ตอนที่ 8.1 แม่ทัพเฉินผู้ดุดันทุกเรื่อง

ตอนที่ 8.1 แม่ทัพเฉินผู้ดุดันทุกเรื่อง

จวนสกุลเฉิน...

“คุณชายกัวจิ้นเต๋อไม่คิดอยากจะหนีออกไป อำลาอดีตคนรักหน่อยหรือ”

เผิงเสียนจือแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ส่ายหัวพัลวันขณะที่เขาเองก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยตามไปด้วย

          ได้ยินมาว่าอีกฝ่ายเป็นคนรักเดียวใจเดียว ตั้งใจว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคมากมายไปด้วยกัน แต่ไฉนเลยวันนี้กลับตรงกันข้าม เพราะนอกจากจะทำอันใดไม่ได้แล้ว ยังถูกบิดากักบริเวณให้อยู่แต่ภายในห้องอีก

“บ่าวคิดว่าคุณชายกัวคงไม่ได้รักจริงหรอกเจ้าค่ะ” สาวใช้ข้างห้องนามว่าฟู่หว่าจีบปากจีบคอพูด พลางทำสีหน้าเย้ยหยัน จากนั้นเดินนวยนาดบิดสะโพกกลมกลึงยั่วยวนสายตา ยกกาน้ำชามาเติมในถ้วยของแม่ทัพ

เฉินชิงซง

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?” เผิงเสียนจือถามกลับอย่างฉงน

“ข้าได้ยินชาวบ้านต่างเล่าลือกันว่า...” นางเว้นจังหวะชำเลืองสีหน้าบุรุษที่เคยร่วมเตียงในวันพิธีก้าวสู่วัยหนุ่มของตระกูลเฉิน

“คำครหาว่าที่ปั๋วเฉินฮูหยินมีอะไรอีกรึ” เผิงเสียนจือแสร้งทำเป็นใคร่รู้ เขาอยากรู้นักว่าสาวใช้ผู้นี้ จะพ่นถ้อยคำเหม็นเน่าอะไรออกมาอีก

ฟู่หว่าถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เมื่อเรียกร้องความสนใจจาก

แม่ทัพเฉินชิงซงไม่ได้ เพราะเขายังคงอ่านรายงานทางการทหารอย่าง

เคร่งขรึมไม่แม้แต่เงยหน้ามาสบตากับนาง

“ชาวบ้านเล่าต่อ ๆ กันว่า ความจริงแล้วสกุลกัวไม่มีใครชอบคุณหนูจางสักคนเลยเจ้าค่ะ กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าเองยังเคยเอ่ยปากคัดค้าน สาเหตุเป็นเพราะสกุลจางต่ำศักดิ์กว่ามากเจ้าค่ะ” ความสะใจปรากฏขึ้นในแววตาของหญิงสาว มุมปากยกขึ้นน้อยๆ เค้นเสียงเอ่ย “เหอะ! ช่างน่าสมเพชนัก ขนาดตระกูลกัวยังไม่เห็นคุณค่าในตัวนาง แต่ฝ่าบาทก็ยังประทานคนไร้ค่าอย่างนางมาให้ตระกูลเฉินรับไว้อีก ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย”

ปึง!!!

เฉินชิงซงเผลอทุบโต๊ะเสียงดังปึง ทำเอาฟูหว่าพลันสะดุ้งเฮือก ครั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นสายตาเย็นเยียบ

“ฟู่หว่า! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้มีสิทธิ์มาวิจารณ์ว่าที่ฮูหยิน

ของข้า”

“ข้า…ข้าย่อมต้องมีสิทธิ์เจ้าค่ะ ในเมื่อข้า…” ฟู่หว่ากล่าวยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็พูดสวนกลับขึ้นมาเสียก่อน

“เจ้าเป็นเพียงแค่ทาส อย่าริอ่านนินทา หรือกล่าววาจาให้ร้ายว่าที่

ฮูหยินของข้าอีก หากเจ้ายังขืนดื้อดึงไม่ฟังความ จะหาว่าข้าใจร้ายไม่ได้”

น้ำเสียงเยียบเย็นเสียดกระดูกส่งกระแสอำมหิตรุนแรง

ฟู่หว่าตกใจเนื้อตัวสั่น รู้สึกเย็นยะเยือกในใจ ตอนนี้ได้แต่ต้องข่มความหวาดกลัวไว้ในลำคอจนเอ่ยวาจาใดออกมาไม่ได้

เดิมทีนางตั้งใจใส่ร้ายป้ายสีว่าที่ภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ ทว่ากลับทำไม่สำเร็จ นางเหลียวหน้ามองเผิงเสียนจือคล้ายขอความช่วยเหลือ

ทว่ารองแม่ทัพกลับยักไหล่ไม่ยี่หระ ยกจอกน้ำชาขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ เมื่อไม่ได้รับความเห็นใจ ฟู่หว่าจึงยกมือปิดหน้าปล่อยโฮแล้วสาวเท้าวิ่งออกจากห้องหนังสือไป

