูกน้อยอย่างอ่อนใจมือบางคอยลูบแผ่นหลังน้อย ๆ พลางโยกตัวกล่อมร่างนุ่มนิ่ม“แม่ะ อะบูวววว” หม่าม้าอยากกลับบ้านแล้วครับ“กลับกันเถอะ ลูกคงง่วงนอน” ครามถือของแทนลออจันทร์โอบประคองร่างสองแม่ลูกเข้าไปในลิฟต์ ลออจันทร์ไม่อยากอยู่ในอ้อมแขนแต่ก็จนใจเมื่อสองมืออุ้มลูกน้อย
Last Updated : 2025-04-01ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 8
ย้อนกลับไปเมื่อสามอาทิตย์ก่อนท่ามกลางตึกระฟ้าสูง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างกำยำสมกับเป็นอัลฟ่า ยืนมองหน้าต่างดูแสงไฟท้ายรถตรงถนนเคลื่อนที่ไปมาสายตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย“คุณครามครับ ได้เวลาแล้วครับ” เตวิช เลขาประจำตัวเอ่ยเตือนเมื่อถึงเวลาที่นัดไว้“อืม”ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินนำออกจากห้องทำงาน เตวิชมองร่างสูงที่เดินนำหน้า ชายหนุ่มดูแปลกไปตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน หลังจากที่ครามฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่ถามคือ“ลออจันทร์อยู่ที่ไหน”“ลออจันทร์?” เมื่อครามเห็นเตวิชทำหน้าฉงนก็เงียบไป ก่อนจะออกคำสั่งที่ทำให้เขาตกตะลึง“ส่งตัวอย่างดีเอ็นเอของฉันกับอัยวาไปตรวจให้เร็วที่สุด”รถหรูแล่นผ่านร้านค้ามากมายแต่ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มสนใจได้ ครามหวนนึกความทรงจำในชาติก่อนเรื่องราวเริ่มต้นในงานเลี้ยงต้อนรับเพื่อนสนิทของคุณแม่ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ไม่รู้ว่าเขาดื่มแอลกอฮอล์ไปมากแค่ไหนตื่น
Last Updated : 2025-04-02ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 9
ลลิตมองบรรดาคนแปลกหน้าย้ายของออกจากห้องพัก ตั้งแต่เช้าที่เขารู้สึกตัวก็ถูกครามอุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้ว ชายหนุ่มมาคุมการย้ายสัมภาระแม่ลูกด้วยตนเองถึงแม้ว่าลออจันทร์จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เตวิชเดินเข้ามารายงานเจ้านายหนุ่มที่นั่งอยู่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่“อืม”พยักหน้าตอบรับก่อนจะหันไปมองลออจันทร์ที่ยังบอกลาสองตายายไม่เสร็จ“ขอบคุณยายแจ่มกับตาทดอีกครั้งนะครับที่คอยช่วยเหลือผมมาโดยตลอด”ลออจันทร์ไหว้ขอบคุณทั้งสองคนอย่างซาบซึ้ง“ตอนนี้ลออมีความสุขก็ดีแล้วล่ะ ยายเห็นหลานมีความสุขยายก็ดีใจ”ยายแจ่มมองดูลลิตในอ้อมกอดของครามอย่างเอ็นดู“ยา ยา” ยายแจ่มจ๋า อุ้มลลิตหน่อยจ๊ะมือเล็กชูมือไปทางยายแจ่มตากลมโตออดอ้อนให้หญิงชราอุ้มตน ครามประคองร่างลูกชายเข้าสู่อ้อมกอดของยายแจ่มฟอด ฟัดหอมแก้มจนแก้มนุ่มนิ่มกระเพื่อมทารกน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจ ยายแจ่มเอ่ยลาคู่สามีภรรยาตรงหน้า“ไว้คราวหน้าพาหลานมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะ” กล่าวลาเสร็จก็ส่งลลิตคืนสู่อ้อมออกลออเด็กน้อยมองตาแป๋วยังคงไม่เข้าใจในการก
