LOGINShare
EP.3 ไม่รู้จักกัน
Last Updated:
2025-09-03 17:38:56“น้อย จำพวกเราได้ไหม นี่แม่เองนะลูก แม่ณิของหนูไง”
ณิชากุมมือลูกสาวที่มีอาการเลื่อนลอยแปลกๆ ทำให้เพื่อนๆ ทั้งสองรีบขยับเข้ามาหา
“น้อย” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนเอ่ยเรียก “เป็นไง ยังเจ็บอยู่ใช่ไหม”
“ยินดีต้อนรับกลับมานะน้อย พวกเราดีใจมากที่น้อยฟื้นเสียที”
เพื่อนสาวอีกคนกล่าว
หลังจากที่คุณหมอประเมินอาการคนป่วยอยู่สักพัก แลเห็นความผิดปกติบางประการจึงเอ่ยกับญาติ
“ขอหมอตรวจอาการคนไข้ก่อนนะครับ”
ทั้งสามสบตาคุณหมอ ก่อนจะมองบุคคลอันเป็นที่รัก แต่สุดท้ายก็ยอมคืนพื้นที่ให้กับคุณหมอตรวจอาการเบื้องต้นของผู้ป่วย โดยคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วงจับใจ ระคนหวาดหวั่นแปลกๆ
คุณหมอทำการตรวจหญิงสาวอยู่สักพัก เขาถามอาการทั่วไป แต่คนไข้ของเขาก็ทำเหมือนนึกคำตอบไม่ออก ต้องใช้เวลาอีกสักพักจึงเรียบเรียงคำพูดออกมาได้ และแต่ละครั้งเป็นการตอบสั้นๆ เท่านั้น
จนกระทั่งมาถึงคำถามสำคัญ ที่ทำให้ทุกคนต่างรอฟังด้วยความตื่นเต้น
“จำได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนหน้านี้”
หญิงสาวสบตาคมของหมอหน้าตาดีตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังนางพยาบาลที่ยืนห่างไปเล็กน้อย และย้อนกลับมาที่คุณหมออีกครั้ง คิ้วเรียวสวยขมวดด้วยอาการที่พยายามคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ก่อนจะหลับตาลงเพราะได้ยินเสียงหวีดหวิวดังระรัวเข้ามาในคลื่นความคิดอันสับสน ยกมือขึ้นกุมศีรษะพร้อมกับร้องครางออกมา
“ปวดหัวค่ะ ปวดหัวจังเลย เจ็บ” อาการงอตัวซบหน้ากับเข่าของหญิงสาวทำให้ทุกคนหัวใจหล่นวูบ หมอรีบประคองคนไข้นอนพร้อมกับปรับระดับเตียง
“ไม่เป็นไรครับ ถ้านึกไม่ออกก็ยังไม่ต้องนึก ตอนนี้ทำใจเย็นๆ ครับ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ ค่อยๆ ทำตามที่หมอบอกนะครับ”
ผู้ป่วยสาวขบริมฝีปากที่สั่นระริกเพราะความเจ็บปวด พยายามทำตามที่คุณหมอสั่ง พักใหญ่อาการเหล่านั้นจึงค่อยๆ ทุเลาลงแต่ก็ยังไม่หายสนิท หมอหนุ่มจึงสั่งยาให้กับหญิงสาว เมื่อกินยาเรียบร้อยจึงหันไปพยักหน้ากับญาติผู้ป่วย ทั้งหมดเข้ามาชิดเตียงนอน เสียงเคลื่อนไหวทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมองคนทั้งสามด้วยความสับสนปนหวาดกลัว มีหยาดน้ำเอ่อคลอ
“พวกคุณ เป็นใครคะ” ทั้งหมดตัวชาวาบทันทีที่หญิงสาวเอ่ยถาม “แล้ว ฉันเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
คุณหมอหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์นี้อาจจะเกิดขึ้นกับหญิงสาวตรงหน้า เพราะศีรษะที่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงนั่นเอง
“โธ่! น้อย” คนเป็นแม่ใจแทบขาดรอน จากความดีใจกลับกลายเป็นหยาดน้ำตา กุมมือลูกสาวเอาไว้ เช่นเดียวกับเพื่อนรักทั้งสองที่ขยับไปจับมือจับแขนของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน ทั้งพยายามปลอบประโลมใจไปในตัว
“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะน้อย ฉันชื่อภิมพิมล ชื่อเล่นพาย ส่วนคนนี้ชื่อปภังกร ชื่อเล่นปาล์ม เราสามคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนประถมจนมาถึงตอนนี้”
ปภังกรพยักหน้ารัว
“อือๆ ใช่ พวกเราเป็นเพื่อนเธอนะน้อย ส่วนคนนี้คือแม่ณิของเธอไง”
นวิยาเลื่อนสายตามองหญิงวัยไม่น่าเกินห้าสิบ หรืออาจจะเกินแต่ยังคงรักษาความงามเอาไว้อย่างดีด้วยความสับสน
“จริงหรือคะ คุณเป็นแม่ของฉัน เอ่อ หนูเหรอคะ”
ณิชาขบเม้มริมฝีปากเอาไว้ แล้วพยักหน้ายิ้ม พยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ พลางสบตาคุณหมอหนุ่มที่เคยเกริ่นถึงเรื่องนี้มาก่อนแล้ว เขาว่ามันอาจเกิดขึ้นได้ แล้วสุดท้ายก็เกิดขึ้นจริง
นางคิดถึงสามีจับใจ ชยพลกำลังขับรถมาจากที่ทำงานหลังจากที่นางโทร.บอกว่านวิยาฟื้นแล้ว หากรู้ว่าลูกเป็นอย่างนี้จะเป็นเช่นไร พวกตนมีลูกสาวแค่คนเดียว แล้วต้องมาเป็นแบบนี้ไปอีก
“ใช่จ้ะ แม่เป็นแม่ของหนูเองนะลูก นี่ไง รูปของพวกเราที่แม่ถ่ายเอาไว้ก่อนที่หนูจะประสบอุบัติเหตุ” แล้วณิชาก็เปิดแกลเลอรีภาพจากไอโฟนให้บุตรสาวดู “นี่หนู นี่แม่ แล้วก็นี่พ่อ อีกสักพักพ่อจะมาถึงแล้ว”
นวิยากะพริบตาปริบๆ เพิ่งรู้ตอนนี้ด้วยซ้ำไปว่าตนเองหน้าตาเป็นแบบไหน
“นี่หนูเหรอคะ”
ทุกคนต่างนิ่งงันกับคำถาม ก่อนจะหันมาสบตากัน ไม่เว้นแม้แต่คุณหมอและพยาบาลที่กำลังประเมินอาการผู้ป่วยไปเงียบๆ
“เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมต้องขอนำตัวคนไข้ไปตรวจอีกครั้งนะครับ”
ทุกคนมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ จู่ๆ นวิยาผู้แสนสดใสจะกลายมาเป็นผู้ป่วยความจำเสื่อม
นวิยาถูกนำตัวไปยังห้องตรวจโดยมีณิชาตามไปด้วยทุกฝีก้าว
เมื่ออยู่กันตามลำพัง ปภังกรก็หันไปพูดกับภิมพิมล
“ไม่อยากจะเชื่อ ไอ้น้อยแม่งโคตรซวย เจ็บตัวแล้วแม่งยังจะเกิดความจำเสื่อมอีก”
ภิมพิมลถอนหายใจเสียงดัง คิดถึงคนรักของเพื่อน เขาเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และส่งข่าวให้ณิชารู้เป็นคนแรก
“พี่เธียรจะมาเมื่อไร”
ปภังกรเหลือบตามองเพื่อน ก่อนจะหลุบตาลงมองนาฬิกาข้อมือ
