บทที่ 10

กงซุนซวีโบกพัดในมือ ดูเหมือนจะพยายามทำตัวเป็นคุณชายเสเพล แต่บุคลิกที่สะอาดสะอ้านทำให้เขาไม่ดูเหมือนคนเสเพลเลย กลับดูเหมือนคุณชายจากตระกูลขุนนางที่ไม่รู้จักโลกภายนอกมากกว่า

“มูลค่าของเครื่องประดับในหีบไม่สำคัญ ข้าเป็นคนชอบผูกมิตร พี่สาวเจียงดูมีบุคลิกไม่ธรรมดา เป็นคนที่ข้าอยากผูกมิตรด้วย”

กงซุนซวีหยิบตั๋วเงินสามหมื่นต้าลึงจากอกเสื้อยื่นให้เจียงซุ่ยฮวน “หากต่อไปพี่สาวเจียงมีอะไรจะจำนำ ให้นำมาที่นี่ได้เลย”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เจียงซุ่ยฮวนก็ไม่เกรงใจ รับตั๋วเงินพลางพยักหน้าให้เขา “เช่นนั้นก็ขอบคุณมาก หากต่อไปท่านไม่สบาย สามารถไปหาคนชื่อหยิ่งเถาที่จวนอ๋อง หยิ่งเถาจะพาท่านมาหาข้า”

กงซุนซวีประหลาดใจเล็กน้อย: “พี่สาวเจียงรู้วิชาแพทย์ด้วยหรือ?”

“พอรู้บ้างเล็กน้อย”

หลังจากเจียงซุ่ยฮวนจากไป กงซุนซวีหยิบกำไลหยกจากหีบขึ้นมา เดินกลับไปหลังชั้นวาง

หลังชั้นวางเป็นห้องน้ำชา มีคนนั่งรินชาอย่างช้าๆ อยู่ที่โต๊ะ กงซุนซวีวางกำไลหยกตรงหน้าคนผู้นั้น “ลุงแม่ งานที่ท่านสั่งข้าทำเสร็จแล้ว มอบตั๋วเงินให้พี่สาวเจียงแล้ว”

“อืม”

คนผู้นั้นพยักหน้าเบาๆ ที่แท้ก็คือองค์ชายเป่ยโม่ กู้จิ่น และเป็นเจ้าของที่แท้จริงของเจินเป่าเก๋อ

กงซุนซวีเป็นลูกของพี่สาวกู้จิ่น ชอบติดตามกู้จิ่นมาตั้งแต่เด็ก เริ่มช่วยดูแลเจินเป่าเก๋อตั้งแต่รู้ความ รู้ดีว่ากู้จิ่นมีนิสัยอย่างไร

ตลอดมากู้จิ่นเย็นชากับสตรีอื่น ดังนั้นเมื่อกู้จิ่นสั่งให้กงซุนซวีซื้อเครื่องประดับทั้งหมดที่เจียงซุ่ยฮวนนำมา กงซุนซวีจึงตกใจมาก

“ลุงแม่ พี่สาวเจียงผู้นั้นเป็นอะไรกับท่าน?” กงซุนซวีอยากรู้จนเกาหัวเกาหู รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

กู้จิ่นมองเขาแวบหนึ่ง: “เจ้าว่างมากหรือ?”

สีหน้ากงซุนซวีเปลี่ยนไปทันที รีบโบกมือ “ไม่ว่างๆ ข้ายังมีของต้องจัดการอีกมาก ข้าไปก่อนละ!”

ชั่วพริบตาในห้องน้ำชาเหลือเพียงกู้จิ่นคนเดียว เขามองกำไลหยกบนโต๊ะ ดวงตาเย็นชาเกิดระลอกคลื่นเล็กๆ คุณหนูใหญ่แห่งจวนอ๋องผู้นี้ต้องการเงินมากมายเช่นนี้ไปทำอะไร?

อีกทั้งการค้าที่ยังไม่เสร็จระหว่างนางกับเขา ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วยังไม่เห็นนางมาหา นางต้องการทำอะไรกันแน่?

ในเวลานั้น เจียงซุ่ยฮวนกลับถึงจวนอ๋องแล้ว นางวางตั๋วเงินสองใบไว้ด้วยกัน ในใจตื่นเต้นมาก ได้เงินเพิ่มมาสามหมื่นต้าลึงในคราวเดียว ต่อไปจะซื้อบ้านหลังใหญ่ได้แล้ว

ไม่เพียงแต่อยู่อาศัย ยังสามารถกลับมาประกอบอาชีพเก่าเปิดคลินิก คิดถึงตรงนี้นางก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

“ซุ่ยฮวน มีอะไรที่ทำให้หัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนี้?”