Last Updated : 2025-04-02ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 10
“คิก คัก” ลลิตน้อยกำลังเล่นปาลูกบอลอยู่ในคอกเด็กเล่นอย่างสนุกสนานแต่หูกลับคอยเงี่ยฟังบทสนทนาที่ห่างไปไม่ไกล “ผมต้องกราบขอโทษคุณหญิงด้วยนะครับที่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง” ลออจันทร์ยกมือไหว้ขอโทษอดีตเจ้านาย ครามรีบคุกเข่าเคียงข้างผู้เป็นภรรยาพร้อมกับรับผิดชอบร่วมกัน “เรื่องนี้ผมเองก็มีส่วนผิดด้วยครับ ถ้าหากผมไม่ดื่มจนขาดสติเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น” คุณหญิงไพลินมองดูสองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตก โบกมืออนุญาตให้ทั้งสองลุกขึ้น “ลุกมานั่งเก้าอี้ดี ๆ เถอะ วันนี้ฉันไม่ได้จะมาต่อว่าอะไร แค่อยากมาเห็นหน้าหลานเท่านั้น” ลออจันทร์กับครามมองหน้
Last Updated : 2025-04-03ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 11 NC
“อาบน้ำป๋อมแป๋มกันครับ” ลลิตถูกลอกคราบจนตัวเปล่าเปลือยโชว์พุงอยู่อ่างอาบน้ำขนาดเล็ก ในมือถือตุ๊กตาเป็ดที่ลอยอยู่เต็มอ่าง “แอ้ อ้าย คิก คิก” หม่าม้าอาบน้ำให้ลลิตมีความสุขจังเลย อิอิ “หนูอย่าตีน้ำสิครับ อ้าวยกมือขึ้น ฮึบ” ลลิตชูมือตามผู้เป็นแม่ “เด็กดีของหม่าม้า” “คิก คิก” “ลออ ลูกอาบน้ำเสร็จรึยัง” ครามชะโงกหน้าเข้ามาถามแม่ลูกเมื่อเวลาผ่านไปสมควรแล้ว ภายในห้องน้ำมีลออจันทร์อุ้มก้อนขาวนุ่มนิ่มถูกห่อตัวด้วยผ้าสีสันสดใสกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ “ลออไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวให้ลูกเอง” ครามอาสาแก้ตัวอีกร
Last Updated : 2025-04-03ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 12
“โธ่ ลลิตหนูกินอีกนิดนึงสิครับ” ลออจันทร์พยายามป้อนนมให้ลลิตแต่หนูน้อยกลับส่ายหน้าไม่ยอมดื่มจากขวดนมเอาแต่ใช้หัวดุนดันหน้าอก ลออจันทร์ได้แต่ยอมเลิกเสื้อนอนขึ้นมา ลลิตน้อยดีใจที่แม่ยอมตามใจตนปากน้อยดูดกลืนยอดถันที่บวมเต่งอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็คายออกแล้วร้องไห้จ้าออกมา “แงงงงง”ทำไมไม่มีน้ำนมแล้วอ่ะหม่าม้า ลออจันทร์ที่เห็นลูกร้องไห้ก็หน้าเสียทันที ตวัดสายตาคาดโทษไปหาคนที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา ครามยิ้มเจื่อนเดินเช็ดผมเสร็จก็คลานขึ้นมาบนเตียงโฉบอุ้มร่างที่งอแงอยู่กับหน้าอกลออจันทร์มาอุ้มเอาไว้เอง “ลลิตหนูร้องไห้ทำไมครับ คนเก่ง” เอ่ยปลอบลูกเสียงอ่อนโยนแต่ลอบส่งสายตามองลออจันทร์ที่สวมแค่เสื้อนอนของตนเพียงตัวเดีย
