로그인공유
บทที่ 274
관련 챕터
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 275
"เพี๊ยะ!" เสียงกังวานดังขึ้น แก้มของชุนเถาถูกตบจนเบี้ยว ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว เมิ่งชิงสะบัดข้อมือ พูดอย่างดูถูก "แค่นางกำนัลเล็ก ๆ ยังกล้าเถียงข้า เขาว่ากันว่านายเป็นอย่างไร บ่าวก็เป็นเยี่ยงนั้น!" ชุนเถาสะอื้นด้วยความน้อยใจ กอดกล่องข้าวแน่น ค้อมตัวพูดเสียงสั่น "ขออภัยคุณหนูเมิ่ง" พูดจบนางพยายามเดินอ้อมเมิ่งชิงไป แต่เมิ่งชิงเห็นกล่องข้าวในอ้อมแขนนาง จึงรั้งตัวนางไว้แล้วเปิดฝากล่อง ในกล่องมีกับข้าวสามจานเนื้อสามจานผัก จัดวางสวยงามลงตัว เมิ่งชิงมองตาค้าง ก้มดูกล่องในมือตัวเองที่มีแค่เนื้อหนึ่งผักหนึ่ง ก็ยิ่งโกรธหนัก "นี่เป็นข้าวของใคร!" เมิ่งชิงถามเสียงเข้ม ชุนเถาตอบเสียงเบา "ของหมอหลวงเจียง นาง..." นางพูดยังไม่ทันจบ เมิ่งชิงก็แย่งกล่องในอ้อมแขนนางไป ยัดกล่องในมือตัวเองให้แทน "เจียงซุ่ยฮวนแค่หมอหลวงเล็ก ๆ ไม่คู่ควรกับอาหารพวกนี้ ข้าวนี้เป็นของข้าแล้ว!" "ไม่ได้นะ คุณหนูเมิ่ง ท่านกินข้าวนั้นไม่ได้!" ชุนเถาจำคำเจียงซุ่ยฮวนได้ ไม่กล้าบอกว่าในข้าวมียาปลุกกำหนัด แต่ก็ห้ามให้เมิ่งชิงเอาไป จึงยื่นมือไปแย่ง เมิ่งชิงตบหน้าชุนเถาอีกครั้ง "ไร้มารยาท! กล่องนี้มาอยู่ใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 276
เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้าพอใจ "อืม กลับมาเร็วหน่อยนะ" "ได้เจ้าค่ะ" ชุนเถารับคำ รีบวิ่งกลับคฤหาสน์ เจียงซุ่ยฮวนกลับเข้ากระโจม ในกระโจมมีหมอหลวงบางคนท่องตำรา บางคนพักกลางวัน บางคนออกไปหาสมุนไพร ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ตอนชุนเถากลับมา นางยังนั่งไม่ทันอุ่น ฝูหลิงก็ถือหม้อดินเข้ามา "ท่านหมอเจียง ยาที่ท่านให้ข้าต้มให้คุณหนูเมิ่ง ข้าต้มเสร็จแล้ว ใช้สมุนไพรที่ขมที่สุดทั้งหมด ท่านลองดมดู" นางไม่จำเป็นต้องดมเลย พอฝูหลิงเข้ามา กลิ่นยาขมก็ฟุ้งไปทั่วกระโจมปกติกลิ่นยามักจะหอมขม แต่ยาที่ฝูหลิงถือมามีแต่ความขม ทั้งยังมีกลิ่นคาวปะปน กลิ่นคาวผสมกับกลิ่นขมจนทุกคนในกระโจมต้องปิดจมูก หลายคนถึงกับเริ่มอาเจียน เจียงซุ่ยฮวนตอบสนองเร็ว พอฝูหลิงเข้ามาก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกทันที โชคดีที่ไม่อาเจียนออกมา หมอหลวงหยางเดินเข้ามา เห็นเขาใช้กระดาษอุดจมูก พูดเสียงอู้อี้ "ฝูหลิง เจ้าต้มยาพิษหรืออย่างไร?" ฝูหลิงส่ายหน้า "นี่เป็นยารักษาอาการเลือดลมติดขัดขอรับ" "แล้วทำไมถึงขมขนาดนี้?" หมอหลวงหยางเข้ามาดูใกล้ ๆ พอเข้าใกล้ กลิ่นขมของยาก็พุ่งเข้าสมองทันที จนเขาหน้ามืด ต้องนั่งพักสักพักใหญ่ถึงดีขึ้น เจียงซุ่ยฮวนยิ้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 277
