บทที่ 2 กลับจวนตระกูลหลี่

หลี่ซูฮวาเดินกลับมาที่จวนตระกูลหลี่อย่างไม่รีบไม่ร้อน ระหว่างทางนางก็สังเกตสถานการณ์โดยรอบไปด้วย นางไม่คุ้นชินกับเส้นทาง จึงอาศัยถามชาวบ้านเหล่านั้น จึงพอได้รู้ว่าที่นี่คือเมืองต้าเฉวียน เมืองหลวงที่รุ่งเรืองและใหญ่โตกว้างขวาง โอบล้อมไปด้วยภูเขาและต้นไม้ที่อุดมสมบูรณ์ อีกทั้งยังมีแม่น้ำขนาดใหญ่โอบล้อมเอาไว้อีกด้วย สายตาของเหล่าชาวบ้านค่อนข้างมองนางด้วยความสงสัย คงเพราะเสื้อผ้าของนางดูเลอะเทอะ โชคดีที่เลือดของพวกคนชั่วไม่กระเด็นมาถูกเสื้อผ้าของนาง มิเช่นนั้นนางคงลำบากกว่าเดิมเป็นแน่

เมื่อเดินมาไม่นานนัก นางก็พบกับจวนตระกูลหลี่ จวนแห่งนี้ค่อนข้างใหญ่โตและกว้างขวาง ด้านหน้าประตูจวนติดป้ายขนาดใหญ่เอาไว้ว่า 'จวนตระกูลหลี่' 

หลี่ซูฮวาไม่ได้ต้องการจะเรียกพ่อบ้านหรือใครมาเปิดประตูให้นางในยามวิกาลเช่นนี้อยู่แล้ว นางจึงเดินลัดเลาะหาทางเข้าอีกทาง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่พบ นางจึงตัดสินใจปีนกำแพงกระโดดเข้าไปในจวนตระกูลหลี่แทน นางกระทำการอย่างรอบคอบเพื่อมิให้ใครมาพบเห็นนางได้

หลี่ซูฮวากระโดดลงจากกำแพงอย่างคล่องแคล่ว นางสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ ก่อนจะพบว่ายามนี้นางกำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังของจวน ซึ่งมีโรงครัวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ภายในจวนมีเพียงแสงไฟริบหรี่จากในเรือนเพียงเท่านั้น ความทรงจำของร่างเดิม บอกว่านางพักอยู่ที่เรือนปีกซ้าย ถัดจากเรือนใหญ่เพียงไม่กี่ก้าว เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่ซูฮวาจึงรีบเร่งฝีเท้าไปที่เรือนปีกซ้ายทันที 

ยามนี้เป็นเวลายามจื่อแล้ว (23.00-24.59 น.) อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นทุกขณะ หลี่ซูฮวาจึงรีบเร่งฝีเท้าก้าวเดินเข้าไปในเรือนปีกซ้ายทันทีอย่างไม่รอช้า 

"คุณหนู!!!"

ทันทีที่หลี่ซูฮวาก้าวเข้าไปในห้องนอน นางก็ได้พบกับหญิงชราสูงวัยผู้หนึ่ง และสาวใช้อีกคนหนึ่ง ดู ๆ แล้วอายุน่าจะมากกว่านางไม่ถึงสองปี ทั้งสองกำลังร่ำไห้ปานจะขาดใจ แต่ทว่าเมื่อได้พบนาง ก็รีบโผเข้ามาสวมกอดนางทันที 

หลี่ซูฮวาค่อนข้างมึนงงไม่น้อย นางพยายามเรียบเรียงความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกออก 

หญิงชราสูงวัยคือแม่นมจาง แม่นมที่ตามท่านแม่มาจากตระกูลอวิ๋น ส่วนสาวใช้อีกคนมีชื่อว่า เหมยเหยา เป็นสาวใช้ที่ท่านย่ามอบให้แก่นาง เมื่อสิ้นท่านย่าไปแล้ว เหล่าสาวใช้ของนางก็ถูกแม่เลี้ยงใจมารยึดคืนไปจนหมด เหลือไว้คอยรับใช้นางเพียงสองคนเท่านั้น 