“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวก็คงจะมา”
“แกว่าแปลกไหม ทำไมพี่เธียรอยู่ที่เกิดเหตุ มันจะบังเอิญไปไหมแก” ภิมพิมลเอ่ยถามสิ่งที่กังขาในใจ
ปภังกรมองเพื่อน ในใจก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน เธียรวิชญ์เล่าว่าจอดรถติดไฟแดงอยู่ตรงนั้นพอดี แต่ไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่า นวิยาเดินข้ามทางม้าลายผ่านหน้าไปตอนไหน รู้อีกทีก็เกิดเหตุขึ้นแล้ว ตอนนั้นเธียรวิชญ์ดูแย่ไม่แพ้นวิยา เสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยคราบเลือดแดงฉาน เนื้อตัวเปียกปอนตอนพบกันที่โรงพยาบาล ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาแคลงใจต่อคนรักของเพื่อนและเก็บเอาไว้คนเดียวมาจนถึงตอนนี้ก็คือผู้หญิงที่อยู่ในรถคนนั้นคือใคร เขาคงไม่รู้เรื่องนี้หากไม่บังเอิญไปเห็นตอนที่อีกฝ่ายขับรถผ่านหน้าเขา ตอนที่เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำและตรงไปยังลานจอดรถเพื่อกลับบ้าน
“ไม่เห็นจะแปลก เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา”
ปภังกรตอบแค่นั้นก่อนเงียบไป ไม่กี่อึดใจประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา...
Latest chapter
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.64 บทส่งท้าย
กลิ่นหอมยวนใจโชยมาพร้อมกับร่างอวบอิ่มของคุณแม่คนสวยที่เดินตรงมาขึ้นเตียงนอน ชายหนุ่มวางเครื่องมือสื่อสารลงบนโต๊ะข้างเตียงนอนแล้วหันไปหาภรรยาที่สอดตัวเข้ามาภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันพร้อมกับโอบกอดร่างนุ่มเอาไว้ทันที“พร้อมยัง คืนนี้ได้แล้วใช่ไหม”น้ำเสียงทุ้มพร่าที่กระซิบข้างหูพร้อมกับอาการซุกไซ้จนขนกายลุกชันทำให้หญิงสาวเอียงคอหนีพร้อมกับหัวเราะคิกด้วยความจักจี้“ได้ค่ะ แต่ว่าอย่าเพิ่งรุนแรงนักนะ เดี๋ยวจะ...อ๊ะ” หญิงสาวพูดไม่ทันจบ เสียงก็เงียบไปเพราะถูกปล้นจูบจากคนหื่น“ไม่ได้ใส่เสื้อในเหรอ” เขางึมงำอยู่กับอก เมื่อสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งนวิยาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะครางออกมาเมื่อยอดถันสีอ่อนถูกดูดกลืนหลังจากนั้น มือทั้งสองข้างยกขึ้นกอดศีรษะของสามีเอาไว้ อกอวบอิ่มแอ่นยกยามเขารูดเลียปลายยอดและรอบๆ ป้านสีหวาน บางทีก็ขบดูดจนเสียดเสียวไปทั้งตัว ซ่านซ่ายุบยิบทั่วหนังศีรษะ จากนั้นบทรักก็เริ่มเร่าร้อนจนถึงจุดพีกเสียงเนื้อแน่นหนั่นกระทบกระแทกหนักหน่วงเร่าร้อน บั้นท้ายอวบอั๋นถูกฟาดตี เร้าอารมณ์ที่ฟุ้งอยู่แล้วให้ร้อนถึงจุดเดือด เสียงครวญครางที่แผ่วเบาเพราะต้องระวังไม่ให้ลูกน้อยตกใจตื่นดังขึ้นอ