คนที่มาพยายามดิ้นรนสองสามที แต่ไม่สามารถหลุดพ้น จึงพึมพำเบา ๆ "มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ด้วยหรือ?" พูดจบก็เข้าไปใกล้ ผ่านไปเกือบสองชั่วยาม นางกำนัลที่คอยปรนนิบัติเมิ่งชิงค่อย ๆ เดินมาแต่ไกล พูดกับตัวเอง "ตั้งใจจะแอบงีบหน่อย ใครจะรู้ว่าหลับไปตั้งนาน ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยหาข้ออ้างไปว่า" นางกำนัลมาถึงหน้ากระโจมเมิ่งชิง กล่าวอย่างนอบน้อม "คุณหนูเมิ่ง บ่าวรู้ว่าท่านไม่สบาย เมื่อครู่เลยไปหาหลิงจือแถว ๆ นี้" นางล้วงเห็ดซงหรงจากแขนเสื้อ เป็นเห็ดที่เก็บมาจากมูลวัวในป่าข้าง ๆ "แม้บ่าวจะไม่พบหลิงจือ แต่พบเห็ดซงหรง เอาไว้ต้มซุปไก่จะอร่อยมากเจ้าค่ะ" "หรือจะให้บ่าวเอาไปต้มซุปที่อุทยานเลยดีไหมเจ้าคะ?" นางกำนัลรอครู่ใหญ่ ไม่ได้ยินเมิ่งชิงตอบ จึงสงสัย ค่อย ๆ เลิกม่านแอบมอง "คุณหนูเมิ่ง?" ภาพที่เห็นคือเมิ่งชิงบนเตียงในสภาพไม่มีอาภรณ์ปกคลุม และองค์ชายเจ็ดอยู่ในสภาพเดียวกัน เห็ดในมือนางกำนัลร่วงกระจาย นางกรีดร้องทรุดลงกับพื้น บนเตียง ฉู่เลี่ยนสะดุ้งเฮือก พลันได้สติ รีบลุกขึ้นสวมอาภรณ์ เมิ่งชิงยังอยู่ในภวังค์ไม่ได้สติ คว้าแขนฉู่เลี่ยนไว้ ฉู่เลี่ยนตบหน้านางเต็มแรง "โง่! เป็นเพราะเจ้ายั่วยวนข้า!"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 278
เจียงซุ่ยฮวนกำลังทายาให้หน้าชุนเถาในกระโจม เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง มือก็สั่น เกือบจะเอาสำลีแหย่เข้าจมูกชุนเถา นางตื่นเต้นดึงชุนเถาเดินออกไปข้างนอก "ต้องเป็นละครสนุกเริ่มแล้วแน่ ๆ พวกเราไปดูกัน" นอกกระโจมของเมิ่งชิงมีคนล้อมเต็มไปหมด เจียงซุ่ยฮวนเขย่งเท้าดูจากด้านนอก เมื่อเห็นเมิ่งชิงและฉู่เลี่ยนในกระโจม มุมปากแทบจะยกขึ้น ที่แท้คนโชคร้ายก็คือฉู่เลี่ยน พูดถึง สองคนนี้คนหนึ่งชอบเอาเปรียบ อีกคนโกงการแข่งขัน ดูเหมาะสมกันดี ในกระโจม องครักษ์เสื้อแพรเกือบทำดาบในมือหล่น สีหน้าลำบากใจไม่รู้จะทำอย่างไร ฉู่เลี่ยนปิดปากเมิ่งชิงแน่น เมิ่งชิงดิ้นรนอย่างรุนแรง ตามหลักแล้วองครักษ์เสื้อแพรควรเข้าไปดึงฉู่เลี่ยนออก แต่ฉู่เลี่ยนเป็นองค์ชายเจ็ด ทั้งยังอารมณ์ร้าย ยั่วโมโหเขาไม่มีผลดี อีกอย่าง เมิ่งชิงไม่ได้สวมเสื้อผ้า องครักษ์เสื้อแพรเป็นบุรุษไม่อาจเข้าไปง่าย ๆ ขณะที่องครักษ์เสื้อแพรลังเล ฉู่เลี่ยนหันมาเห็นเขา รวมถึงฝูงชนที่มามุงดูหน้าประตู สีหน้าฉู่เลี่ยนเขียวคล้ำ จำใจปล่อยมือ ตวาดเสียงดัง "ใครให้เจ้าเข้ามา? ออกไป!" เมิ่งชิงหอบหายใจแรง เมื่อหายใจได้ปกติ ถึงพบว่าม่านเปิดอยู่ ข้างนอกมีคนม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 279
เจียงซุ่ยฮวนรู้ว่าหากอยู่ต่อไป ให้เมิ่งชิงเห็นเข้าคงต้องสงสัย จึงพาชุนเถากลับไปพร้อมฝูงชน ฮูหยินเมิ่ง มารดาของเมิ่งชิงยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางถามองครักษ์เสื้อแพรอย่างงุนงง "ท่านรีบร้อนเรียกพวกเรามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" องครักษ์เสื้อแพรสีหน้าลำบากใจ "เรื่องนี้... พูดยาก ท่านตามข้ามาก็จะรู้เอง" เมื่อพวกเขาเข้าไปในกระโจม เมิ่งชิงและฉู่เลี่ยนสวมอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว "ท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านต้องเอาความให้ลูกด้วย!" เมิ่งชิงวิ่งไปกอดฮูหยินเมิ่ง