บทที่ 43 ซ่อมม่านพลังป้องกัน

ศิษย์ระดับสามและศิษย์ระดับต่ำกว่านั้นบางกลุ่มก็ออกไปจัดการกับอสูรดินเหนียวในจุดต่างๆ ถัวเค่อชีเองก็เช่นกัน ที่มีหน้าที่จัดการกับเหล่าอสูรดินเหนียวที่บุกโจมตีสำนัก

จากนั้นถัวเค่อชีก็แยกตัวออกจากกลุ่มศิษย์ที่กำลังต่อสู้กับอสูรดินเหนียว โดยอ้างว่าจะจัดการพวกมันด้วยตัวคนเดียว ทว่าแท้จริงแล้วเขารู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างเรียกหาอยู่

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงกระดิ่งดังก้องอยู่ในโสตประสาท ขณะที่ถัวเค่อชีเดินเข้าไปในเงามืดของป่า เสียงนั้นไม่มีใครได้ยิน นอกจากตัวของเขาเอง และไม่อาจสลัดเสียงเหล่านั้นออกไปจากร่างกายได้แม้แต่น้อย

ร่างกายของถัวเค่อชีเริ่มหนักอึ้งขึ้นทุกย่างก้าว จนกระทั่งเขามาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีเงาร่มครึ้มปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ

ทันใดนั้นเอง ความเจ็บปวดรุนแรงก็แล่นขึ้นมาจากกลางศีรษะ ทะลวงไปถึงไขสันหลัง ถัวเค่อชีทรุดตัวลงกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมหัวแน่นราวกับจะป้องกันมิให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ลมหายใจของเขาหนักหน่วง ร่างกายสั่นสะท้านจากความทุกข์ทรมาน ดวงตาพร่าเลือน เหมือนมีเงามืดแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ

“อ๊ากกก!!”

ถัวเค่อชีส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพยายามยันร่างขึ้นมานั่งหอบหายใจอยู่กับพื้น แต่ทันใดนั้นเอง เงาดำหนึ่งก็ผุดขึ้นจากใต้ดินราวกับสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากเงามืด

บุรุษในชุดคลุมสีเทาอันมืดหม่น สวมหน้ากากไร้ซึ่งอารมณ์ เงยหน้ามองดูเขาด้วยแววตาเย็นเยียบ ถัวเค่อชีฝืนยกใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อขึ้นสบตากับบุรุษปริศนา ก่อนจะแค่นเสียงถามด้วยความเดือดดาล

“เป็นเจ้าใช่หรือไม่ ที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้?”

บุรุษปริศนา หรือเชียนหวง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับยิ้มเย้ย “ใช่” เขาตอบเสียงเรียบ “เจ้าอยากแข็งแกร่งไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ดีใจ?”

ถัวเค่อชีกำหมัดแน่น เขาเคยใฝ่ฝันถึงพลังอันแข็งแกร่ง เพื่อให้สามารถต่อกรกับเหล่าศัตรูและมีที่ยืนในยุทธภพ แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงความเจ็บปวดที่แทบจะทำให้สติแตก

“แล้วเมื่อไหร่ข้าจะแข็งแกร่งขึ้น!?” เขาคำรามออกมา ดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยเพลิงแห่งความทะเยอทะยานปะปนกับความสิ้นหวัง

เชียนหวงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะกล่าวเสียงเนิบช้า “ลัทธิมารแดนสวรรค์จะดลบันดาลทุกสิ่งให้เจ้า” เขาเอื้อมมือเข้าไปใต้ชุดคลุม หยิบเอาวัตถุชิ้นหนึ่งออกมาและกำมันไว้แน่นก่อนจะกล่าวต่อว่า “แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องแสดงความภักดีเสียก่อน”

“อย่างไร?” ถัวเค่อชีจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง

เชียนหวงยกกระดิ่งขึ้นมา สะบัดมันเบา ๆ หนึ่งครั้ง เสียงกระดิ่งดังขึ้นในทันที แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเสียงก้องสะท้อนในหัวของเขาเท่านั้น หากแต่เป็นพลังลึกลับที่กดทับลงบนร่างกายจนถัวเค่อชีรู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งบังคับให้คุกเข่าลงกับพื้น

