บทที่ 34 ความปรารถนาของข้าเช่นเดียวกับท่าน

เมื่อจางอี้หมิงก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และเครื่องหอม ลอยอบอวลในอากาศ เทียนไขบนโต๊ะเล็กส่องแสงวูบไหวเป็นประกายอ่อนโยน เงาสะท้อนของเปลวไฟเต้นระยิบระยับบนผ้าม่านโปร่งบาง ราวกับกำลังเต้นรำอยู่ในค่ำคืนที่เงียบสงบ

กลางห้อง มีร่างของดรุณีสาวผู้หนึ่ง ในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ เนื้อผ้าบางเบาพริ้วไหวไปตามลมอ่อน ซงเอ๋อร์ สาวใช้คู่ใจและว่าที่อนุภรรยาของจางอี้หมิง หันกลับมามองเขา

แววตาอ่อนโยนคู่นั้นเต็มไปด้วยความใส่ใจ แก้มของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ ราวกับกลีบดอกท้อแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ

“คุณชายฝึกซ้อมเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ข้าจัดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแล้ว”

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ สายตาคมคายทอดมองหญิงสาวตรงหน้า “เจ้าช่างดีเหลือเกิน” เขากล่าวเบาๆ

ซงเอ๋อร์เดินเข้ามาใกล้ นางช่วยปลดเสื้อคลุมของเขาออกอย่างนุ่มนวล มือเรียวของนางสัมผัสโดนปลายแขนของเขาเพียงแผ่วเบา

ทว่ากลับทำให้หัวใจของจางอี้หมิงเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก้าวลงไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่ ไอน้ำอุ่นโอบล้อมร่างกาย 

ช่างผ่อนคลายยิ่งนัก!

จางอี้หมิงเงยหน้ามองซงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นางชุบผ้าในอ่างน้ำเบาๆ แล้วบีบน้ำออก ก่อนจะส่งให้เขา

“ตลอดสองสามวันนี้ เจ้าคอยปรนนิบัติข้าอยู่ตลอด เจ้าไม่รำคาญหรือ?”

ซงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น แววตาของนางสะท้อนแสงเทียนอ่อนๆ ประกายอ่อนโยนในดวงตาคู่นั้นราวกับผิวน้ำต้องแสงจันทร์ 

“ข้าน้อยยินดีเจ้าค่ะ”

“ยินดีเพราะเป็นหน้าที่ หรือเพราะใจจริง?”

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเม้มริมฝีปากบาง นางก้มหน้าหลบสายตาเล็กน้อย ราวกับลังเลที่จะเอ่ยคำตอบ ทว่าหัวใจของนางกลับเต้นแรงจนแทบเก็บซ่อนไม่อยู่

“ยินดีด้วยใจจริง” นางตอบเบาๆ

จางอี้หมิงมองซงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างอ่างอย่างนิ่งสงบ แสงเทียนส่องกระทบเสี้ยวหน้าของนางยิ่งขับให้ดูงดงามละมุนละไม ใบหน้าของเขาค่อยๆ โน้มเข้าไปใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นอันหอมหวนของนาง

“หากไม่มีกฎเหล็กของราชสำนัก ข้าคงแต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินไปแล้ว”

ซงเอ๋อร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“คุณชายพูดเกินไปแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นชะตากรรมที่ยากเปลี่ยนแปลง”

“หากข้าจะเปลี่ยนเล่า?”

ซงเอ๋อร์ช้อนตาขึ้นสบกับเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะกล่าวออกมาว่า

“ท่านคงต้องแข็งแกร่งจนฮ่องเต้ไม่กล้าทำร้ายคนสกุลจาง”

จางอี้หมิงยกมือขึ้น ปลายนิ้วของเขาลูบไล้แก้มเนียนนุ่มของนางเบาๆ 

“เจ้าพูดถูก” เขากล่าวเสียงแผ่ว

จางอี้หมิงจ้องมองซงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ ใบหน้านางงดงามจนเขาไม่อยากละสายตาไปไหน

“เจ้าจะอาบน้ำกับข้าหรือไม่?” เขาเอ่ยถามอย่างเจ้าเล่ห์

ซงเอ๋อร์เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย นางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายิ่งแดงซ่านกว่าก่อนหน้านี้ 

“ข้า...ข้าจะไปนอนรอท่าน” นางกล่าวก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง

จางอี้หมิงหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาส่ายหน้าเล็กน้อย สายตายังคงทอดมองไปยังประตูที่นางเพิ่งจากไป

“ช่างเป็นแม่หญิงที่น่าเอ็นดูเสียจริง…”

เขารีบอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนที่มีใครบางคนกำลังรออยู่

เมื่อจางอี้หมิงเดินมาถึงเตียง เขาพบว่ามีร่างบอบบางของ ซงเอ๋อร์ นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผ้าม่านบางพลิ้วไหวไปตามสายลมยามค่ำคืน