"คุณหนู ฮืออ บ่าวแทบจะขาดใจตายอยู่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูหายตัวไป บ่าวไปแจ้งแก่ท่านเสนาบดีและฮูหยินใหญ่ แต่ท่านทั้งสองกลับมิใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ท่านผู้เฒ่าก็ออกไปพักผ่อนที่บ้านสวนนอกเมืองหลวง บ่าวมิรู้จะหาทางช่วยคุณหนูเช่นไรแล้วเจ้าค่ะ!!!"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาคู่สวยก็เย็นชาขึ้นมาทันที หึ!!! ที่แท้นังสตรีต่ำช้าผู้นั้นก็ฉวยโอกาสตอนที่ท่านปู่ไม่อยู่ มาทำร้ายนาง!!! 

แต่ช่างเถิดเรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง! ยามนี้นางเหนื่อยล้าเสียแล้ว ต้องพักผ่อนเอาแรงเสียก่อน 

"แม่นมจางข้าไม่เป็นอันใดแล้ว ยามนี้ข้าเหนื่อยล้ายิ่งนัก อยากพักเสียหน่อย"

"คุณหนู บ่าวจะปรนนิบัติท่านอาบน้ำนะเจ้าคะ"

หลี่ซูฮวาพยักหน้าเล็กน้อย นางจ้องมองโดยรอบทั้งเรือนก่อนจะถอนหายใจออกมา 

ทรุดโทรมเสียจริง ๆ ภายในตัวเรือนไม่มีของใช้ดีดีเลยด้วยซ้ำ ผ้าห่มก็บางออกเช่นนี้ แต่เอาเถิด เรื่องนี้ช่างหัวมันก่อนก็แล้วกัน!!!

แม่นมจางและเหมยเหยาช่วยหลี่ซูฮวาอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์จนเสร็จเรียบร้อย หลี่ซูฮวายืนมองตนเองอยู่ที่หน้ากระจก ในใจรู้สึกตื่นเต้นเกินจะบรรยาย นี่มันเรื่องอัศจรรย์อันใดกัน นางย้อนเวลามาอยู่ในร่างของตนเองตอนยังเป็นเด็กสาวเช่นนั้นหรือ สตรีน้อยนางนี้นอกจากจะชื่อเดียวกับนางแล้ว ยังมีใบหน้าเหมือนนางจนแทบจะแยกไม่ออก 

แม่นมจางที่เห็นว่าคุณหนูของตนแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงยกถาดอาหารมาให้นาง หลี่ซูฮวาที่ได้เห็นอาหารตรงหน้าก็รู้สึกตกใจไม่น้อย 

โจ๊ก ไม่สิ!!! ใสขนาดนี้เรียกว่าน้ำข้าวยังจะเหมาะเสียกว่า 

แล้วนั่นอะไรกัน? ผัดผักกาดขาว เนื้อหมูก็ไม่มี 

บัดซบ!!! บัดซบเกินจะทน!!! นี่ข้าย้อนเวลามาเป็นลูกคนใช้หรืออย่างไรกัน 

"คุณหนู รีบกินเถอะเจ้าค่ะ กว่าแม่นมจางจะไปร้องขอโจ๊กถ้วยนี้จากแม่ครัวมาได้ มิใช่เรื่องง่ายเลยนะเจ้าคะ" 

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที นางเป็นถึงบุตรสาวของภรรยาเอก เป็นบุตรสาวสายตรงเชียวนะ แม้แต่อาหารก็ยังต้องขอร้องอ้อนวอนแม่ครัวเชียวหรือ? 