หากจะกล่าวกันตามตรง ฟูหว่าคือสตรีคนแรกที่ตัดเส้นพรหมจรรย์ของแม่ทัพเฉินชิงซง

ตระกูลขุนนางมีประเพณีที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณ การบ่งบอกว่าเด็กชายย่างเข้าสู่วัยหนุ่ม บุรุษอายุสิบห้าจำต้องขึ้นเตียงศึกษาวิธีผลิตทายาท ตระกูลต่ำศักดิ์เรียกใช้นางโลมโคมเขียว ส่วนตระกูลศักดิ์สูงจะคัดเลือกสาวใช้หน้าตาหมดจดสดใส สั่งสอนวิธีปรนนิบัติเจ้านายหนุ่ม

หลังเสร็จสิ้นพิธีกรรมบางคนได้รับโชคใหญ่กลายเป็นสาวใช้อุ่นเตียง รอนายน้อยเข้าพิธีสมรส แล้วเลื่อนขั้นเป็นอนุภรรยา ทว่าบางคนก็ไม่เป็นที่ต้องตาพึงใจได้เป็นเพียงสาวใช้ข้างห้อง นานทีเจ้านายถึงเรียกรับใช้บนเตียงครั้งหนึ่ง หรือถ้าอนาถหนักก็กลับไปทำหน้าที่ใช้แรงงานเช่นเดิม

ฟู่หว่าเป็นประเภทหลัง แม่ทัพเฉินชิงซงร่วมเตียงแค่วันเข้าพิธี

เสร็จกิจก็ไม่เหลียวแลอีกเลย แม้นนางจะพยายามเข้าหาอย่างเปิดเผย

ท่านแม่ทัพหนุ่มก็เลือกวิธีแสดงกิริยาเฉยเมยเป็นคำตอบ

‘ข้ามิได้ชอบเจ้า’

ฟู่หว่าโชคดีที่ฮูหยินผู้เฒ่าเอ็นดูสงสารเลยเลื่อนตำแหน่งให้เป็น

สาวใช้ข้างห้องคอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ท่านแม่ทัพในทุกค่ำคืน

ทว่าร่วมเจ็ดปีแล้วที่นางไม่เคยได้เห็นผิวใต้ร่มผ้าบุรุษผู้กุมหัวใจของนางอีกเลย เขาผลักไสหนำซ้ำยังสร้างกำแพงกั้น ไม่ยินยอมให้นางก้าวข้ามไป

อาจเพราะฟู่หว่าเป็นสตรีคนเดียวที่เคยร่วมเตียงกับท่านแม่ทัพเฉิน ซ้ำยังได้รับความเมตตาจากฮูหยินผู้เฒ่า พลอยทำให้บ่าวไพร่ในจวนเฉินเกรงใจพินอบพิเทาต่อนาง ปฏิบัติเหมือนนางเป็นอนุท่านแม่ทัพ ฟู่หว่าเลยติดนิสัยวางกล้ามใหญ่โต เชิดหน้าปรายตามองผู้อื่น

ยามมีสาวใช้หน้าตางดงามเข้ามาใหม่ มักถูกหาเรื่องใส่ความขับไล่

ไสส่งให้พ้นจวนเฉิน ฟู่หว่ากลัวสาวใช้หน้าใหม่ได้ดีกว่าตน เกิดแม่ทัพเฉินต้องตาพึงใจพวกนาง แล้วยกฐานะเป็นสาวใช้อุ่นเตียง ซึ่งสูงขั้นกว่าสาวใช้ข้างห้อง มีหวังนางคงอกกลัดหนองตรอมใจตาย

ความจริงแม่ทัพเฉินชิงซงเป็นคนนิสัยซื่อตรงต่อความรู้สึก หากพึงใจเขาจะแสดงออก หากไม่ชอบแล้วต่อให้ใส่พานถวายเขาก็ไม่รับ ฟู่หว่าคือสตรีที่เขากล้ำกลืนทำเรื่องอย่างว่า ด้วยหน้าที่ผู้สืบทอดตระกูลต้องคงรักษาประเพณีดีงาม และขัดคำสั่งผู้อาวุโสซึ่งคุมกฎตระกูลเฉินไม่ได้

แต่หลงใหลหรือไม่ คำตอบเดียวคือ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวนาทีเดียวที่จะเผลอไผลกับนาง ยิ่งพักหลังเกิดการกลั่นแกล้งรังแกข่มเหงบ่าวไพร่พวกเดียวกันในจวนด้วยแล้ว เขายิ่งไม่เห็นนางในสายตา

สาเหตุมาจากฟู่หว่าหึงหวงเขา ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชอบหน้า ทว่ามารดากลับร้องขอเขาไว้ไม่ให้ไล่นางออกจวน

          เหตุผลของมารดาเขาก็มาจากบิดาแซ่ฟู่ของฟู่หว่า ซึ่งสละชีวิตปกป้องท่านพ่อของเขาตอนออกศึกเมื่อยี่สิบปีก่อน ผลงานผู้พ่อส่งต่อถึงบุตรสาว ฟู่หว่าจึงกลายเป็นผู้มีคุณต่อตระกูลเฉินไปโดยปริยาย

หลังจากร้องไห้โฮออกจากห้องมาแล้ว ฟู่หวาก็ได้แต่กล้ำกลืนความรู้สึกเจ็บช้ำปนแค้นเคืองใจลงไป ด้วยไม่อยากให้บ่าวไพร่คนอื่นได้เห็นน้ำตาของนาง จนนำไปนินทาหรือเย้ยหยันกันให้สนุกปาก

คอยดูเถิด! สักวันนางจะทำให้ท่านแม่ทัพยอมรับเป็นอนุให้ได้