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.63 บทส่งท้าย
บทส่งท้ายแดดอ่อนๆ ในตอนเย็น พบหญิงสาวแก้มป่องท้องโตหนึ่งอัตรากำลังนั่งเอนหลังอิงอกกว้างของสามีบนผ้าผืนใหญ่พร้อมกับตะกร้าของกินสารพัดอย่างวันนี้อายุครรภ์ของนวิยาย่างเข้าเดือนที่แปด ก่อนที่ เธียรวิชญ์จะหยุดพาหญิงสาวตะลอนทัวร์ ชายหนุ่มก็ตามใจคนท้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หล่อนจะต้องอยู่เหย้าเฝ้าเรือนเพื่อเตรียมตัวคลอดลูก โดยพาเมียรักมาพักผ่อนยังสถานที่ท่องเที่ยวไม่ใกล้ไม่ไกลจนเกินไป ให้ภรรยาได้ผ่อนคลายมากที่สุด ตอนคลอดจะได้คลอดง่ายๆ เพราะนวิยายืนยันว่าจะคลอดด้วยตัวเองไม่ผ่าคลอดเด็ดขาด“น้อยแน่ใจนะว่าไม่ผ่าคลอด” เธียรวิชญ์เอ่ยถามภรรยาอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ“แน่ใจค่ะ น้อยอยากมีประสบการณ์ อยากรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากการคลอดลูก อีกอย่างเราสองคนแม่ลูกก็แข็งแรงด้วยกันทั้งคู่ เพราะฉะนั้นคลอดเองได้สบายมาก แต่ท้ายที่สุดถ้าถึงตอนนั้นแล้วน้อยไม่ไหว คุณหมอก็คงพิจารณาเองว่าควรจะคลอดเองหรือว่าผ่า พี่เธียรไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ”หญิงสาวปลอบใจสามีที่ดูจะค่อนข้างกังวลแทนภรรยามากเกินควรด้วยสีหน้าสบายใจแบบสุดๆ“ก็พี่เป็นห่วงน้อยกับลูก แล้วก็ไม่อยากให้น้อยต้องเจ็บปวดมากด้วย”นวิยาได้ฟังแล้วยิ่งปลื้มใจในตัว
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.62 ลืมไปว่า (เคย) ไม่รักกัน
นวิยาแก้มแดงขึ้นไปอีกระดับ กะพริบตาปริบๆ ก่อนถลึงตาใส่เพื่อนรักที่จ้องมองเอาจริงๆ จังๆแต่พอภิมพิมลเห็นใบหน้างดงามเปล่งปลั่งเป็นสีชมพู เรือนร่างอวบอิ่มอรชรผุดผาดบาดตาด้วยออราราศีคุณนายที่เคลือบจับ งดงามเสียยิ่งกว่าก่อนแต่งงาน ความคิดก่อนหน้าก็ค่อยๆ อันตรธานหายไป ความกังวลใจมลายสิ้น“ยังโอเคสิจ๊ะ คนไม่โอเคแบบไหนจะสวยได้ขนาดนี้” ไม่พูดเปล่า แต่นวิยายังยกลำแขนกลมกลึงเปลือยเปล่าอวดผิวพรรณผุดผาดให้เพื่อนได้ยลเต็มตา “พี่เธียรดูแลฉันดีที่สุดเลยจ้ะ พายไม่ต้องห่วงน้อยแล้วนะ ยิ่งวันเวลาผ่านไป เขายิ่งทะนุถนอมน้อยมากขึ้น”คนเป็นเพื่อนเบ้ปากหมั่นไส้คนอวดผัว“ไม่มีอะไรรุนแรงก็ดีแล้วแหละ” ภิมพิมลเอ่ยอย่างโล่งใจ ก่อนขยับห่างเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้าง “อันที่จริงฉันอิจฉาแกมากเลยนะน้อย จากที่ตอนแรกร่อแร่ นึกว่าจะเลิกกันแน่ๆ แต่ก็กลับมาคบกัน แถมมีเรื่องพีกให้ใจหายใจคว่ำเล่นกันทั้งบาง สุดท้ายก็ลงเอยกันได้ ชีวิตแกนี่เหมือนนางเอกในนิยายเลยรู้ไหม”นวิยายิ้มอ่อนขณะสบตาเพื่อน นางเอกอย่างนั้นเหรอ ทวนประโยคนั้นในใจพลางคิดถึง พระเอก ที่หายไปสักพัก แล้วคิดถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างเขากับหล่อน อันที่จริงความร้อนแรงของ