Last Updated : 2025-04-04ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 13
“ถ้ายังเรียกผมมาด้วยเรื่องไร้สาระอีกล่ะก็ คราวหน้าได้เห็นดีกันแน่”ชายหนุ่มใบหน้าบึ้งตึงประกาศกร้าวไม่สนหัวหงอกหัวดำในห้อง เหวี่ยงประตูห้องประชุมปิดตามแรงอารมณ์“เอ่อ ท่านประธานครับ”“มีอะไรอีก” ครามถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด“คุณพิศาล ตอนนี้อยู่ในห้องท่านประธานครับ”ครามหยุดเดินไปจังหวะหนึ่งก่อนจะก้าวเดินเร็ว ๆ กลับไปยังห้องทำงานของตน ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปพบกับภาพปู่หลานเล่นกันอย่างสนุกสนาน“ลลิต ไหนเรียกปู่สิ”“ปู ปู ปู”“ฮ่าฮ่าฮ่า เก่งมากนี่รางวัลคนเก่ง” คุณพิศาลหยิบแบงก์เทามาอีกหนึ่งใบ ตอนนี้รอบตัวหนูน้อยลลิตมีแบงก์หลากสีไม่ว่าจะสีแดง สีม่วง สีเขียวเต็มไปหมด“อูวววว ปู ปู” เงินเยอะแยะไปหมดเลยฮะ คุณปู่“คุณพ่อ !!!” ครามส่งเสียงเรียกตัวการที่ทำให้เกิดประชุมผู้ถือหุ้นด่วนทำให้เขาต้องฝากลลิตไว้ให้คุณขวัญดูแล
Last Updated : 2025-04-04ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 14
“ลลิต วันนี้เราจะไปเที่ยวทะเลกัน ตื่นเต้นไหมครับ” คุณหญิงไพลินแย่งที่นั่งข้างหนูน้อยลลิตมาได้เอ่ยหยอกล้อกับทารกที่กอดตุ๊กตาตัวโปรด “ยา ยา อ้ายยย” ทะเลเหรอฮะคุณย่า “ตื่นเต้นสินะ ย่าเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน” หญิงวัยกลางคนตื่นเต้นเพราะลูกชายตัวดีโทรมาบอกตนว่าจะไปเที่ยวทะเลในวันหยุดพร้อมกับแผนการขอลออจันทร์แต่งงานอีกด้วย ทันทีที่ได้ยินลูกชายบอกคุณหญิงก็ตกใจแทบแย่ สุดท้ายตั้งสติได้ก็เอ่ยปรามลูกชายด้วยเสียงที่ไม่มั่นใจ “จะดีเหรอตาคราม แกเพิ่งหย่าหนูรินไปไม่ถึงเดือนเลยนะ” “ผมไม่สนใจสายตาคนอื่นหรอกคร
Last Updated : 2025-04-05
Latest chapter
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 54 END
แทนไทเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก วันนี้นอกจากจะมีครอบครัวเพลิงโชติเมธีแล้วยังมีครอบครัวโยธินตระกูลมาร่วมรับประทานอาหารด้วยลินินตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของคุณวาสินีที่ยิ้มไม่หุบตั้งแต่เข้ามา ร่างตุ้ยนุ้ยนั่งเก้าอี้คอยชวนคุณยายพูดคุยด้วยท่าทางไร้เดียงสา ครามกับปราบนั่งคุยล้อมวงกับคุณอารัญและคุณพิศาล เด็กชายคีตานั่งไถโทรศัพท์เงียบ ๆ นั่งข้างลลิตกับแทมมาลีน“อ้าว พี่จ๋าหายไปไหนมา”แทมมาลีนเอ่ยทัก เผลอละสายตาจากหมากรุกที่เขากับลลิตฟาดฟันมาหลายนาที จังหวะที่ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไม่รู้ตัวเลยว่าลลิตแอบหยิบหมากตัวเองออกไปหนึ่งตัว“ตานายแล้ว รีบเดินสิ”“เร่งทำไม เอ๊ะ ทำไมมันแปลก ๆ”“แปลกอะไร ไม่มี้” ลลิตพูดเสียงสูง ไม่มีพิรุธสักนิด แทมมาลีนที่เห็นท่าทางลลิตเป็นแบบนี้ก็กระโจนเข้าไปขยี้ผมนุ่มทันที“หน็อยแน่ ทำเป็นเนียนเลยนะ”“ปล่อยนะ นายกล้าทำกับพี่เขยแบบนี้ได้ยังไง” ลลิตเผลอตัวหลุดโพล่งออกมา
