ตอนที่8.2 แม่ทัพเฉินผู้รู้ทุกเรื่อง

ตอนที่8.2 แม่ทัพเฉินผู้รู้ทุกเรื่อง

“ท่านแม่ทัพจะดุดันไปทุกเรื่องแบบนี้จะดีหรือ” เผิงเสียนจือเริ่มรู้สึกเป็นห่วงว่าที่ปั๋วเฉินฮูหยินคนใหม่เสียแล้ว “ถึงอย่างไรคุณหนูจางก็น่าสงสารไม่น้อย ขนาดอยู่เฉยๆ ยังไม่วายถูกดึงเข้าสู่วังวนการเมือง”

แววตารองแม่ทัพเต็มไปด้วยความวิตก

“ข้าหวังว่าเรือนหลังของท่านแม่ทัพจะอยู่กันอย่างผาสุกนะ”

“ถ้าอยากให้จวนเฉินสงบ เจ้าควรส่งชิ่นหลิงกลับจูเชว่” เฉินชิงซงเอ่ยถึงอีกหนึ่งตัวปัญหา

เผิงชิ่นหลิงหรือน้องสาวคนเดียวของรองแม่ทัพเผิงเสียนจือ นางเปิดเผยความรู้สึกของตนเองอย่างโจ่งแจ้ง หมายปองท่านแม่ทัพเฉิน อยากครองรักครองเรือนตราบสิ้นลมหายใจ

นางถึงขั้นติดตามฮูหยินเฒ่าเฉินเข้าเมืองหลวง ปรนนิบัติดูแลเหมือนลูกสะใภ้ พี่ชายมาตามกลับชายแดนจูเชว่ นางก็หาวิธีกลับจวนเฉินได้อยู่ดี

ยิ่งคราวนี้เผิงชิ่นหลิงไม่มีวันโบกมือจากลาง่ายๆ นางปักหลักตั้งท่ารอประมือกับว่าที่ปั๋วเฉินฮูหยินอย่างใจจดใจจ่อ

“มิใช่ข้าไม่จัดการน้องสาวตัวเอง แต่นาง...” ดื้อรั้นและมั่งคงในรักแรกรักเดียวของตนเองไม่เสื่อมคลาย เผิงเสียนจือกำลังจะเอ่ยชี้แจง ทว่าถูกสอดคำเสียก่อน

“อย่าให้ข้าลงมือเอง ที่ผ่านมาเห็นแก่เจ้าหรอกนะ”

เฉินชิงซงกล่าวเสียงแข็งกระด้าง ท่าทางดุดันน่ายำเกรง จ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตาของสหายร่วมรบ แววตาลึกล้ำช่างทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันยิ่งนัก

บุรุษสกุลเผิงเป็นคนที่คอยเคียงบ่าเคียงไหล่นองเลือดมาด้วยกัน เขานั้นมีข้อดีมากมาย ทว่ากลับมีข้อเสียเดียว ซึ่งข้อเสียกลับใหญ่หลวงนัก นั่นคือควบคุมพฤติกรรมน้องสาวไม่ได้

เผิงเสียนจือกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางตอบรับ

“ผู้น้อยทราบแล้ว”

          รองแม่ทัพหนุ่มหดหัวอย่างเจียมตัว เขามีชนักติดหลังคอยเป็นหนามแหลมทิ่มแทงอยู่นานหลายปี น้องสาวคนดีดื้อด้าน ลืมยางอายวิ่งโร่ตาม

ขอรักท่านแม่ทัพจนอีกฝ่ายเบื่อหน่ายแสนระอา มันน่าหนักใจนัก

“เรื่องน้องสาวเจ้าเอาไว้ก่อน ข้ามีเรื่องอื่นอยากถามอีก”

          “เรื่องของนายท่านเฉินใช่หรือไม่ขอรับ” ทันทีที่เอ่ยถึงบิดาของเจ้านาย เผิงเสียนจือก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นกว่าเดิม เรื่องน้องสาวของเขา หรือแม้แต่เรื่องของว่าที่ฮูหยินก็ยัง

ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้

“ใช่ สืบไปถึงไหนแล้ว”

“แผนการรบในครั้งนั้นมีเพียงคนของฝ่ายเราเท่านั้นที่มีข้อมูลแน่ชัด ส่วนทางวังหลวงรู้เพียงใจความสำคัญหลังจากเสร็จศึกแล้วเท่านั้นขอรับ ส่วนขั้นตอนและวิธีการทั้งหมดมิได้เปิดเผยออกไป”