ร้องไห้สะอื้น ฮูหยินเมิ่งรักและตามใจเมิ่งชิงมาก คราวนี้ที่แม่ทัพเจิ้นหยวนให้เมิ่งชิงย้ายมาอยู่กระโจมเล็ก ๆ ฮูหยินเมิ่งถึงกับโกรธ แต่จนใจที่แม่ทัพเจิ้นหยวนพูดอะไรไม่เคยเปลี่ยน นางจึงต้องยอม เห็นเมิ่งชิงร้องไห้เสียใจเช่นนั้น ฮูหยินเมิ่งกอดนางด้วยความสงสาร "ชิงเอ๋อร์อย่าร้อง เกิดอะไรขึ้น? บอกแม่ แม่จะเอาความให้" ไหล่เมิ่งชิงสั่นสะท้าน "ฮือ ๆ ข้า... ข้าถูกองค์ชายเจ็ดล่วงเกิน!" "อะไรนะ?" ม่านตาฮูหยินเมิ่งสั่น ร่างกายถึงกับสั่นเทา แม่ทัพเจิ้นหยวนสีหน้าเคร่งเครียด ถามฉู่เลี่ยน "องค์ชายเจ็ด เรื่องนี้จริงหรือ?" ฉู่เลี่ยนกุมศีรษะอย่างร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 280
เมิ่งชิงสีหน้าซีดขาว ถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น "ท่านแม่ ต่อไปลูกจะไม่ได้แต่งงานจริง ๆ หรือเจ้าคะ?" ฮูหยินเมิ่งถอนหายใจ "ชิงเอ๋อร์ เกิดเรื่องเช่นนี้กับเจ้า การจะแต่งงานคงยากแล้ว" "ไม่ได้นะท่านแม่ หากลูกแต่งงานไม่ได้ พวกคุณหนูในวงสังคมจะหัวเราะเยาะลูก" เมิ่งชิงจับแขนฮูหยินเมิ่ง พูดเสียงสั่น "ท่านแม่คิดหาทางทีเจ้าค่ะ ลูกต้องแต่งงานให้ได้" ในใจฮูหยินเมิ่งรู้สึกจนใจ บุตรสาวของนางช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ วงสังคมคุณหนูคงไม่มีที่ให้นางอีกแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ต้องมีคนเยาะเย้ยถากถางนางอีกมากแน่ ช่วงนี้ นางคงจะลำบากไม่น้อย แต่ฮูหยินเมิ่งนึกถึงทางออกได้พอดี นางพูดกับเมิ่งชิงอย่างมีนัย "ตอนนี้ก็มีตัวเลือกที่เหมาะสมอยู่นะ" เมิ่งชิงชะงัก "ท่านแม่หมายถึงฉู่เลี่ยนหรือ?" "ใช่ เขาทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้า ไม่ควรแต่งงานกับเจ้าหรือ?" "ลูกไม่อยากแต่งงานกับเขา!" เมิ่งชิงร้องไห้พลางส่ายหน้า "ฉู่เลี่ยนมีใจให้เจียงเม่ยเอ๋อร์ เขาจะไม่แต่งงานกับลูกหรอก"ดวงตาของฮูหยินเมิ่งวาบขึ้นด้วยความตกใจ "แต่เจียงเม่ยเอ๋อร์เป็นชายาเอกขององค์ชายสามฉู่เจวี๋ยนะ" "ใช่แล้ว ท่านแม่" เมิ่งชิงเช
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 281
"ชดเชยหรือ?" หัวใจของเมิ่งชิงพองโตด้วยความยินดี องค์ชายเจ็ดช่างเจรจาง่ายดายเสียเหลือเกิน นางหันไปมองฮูหยินเมิ่งด้วยความตื่นเต้น คิดว่าฮูหยินเมิ่งจะร่วมยินดีกับนางเช่นกัน แต่ใครเลยจะรู้ ฮูหยินเมิ่งกลับขมวดคิ้วพลางส่ายหน้าให้นางเบาๆ นางไม่อาจเข้าใจความนัยของฮูหยินเมิ่ง องค์ชายเจ็ดตรัสว่าจะชดเชยให้แล้ว เหตุใดฮูหยินเมิ่งจึงห้ามมิให้นางเอ่ยวาจา ท่ามกลางความสงสัย นางจำต้องเชื่อฟังฮูหยินเมิ่ง ก้มกายซบกับพื้นพลางสะอื้นไห้ มิได้ตอบคำถามขององค์ชายฉู่เลี่ยน องค์ชายฉู่เลี่ยนตรัสด้วยความรำคาญพระทัย "ข้าบอกว่าจะชดเชยให้เจ้าแล้ว เหตุใดยังร้องไห้อยู่อีก?" "ฝ่าบาท!" ฮูหยินเมิ่งคุกเข่าลงข้างเมิ่งชิง ดวงตาแดงก่ำ ถอนหายใจยาวด้วยความโศกเศร้า "ชิงเอ๋อร์เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายมาแต่เล็ก เชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากรุก อักษร และจิตรกรรม บัดนี้ถึงวัยเลือกคู่ครองแล้ว กลับต้องมาพบเรื่องเช่นนี้" กล่าวมาถึงตรงนี้ ฮูหยินเมิ่งก็สะอื้นจนพูดไม่ออก "จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนของพวกเรา แม้มิได้ร่ำรวยพันล้าน แต่ก็เป็นตระกูลผู้ดีมีชื่อเสียง พวกเราไม่ต้องการการชดเชย เพียงขอฝ่าบาทประทานความเป็นธรรมเท่านั้น!" หากคำพูดของแม่ทัพเจ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 282
"เหตุการณ์วันนี้มีคนเห็นมากมาย ในเจ็ดวันนี้ชิงเอ๋อร์จะต้องทนรับฟังคำซุบซิบนินทาสักเพียงใด? หากท่านออกคำสั่งประกาศว่าท่านกับชิงเอ๋อร์ถูกชะตากัน และได้หมั้นหมายกันแล้ว เช่นนี้ชิงเอ๋อร์ก็จะสบายใจขึ้น" คำพูดของฮูหยินเมิ่งล้วนมีเหตุผล องค์ชายเจ็ดฉู่เลี่ยนคิดหาคำแย้งไม่ออก จึงแค่นหัวเราะเย็นชา ก้าวยาว ๆ มาหยุดเบื้องหน้าฮูหยินเมิ่งกับเมิ่งชิง "อยากแต่งงานกับข้านักหรือ ได้! ข้าตกลง!" เขาเอ่ยอย่างดุดันแล้วสะบัดแขนเสื้อจากไป ค่ำวันนั้น ข่าวการหมั้นหมายระหว่างองค์ชายเจ็ดฉู่เลี่ยนกับเมิ่งชิงก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งคฤหาสน์ เจียงซุ่ยฮวนนั่งจิบชาในห้อง เมื่อได้ยินเรื่องนี้จึงเอ่ยว่า "ดูท่าเมิ่งชิงก็ไม่โง่ รู้ว่าต่อไปคงหาคู่ครองยาก จึงฉวยโอกาสบีบให้ฉู่เลี่ยนแต่งงานด้วย นับว่าเป็นคนที่มีสติปัญญาดีทีเดียว" ชุนเถาที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยว่า "ข้าได้ยินจากนางกำนัลที่รู้จักว่า หลังจากองค์ชายเจ็ดออกจากตำหนักซ่งหลง พระพักตร์เต็มไปด้วยความโกรธ หน้าตาบูดบึ้งราวกับถูกดองในไหผักดองมาสิบปี เหม็นเขียวไปหมด" "ฉู่เลี่ยนแค่ลุ่มหลงในกามารมณ์ชั่วครู่ แต่ตอนนี้ต้องรับผิดชอบต่อเมิ่งชิง จะไม่โกรธจนตายก็แปลก" เจียงซุ่ยฮว
최신 챕터
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 578
ชายร่างยักษ์ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมมีหน้าตาเป็นเช่นไรมิหนำซ้ำ เลือดกำเดายังไหลทะลักไม่หยุด แขนทั้งสองไร้ความรู้สึก แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายังไม่อาจกระทำได้เขาจ้องเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาเจ็บใจ “เมื่อครู่นั้น…”—พูดได้เพียงสองคำ เลือดกำเดาก็ไหลย้อนเข้าปาก เขาสะอึกแล้วถ่มถุยออกมา “แหวะ! แหวะ! ช่างน่าขยะแขยงนัก!”น้ำลายปนเลือดแทบจะพ่นใส่เจียงซุ่ยฮวน นางแสดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ ยกมือบังคับศีรษะของเขาให้หันไปทางอัฒจันทร์น้ำลายและเลือดกระเซ็นกระจาย ผู้ชมพากันหวีดร้องหลบหนี บางคนร้องเสียงหลง โดยเฉพาะหญิงสาวในชุดชมพูผู้หนึ่งที่ทนไม่ไหว โยนผ้าเช็ดหน้าขึ้นเวที “เอาผ้านี่อุดจมูกเขาซะ ข้ายินดีให้หนึ่งพันตำลึง!”“ตกลง” เจียงซุ่ยฮวนก้มลงหยิบผ้าจากพื้น ยัดเข้าไปในรูจมูกของชายร่างยักษ์อย่างไม่ลังเลในที่สุดชายผู้นั้นก็หยุดพ่นน้ำลาย เขาพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าที่ยัดจมูก “เมื่อครู่นั้นข้าแค่ประมาทไป หากเจ้ากล้าพอ จงต่อแขนข้าให้กลับเข้าที่ เราจะสู้กันใหม่!”เจียงซุ่ยฮวนทรุดกายนั่งลง บีบหัวเขาแนบพื้น “ข้ามิได้ว่างนัก หากเจ้าตอบคำถามของข้า ข้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 577