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.61 ลืมไปว่า (เคย) ไม่รักกัน
นึกย้อนไปเมื่อสักหนึ่งปีก่อน หล่อนกับเขาเกือบจะเลิกกัน แต่พอคิดว่าเคยเลิกรักกันบ้างไหมก็นึกไม่ออก จะมีสักช่วงเวลาไหมที่หล่อนกับเขาหยุดรักกันไปจริงๆ คำตอบที่ได้จากตัวเองคือไม่เคยเลย หล่อนไม่เคยหยุดรักเขาได้สักวินาทีหญิงสาววางมือเรียวลงบนมือใหญ่อบอุ่นที่กอดกุมอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบ พลางเอนหลังอิงแนบไปกับแผงอกกำยำของสามีหมาดๆ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นรักใคร่“ถามอะไรหน่อยสิคะ”คนที่อุทิศอกเป็นพนักอิงให้หญิงสาวเลิกคิ้วสูง“อืม” เขาจูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มหอมกรุ่นขณะรับคำ“เคยมีสักวันไหม ที่พี่เธียรจะหยุดรักหรือคิดจะเลิกรักน้อย”สิ้นเสียงหวานคนถูกถามเงียบไปนาน จนคนถามชักจะคอแข็ง ชายหนุ่มจึงยิ้มขันแล้วหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่“ก็เคยนะ”คราวนี้ไม่ใช่แค่คอที่แข็ง แต่ตาก็แข็งจัดเมื่อหันขวับมามองเขาตรงๆ คนตอบเลยชักจะร้อนๆ หนาวๆ จึงรีบบอกออกมา“แต่ก็จำไม่ได้ว่าพี่เคยคิดแบบนั้นตอนไหน อาจจะหลายครั้งหลายตอน แต่ก็ไม่เคยจะทำได้เลย อ๊ะๆ อย่าเพิ่งงอนพี่สิครับที่รัก ที่พี่คิดแบบนั้นน้อยก็รู้ว่าเพราะอะไร”น้ำเสียงช่วงท้ายประโยคอ่อนลง เช่นเดียวกับนัยน์ตาคู่งามก็ค่อยๆ อ่อนแสง มือที่วางทับหลังมือใหญ่เปลี่ยนเป็นสอดประสานเ
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.60 ลืมไปว่า (เคย) ไม่รักกัน
เมฆหมอกสีขาวขุ่นลอยตัวเป็นลอนริ้วตัดสีเขียวของต้นไม้ทึมทึบลดหลั่นบนยอดทิวเขาสูง บรรยากาศบนภูฉ่ำชื้นด้วยไอเย็นงดงามประหนึ่งภาพวาดจากปลายพู่กัน กาแฟดำร้อนหรือโกโก้อบอุ่นกรุ่นควันจึงเหมาะควรยิ่งในเช้านี้ แต่คนคู่หนึ่งที่ดั้นด้นจากพื้นราบมาสู่ยอดเขาสูงชันกลับนอนอุตุอยู่บนเตียงนุ่มชนิดไม่ยอมกระดิกตัวออกจากผ้าห่มผืนหนา ซบซุกอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันชนิดไม่คิดจะขยับไปไหน“หิวไหม”เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มกระซิบถามชิดแก้มนุ่มของภรรยาสาวเธียรวิชญ์และนวิยาเพิ่งแต่งงานกันได้หนึ่งเดือนหลังจากเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลผ่านพ้นไป