เสียงของฮูหยินดังมาจากด้านหลัง เจียงซุ่ยฮวนเก็บรอยยิ้ม “ท่านแม่ ท่านมาได้อย่างไร?”

สีหน้าฮูหยินแสดงความรู้สึกผิด “เมื่อวานแม่ผิดไป ไม่ควรพูดเช่นนั้น วันนี้แม่มาขอโทษเจ้า”

เจียงซุ่ยฮวนพูดเรียบๆ: “ไม่เป็นไรหรอกท่านแม่ ข้าชินแล้ว”

ฮูหยินมองรอบๆ พูดด้วยความห่วงใย: “ได้ยินป้าหลี่บอกว่าเครื่องประดับที่แม่ส่งมาให้ เจ้าเอาไปจำนำ หากเจ้าขาดเงินก็บอกแม่สิ ถ้าคนรู้ว่าธิดาจวนอ๋องไปจำนำของที่โรงรับจำนำ จะหัวเราะเยาะจวนอ๋องเอาได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า “ข้าไม่ได้ขาดเงิน เพียงแต่เครื่องประดับที่ท่านแม่ส่งมาเป็นแบบที่เจียงเม่ยเอ๋อร์ชอบ ไม่ใช่แบบที่ข้าชอบ”

ฮูหยินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ซุ่ยฮวน แม่ไม่รู้ว่าเจ้าชอบแบบไหน พรุ่งนี้หากเจ้าว่าง แม่จะพาเจ้าไปซื้อเอง”

“ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ค่อยชอบเครื่องประดับ หากท่านแม่ไม่มีธุระอะไรก็กลับไปเถิด”

แต่ฮูหยินไม่ยอมไป ลังเลครู่หนึ่งแล้วพูด: “จริงๆ แล้วยังมีเรื่องหนึ่ง อีกสองวันเป็นวันแต่งงานใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์ ตอนนั้นนางต้องออกจากจวนอ๋อง ห้องที่เจ้าอยู่แต่ก่อนเป็นห้องของนาง ตามธรรมเนียมวันแต่งงานนางต้องออกจากห้องนี้ และเจ้าในฐานะพี่สาว ต้องช่วยนางแต่งผม...”

เจียงซุ่ยฮวนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง: “ท่านแม่ ท่านว่าอะไรนะ?”

“แม่รู้ว่าในใจเจ้าคับข้องใจ แต่วันนี้สำคัญมากสำหรับเม่ยเอ๋อร์ เจ้าเป็นพี่สาว ช่วยนางสักครั้งเถอะ” ฮูหยินขอร้องนาง

ริมฝีปากเจียงซุ่ยฮวนซีดขาว ผ่านไปนานจึงพูด: “ท่านแม่ ข้าตกลง แต่หลังจากเรื่องนี้ ข้าจะย้ายออกจากจวนอ๋องไปอยู่ที่อื่น”

ฮูหยินตกลงทันทีโดยไม่ลังเล

วันก่อนงานแต่งงานของเจียงเม่ยเอ๋อร์กับฉู่เจวี๋ย เจียงเม่ยเอ๋อร์กลับมาที่จวนอ๋อง ตรงไปที่เรือนของเจียงซุ่ยฮวน เมื่อเห็นการตกแต่งในลานเรือนก็ถามบ่าวอย่างไม่พอใจ: “ทำไมโคมไฟในลานนี้น้อยนัก? ยังไม่ถึงครึ่งของลานอื่นด้วยซ้ำ!”

เจียงซุ่ยฮวนเดินออกมาจากห้อง ในมือถือจานขนมกุ้ยฮวา หยิบขนมชิ้นหนึ่งใส่ปาก ขนมกุ้ยฮวาหอมหวานกรอบนุ่ม ละลายในปาก หวานจนคิ้วที่ขมวดของเจียงซุ่ยฮวนคลายออก

“โคมไฟมากเกินไปทำให้ตาลาย ข้าสั่งให้คนเอาลงไป เจ้ามีปัญหาอะไรหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนถามเสียงเย็น

เจียงเม่ยเอ๋อร์หันมา เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงซุ่ยฮวน สีหน้าก็เปลี่ยนไป “ใบหน้าเจ้าหายดีได้อย่างไร?”