ถัวเค่อชีกัดฟันแน่น พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง ลำคอของเขาแห้งผาก เหงื่อเย็นไหลซึมจากไรผมลงมาตามขมับ รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกดศีรษะของเขาลงต่ำ

“คุกเข่าลง และอ้อนวอนต่อเจ้าอารามลัทธิมารแดนสวรรค์” เชียนหวงกล่าว

“ฝันไปเถอะ!” ถัวเค่อชีตะโกนกลับด้วยเสียงแข็งกระด้าง “คนอย่างข้า นอกจากบิดาผู้ให้กำเนิดกับท่านอาจารย์แล้ว ก็ไม่คุกเข่าให้แก่ผู้ใด”

“อวดดียิ่งนัก!”

เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงกว่าเดิม ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง ราวกับมีหนามแหลมแทงเข้าไปในอวัยวะภายใน เขาไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาทรุดฮวบลง คุกเข่ากับพื้นโดยไม่อาจฝืนได้

“ดีมาก” เชียนหวงกล่าวอย่างพึงพอใจ “บัดนี้ เจ้าจงกล่าวสรรเสริญเจ้าอาราม”

ถัวเค่อชีหอบหายใจหนัก ดวงตาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ทว่าความเจ็บปวดนั้นมากเกินกว่าที่จะต่อต้านได้ ในที่สุดเขาก็เอ่ยคำอ้อนวอนเสียงเบา ราวกับเสียศักดิ์ศรีไปหมดสิ้น

เชียนหวงยิ้มออกมา เขาหยิบเม็ดยาสีดำเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นไปตรงหน้าของถัวเค่อชี “กินสิ แล้วเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น”

ถัวเค่อชีลังเลเพียงครู่เดียว ก่อนจะคว้าเม็ดยานั้นมากลืนลงไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก

ทันทีที่เม็ดยาผ่านลำคอ ร่างของเขาก็สะท้านเฮือก ดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกราวกับมีเพลิงสีดำพวยพุ่งอยู่ภายในอก เส้นเลือดดำทั่วร่างปรากฏขึ้นเป็นสีม่วงคล้ำเหมือนถูกเผาผลาญจากภายใน ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นทำให้เขาล้มลงไปดิ้นกับพื้น

“อ๊ากกกกกกก!!”

เชียนหวงก้มมองเขาอย่างเย็นชา “อดทนไว้ อีกหนึ่งชั่วยาม เจ้าจะได้รับพลังที่แข็งแกร่งเทียบเท่าระดับห้า”

ถัวเค่อชีดิ้นไปมาอย่างทุกข์ทรมาน ขณะที่เชียนหวงเพียงแค่ยืนมองเขาด้วยสายตาเฉยเมย ราวกับนักทดลองที่กำลังรอผลของยาพิษ

ไม่นานนัก เชียนหวงหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ถัวเค่อชีดิ้นทุรนทุรายอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงลำพัง ทว่าภายในร่างกายของเขา บางสิ่งบางอย่างได้เริ่มเปลี่ยนแปลงไปแล้ว...

อารามตะวันตกเฉียงเหนือ

ทางด้านเจียงเยว่และหลี่เกอซิน ตอนนี้ได้เดินทางมาถึงอารามด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว บริเวณนี้อยู่ไกลและทรุดโทรมที่สุดของสำนัก พื้นดินแตกระแหงด้วยความแห้งแล้ง เสาตะเกียงเก่าแก่ที่เคยให้แสงสว่างถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และฝุ่นละออง บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดราวกับไร้ซึ่งชีวิต แต่กลับแฝงไปด้วยความอึดอัดน่าสะพรึง ราวกับมีบางสิ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืด

โดยรอบของอารามเต็มไปด้วยหมอกดำปกคลุม กลิ่นไอมาร กลิ่นอับชื้นและกลิ่นคาวเลือดเจือปนอยู่ในอากาศ หลี่เกอซินขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถามขึ้นมาเสียงเบาว่า "ศิษย์พี่ เราควรจัดการเช่นไรดี?"

