บทที่ 35 เรื่องเล่าจากศิลาเฝิ่นเหิง

เช้าของวันใหม่ วันนี้เป็นวันที่ต้องเดินทางกลับสำนักเทียนหยางเพื่อไปฝึกฝนวิชาต่อ เหล่าศิษย์ระดับล่างที่หยุดผักผ่อนด้านนอก จะต้องกลับไปยังสำนัก

ความจริงแล้วแม้ว่าจางอี้หมิงจะเป็นศิษย์ระดับสูง แต่ก็ต้องปฏิบัติถามกฎนี้ด้วยเช่นกัน เว้นแต่ว่าจะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจด้านนอก ก็สามารถแวะพักผ่อนตามทางได้เช่นกัน ขอแค่ภารกิจไม่เสียหาย

อาจจะมีบางครั้งที่เขาหรือศิษย์แอบหนีเที่ยวออกมา ซึ่งทางสำนักก็หลับตาข้างเดียวอนุโลมให้ หากหลบมาเพียงแค่คืนเดียว เพราะเป็นที่รู้กันว่าเป็นการออกไปหาความสุขชั่วคราวเท่านั้น

จางอี้หมิง และ หวงจื่อรั่ว ควบม้าคู่กันออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน สายลมยามเช้าพัดจางๆ เย็นสบายยิ่งนัก ท้องฟ้าสีครามสดใส อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การเดินทาง

ทั้งสองคนควบม้าเคียงกัน จางอี้หมิงมีธัญพืชขบเคียวตลอดทาง ส่วนหวงจื่อรั่วรักษาท่าทีได้ดี จนกระทั่งออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน เมื่อถึงบริเวณเขตชั้นนอก พวกเขาพบ แม่นางหลินหนิง กำลังยืนรออยู่ข้างทาง

               หลินหนิงทักทายทั้งสองก่อนจะขี่ม้าเดินตามกันมา หลินหนิงอาศัยอยู่ในเขตเมืองหลวงชั้นนอก ไม่ใช่เขตเมืองชั้นในอย่างจวนสกุลอ๋อง

“เจ้าคิดอยากย้ายมาอยู่เมืองชั้นในหรือไม่?” จางอี้หมิงถามขึ้นลอยๆ

“ใครบ้างไม่อยาก?” หลินหนิงหัวเราะขื่น “แต่ข้าขาดเงินตรา บ้านเรือนในนั้นราคาแพงลิบ”

ที่อาณาจักรจ้าเฉิงนี้ แม้เมืองหลวงชั้นในจะเป็นเขตที่อยู่ของเชื้อพระวงศ์ ชนชั้นสูง ขุนนางระดับสูง หรือแม้กระทั่งพ่อค้าที่ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นสำหรับบุคคลทั่วไป ขอแค่มีเงินซื้อบ้านเท่านั้นก็สามารถย้ายทะเบียนบ้านได้

               ความเป็นอยู่ของเมืองหลวงชั้นในกับชั้นนอก มีความแตกต่างกันอย่างสูง เมืองหลวงชั้นใน อาณาเขตบ้านเรือนกว้างขวาง ผู้คนอยู่กันอย่างสบาย แต่ฝั่งเมืองหลวงชั้นนอก จะมีความแออัดของการอยู่อาศัย จะมีบางบ้านเท่านั้นที่เป็นเรือนหลังใหญ่ ก็เป็นที่รู้กันว่านั่นคือ บ้านของอนุภรรยาขุนนางใหญ่ หรือบ้านของลูกนอกสมรสขุนนางใหญ่

จางอี้หมิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วโยนถุงเงินไปให้นาง

หลินหนิงตกใจ รับมาโดยสัญชาตญาณ “ท่านให้ข้าทำไม?”