คืนนั้น นางใช้มือตัวเองทำลายใบหน้าเจียงซุ่ยฮวน แต่เพียงผ่านไปครึ่งเดือนกว่า ใบหน้าของเจียงซุ่ยฮวนกลับขาวนุ่มเหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยแม้แต่น้อย

“น่าเสียดายจริง พี่สาวบังเอิญรู้วิชาแพทย์บ้าง จึงรักษาหน้าตัวเองได้” รอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวนมีความหมายลึกซึ้ง “เห็นหน้าข้าหายดี เจ้าผิดหวังสินะ”

“ไม่เลย หน้าพี่หายดีแล้วข้าดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ้มสดใส แต่ในดวงตากลับวาบแววอิจฉา

“พี่สาว พรุ่งนี้ข้าต้องออกเรือนจากลานนี้ วันนี้พี่ควรย้ายไปอยู่ลานอื่น”

“ข้าจะย้ายไปอยู่ที่ไหน?” เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้วถาม “ในเมื่อเจ้าย้ายมาอยู่ลานของข้า ตามหลักแล้ว ข้าไม่ควรย้ายไปอยู่ลานของเจ้าหรอกหรือ?”

“ไม่ได้!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ร้อนใจจนเสียงแหลมขึ้น รู้ตัวว่าเสียกิริยา จึงหันไปพูดกับบ่าวรอบข้าง “ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าไปก่อนเถอะ”

หลังบ่าวไพร่จากไป เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็แสดงใบหน้าที่แท้จริง สายตาเต็มไปด้วยพิษร้าย “หน้าหายดีแล้วจะเป็นไร? องค์ชายรังเกียจเจ้าที่สุด เจ้าคิดว่าจะได้กลับวังหนานหมิงหรือ?”

เจียงซุ่ยฮวนยิ้มบาง เดินไปข้างเจียงเม่ยเอ๋อร์ กระซิบข้างหู: “ข้าไม่เพียงจะกลับวังหนานหมิง ข้ายังจะทำให้วังหนานหมิงกลายเป็นเถ้าถ่าน เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

พูดจบเจียงซุ่ยฮวนก็เทขนมกุ้ยฮวาทั้งหมดในมือใส่ตัวเจียงเม่ยเอ๋อร์ แล้วแกล้งร้องตกใจ: “อ้าว น้องสาว เจ้าช่างไม่ระวังเลย น่าเสียดายขนมกุ้ยฮวาจริงๆ”

“มีคนไหม คุณหนูรองทำขนมหกใส่ตัว รีบมาช่วยทำความสะอาดให้ที” เจียงซุ่ยฮวนก้าวเบาๆ เดินออกไปนอกประตู ทิ้งเจียงเม่ยเอ๋อร์ที่หน้าตึงยืนอยู่ที่เดิม

“ครั้งนี้เจ้าโชคดีรอดมาได้ ครั้งหน้าไม่รู้ว่าจะโชคดีแบบนี้อีกหรือไม่” เจียงเม่ยเอ๋อร์พูดอย่างอำมหิต กำมือแน่น

วันรุ่งขึ้นยามเช้า เจียงซุ่ยฮวนที่นอนอยู่เรือนอื่นถูกปลุก “คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ ตื่นเร็ว ถึงเวลาแต่งผมให้คุณหนูรองแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจแต่งตัวด้วยชุดผ้าแพรขาวปักทองลายผีเสื้อร้อย สวมปิ่นทองลายหงส์ยาว แต่งหน้าบางเบา นางที่งดงามอยู่แล้วยิ่งดูมีกลิ่นอายเทพเซียน ราวกับแม่หมอลั่วเสิน

หยิ่งเถาร้อง “ว้าว”: “คุณหนูเป็นสตรีที่งามที่สุดที่บ่าวเคยเห็น แค่แต่งหน้านิดหน่อยก็งามถึงเพียงนี้ สวยกว่าคุณหนูรองที่จะออกเรือนวันนี้ตั้งเยอะ องค์ชายหนานหมิงช่างไม่มีตาจริงๆ!”

“หม้อแบบไหนก็ต้องมีฝาแบบนั้น” เจียงซุ่ยฮวนแค่นเสียง กล้าให้นางมาแต่งผม เจียงเม่ยเอ๋อร์ช่างกล้าจริงๆ

นางหยิบขวดยาผงออกมาจากห้องทดลอง ก้าวเดินไปยังห้องที่เจียงเม่ยเอ๋อร์จะออกเรือน