บุรุษร่างยักษ์ร้องโอดโอย พลางยกมือกุมใบหน้า ถอยหลังเซถลาไปหลายก้าวพลันมีเสียงโห่ร้องอย่างขัดเคืองดังลั่นจากบนอัฒจันทร์“นี่มันเรื่องอะไร! ร่างกายใหญ่โตปานนี้ยังสู้หญิงไม่ได้อีกหรือ!”“ใช่แล้ว! อ่อนแอเกินไปแล้วกระมัง!”“ลุกขึ้นสิ! ข้าลงพนันหมดหน้าตักไว้กับเจ้าเลยนะ!”ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนวางเดิมพันไว้ที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นทั้งสิ้นก็ไม่แปลก...ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างกันลิบลับ ใครบ้างเล่าจะเชื่อว่าสตรีอย่างเจียงซุ่ยฮวนจะชนะเขาได้ชายร่างใหญ่เช็ดมุมปากของตนเอง เห็นรอยเลือดติดปลายนิ้วก็นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นมา “ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”แต่เดิมเขาเข้าใจว่านางก็เป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ไยเลย...ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า ก็รู้แล้วว่านางหาใช่คนที่เขาจะประมาทได้เจียงซุ่ยฮวนบิดข้อมือเบา ๆ พลางกล่าวเย้ยหยัน “ถูกแล้ว...เจ้ามันตาบอด”ชายร่างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากพื้น แผดเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงเข้าหานางด้วยแรงทั้งหมดเจียงซุ่ยฮวนเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือข้างหนึ่งยันเสาเวทีไว้แล้วดีดตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าใส่ใบหน้าชายผู้นั้นอีกคราชายร่างยักษ์ล้มตึงลงกับพื้น เลือดกำเดาไห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 576
“สู้กัน! สู้กันสิ!”“ปลุกนางให้ลุกขึ้นมา!”“อย่าเสียเวลา! เร็วเข้า ให้หล่อนลุกขึ้นมาสู้!”เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกตัวตื่นจากเสียงอึกทึกโกลาหลรอบกาย เสียงเหล่านั้นดั่งคลื่นซัดถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ประหนึ่ง...จะเร่งให้นาง...สู้รึ!?นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นคล้ายลานประลอง ลานแห่งนี้เป็นวงกลม กว้างพอจะรองรับคนได้ราวสิบคนรอบลานประลองมีผู้คนมากมายนับร้อยราย กำลังส่งเสียงร้องตะโกนโห่อย่างบ้าคลั่งจากเครื่องแต่งกายดูแล้ว ล้วนเป็นบรรดาผู้มีฐานะจากเมืองหลวง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น คำตะโกนเร่งเร้าดังไม่ขาดสายแรกเริ่ม เจียงซุ่ยฮวนยังงุนงงอยู่มาก นางเพิ่งอยู่หน้าจวนแท้ ๆ เหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?เมื่อนางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ฝูงชนโดยรอบก็ยิ่งโห่ร้องเสียงดังกระหึ่มกว่าเดิม“เสียงหนวกหูเสียจริง”นางยกมือกุมขมับ พลางพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างตั้งใจสถานที่แห่งนี้...ดูเหมือนจะคุ้นตาอยู่บ้างทันใดนั้น ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเบิกโพลง ใช่แล้ว! นางจำได้ ที่นี่นางเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน เจ้าของร่างเดิมถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะทนเห็นความโหดร้าย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 575