"ช่างเถอะ ข้าจะกินรองท้องไปก่อน"

หลี่ซูฮวาใช้ช้อนตักโจ๊กขึ้นมาชิมคำหนึ่ง ในใจนึกอยากจะเขวี้ยงมันใส่หัวแม่ครัวคนนั้นเสียจริง 

หลังจากกินอาหารพออุ่นท้องไปบ้างแล้ว นางจึงล้มตัวลงนอนพักผ่อน แต่คงเพราะค่อนข้างแปลกที่แปลกทาง นางจึงนอนหลับไม่สนิทเท่าใดนัก 

หลี่ซูฮวาพลิกกายไปมาหลายต่อหลายครา จวบจนฟ้าเริ่มสว่าง นางจึงได้ยินเสียงคล้ายกับใครมาพังประตูที่หน้าเรือน เสียงดังโวยวายทำให้หลี่ซูฮวารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย 

นางพลิกกายลงจากเตียง ก่อนจะเดินออกมาที่หน้าเรือน และได้พบกับสตรีวัยกลางคนนางหนึ่ง นางสวมชุดสีแดงสด ในมือถือพัดสีสันสวยงาม ดวงตาเย็นชาจ้องมองมาที่นางอย่างไม่พอใจ 

ฮูหยินใหญ่!!!

หลี่ซูฮวาส่งเสียงเฮอะในลำคอ ได้เจอตัวเสียที ฮูหยินเฟิ่ง ภรรยาสุดที่รักของท่านพ่อ!!!

ฮูหยินใหญ่ นางมีชื่อเต็มว่า เฟิ่งหรวน เป็นบุตรสาวของท่านเสนาบดีกรมพิธีการ เป็นสตรียอดรักของท่านพ่อตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ แต่เพราะมีท่านแม่มาเป็นตัวขัดขวางความรัก ทั้งสองจึงรวมหัวกันบีบบังคับและกลั่นแกล้งจนท่านแม่ของเจ้าของร่างนี้ตรอมใจตาย 

"ข้าส่งเจ้ากลับจวนตระกูลอวิ๋นที่นอกเมืองไปแล้ว แต่เหตุใดเจ้าจึงเสนอหน้ากลับมาอีก!!!"

ฮูหยินใหญ่ เอ่ยปากถามหลี่ซูฮวาด้วยน้ำเสียงที่ดูแคลน ก่อนจะเดินเข้ามาในเรือนปีกซ้ายและไล่เหล่าสาวใช้ออกไปจนหมด 

นังลูกเลี้ยงต่ำช้า!!! ข้าคิดว่าเจ้าจะตาย ๆ ไปแล้วเสียอีก!!! 

"ข้าถามไม่มีปากตอบหรือ!!!"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินฮูหยินใหญ่ด่าทอตนเองเช่นนั้นก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย นางจ้องมองฮูหยินใหญ่กลับไปอย่างไม่ยอมลดละเช่นกัน 

ฮูหยินใหญ่ที่ถูกหลี่ซูฮวาจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาก็รู้สึกหนาวสะท้านอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่านังลูกเลี้ยงผู้นี้ไม่ใช่คนเดิมอย่างไรอย่างนั้น

ไม่สิ!!! นางคงคิดมากไปเอง คนอย่างนังสารเลวนี่หรือจะกล้าอวดดีกับนาง!!!

หรือว่ามันถูกไอ้สวะสองตัวนั้นข่มเหงจนกลายเป็นบ้า!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นฮูหยินใหญ่ก็นึกดีใจขึ้นมาไม่น้อย 

"ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าอย่าให้ข้าใจร้ายกับเจ้า!!! ในเมื่อเจ้าไม่เชื่อฟังข้า เช่นนั้นข้าจะส่งเจ้าไปแต่งงานกับตาแก่เมียตาย หรือไม่ก็ไปเป็นอนุให้คนรวย เจ้าชอบเช่นนั้นใช่หรือไม่?"

"แล้วท่านแม่คิดว่าข้าชอบหรือไม่เล่าเจ้าคะ?"