“หากคนทางวังหลวงไม่รู้ แล้วเหตุใดตราหยกขององค์ชายสามจึงตกในที่เกิดเหตุได้เล่า ที่ผ่านมาข้าเก็บความสงสัยมานานมากแล้ว คราวนี้ได้มีโอกาสมาเมืองหลวงคงต้องหาหนทางพิสูจน์สักหน่อย”

“ท่านแม่ทัพจะเข้าวังหรือขอรับ”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น หากไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้อย่างไร เจ้าเองก็เถอะ ไหน ๆ ก็เข้ามาในเมืองหลวงแล้วก็ลองสืบข่าว ทั้งจากในวังและตามจวนของขุนนางสำคัญไว้ด้วยแล้วกัน

“ขอรับท่านแม่ทัพ หากมีเรื่องคืบหน้า ข้าจะรีบมารายงานท่านทันที”

หลังจากที่รองแม่ทัพหนุ่มเอ่ยจบ เฉินชิงซงก็ปล่อยให้อีกฝ่ายไปพักผ่อน จากนั้นเมื่ออยู่ตามลำพังแล้ว เขาก็นำชิ้นส่วนป้ายหยกขององค์ชายสามออกมาจากกล่องไม้ในลิ้นชัก

สิ่งนี้เขาพกติดตัวไว้ตลอด นับตั้งแต่วันที่ได้รับมัน

ในคราที่ตัวเขาไปรับศพของบิดามาจากสนามรบ โดยมีคนกล่าวว่าสิ่งนี้อยู่ในมือของท่านแม่ทัพใหญ่เฉินในวันที่สิ้นใจ ซึ่งคนที่นำมันมามอบให้เขาด้วยมือของตนเองก็คือต้าซือจิง แม่ทัพฝ่ายซ้าย คนสนิทของแม่ทัพใหญ่เฉิน

ทว่าตัวเฉินชิงซงได้พบต้าซือจิงเพียงแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว เพราะในเวลาต่อมาแม่ทัพฝ่ายซ้ายก็สิ้นชีพในสนามรบตามไปอีกคน ทว่าการตายของต้าซือจิงนั้นย่ำแย่กว่าบิดาของเฉินชิงซงมาก เนื่องจากมีเสียงเล่าลือว่า เขาถูกต้อนจนจนมุมยามออกศึกก่อนจะถูกฝ่ายศัตรูจับตัวไปเผาทั้งเป็น ทว่าน่าแปลกที่กลับไม่มีใครพบร่องรอยของแม่ทัพฝ่ายซ้ายอีกเลย แม้แต่ชิ้นส่วนของร่างกายที่ถูกเผาไหม้ก็คล้ายว่าจะสูญหายไปดื้อ ๆ

ด้วยเหตุนี้แม่ทัพหนุ่มจึงคาดเดาว่า ทั้งท่านพ่อและแม่ทัพฝ่ายซ้ายอาจรู้เรื่องราวบางอย่างที่องค์ชายสามกระทำหรือไม่ จึงได้ถูกลอบสังหารในเวลาไล่เลี่ยกัน โดยที่ความจริงมิได้ถูกคนของต้าโจวสังหารอย่างที่คนอื่นๆ ในกองทัพเข้าใจ

เพราะดูแล้วคนที่ทำให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้ได้ ไม่น่าจะใช่คนจากฝ่ายศัตรู เนื่องจากในช่วงเวลาที่ทั้งสองสิ้นชีพ มิใช่ช่วงเวลาที่อยู่ในสมรภูมิรบเต็มตัว หากแต่อยู่ในช่วงที่กำลังถอยร่นคุมเชิงอยู่มากกว่า อีกทั้งคำพูดที่เป็นปริศนาของแม่ทัพฝ่ายซ้าย คนสนิทของบิดาที่กล่าวกับเขาว่าให้ระวังองค์ชายสามให้ดีนั่นก็ด้วย

แม้ว่าเฉินชิงซงจะมิใช่คนที่เชื่ออะไรที่ปราศจากข้อมูลน่าเชื่อถือ ทว่าเมื่อคนสนิทของบิดาร้องเตือน เขาจึงมิอาจเพิกเฉยที่ผ่านมาจึงได้ตามสืบเรื่องนี้มาโดยตลอด

ทว่าองค์ชายสามนั้นมีสุขภาพไม่แข็งแรงมาตั้งแต่ยังเยาว์ ทุกวันนี้ก็เอาแต่อยู่ในวัง มิได้ดูแลงานด้านใดเป็นชิ้นเป็นอัน อีกทั้งยังไม่มีการซ่องสุมกำลังลับ ๆ อย่างที่คนที่มีแผนการใหญ่ในใจควรจะทำด้วย