ปู้กู่ถูกคานไม้ที่ถล่มลงมาทับขาจน เจ็บมีสีหน้าบิดเบี้ยวไปทั้งใบหน้า องครักษ์ลับทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นจึงกรูกันเข้าไป หวังจะยกคานไม้ออกให้พ้นจากขาของเขาทว่าเปลวเพลิงยังไม่สงบลงโดยสิ้นเชิง ความเสี่ยงที่จะเกิดไฟลุกซ้ำยังมีอยู่ทุกเมื่อ จึงจำต้องแบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไว้ดับไฟ อีกครึ่งเข้าไปช่วยปู้กู่คานไม้ที่ถล่มลงมานั้นหนักหนายิ่งนัก แถมยังร้อนจนแทบจับต้องไม่ได้ การจะยกขึ้นจึงยากเย็นนัก ปู้กู่เหงื่อเต็มหน้า พร่ำครางเสียงต่ำ “อย่าห่วงข้าเลย รีบไปช่วยคนในเรือนก่อน!”องครักษ์ผู้หนึ่งวิ่งเข้าไปดูในเรือน แล้วรีบวิ่งกลับออกมารายงาน “ในเรือน...ไม่มีใครอยู่แล้ว!”“ว่าอะไรนะ!?” ปู้กู่กัดฟันกรอด “บัดซบ! ปล่อยให้มันหนีไปได้!”เจียงซุ่ยฮวนเมื่อได้ยินว่าข้างในว่างเปล่า ทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่หลี่ลี่หลบหนีไปได้ แต่โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ “พระชายา ขออนุญาตไปช่วยท่านปู้กู่ก่อนจะได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนก็เป็นห่วงปู้กู่ไม่น้อย หากปล่อยให้คานไม้นั้นกดทับอยู่นาน เกรงว่าจะยิ่งแย่ลง“ขอบพระคุณพระชายา กระหม่อมจะรีบกลับมาโดยเร็วพ่ะย่ะค่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 574
ครั้นได้ยินคำว่า “ไฟไหม้” ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้วงนิทราของเจียงซุ่ยฮวนพลันสลายหายไปสิ้น หัวใจพลันเต้นโครมครามราวจะหลุดจากอกนางลุกพรวดจากที่นอน คว้าผ้าคลุมขนกระต่ายที่วางอยู่ข้างหมอนมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วรีบลงจากเตียงในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง หยิ่งเถาวิ่งพรวดเข้ามาทั้งที่ยังทรงตัวไม่ทันดี จึงพลาดล้ม “โครม” ลงกับพื้นหยิ่งเถาไม่ทันได้ลุกขึ้นก็รีบเงยหน้าร้องบอกเสียงลั่น “คุณหนู! รีบออกไปเถิด! ข้างนอกเกิดไฟขึ้นแล้ว!”เจียงซุ่ยฮวนรีบสวมรองเท้า ก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปฉุดหยิ่งเถาขึ้นจากพื้น แล้วจูงมือนางวิ่งออกไปทันทีมือของเจียงซุ่ยฮวนที่กำมือหยิ่งเถานั้นสั่นน้อย ๆ นางถามเสียงเร่งร้อน “เสี่ยวถังหยวนเล่า?”“คุณชายน้อยปลอดภัยดีเพคะ แม่นมเห็นก่อนจึงรีบพาออกไปหลบแล้วเพคะ” หยิ่งเถารีบตอบครั้นรู้ว่าลูกน้อยปลอดภัย เจียงซุ่ยฮวนจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วไฟเกิดที่ใด?”“เป็นห้องพักของท่านอาจารย์เพคะ” หยิ่งเถาตอบเจียงซุ่ยฮวนถึงกับชะงัก ห้องของฉู่เฉินหรือ!? แล้วหลี่ลี่ก็ยังอยู่ในนั้นด้วย!นางจึงเร่งฝีเท้าวิ่งออกไป ทว่าเพิ่งออกจากประตู ก็มีควันไฟใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 573