"หึ!!! อย่ามาทำอวดดีจองหองกับข้าหน่อยเลย แม่เจ้าก็ตาย ๆ ไปแล้ว ข้าละเกลียดเจ้ายิ่งนัก"

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น หลี่ซูฮวายิ่งโตก็ยิ่งงดงามเช่นเดียวกับท่านแม่ของนาง แต่เพราะฮูหยินใหญ่บังคับขู่เข็ญ นางจึงมิได้ร่ำเรียนการคัดอักษร หรือแม้แต่พิณหมากรุก เสียงเล่าลือกันปากต่อปาก ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่โง่งมยิ่งนักอีกทั้งยังอ่อนแอขี้โรค ท่านอ๋องที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายจึงมิชายตาแลนางเลยแม้แต่น้อย 

"ซูฮวา ไสหัวไปซะ!!! อย่ามาอยู่ให้รกหูรกตาข้า!!!"

"หึ!!! ข้าไม่ไป หากท่านแม่ไม่พอใจก็ไปผูกคอตายสิเจ้าคะ ข้าเองก็ไม่อยากหายใจร่วมกับท่านเช่นกัน" 

"นังซูฮวา!!!"

"อย่านะ!!! อย่าคิดมาทำร้ายข้าอีก คิดว่าข้าไม่รู้หรือ ว่าเจ้าส่งคนมาทำร้ายข้า หวังจะฆ่าข้าให้ตาย!!!"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด 

"แล้วอย่างไรเล่า? เจ้าจะทำสิ่งใดข้าได้ ไปฟ้องท่านพ่อของเจ้าหรือ? หึ เขาไม่เคยเห็นเจ้าเป็นลูกเลยด้วยซ้ำ!!! ฟ้องท่านปู่หรือ? หึ!!! ป่านนี้แก่ตายอยู่ที่บ้านสวนนอกเมืองไปแล้วละ!!!"

ยิ่งคิดนางก็ยิ่งแค้น พ่อสามีจอมบงการ คิดรักใคร่แต่หลี่ซูฮวา ฝันไปเถิด!!! สมบัติทั้งหมดของจวนตระกูลหลี่ต้องตกเป็นของชิงเยียนคนเดียวเท่านั้น!!! 

หลี่ซูฮวาจ้องมองฮูหยินใหญ่อย่างเวทนา เพราะความโลภแท้ ๆ จึงทำให้มนุษย์ทำเรื่องต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้ 

"พูดจบแล้วใช่หรือไม่ หากพูดจบแล้ว เชิญท่านแม่ไสหัวไปเถิดเจ้าค่ะ"

"นังซูฮวา!!!"

"อ้อ!!! รอท่านปู่กลับมาเมื่อใด ลูกจะขอให้ท่านปู่ช่วยจัดการเรื่องสินเดิมของท่านแม่ของลูกเสียหน่อย ได้ยินมาว่าท่านเป็นคนเก็บไว้ ตอนนี้ลูกเติบโตมากแล้ว อยากจะได้สินเดิมมาเก็บไว้เองน่ะเจ้าค่ะ"

"ฝันไปเถอะ!!! ข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าอยู่อย่างเป็นสุข!!!"

ฮูหยินใหญ่เดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง สินเดิมหรือ!!! หึ สินเดิมของนังคนต่ำช้านั่นมากมาย มีทั้งที่นาหลายร้อยหมู่ ร้านรวงอีกตั้งมากมาย ทองคำ หยกชั้นดีก็มีไม่น้อย นางไม่มีวันยอมคืนง่าย ๆ เสียหรอก 

ต้องหาทางกำจัดมันเสีย!!!