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 53
“บาดแผลสมานตัวดีมาก อย่าลืมมาพบแพทย์ตามนัดอีกสองสัปดาห์นะครับ ตอนนี้คุณหนูสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วครับ”คุณหมอมอบรอยยิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้าที่นั่งยิ้มหน้าบาน“ขอบคุณคุณหมอมาก ๆ ครับ”ลลิตไหว้ขอบคุณลุงหมอเจ้าของไข้ที่คอยดูแลเขามาตลอดที่อยู่โรงพยาบาลเมื่อบอกลาคุณหมอเสร็จเจ้าตัวแสบก็ลงมายืนข้างเตียงโดยที่ไม่ต้องมีใครช่วยพยุงอีกแล้ว“...”แทนไทที่เตรียมอุ้มลลิตทำหน้าเสียดาย ช่วงหลังที่ลลิตพักฟื้นเท้าแทบไม่ติดพื้นเพราะมีครามกับแทนไทคอยอุ้มไปไหนต่อไหนตลอดถึงจะถูกลออจันทร์บ่นว่าก็ทำหูทวนลมทั้งสามีและลูกเขยวันนี้ครามติดประชุมสำคัญทำให้มารับลูกชายออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ แทนไทจึงอาสามารับแทนสร้างความประทับใจให้แก่ลออจันทร์ยิ่งไปอีก“ไปกันครับ ผมอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว”ลลิตเดินนำหน้าลออจันทร์และแทนไทออกไปอย่างร่าเริง“ลูกคนนี้นับวันยิ่งแก่นแก้วไปทุกที” แทนไทมองลลิตที่ทำตัวร่าเริงด้วยแววตาอ่อนโยน“ดีแล้วครับ ผมชอบที่เขาเป็นแบบนี้”“หม่าม้า ล
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 52
“ตอนนี้แผลผ่าตัดของคุณหนูลลิตปกติดีครับ ไม่มีการติดเชื้อใด ๆ ผู้ป่วยสามารถลุก เดิน นั่งได้ด้วยตัวเอง หากไม่มีภาวะแทรกซ้อนภายใน หมอจะทำการตัดไหมในวันที่ 7 พร้อมกลับบ้านในวันเดียวกันได้เลยครับ”ครามและลออจันทร์นั่งฟังคำวินิจฉัยของแพทย์ด้วยความดีใจ“คุณหมอหมายความว่า ลลิตหายแล้วใช่ไหมครับ” ลออจันทร์ถามย้ำอย่างตื่นเต้น“ครับ ตอนนี้คุณหนูลลิตปลอดภัยแล้วครับแต่ยังต้องทานยาและมาพบแพทย์ตามนัดด้วยนะครับ”“ขอบคุณครับหมอ” ครามโค้งตัวขอบคุณคุณหมอที่ช่วยชีวิตลูกชายของเขาไว้“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”คุณหมอนพ เจ้าของคนไข้นึกชื่นชมเจ้าของโรงพยาบาลตรงหน้าที่ไม่ถือตน เมื่อได้เวลาที่ต้องไปตรวจคนไข้ก็ขอตัวออกไปก่อน ลออจันทร์ลูบกลุ่มผมนุ่มของคนที่ยังหลับใหล“ลลิตปลอดภัยแล้วนะครับ”“รีบตื่นมาฟังข่าวดีได้แล้ว เจ้าตัวยุ่ง” เหมือนลลิตรู้ตัวว่าหม่าม้ากำลังพูดกับตน ร่างบางส่งเสียงพึมพำออกมาอย่าง
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 51