ดังนั้นเรื่องนี้แม่ทัพหนุ่มจึงยังไม่กล้าผลีผลาม เขาจำเป็นต้องสืบข้อมูลให้รอบด้านกว่านี้ ก่อนจะด่วนสรุปสิ่งใดลงไป เพราะหากต้องการทวงแค้นเลือดให้แก่บิดาย่อมต้องทวงคืนให้ถูกคน

ณ เรือนฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉิน

ฟู่หว่าสาวเท้าวิ่งนำความน้อยเนื้อต่ำใจมาฟ้องหรูหรั่นเซียง ทว่าเพียงก้าวข้ามธรณีประตู กลับพบเผิงชิ่นหลิง ผู้เป็นศัตรูคู่อาฆาตกำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับฮูหยินผู้เฒ่า ความริษยาจึงครอบงำจิตใจทันที

“ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าขา” นางโผกายเข้าแทรกกลางระหว่างสตรีต่างวัยทั้งสอง

“อะไรของเจ้า ไร้มารยาทสิ้นดี” เผิงชิ่นหลิงที่ถูกฟู่หว่าชน

จนกระเด็นนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินรู้สึกตกใจไปชั่วขณะ ยามเมื่อเห็นสาวใช้คนสนิทที่นางชุบเลี้ยงแสดงกิริยาไม่เหมาะสม

“ฟู่หว่า! เจ้าร้องไห้ทำไมรึ!” นางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แม้รู้ดีอยู่เต็มอก ว่าสาเหตุที่ทำให้ฟู่หว่าหลั่งน้ำตาได้นั้นมีแค่ไม่กี่เรื่อง

“ท่านแม่ทัพดุบ่าวเจ้าค่ะ” ฟู่หว่าฟ้องด้วยท่าทางอ่อนแอน่าสงสาร ร้องห่มร้องไห้น้ำตาอาบหน้า “บ่าวเข้าไปรายงานข่าวที่ชาวเมืองเล่าลือเท่านั้น แต่ท่านแม่ทัพกลับตวาดจนบ่าวขวัญกระเจิง นายหญิงอย่าให้ท่านแม่ทัพขายบ่าวเลยนะเจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่นึกสังเวชใจ ทำไมนางจะไม่รู้จักนิสัยของบุตรชาย ฟู่หว่าคงจะพูดจาไม่เข้าหูก็เลยถูกไล่ออกมาอีกแล้วกระมัง

“สงบใจก่อน อย่าคิดมากเลย ช่วงนี้ต้องใช้แรงงานจากบ่าวไพร่อยู่ ซงเอ๋อร์ยังไม่ขายเจ้ายามนี้หรอก”

ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่มีความเบื่อหน่ายรำคาญเจือปน

“นะ…นายหญิงผู้เฒ่า มะ…หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

ฟู่หว่าปากอ้าตาค้าง ตกตะลึงจนเกือบหยุดหายใจไปชั่วขณะ ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินไม่เคยเอ่ยวาจาตัดรอนนางเช่นนี้ วันนี้เหตุใดประมุขเรือนหลังจวนเฉินถึงเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะว่าที่ปั๋วเฉินฮูหยิน คนน่าไม่อายคนนั้นกัน ฟู่หว่าเริ่มพาลระรานไปทั่ว

เผิงชิ่นหลิงยิ้มเยาะสาแก่ใจ ในคราวเคราะห์ของฟู่หว่า

ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินหรี่ตาจ้องฟู่หว่า แล้วเอ่ยดุเสียงกระเง้ากระงอด

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วกี่ครั้ง หากท่านแม่ทัพไม่เรียกหา อย่าริอ่านเสนอหน้าไปเจอ คราวนี้เจ้าผิดที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”

“นายหญิงผู้เฒ่า ข้าแค่อยากเจอท่านแม่ทัพ” ฟู่หว่าอดมิได้ที่จะเริ่มปล่อยโฮเรียกความสงสารจากฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉิน “จากนี้บ่าวรู้สำนึกแล้ว จะไม่ไปรบกวนท่านแม่ทัพอีกเจ้าค่ะ นายหญิงผู้เฒ่า บ่าวผิดไปแล้ว”

หรูหรั่นเซียงกลอกตาดำขึ้นฟ้า นึกคิดในใจช่างเอือมระอาผู้มีคุณ

คนนี้หนักหนา ฉับพลันหัวสมองก็ผุดภาพว่าที่ลูกสะใภ้ขึ้นมา

หวังว่านางจะปัดกวาดสตรีเหล่านี้ ให้พ้นจวนเฉินแบบละมุนละม่อม ไม่เด็ดขาดดุดันเหมือนบุตรชายของนาง