แสงจันทร์เสี้ยวยังคงส่องแสง แสงจันทร์ส่องลอดผ่านหน้าต่างเป็นประกายอ่อนโยน กระทบใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหลับตาอยู่ ริมฝีปากของนางเผยอเล็กน้อย คล้ายกำลังฝันถึงบางสิ่ง

จางอี้หมิงมองภาพตรงหน้า สายตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนและแฝงแววซุกซน เขาค่อยๆ ยกมุมผ้าห่มขึ้น มุดเข้าไปด้านหลังของนางอย่างเงียบเชียบ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายนางลอยกระทบจมูก หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

วงแขนแข็งแรงโอบกอดรอบเอวนางจากด้านหลัง ร่างของซงเอ๋อร์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรู้ว่าเป็นใคร นางพยายามขยับตัวเล็กน้อย แต่กลับถูกจางอี้หมิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“คุณชาย…” นางกระซิบเสียงแผ่ว

“ทำไมเข้าไม่มานอนดีๆ เจ้าคะ”

ริมฝีปากของเขาแนบลงใกล้ใบหูนาง เสียงกระซิบของเขาชิดใบหู ราวกับจะหลอมละลายหัวใจ

“ข้าอยากให้เจ้ารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้หัวใจของซงเอ๋อร์เต้นกระหน่ำ ไอร้อนจากลมหายใจของเขาไล้ผ่านต้นคอขาวเนียน ทำให้นางเผลอขยับตัวเบาๆ เพื่อลดความร้อนผ่าวที่แล่นไปทั่วร่าง

ซงเอ๋อร์พยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อกลบเกลื่อนความหวั่นไหวในใจ

“พรุ่งนี้เช้า คุณชายต้องกลับไปสำนักเทียนหยางแล้ว”

จางอี้หมิง แนบใบหน้ากับซอกคอนาง สูดกลิ่นหอมจากเรือนกายของหญิงสาว ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว

“ข้าอยากหนีบตัวเจ้ากลับไปด้วยเสียจริง”

ซงเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ ‘หึหึ’ ใบหน้าของนางแดงก่ำจากความใกล้ชิด

“คุณชายวาจาเหลวไหลยิ่งนัก”

บรรยากาศเริ่มเงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่แผ่วเบาและใกล้ชิดกันอย่างยิ่ง

ซงเอ๋อร์ลังเลไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว ราวกับจะตัดสินใจบางอย่าง

“ข้าน้อยรู้ว่าคุณชายปรารถนาสิ่งใดจากข้าน้อย”

จางอี้หมิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม “เจ้าว่าอะไร?”

ซงเอ๋อร์ พลิกกายหันกลับมาประจันหน้ากับเขา แววตาของนางฉายแววอ่อนหวาน แต่ก็เต็มไปด้วยความลังเล

“ความจริง...ข้าน้อยก็ปรารถนาเช่นนั้น”

ริมฝีปากของนางเม้มแน่นเล็กน้อย ราวกับกำลังชั่งใจ นางสบตากับเขา แววตาของนางมีทั้งความเขินอายและความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้

“เพียงแต่…”

ซงเอ๋อร์หยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น

จางอี้หมิง โน้มตัวเข้าไปใกล้ สายตาของเขาทอดมองหญิงสาวตรงหน้า ราวกับต้องการอ่านใจของนางให้ทะลุปรุโปร่ง

แต่แทนที่จะคาดคั้นให้ตอบ เขากลับ ใช้มือใหญ่ประคองร่างบอบบางของนางเข้ามากอดแนบแน่น

ไออุ่นจากร่างกายของเขาแผ่ซ่านไปทั่วร่างของนาง ซงเอ๋อร์เผลอซุกหน้าเข้าหาแผงอกของเขาโดยไม่รู้ตัว

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ ในใจของเขาผุดความคิดขึ้นมา

“น่าเสียดายยิ่งนัก แม้เจ้ามิอาจช่วยข้าปรับสมดุลลมปราณได้ในเวลานี้ แต่วันหน้าย่อมต้องมีโอกาสเป็นแน่…ใจจริงข้าอยากจะฉีกขย้ำเจ้าให้เสร็จสิ้นภายในคืนนี้ด้วยซ้ำ แต่หากข้าทำเช่นนั้นในเวลาที่เจ้ายังไม่พร้อม ก็มิต่างอะไรกับเดรัจฉาน”

จางอี้หมิงเพียงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปล่อยให้ค่ำคืนนี้ผ่านไป ใต้ผ้าห่มเดียวกัน…

และวันหยุดก็ผ่านพ้นไป โดยจางอี้หมิงไม่ได้แวะเวียนไปสำนักสังคีตตามแผนการแม้แต่คืนเดียว