ครามที่สองมือหอบข้าวของของภรรยาและลูกชายมาเต็มสองมือไม่ยอมให้ป้าจิตช่วยถือเดินเข้าโรงพยาบาลมาพร้อมกับคุณไพลินและคุณพิศาลที่เดินหน้าเครียดสร้างความตื่นตกใจให้แก่บุคลากรของโรงพยาบาลเป็นอย่างมาก“พี่คราม ผมได้ยินข่าวของลลิตแล้ว หลานของผมเป็นยังไงบ้างครับ” หมอกันต์ที่ออกไปสัมมนาข้างนอกวิ่งเข้ามาเจอครอบครัวของญาติผู้พี่พอดีถามเสียงลั่นไม่นะ หลานชายที่น่ารักของเขาทำไมต้องโชคร้ายขนาดนี้ด้วย“ตอนนี้ลลิตยังปลอดภัย แกก็อย่าตื่นตระหนกไปมากกว่านี้ได้ไหม กว่าฉันจะปลอบคุณแม่ให้สงบลงต้องใช้เวลาแค่ไหน”ครามกระซิบบอกน้องชายเสียงเบา สายตาคอยมองคุณไพลินที่เดินนำหน้าด้วยความเป็นห่วง“แหะ แหะ เข้าใจแล้วครับ” หมอกันต์แย่งตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเหลืองที่ผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน&
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 50
“ป๊ะป๋าตื่นสาย”ลลิตพูดลอย ๆ เมื่อเห็นครามอุ้มลินินเดินลงมาจากชั้นบน ตอนนี้เขากับคีตากำลังกินข้าวเช้าที่ป้าจิตเป็นคนทำให้ คีตาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เกี่ยวกับแผนการของพี่ชายนั่งตักข้าวต้มกินต่อไป “วันนี้วันหยุด ป๊ะป๋าก็อยากตื่นสายบ้าง หม่าม้าก็ชอบตื่นสายเหมือนป๊ะป๋านะ” ครามตอบโต้ลูกชายด้วยการยกหม่าม้าของเจ้าตัวขึ้นมาอ้าง ลลิตหน้าบูดเมื่อพูดอะไรไปเจ้าพ่อบ้ากามก็ไม่สะทกสะท้านจึงนั่งจ้วงข้าวต้มเข้าปากคำโต “มาค่ะ ลินินเดี๋ยวพ่อป้อนหนูนะคะ” “อื้อ ไม่เอาค่ะ หนูอยากกิงเอง ลินินโตแย้วนะ” เด็กหญิงบอกว่าตัวเองโตแล้ว ครามได้แต่นั่งลงทานข้าวแต่โดยดี “เด็ก ๆ ทานข้าวเสร็จหรือยังครับ”ลออจันทร์ที่แต่งตัวเรียบร้อยเดินมาหาลูกชายลูกสาวก่อนจะไล่หอมหัวคนละหนึ่งที&nbs
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 49 NC เล็กน้อย
"แล้วนายจะกลับอิตาลีเลยหรือเปล่า”ลลิตถามอัยวาขณะที่ทั้งสองอยู่ในลิฟต์ ครามอยากตามลงมาด้วยแต่ถูกเตวิชขวางไว้เสียก่อนจึงได้แต่มองลูกชายและอดีตลูกชายเดินออกไปตาละห้อย “คงต้องกลับเลย ฉันลาหยุดได้แค่ไม่กี่วัน” ราฟาเอลก็ทิ้งการเรียนตามเขามาด้วย อัยวาไม่อยากให้แฟนตัวเองถูกไล่ออกจึงต้องรีบกลับไป“ฉันอยากแวะไปหาคุณยายกับคุณตานะแต่ฉันไปตามที่อยู่เดิมกลับมีคนอื่นเข้ามาอาศัยอยู่แล้ว” อัยวาพูดด้วยน้ำเสียงจนใจ ลลิตได้แต่เห็นใจเรื่องของครอบครัวอัยวาเขาคงไปยุ่งมากไม่ได้โอเมก้าสองคนเดินไปยังร้านกาแฟของลออจันทร์ ทันทีที่ลลิตเปิดประตูเข้าไปก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นอัลฟ่าสองคนนั่งจ้องหน้ากันโดยมีน้องคีย์นั่งทำการบ้านด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ“พี่ลลิตมาแย้ว”ลินินที่นั่งอยู่บนตักแทนไทดิ้นลงวิ่งมาหาพี่ชาย“ลินินมาได้ไงครับ” ลลิตถามด้วยความแปลกใจ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนนี่นา“วันนี้โยงเยียนเล
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 48
