อดีตของท่านตา1

 

ซ่งจื่อหรูพยายามค้นหาความทรงจำของร่างเดิมไม่ให้ตกหล่น ในเมื่อนางต้องมาดูแลน้องทำหน้าที่แทนพ่อแม่และคุณปู่แล้วนางจะต้องทำให้ดี ใจจริงนางอยากขึ้นเขามากกว่าแต่ตอนนี้เป็นเวลาปลายยามเซินแล้ว (15.00 - 16.59 น.)

จากที่สำรวจตอนที่วิญญาณมาถึงนางเห็นของดีมากมาย แต่ใกล้ค่ำไม่อาจทิ้งน้องไว้ลำพังได้ ไม่รู้ว่าคนบ้านใหญ่รู้ว่านางฟื้นแล้วจะมาหาเรื่องอะไรอีก

ซ่งจื่อหรูมองรอบบริเวณบ้านรั้วนั่นต้องเร่งทำอย่างน้อยก็ป้องกันคนจากบ้านใหญ่มารังแกเด็กๆ และคนอื่นๆ ที่ไม่หวังดีอีก เถาวัลย์หลายขนาดเลื้อยพันไปมา

ที่นี่คือแคว้นต้าเหลียง หมู่บ้านที่นางอาศัยอยู่คือหมู่บ้านหลี่ซาน หมู่บ้านข้างๆ คือหมู่บ้านไป๋ซานและหมู่บ้านเถาซานตั้งอยู่ในตำบลซานสุยเมืองเสียนหยาง เมื่อสี่ปีก่อนท่านพ่อบาดเจ็บจากการล่าสัตว์ แม่เฒ่าหลี่ไม่อยากจ่ายค่ารักษาจึงถูกบังคับให้ต้องแยกบ้านและไม่ให้อะไรเลย แต่เพราะเกรงกลัวอำนาจของหลี่ฝูเหยาหลี่เจิ้งของหมู่บ้านอีกทั้งยังเป็นพี่สามีคนโตของนาง

เขาข่มขู่นางว่าจะส่งจดหมายหาหลี่ไหลฝูน้องชายให้หย่ากับนางซะหากนางไม่ยินยอม แม่เฒ่าหลี่จึงยอมให้หลี่ต้าซานได้กระท่อมหลั

เก่าของบ้านหลี่ไป

แต่หลังจากนั้นไม่นานเพราะไม่ได้รับการรักษาท่านพ่อจึงจากไป ขณะที่ท่านแม่คลอดซ่งจื่อห่าวได้เพียงสองเดือน แม่เฒ่าหลี่อ้างว่าน้องชายเป็นตัวอัปมงคลทำให้บิดาต้องตายจึงขับไล่นางซ่งและบุตรสาวทั้งสอง ในที่สุดนางซ่งจึงพาลูกมาอยู่ที่บ้านเดิมอีกทั้งต้องเลี้ยงเด็กอ่อน2เดือนกับลูกสาวสองคน8ขวบกว่ากับคนนึงอายุไม่เต็ม2ขวบดี

นางซ่งทำได้เพียงรับปักผ้าขายไปวันๆ ซ่งจื่อหรูมีหน้าที่ไปส่งผ้าปักที่ตำบลทุกๆครึ่งเดือนจะไปส่งงาน ผ้าเช็ดหน้าผืนละ5อีแปะ ด้ายและผ้าเป็นของร้านฮวาเหยียนนางซ่งเพียงแค่รับจ้างปัก

แต่ทุกครั้งที่ซ่งจื่อหรูไปส่งผ้าขากลับมาจะต้องเจอแม่เฒ่าหลี่มาดักรอเพื่อแย่งชิงเงินค่าแรงของนาง บางครั้งก็ทุบตีเพราะซ่งจื่อหรูไม่ยอมให้ มีท่านย่าท่านยายใจดีในหมู่บ้านสงสาร จึงให้นางและแม่มาช่วยงานเพื่อแลกอาหารในบางครั้ง

หลังจากท่านพ่อจากไปได้ไม่นานท่านแม่ก็จากไปอีกจนถึงตอนนี้น่าจะได้เกือบสองปีแล้ว เหลือซ่งจื่อเย่วอายุ5ขวบและซ่งจื่อห่าวอายุเกือบสามขวบเอาไว้ให้เลี้ยง บางวันต้องเอาน้องไปฝากท่านย่าท่านยายที่ตนเองไปช่วยงานหรือส่งผ้าปัก จนในที่สุดวันสุดท้ายของชีวิต นางก็ต้องจากน้องๆ สาเหตุก็เพียงเพราะไข่สองฟองเท่านั้นคนสกุลหลี่ช่างเป็นพวกเลวร้ายจริงๆ

ซ่งจื่อหรูพาน้องๆไปเช็ดหน้าตาที่ริมลำธาร ก่อนจะพากันเข้าบ้านปิดประตูจากนั้นก็ยกโต๊ะที่ใช้นั่งกินข้าวมากั้นประตูไว้อีกที เนื่องจากประตูถูกทุบจึงต้องใช้โต๊ะมากันลมและบดบังแทน ร่างกายนี้มีความพิเศษคือสามารถยกของที่หนัก200-300ได้สบายๆ

