เรยา

“ยังไม่กลับมาอีกเหรอหิวไก่ทอดจัง” เสียงกระโชกใส่ในเกมส์เปลี่ยนเป็นอ่อนลงเมื่อบ่นถึงของกิน

ปัง ปัง ปัง ปัง

“แวะหาชู้หรือเปล่าน้า~”

 เสียงเดิมยังคงเอ่ยเลื่อนลอยราวกับอยู่คนเดียวแต่เงาทมึฬข้างกาย

หันขวับจนปลายผมซอยสั้นสะบัดตามลำคอ

ตู้ม!! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงระเบิดดัองสนั่นหน้าจอฉายแสงแดงเพลิง

ปรากฎให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่ยิ้มสยองเยือกเย็นใ ห้เพื่อนร่วมทีมที่มองตัวละครแหลกสลายกลายเป็นปุ๋ย ทั้งที่หน้าจอบ่งบอกว่าอยู่สีเดียวกัน คนหนึ่งนั่งจ้องจอเขม็ง 

อีกคนนอนกลิ้งเกลือกกดจอยเกมส์มือเดียวเพียงแค่เอ่ยถึงใครบางคนปลายกระบอกปืนที่หันไปด้านหน้าก็หันกลับมาหาเพื่อนข้างๆ

ปังๆๆๆๆ

โดนยิงจนพรุน ตัวละครในเกมส์ดับสนิทเอน็จอนาจ ชนิดที่ทีมตรงข้ามยังงงว่ามึงเมากาวอะไรถึงยิงกันเอง

 

ทีมเดียวกันและ…บอมเพื่อนร่วมทีมจนตาย

ตู้มมม!!

แถมยังอัดระเบิดใส่ร่างที่แน่นิ่งพลังชีวิตริบหรี่จนตาย

..ตายจริงๆ ไม่ติงนัง

ปากบางๆ อ้าค้างตาถลนจอยเกมส์ในมือหล่นตุ้บจู่ๆ ก็หมดแรง

 “อีเหี้ย! ยิงกูทำไมกูทีมเดียวกับมึงนะเว้ยไอ้เรย์!!”

วัยรุ่นหัวร้อนคนที่หนึ่งคว้าคอเสื้อเพื่อนเขย่าตะโกนใส่หน้าน้ำลายแตกซ่านกระเซ็น แต่ไอ้ตัวดีไม่ลอยหน้าลอยตาก รีดนิ้วหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าปลายนิ้วกรีดกรายเอียงหน้าเบาๆ

 ท่าทางนางร้ายที่เอาชนะนางเอกได้นี่มันมันมาถูกเรื่องมั้ย?

เพื่อนสนิทที่อยู่ในสายระเบิดหัวเราะเข้ามาในหูฟังดังสนั่นเ รื่องที่คนบ้าทีมเดียวกันยิงกันตายทั้งที่เข้าขากันมาตลอด ช่างไม่เต็มบาทเสียจริงไม่รู้ว่าได้อันดับหนึ่งในเกมส์มาได้ไง?

“อย่ามาแตะต้องเมียกู อย่าเล่นของสูง นั่นสิ่งบูชาของกู ไอ้ตี๋หิด” 

ปลายนิ้วเหยียดยาวชี้หน้าหล่อตี๋ที่ยืนกำหมัดอยากซัดเพื่อนร่วมทีม หัวหน้าแก๊งยกมือขึ้นถูปลายจมูกเชิดหน้าเก๊กหล่อ เหมือนพระเอกหลงยุคที่ชื่นชอบประโยคฮิตติดปากของพี่พระเอกราวกับหลุดออกมาจากหนัง "เป็นเมียเราต้องอดทน" แต่เพื่อนๆ บอกว่า "เป็นเพื่อนกับมึงต้องอดทนกว่า"

 ชายหนุ่มกำลังโตวัยใกล้ยี่สิบสี่ร่างสูงใหญ่ผิวขาวจัดไร้เสื้อผ้าบนร่างกำยำแทบจะเปลือยเปล่า ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บ๊อกเซอร์ขาสั้นขาบานลายตารางสีชมพู นั่งชันเข่าบนพื้นเล่นเกมส์จนพวงไข่ใหญ่ย้อยลงมากองข้างโคนขา เครื่องประดับอันทรงคุณค่ามีหนึ่งชิ้นถ้วนคือสร้อยเงินแบบโซ่ที่มีจี้เงินรูปตัวอาร์เรียบๆ ของเจ้าของห้องแต่ชอบยืมมาใส่แล้วยึดเป็นของตัวเอง

 ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าของคอนโดใจดีแค่ไหน

ผู้อาศัยหล่อแต่ดู ขาดๆ เกินๆ ขนาดนี้ไม่น่าจะมีขายที่ไหนนอกจากเก็บได้จากข้างทาง…ขึ้นชื่อเรื่องการแสดงละครทั้งที่เรียนจบเอกบริหารแต่ตอนนี้สถานะคือผู้อาศัยของใครบางคนที่ขอมาอยู่ด้วยแบบ..หน้าด้านๆ