“ครั้งก่อนที่ขายตำราให้เจ้า ข้าโก่งราคาไปหน่อย” จางอี้หมิงยิ้มเจ้าเล่ห์ “ตอนนี้เราสองคนเป็นคนกันเองแล้ว ข้าคืนเงินให้เจ้า”

หลินหนิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตระหนักได้ว่า ตัวเองเคยถูกเขาโกงอย่างไร นางจ้องเขาด้วยสายตาตำหนิ “ท่านนี่มัน...เหตุใดต้องขี้โกงเช่นนี้ด้วย!”

จางอี้หมิงสะบัดมือ ทำสีหน้าไม่ยี่หระ “เจ้าก็ได้ตำราดีไปแล้ว จะมาโวยวายอะไรอีก?”

พูดจบ เขากระทุ้งท้องม้า แล้วควบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าอุตส่านับถือท่าน!”

หลินหนิงยังคงโวยวายไม่หยุด หวงจื่อรั่วที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เพียงถอนหายใจ

หลินหนิงหันไปถาม “เจ้ารู้อยู่แล้วใช่หรือไม่?”

หวงจื่อรั่วส่ายหน้า “ข้าก็เพิ่งรู้เรื่องพร้อมเจ้า”

“เช่นนั้นก็แล้วไป” หลินหนิงกล่าว พร้อมมองถุงเงินในมือ แม้จะหงุดหงิด แต่ก็อดยิ้มไม่ได้

จากนั้นทั้งสามก็เร่งเดินทางกลับขึ้นเขา เบื้องหน้าคือสำนักเทียนหยางอันยิ่งใหญ่ ตั้งอยู่บนยอดเขาสูงด้านหลังเมืองหลวง

หอสูงเก้าชั้นของสำนักตั้งตระหง่านราวกับจะสัมผัสขอบฟ้า หมอกยามสายลอยคลอเคลียยอดไม้ อากาศบนภูเขาเย็นกว่าที่เชิงเขาเล็กน้อย

เมื่อเดินทางมาถึง พวกเขาหยุดม้าหน้าประตูใหญ่ของสำนัก ศิษย์เฝ้าประตูสองนายยืนรักษาการณ์อยู่

ทั้งสามคน หยิบป้ายศิษย์ออกมาแสดง ศิษย์เฝ้าประตูพยักหน้าให้ ก่อนเปิดทางให้พวกเขาเข้าไป

หลังจากเดินทางกลับสู่สำนักเทียนหยาง จางอี้หมิง กลับมานั่งโคจรลมปราณที่เรือนพักของตน ทันทีที่เข้าสู่สภาวะฝึกฝน เขารู้สึกได้ว่าลมปราณของตนเคลื่อนไหวได้สะดวกกว่าเดิม แม้ว่าจะยังไม่ถึงจุดที่สมดุลสมบูรณ์ แต่ก็มีความเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น

‘เป็นเพราะเหตุใดกัน?’

ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมา เขายังไม่ได้ร่วมรักกับสตรีใดเลยสักครั้ง มากสุดเพียงนอนกอดแม่นางซงเอ๋อร์คนงามเท่านั้น

โดยปกติแล้ว การปรับสมดุลของบุรุษต้องการพลังหยินจากสตรีมาหล่อเลี้ยงลมปราณให้สมดุล แต่หากเป็นสตรีก็ตรงกันข้ามในทำนองเดียวกัน

จางอี้หมิงหันไปหยิบตำราที่เคยได้รับจากศิษย์พี่เฉินเจิ้งมาเปิดอ่าน พลิกไปพลิกมาอีกครั้งเพื่อหาคำตอบ แต่ก็ไม่พบคำอธิบายที่เชื่อมโยงกับสิ่งที่ตนกำลังเผชิญอยู่แม้แต่น้อย

“ช่างเถอะ ข้าคงต้องค้นหาตำราที่ละเอียดกว่านี้”

จางอี้หมิงตัดสินใจควบม้าไปยังหอตำราประจำสำนัก เมื่อมาถึง จางอี้หมิงหยิบป้ายศิษย์ออกมายื่นให้เจ้าหน้าที่ผู้คุมดู ก่อนจะเดินขึ้นบันไดสู่ชั้นบนของหอตำรา ที่เก็บรวบรวมตำราหายากไว้มากมาย