เขาเป็นฝ่ายชนะคดี ทำให้อดีตเพื่อนคนนั้นต้องชดเชยเป็นเงินจำนวนมหาศาลและต้องหนีหน้าหายลับไปทันทีที่คดีความสิ้นสุด ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดจะใส่ใจให้เสียเวลา เพราะเมื่อจบเรื่องวุ่นๆ เขาก็ประกาศจัดงานมงคลสมรสกับคนรักอย่างยิ่งใหญ่ไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เพราะคนที่เขาแคร์มีเพียงนวิยา“หิวนิดๆ แล้ว พี่เธียรล่ะ หิวหรือยัง” หญิงสาวขยับร่างเปลือยขึ้นมานอนเกยร่างหนาอุ่น วางมือทั้งสองบนอกกว้างแล้ววางคางเรียวทับ ดวงตาคู่สวยสบตาคมกริบของสามีสุดที่รักอย่างอ่อนหวานสดใส“หิวแล้ว แต่หิวไม่มากนะ”คนฟังเลิ
ลืมไปว่าไม่รักกัน EP.59 เธอคือของขวัญ
ไอ้เธียร มึงนี่เสน่ห์โคตรแรง ขนาดเพื่อนยังไม่เว้นนะมึง ได้กันยังวะ ตัวติดกันอย่างกับลูกโม่กับกระบอกปืนมึงจะบ้าหรือไงวะ กูกับดาวไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย อ้าว ก็พวกกูเห็นมึงตัวติดกันอย่างกับอะไร แถมใครๆ เขาก็ลือกันว่ามึงกับมันคั่วกันอยู่หยุดเลย มึงพูดแบบนี้กูขนลุกว่ะ ชายหนุ่มค้านพลางส่ายหน้า เขาไม่เคยคิดกับพัสดาเกินเพื่อนแต่ดาวมันคิด ใครอีกคนโพล่งออกมา หน้าตาเหมือนเบื่อหน่ายอย่างนั้นแต่รู้ลึกรู้จริงแทบทุกเรื่อง ทั้งหมดหันสายตามาทางเขา จนเธียรวิชญ์เริ่มจะขนลุกขึ้นมาจริงๆไม่หรอก พวกมึงก็รู้ว่ากูไม่เคยคิดแบบนั้นกับดาวมึงจำคืนที่มึงพาน้องวาวไปที่ห้องได้ไหม เพื่อนสนิทเอ่ยถาม เธียรวิชญ์นิ่งคิดก่อนพยักหน้าเออ จำได้ ทำไม...เพื่อนที่นั่งกันอยู่สบตากัน ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วใครคนหนึ่งก็ตอบให้เขาตาสว่างวันนั้นดาวมันตามพวกมึงไป แต่มึงแม่งเสือกมีอะไรกับน้องวาวแล้วดันไม่ล็อกประตู เพื่อนหยุดเล่าลงแค่นั้น แต่แค่นั้นเธียรวิชญ์ก็นิ่งงัน หน้าเหลอหลาไม่อยากเชื่อมึงอย่าบอกนะว่าดาวแอบดูกูกับวาวอึ๊บกันสิ้นคำถาม พวกมันพากันพยักหน้า จากนั้นก็กลายเป็นเสียงหัวเราะดังประสาน ตอนนั้นเขายอมรับว่า
You may also like
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง
ลั่วหูโยว245.8K viewsครูสาว สวิงเสียว
Tiwa Tatree23.5K viewsภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์257.3K viewsยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn45.2K viewsกลรักรณพีย์
ปลายฟ้า/ไรท์เกว225 viewsระบบร้าย ใช้หนี้รัก Love Debt System
วนิลากลิ่นเลม่อน221.2K viewsรักเล่ห์เสน่ห์ร้าย
Sitha12 viewsหนี้รักวิศวะโหด
Re-match I รีแมทช์14.3K views