เจียงเยว่ไม่ตอบในทันที นางยกมือขึ้นโบกเบา ๆ คราหนึ่ง ลมปราณสีฟ้าขาวพลันพัดผ่านไปทั่วบริเวณ หมอกดำที่ปกคลุมอยู่พลันแหวกออก เผยให้เห็นตัวอาคารของอารามที่ตั้งตระหง่านราวกับถูกปลุกให้ฟื้นคืนจากความมืดมิด

“พวกเจ้า จงกระจายตัวเฝ้าบริเวณโดยรอบ อย่าให้สิ่งใดเล็ดลอดเข้ามา” เจียงเยว่สั่งการเสียงเรียบ ศิษย์ที่ติดตามมาพยักหน้ารับคำ ก่อนจะแยกย้ายกันไปตรึงกำลัง

เจียงเยว่และหลี่เกอซินเดินลึกเข้าไปภายในอาราม ภายในนั้นเงียบสงัดจนน่าอึดอัด แต่ทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตู ภาพตรงหน้าก็ทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงัก ศิษย์เวรยามสองคนล้มคว่ำอยู่บนพื้นไร้ลมหายใจ ร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เกาทัณฑ์จำนวนมากปักอยู่ทั่วร่าง

หลี่เกอซินรีบเข้าไปตรวจดูแล้วขมวดคิ้วแน่น “เป็นเกาทัณฑ์อารักขาอาราม”

เจียงเยว่ยืนมองอย่างเฉยเมย นางเพียงก้าวตรงไปยังแท่นหินขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางลานพลางเพ่งมอง ก่อนจะพบว่าก้อนศิลาด้านบนนั้นมีร่องรอยการเคลื่อนย้ายเล็กน้อย

“มีใครบางคนพยายามเปิดมัน” เจียงเยว่เอ่ยขึ้น จากนั้นนาง วางมือทั้งสองลงบนหินก้อนนั้นแล้วรวบรวมพลังปราณ ผลักมันกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม

ทันใดนั้นเอง ม่านพลังป้องกันของสำนักเทียนหยางก็พลันเปล่งแสงขึ้นอีกครั้ง คลื่นพลังอันหนักหน่วงแผ่ซ่านออกไปทั่วบริเวณ

“สำเร็จแล้วหรือศิษย์พี่?”

“ข้าก็หวังเช่นนั้น”

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้ถอนหายใจ หินก้อนเดิมกลับเริ่มสั่นสะเทือนอีกครั้งราวกับมีบางสิ่งกำลังผลักดันจากด้านล่าง เจียงเยว่เบิกตากว้าง รีบวางมือทาบลงไปอีกครั้ง คราวนี้หินต่อต้านนางอย่างรุนแรง มันผลักพลังปราณของนางกลับมาจนทำให้ร่างของเจียงเยว่สั่นสะท้าน

เจียงเยว่กัดฟันแน่น นางระดมพลังปราณเข้าสู่ฝ่ามือ พยายามกดมันกลับสู่สภาพเดิม แรงปะทะระหว่างพลังของนางและสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้หินก้อนนั้นรุนแรงเสียจนพื้นดินแตกร้าว พลังของเจียงเยว่ถูกสูบออกไปเรื่อย ๆ จนเหงื่อเริ่มซึมทั่วร่าง ก่อนที่สุดท้าย หินก้อนนั้นจะหยุดนิ่งลงอีกครั้ง

เจียงเยว่หอบหายใจหนัก นางสูญเสียพลังไปไม่น้อยจากการยื้อยุดกับมัน หลี่เกอซินรีบเข้ามาพยุงนางไว้ “ศิษย์พี่ ท่านไหวหรือไม่?”

เจียงเยว่หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “รีบตรวจดูศิษย์สองคนนั้น ดูให้ละเอียดว่าใครเป็นคนทำ”