“ป๊ะป๋าพรุ่งนี้ว่างหรือเปล่าครับ”ลลิตที่ยื่นหน้ามาทางประตูเอ่ยถามครามที่นั่งทำงานอยู่ในห้องหนังสือ “ลลิต พ่อตกใจหมด”ครามลูบอกปลอบตัวเอง จู่ ๆ ลูกชายก็โผล่แค่ส่วนหัวเข้ามาทำให้ครามตกใจ “คิกคิก ป๊ะป๋าขี้กลัว”ลลิตยอมโผล่ออกมาเต็มตัวเดินเข้าไปนั่งหน้าโต๊ะดี ๆ หยิบปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะมาควงเล่น “หม่าม้าทำอะไรอยู่ครับ”ครามอยากจะถามว่าทำไมลลิตถึงมาหาเขาที่ห้องหนังสือได้ปกติจะตัวติดหม่าม้าตลอด “หม่าม้าอาบน้ำให้ลินินอยู่ครับ ส่วนน้องคีย์นั่งทำการบ้านอยู่ในห้องนอนแล้ว”ลลิตเอ่ยรายงานครบถ้วนก่อนจะวกเข้าเรื่องที่ต้องการถาม “พรุ่งนี้ผมพาเพื่อนใหม่มาเจอป๊ะป๋าได
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 47
ตึก ตึก ตึก“พี่คีย์ เร็วหน่อยจิ”เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นทำให้เด็กชายรูปร่างสูงปราดเปรียวเร่งจังหวะฝีเท้าให้ทันสาวน้อยวัยอนุบาล“ลินิน รอพี่ด้วย”เสียงห้าวที่เพิ่งแตกหนุ่มของเด็กชายคีตาเรียกน้องสาวตัวน้อยให้รอตนด้วย“ไม่เอา ลินินคิดถึงพี่ลลิตนี่นา”สาวน้อยวิ่งเข้าไปบริษัทไม่ยอมรอพี่ชายอีกต่อไป ทำให้ คีตาต้องวิ่งตามเข้าไปก่อนจะอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนหม่าม้าของเขาเลี้ยงลูกเก่งทุกคนเหมือนที่คุณย่าเคยว่าไว้เป๊ะ จะมีลูกกี่คนก็เลี้ยงลูกให้ตัวจ้ำม่ำทุกคนถึงคุณไพลินจะว่าอย่างนั้นแต่ในใจก็อดปลื้มใจที่บรรดาลูกหลานตัวอวบอ้วนทุกคน ถึงตอนโตขึ้นมาจะหุ่นดีกันหมดก็เถอะ“คิกคิก ปล่อยลินินนะ”สาวน้อยดีดดิ้นอยากลงไปวิ่งเองมากกว่าแต่คีตาไม่ยอมปล่อยให้น้องสาววิ่ง กระชับอ้อมกอดเดินไปยังร้านกาแฟ“พี่ลลิตจะมาหรือยังนะ”ลินินโอบคอพี่ชายคนรองถามอย่างใคร่รู้“คงมาแล้วล่ะ พี่แทนก็คงมาด้วย”“พี่
ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง บทที่ 46
“อัยวา?”“...”ผู้ชายผิวขาวหน้าตาคล้ายโรสรินหันมาตามเสียงเรียก สายตามีความงุนงงเล็กน้อยก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคิดออก“ลลิตใช่ไหม !!”คราวนี้ลลิตเป็นฝ่ายงุนงงบ้าง เคยเจอกันแค่ตอนเด็กเพียงครั้งเดียวอัยวาไม่น่าจะจำเขาได้นะ“พวกนายรู้จักกันงั้นเหรอ”เสียงภาษาไทยติดสำเนียงแปร่งดังออกมาจากร่างบึกบึนด้านหลังอัยวาแทนไทมองท่าทีคุกคามของชาวต่างชาติก็ไม่พอใจเคลื่อนตัวมาบังหน้าลลิต ราฟาเอลเห็นท่าทางของแทนไทก็เดินมาบังหน้าโอเมก้าของตนบ้างตอนนี้ต่อให้ลลิตและอัยวาเขย่งสุดเท้าแค่ไหนก็ไม่สามารถมองข้ามหัวไหล่ของอัลฟ่าทั้งสองไปได้“หลบไปเลยนะ” อัยวาร้อนใจถีบไปที่หน้าแข้งของคนตัวยักษ์ทำให้ราฟาเอลถลาไปกอดแทนไทที่อยู่ตรงข้ามหมับสถานการณ์ในตอนนี้ช่างดูอิหลักอิเหลื่อเหลือเกิน แทนไทเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของราฟาเอลก็ผลักร่างหนาออกไปทันทีพร้อมกับราฟาเอลที่ดีดตัวออกอย่างรวดเร็ว