ในขณะที่จางอี้หมิงค้นหาตำราเกี่ยวกับ สมดุลลมปราณ เขากลับพบว่าหลายตำราที่เกี่ยวข้องมีเนื้อหาคล้ายกับเล่มที่เขาเคยอ่านมาแล้ว ไม่พบคำตอบที่ต้องการ

แต่ในขณะนั้นเอง ดวงตาของเขาสะดุดเข้ากับตำราเล่มหนึ่ง ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับวิชาลมปราณแม้แต่น้อย ตำราเล่มนี้มีปกสีเข้มเก่าแก่ มีตัวอักษรโบราณจารึกไว้ว่า ศิลาเฝิ่นเหิงทั้งเจ็ด (七碎玄石 – ชีซุ่ยเสวียนสือ)

“ตำราอะไรนี่ ข้าไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน” จางอี้หมิงขมวดคิ้ว พลางจ้องมองไปที่ตำราเล่มนั้น

เขาหยิบตำราออกมาปัดฝุ่นเบาๆ แล้วเปิดอ่าน “ศิลาเฝิ่นเหิง… ศิลาเฝิ่นเหิง เป็นอัญมณีลึกลับที่สามารถยกระดับพลังปราณได้ถึงขีดสุด…”

เขาพึมพำอ่านเนื้อหาต่อ

“ในยุคโบราณ นานมาแล้วก่อนที่แผ่นดินจะถูกแบ่งเป็นแคว้นต่าง ๆ มีตำนานเกี่ยวกับศิลาเฝิ่นเหิง (七碎玄石 – ชีซุ่ยเสวียนสือ) หรือ "เจ็ดศิลาลึกลับ"

ว่ากันว่าในอดีต มีนักพรตผู้หนึ่งนามว่า “เซียนไท่ซวิน” ซึ่งเป็นผู้มีพลังปราณแข็งแกร่งที่สุดในยุคนั้น เขาแสวงหาหนทางเพื่อทะลวงขีดจำกัดของลมปราณ และค้นพบแร่ศิลาวิเศษที่สามารถ กักเก็บและเสริมพลังปราณให้แก่ผู้ที่ครอบครอง

เมื่อเขาหลอมแร่ศิลาเข้ากับพลังของตนเอง เกิดเป็นศิลาเฝิ่นเหิงเพียงหนึ่งก้อน ซึ่งสามารถ กระตุ้นให้ร่างกายมนุษย์มีพลังเกินกว่าขอบเขตของโลกมนุษย์

แต่เมื่อข่าวการมีอยู่ของศิลาวิเศษนี้แพร่สะพัดออกไป ยอดฝีมือทั่วแผ่นดินต่างแย่งชิงกัน หวังครอบครองพลังอันไร้ขีดจำกัด”

“จากคนธรรมดาจะกลายเป็นผู้มีพลังปราณระดับสูง”

“จากระดับสูงสู่ผู้เหนือระดับ”

“จากผู้ที่เสียสมดุลลมปราณ กลายเป็นผู้มีลมปราณเสถียร”

จางอี้หมิงเบิกตากว้าง “ของดีชัดๆ!”

แต่แล้ว เมื่อพลิกไปอีกหน้า ตำรากลับเขียนว่า “บัดนี้ ศิลาเฝิ่นเหิง ได้แตกออกเป็นเจ็ดส่วนและกระจัดกระจายไปทั่วหล้า”

“กระจัดกระจายไปทั่วหล้า?” จางอี้หมิงปิดตำราลง พลางถอนหายใจ “มารดามันเถอะ กระจายตัวอยู่ทั่วหล้า ใครมีความขยันก็ตามหาไปเถอะ ไม่ใช่ข้าคนนึง”

จางอี้หมิงหยิบตำราเล่มนั้นออกมา ทำเรื่องยืมออกจากหอสมุดเพื่อนำกลับไปอ่านต่อที่บ้านพักส่วนตัวทันที