หากฝืนปลุกเขาขึ้นมาในยามนี้ เกรงว่าจะทำให้สติแตกเสียจนอาละวาดคลุ้มคลั่ง“ดูท่าคงต้องปล่อยให้ฟื้นขึ้นเองแล้วกระมัง” เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วเอ่ยเรียกจากในห้องว่า “ปู้กู่ เข้ามาหาข้าสักประเดี๋ยวสิ”ปู้กู่เปิดประตูเข้ามาทันที “พระชายา มีสิ่งใดจะทรงบัญชาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปยังบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น “เจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่?”ปู้กู่หลับตานิ่ง พยายามรื้อค้นความทรงจำอย่างเคร่งเครียด ทว่านึกอยู่เนิ่นนานก็ยังคิดไม่ออกเจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวเป็นเชิงเตือน “ชายผู้นี้ผิวขาวซีดผิดธรรมชาติ คงมิได้ออกไปพบแสงตะวันมาเป็นเวลานานแล้ว”ปู้กู่นั่งย่อตัวลง เพ่งพินิจใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียด กระทั่งครู่หนึ่ง ก็อุทานเสียงเบา “ซี้ด…”“นึกออกแล้วหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามปู้กู่ชี้ไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยแววตาตกตะลึง “ผู้นี้ชื่อหลี่ลี่ เมื่อสิบปีก่อน เคยเป็นหนี้หอพนันถึงหนึ่งแสนตำลึง แล้วบุกเข้าไปปล้นคฤหาสน์ของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”“หากเพียงแค่ปล้นก็คงไม่ถึงกับร้ายกาจนัก เขากลับอาศัยฝีมือที่เหนือกว่าฆ่าล้างทั้งครอบครัวพ่อค้านั้น รวมแล้วกว่ายี่สิบชีวิต”เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าหม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 572
เจียงซุ่ยฮวนโดยสารรถม้ากลับถึงจวน พอเปิดม่านลงจากรถ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปู้กู่ยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมผู้ติดตามนับสิบคน“เหตุใดเจ้าจึงพาผู้คนมากมายมาด้วย?” นางเหลือบมองแคร่ไม้ด้านหลังพลางถามปู้กู่รีบเอ่ยอย่างร้อนรน “พระชายา พอได้ข่าวว่าเส้นทางขากลับถูกเฉียนจิงอี๋สกัดไว้ กระหม่อมก็ตั้งใจจะนำคนไปช่วย แต่ไม่นานก็ทราบว่าท่านเสด็จกลับมาเสียแล้ว”“อืม...ตอนนี้ไม่มีอันใดแล้ว ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ นางยังเร่งรีบอยากกลับเข้าเรือนเพื่อสอบปากคำฉู่เฉินตัวปลอมปู้กู่สั่งให้คนที่มาด้วยกันกลับไป ทว่าตนเองกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเจียงซุ่ยฮวนจึงถามขึ้น “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปเล่า?”ปู้กู่เอ่ยว่า “พระชายา ขอพระองค์โปรดแจ้งกระหม่อมเถิด เฉียนจิงอี๋ขวางรถพระองค์ไว้ด้วยเหตุใด?”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา ที่สำคัญคือแววตาที่เขามองข้ามันช่างประหลาด เจ้ารีบส่งคนไปสืบข่าวเขาสักหน่อยเถิด”ปู้กู่สีหน้าหนักแน่น “เฉียนจิงอี๋ผู้นี้มิใช่คนธรรมดาแน่ หอพนันซิ่งหลงของตระกูลเขากระจายอยู่ทั่วแคว้นต้าเหยียน และเขาเอง...ดูเหมือนจะมีธ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 571
