บทที่ 492

ฉู่เฉินที่แกล้งร้องไห้อยู่ พอได้ยินคำนั้นก็รีบเช็ดน้ำตา

กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ความมืดมนและเจ็บปวดวูบผ่านดวงตาไปชั่วครู่ มือของเขาค่อย ๆ กำแน่น หมากในมือกลายเป็นผง

เขาเก็บอาการไม่ให้ผิดสังเกต หยิบหมากอีกเม็ดขึ้นมาวางลงบนกระดาน

ฮ่องเต้ทรงเงยพระพักตร์มองเจียงซุ่ยฮวนครั้งหนึ่ง ทรงมีรอยแย้มพระสรวลอย่างอ่อนโยน "หมอหลวงเจียง สาวใช้ของเจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก"

เจียงซุ่ยฮวนเม้มริมฝีปาก ทูลว่า "เป็นความผิดของหม่อมฉันที่สั่งสอนไม่ดีเพคะ"

"เราอยากไว้หน้าเจ้า แต่หากวันนี้เราละเว้นผ่านไป ต่อไปเมื่อเราอยู่ในศาลานี้ เกรงว่าจะไม่ได้ความสงบสุข" ฮ่องเต้ทรงหันพระพักตร์กลับไป "เพียงแค่สาวใช้คนหนึ่ง เราจะพระราชทานให้เจ้าอีกหลายคน"

"สาวใช้ผู้นี้เติบโตมากับหม่อมฉันตั้งแต่เด็ก มิใช่ญาติแต่ก็เหมือนญาติ ไม่ว่าจะมีสาวใช้อีกกี่คนก็แทนที่นางไม่ได้เพคะ" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง ทำให้ฉู่เฉินรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ

นางครุ่นคิดแล้วจึงทูลถามว่า "ฝ่าบาททรงจะลงโทษพวกเขาเช่นไรเพคะ?"

"คนละหนึ่งร้อยไม้" ฮ่องเต้ทรงมองกระดานหมากแล้วจมอยู่ในภวังค์ ผ่านไปสักครู่จึงทรงวางหมากลงบนกระดา