หลี่ซูฮวาจ้องมองฮูหยินใหญ่ที่เดินออกไปจากเรือนด้วยแววตาที่ดูแคลน ช่างเถิด! ยามนี้นางยังไม่รีบไม่ร้อน หยั่งเชิงศัตรูไปก่อนก็ไม่ถือว่าช้าเกินไปนัก 

แต่ยามนี้นางไม่มีตั๋วเงินหรือแม้แต่ของมีค่าใดใดติดกายมาเลยด้วยซ้ำ จะทำเช่นไรดีเล่า คงต้องออกไปเดินเล่นที่ตลาดเสียหน่อย เผื่อจะหาลู่ทางทำเงินได้บ้าง 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่ซูฮวาจึงเดินไปจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่อย่างรวดเร็ว เพื่อเตรียมออกไปที่ด้านนอก แม้แม่นมจางจะห้ามปรามเพียงใดก็มิอาจรั้งนางเอาไว้ได้ จึงทำได้เพียงให้เหมยเหยาไปกับนางด้วย 

"นี่พวกเจ้า ข้าจะไปตลาด รถม้าของจวนอยู่ที่ใด?"

หลี่ซูฮวาเดินมาจนถึงหน้าจวนตระกูลหลี่ แต่กลับพบเพียงชายผู้หนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าประตู เมื่อนางเอ่ยปากถามเขาก็ทำเป็นไม่ได้ยินที่นางเอ่ย 

"นี่เจ้า ข้าถามเหตุใดเจ้าจึงไม่ตอบข้าเล่า?"

"ฮูหยินใหญ่สั่งเอาไว้ขอรับ หากคุณหนูอยากไปที่ใดก็ให้เดินไปเองขอรับ"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายผู้นั้นทันที ชายหนุ่มรับใช้ผู้นั้นรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง รีบถอยหนีนางอย่างรวดเร็ว

"คุณหนูจะทำสิ่งใดบ่าวขอรับ!!!"

"ข้าถามว่ารถม้าอยู่ที่ใด!!!"

"ฮูหยินใหญ่ โอ๊ย!!!"

พลั่ก!!!

เส้นความอดทนของหลี่ซูฮวาขาดผึงแล้ว นางกระโดดถีบคนรับใช้หนุ่มทันทีจนเขาล้มลงไปที่พื้นอย่างน่าเวทนา 

"ใครน่ะ!!!"

ยังไม่ทันที่หลี่ซูฮวาจะตามไปกระทืบซ้ำอีกรอบ ก็มีเสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน เมื่อนางหันไปมองก็พบกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ท่าทีของเขาน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก 

"พ่อบ้านตู้!!!"

เหมยเหยาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา หลี่ซูฮวาร้องอ้อในใจคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองพ่อบ้านตู้เล็กน้อย 

"คุณหนูใหญ่ เหตุใดจึงทุบตีบ่าวในเรือนเช่นนี้เล่าขอรับ?"

"ข้าจะไปตลาด ต้องการรถม้า แต่คนรับใช้ผู้นี้มิหาให้ข้า ซ้ำยังบอกว่าฮูหยินใหญ่สั่งว่าหากข้าอยากไปที่ใดก็ให้ข้าเดินไปเอง ข้าเลยถีบสั่งสอนมันเสียหน่อย ท่านมีปัญหาหรือ? ข้าถีบท่านอีกคนก็ได้นะพ่อบ้านตู้?"

พ่อบ้านตู้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ก่อนจะรีบเอ่ยปากขึ้นมาทันที 

"บ่าวจะหารถม้าให้คุณหนูใหญ่เองขอรับ เชิญตามบ่าวมา"

"ดี"

หลี่ซูฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะตามพ่อบ้านตู้ไป เขาจัดหารถม้าให้นางอย่างที่บอกเอาไว้จริง ๆ หลี่ซูฮวารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก นางก้าวขึ้นไปนั่งบนรถม้าทันที ก่อนจะสั่งให้คนมุ่งหน้าไปตลาดอย่างไม่รอช้า พ่อบ้านตู้มองตามหลังรถม้าไป ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างตื้นตันใจ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับรอคอยเวลานี้มานาน 

คุณหนูใหญ่ของบ่าว ในที่สุดท่านก็ลุกขึ้นมาสู้พวกคนต่ำช้าเหล่านี้เสียที!!!