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มน้อย ๆ แล้วกดเสียงต่ำลงพลางกระซิบว่า “วางใจเถิด...ตอนนี้ไม่มีแล้ว”แววตาขององครักษ์ลับยังเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าเจียงซุ่ยฮวนเพียงยิ้มอย่างเงียบงัน หาได้กล่าวคำใดอีกไม่นานนัก เฉียนจิงอี๋ก็เดินออกจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบ มือไพล่หลังไว้ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับจางหายไปจนหมดสิ้น หางตายังพลันกระตุกเล็กน้อยเขาเห็นกับตาตนเองว่าเหล่าองครักษ์ลับจับคนยัดใส่รถม้า แล้วเขายังไล่ตามมาตลอดทางจากหอพนัน สายตาไม่เคยละไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุใดคนผู้นั้นจึงหายไปเสียได้?เจียงซุ่ยฮวนยิ้มถาม “เห็นผู้ใดหรือไม่?”แววตาเฉียนจิงอี๋เย็นเยียบสั่นไหวเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวน เขาจึงยกยิ้มบาง ๆ “ขออภัยด้วยคุณหนู ข้าคงตาฝาดไป”เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นสองมือส่งให้เจียงซุ่ยฮวน “เชิญคุณหนูรับของเล็กน้อยเป็นการขออภัย”ท่าทีของบุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนัก ไม่เสียแรงเป็นทายาทหอพนันโดยแท้ ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะเอื้อมมือไปรับ กลับพบว่าตั๋วเงินในมือเขานั้นมิใช่ใบละแค่แสนตำลึง...แต่เป็นถึงสองแสนตำลึงเจียงซุ่ยฮวนชักมือกลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 570
ควันสีเทาลอยฟุ้งขึ้นมา ลูกประคำที่เฉียนจิงอี๋ปาออกไปยังคงสภาพสมบูรณ์ แต่กลับฝังลึกอยู่กลางหลุมใหญ่บนพื้นแค่ลูกประคำธรรมดา กลับสามารถก่อความเสียหายได้ถึงเพียงนี้ ต้องมีพลังภายในลึกล้ำถึงเพียงใดกันแน่สีหน้าของเจียงซุ่ยฮวนพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์ลับที่ล้อมรถม้าอยู่ก็ล้วนตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยท่าทีตึงเครียดแต่ก่อนพวกเขาเคยได้ยินชื่อของเฉียนจิงอี๋มาบ้าง รู้เพียงว่าเขาเป็นทายาทของหอพนันซิ่งหลง เป็นผู้มีอุปนิสัยเงียบขรึม หาได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนบ่อยนักกระทั่งได้พบกับตัวจริงในวันนี้ จึงรู้ว่าบุรุษผู้นี้...มิใช่คนธรรมดาแน่นอน“แม่นางผู้นี้ ข้าไร้เจตนาจะสร้างความลำบากแก่ท่าน เพียงแต่ในฐานะทายาทของหอพนันซิ่งหลง ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉยมองลูกค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา...ท่านว่าใช่หรือไม่?” เฉียนจิงอี๋ยิ้มละไม รอยยิ้มนั้นดูสุภาพอ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันจาง ๆ อย่างยากจะหยั่งถึงองครักษ์ลับทั้งหกยังคงเฝ้ารอบรถม้า หนึ่งในนั้นค่อย ๆ ถอยหลังออกไป แล้วอาศัยจังหวะชุลมุนลับหายไปในพริบตาเฉียนจิงอี๋เห็นดังนั้น จึงหัวเราะพลางถามว่า “หืม? ถึงกับต้องไปตามกำลังเสริมเชียวหรือ? หรื