ร่างหนานั่งขัตสมาธิเล่นเกมส์ต่อสู้ดุเดือดเร่งกดจอยเกมส์จนเส้นเลือดปูดโปนบนหลังมือลามมาที่กล้ามแขนแกร่ง สายตาคมกริบจ้องเขม็งหน้าจอทีวีเครื่องใหญ่ต่อกับเครื่องเล่นเกมส์รุ่นใหม่ล่าสุด ใบหน้านิ่งจ้องจอไม่ละสายตาภาพคนหล่อมาดเท่ดุดันและเซ็กซี่ชวนให้น้ำเดิน ขยับปากเพียงเล็กน้อยบ่นรุ่นน้องหน้าหล่อตี๋ดีกรีอดีตเดือนคณะวิศวะกรรมโยธา

“ก็แค่สันนิษฐานเองอ่ะ” หนุ่มหน้าตี๋แยกเขี้ยวใส่เพื่อนหยีตาเป็นเส้นตรงตามชื่อที่ถูกเรียก

“กูก็ลั่นเหมือนกัน” คนหล่อกระตุกยิ้มมุมปากเท่ๆ พลางยักไหล่ไม่สนใจคนโดนยิงที่นอนแผ่กับพื้นเพราะรอเวลาเริ่มเกมส์

“มึงรักพี่เค้าหรือยัง” โรมหยอดประโยคคำถามแทงใจด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เพราะว่างจากการถูกเตะออกจากเกมส์ตอนนี้ไม่สามารถแตะต้องจาบจ้วงพูดจาหยาบโลนกับคนที่เอ่ยถึง

“รักอะไรล่ะ…เอาแก้ขัดไปวัน ๆ มันดี” 

คนถูกถามตอบยียวน คำพูดจาลามกออกมาเองตามธรรมชาติเ หมือนที่บ้านทำอุตสาหกรรมหนังโป๊ แค่พูดถึงเจ้าของห้องคนดีคนเดิมก็ทำหน้าหื่นเหมือนไอ้โรคจิต

“ขนาดนั้นเลยเสียว ๆ เยี่ยวราดเลยมั้ยจ๊ะ”

หนุ่มตี๋ขยิบตากัดปากยียวน เม้มปากลูบเป้าตัวเองสื่อความหมายทะลึ่งตึงตัง เรยาหน้าหล่อผละสายตาจากเกมส์ชั่วอึดมใจกดสายตามองเหยียดอวัยวะเบื้องล่างของเพื่อนแล้วคว้าคอหนุ่มชื่อฝรั่งแต่หน้าตี๋กดลงเป้ากางเกงตนเองด้วยมือข้างเดียวมืออีกข้างกดจอยเกมส์อย่างช่ำชอง

“อ้าปากสิจะราดเยี่ยวให้” เรยายกยิ้มมุมปากร้าย ๆ เด้งเป้าใส่เพื่อนอย่างหยาบโลน โรมใช้มือกับเท้าทั้งถีบทั้งยันร่างหนาหน้าด้านจนหัวยุ่งเสียงห้าวแหวใส่เพื่อนจังไรเสียงดังลั่น

“อี๋ไอ้เหี้ยเรย์! หยะแหยงว่ะ” 

โรมหลุดออกมาจากพวงไข่มหากาฬยืนชี้หน้าด่าเพื่อนพิเรนแล้วใช้เท้ายันเพื่อนตัวโตแม้จะไม่สะทกสะท้านอะไรก็ตาม

“หอมปะ?”

“หอมก็เหี้ยแล้วเก็บไปให้พี่สารวัตรคนเดียวเหอะนอนกับมึงได้ก็แปลกสุดละ”

“แปลกตรงไหนขนาดไม่รู้ว่ากูเป็นลูกใครยังเอากู ถ้ารู้ว่ากูลูกใครไม่หลงกูตายห่าเหรอ”

ปีรามิด: “หลงตัวเองไม่มีใครเกิน”

แวซาย: “ที่เค้าเอากับมึงเพราะมึงเดินตากฝนเหมือนหมาตกน้ำไม่ใช่หรือไง”

โรม: “แล้วก็แสดงละครน่าสงสารมารยาสาไถรอเวลาเค้าเผลอก็จับเค้าแดก”

ปีรามิด: “หลังจากนั้นก็กราบเช้ากราบเย็นขอเด้า”

โรม: “เลวจริงๆ”

เรย์: “มึงมาอยู่ใต้เตียงกูเหรอเล่าเป็นฉากๆ”

แวซาย: “มุกกามๆ เหี้ยๆ แบบนี้ล่ะถนัดนัก”

เรย์: “ก็กูเก่ง”

โรม: “ถุย!”

ปีรามิด: “ถุย!”

แวซาย: “ถุย!”

เรย์: “ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ~”