"จื่อเย่ว จื่อห่าวคืนนี้กินมันเทศที่เหลือไปก่อนนะ ส่วนหมั่นโถวที่พี่ห้าเอามาให้เก็บไว้อุ่นในตอนเช้าพรุ่งนี้"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"ซ่งจื่อเย่วและซ่งอวิ่นห่าวรับคำ

"รีบกินรีบนอนเถอะฝนตั้งเค้ามาครึ้มแล้ว คงจะมืดเร็วแน่ๆ"

ซ่งจื่อหรูพาน้องเข้านอนไม่ทันเท่าไหรฝนก็จะกระหน่ำอย่างแรงซ่งจื่อหรูคิดว่าจะขึ้นเขา นางจำทุกรายละเอียดตอนที่ไปสำรวจได้ดีว่าตรงไหนมีสิ่งใดบ้าง คงต้องเริ่มจากเขาชิงลั่วฝั่งที่ติดหมู่บ้านก่อนแล้วกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องถางทางเพราะชาวบ้านมักขึ้นไปหาของป่าเป็นประจำทางขึ้นลงจึงไม่รกสักเท่าไหร่

ทั้งบ้านมีเพียงห้องนอนใหญ่ของท่านตาที่ยังใช้ได้เพียงห้องเดียว ซ่งจื่อหรูใช้จอบขุดหลุมเล็กๆ ลึก30ชุ่น ไว้ใช้ก่อกองไฟเล็กๆ ในห้องอบอุ่นและให้แสงสว่าง เทียนที่มีเหลือยาวไม่ถึง3ชุ่นด้วยซ้ำ จำเป็นต้องประหยัดครั้งก่อนไปส่งผ้าปักแต่เพราะทางร้านมีการเปลี่ยนแปลงจึงไม่ได้ให้งานมา ตอนนี้ในบ้านไม่มีเงินเหลือแล้ว ข้างนอกพายุฤดูร้อนกำลังกระหน่ำอย่างแรง เมื่อจัดการให้น้องๆ นอนหลับก็เริ่มสำรวจบ้านหลังนี้ จากความทรงจำจึงนึกถึงคำพูดของผู้เป็นตาได้ทุกคำ

"หรูเอ๋อร์...นี่เป็นที่สำหรับหลานและน้องๆ มันคือสถานที่ปลอดภัยยามพวกเจ้าเดือดร้อน"

"ท่านตาเจ้าคะ...ท่านแม่รู้หรือไม่เจ้าคะว่าบ้านท่านตามีห้องใต้ดิน"

"มารดาเจ้าเป็นคนจิตใจดีเหมือนท่านยายของเจ้า บิดาเจ้าก็กตัญญูจนเกินขอบเขต จนทำให้ลูกเมียถูกรังแก ห้ามบอกแม่กับพ่อของเจ้าเกี่ยวกับที่นี่เด็ดขาด"

"เจ้าค่ะ..ท่านตา"

"หลังกำแพงนี้ห้ามหลานเปิดมันตอนที่ไม่พร้อม จำไว้หลังกำแพงนั่นมีอันตราย อย่าเข้าไปจนกว่าจะแน่ใจว่าดูแลตนเองและน้องๆ ได้แล้ว"

นี่เป็น บทสนทนา เมื่อครั้งที่ซ่งจื่อหรูมาดูแลท่านตาเมื่อครั้งท่านตาป่วยหนัก พ่อเฒ่าซ่งบอกรายละเอียดของห้องกับกับหลานสาว เขารู้ดีว่าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้พิษที่ถูกคนทำร้ายถึงเวลาเอาชีวิตเขาแล้ว เขาหวังว่าสักวันหนึ่งหลานสาวคนนี้จะนำพาตระกูลของเขาให้รุ่งเรืองได้อีกครั้ง

แม้ว่าตนเองจะอยู่ไม่ถึงวันนั้นก็ตามซ่งจื่อหรูรอจนแน่ใจว่าน้องๆนอนหลับสนิทนางจะหาคำตอบจากเรื่องนี้

ซ่งจื่อหรูจุดเทียนเดินไปที่ตู้ไม้เก่าๆ ใบใหญ่กว้างมาณเมตรครึ่งสูง3เมตรและเปิดประตูออก ใช้เทียนส่องที่พื้นตู้ก่อนจะคลำหาบางอย่าง สักพักก็เจอห่วงเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านล่างนางค่อยๆดึงขึ้น จากพื้นตู้ก็กลายเป็นประตูบานหนึ่ง ด้านล่างมีบันไดลงไป นางหันไปมองซ่งจื่อเย่วและซ่งจื่อห่าวที่หลับสนิทก่อนจะเดินลงบันไดไปยังห้องใต้ดินตามความทรงจำเดิม