로그인공유
บทที่ 918
관련 챕터
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 919
เขาช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้นก่อนเซี่ยหลูโม่ จากนั้นก็ลูบหัวของนาง เช่นเดียวกับตอนนางยังเด็ก เมื่อไหร่ก็ตามที่นางไม่สบอารมณ์ก็จะมาฟ้องกับตา สาวน้อยตัวน้อย ไม่สามารถทนความคับข้องใจใดๆ ได้แม้แต่น้อย ผู้ใดด่านางว่านาง นางจะเก็บไว้ในใจหมด เมื่อรอท่านตากลับเมืองหลวงค่อยฟ้องกับเขาหลังจากฟ้องเรื่องเสร็จ ยังคงซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ดูเศร้าโศกและว่าง่าย แต่ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มได้ใจอย่างไรอย่างนั้นน้ำตาของซ่งซีซีเปรียบเสมือนลูกปัดที่ร้อยจากเชือกที่ขาด ร่วงหล่นลงมาอาบแก้มของนางเป็นหยดใหญ่ท่านตาปาดน้ำตาให้นางด้วยมืออันหยาบกระด้าง กลั้นเสียงเศร้าของเขาไว้ แต่ก็ยังได้ยินเสียงสั่นเทา "คราวนี้ ใครรังแกซีซีตัวน้อยของเราเล่า แต่ตอนนี้หลานไม่จำเป็นต้องให้ตาออกมือช่วยหลาน หลานก็จัดการด้วยตนเองได้เลยนะ"น้ำเสียงที่ทั้งเศร้าใจและน่าพึงพอใจทำให้ซ่งซีซีรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งขึ้นนางพยายามปาดน้ำตาของตนเองออก นางไม่ได้มาที่นี่เพื่อร้องไห้ ยิ่งไม่ต้องการให้ท่านตาเห็นความอ่อนแอของนาง นางมองออกไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า สายตาที่ท่านตามองหานางยังเต็มไปด้วยความเอ็นดู แต่ความแก่ชราของเขาก็มองเห็นได้ชัดเจนขึ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 920
แม่ทัพใหญ่เซียวเข้าใจว่าเซี่ยหลูโม่หมายถึงอะไร เพราะเมืองซีจิงมีการแก้แค้น ถือว่าได้ต่อโต้กัน หากพวกเขาไม่ได้แก้แค้นหลังจากการสังหารหมู่ในหมู่บ้าน และส่งนักการทูตโดยตรงเหมือนตอนนี้ งั้นแคว้นซางย่อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ๆแต่พวกเขาได้แก้แค้นด้วยวิธีของพวกเขาเองไปแล้วแม่ทัพใหญ่เซียวพูดเบาๆ "ใช่ หากแค่สังหารหมู่หมู่บ้าน งั้นการแก้แค้นของพวกเขาก็มากเพียงพอแล้ว แต่อย่าลืมว่ายังฆ่าผู้ถูกจับด้วย"การฆ่าผู้ถูกจับแค่พูดให้มันดูดีหน่อย ความจริงก็คือใช้วิธีน่าอับอายไปเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของรัชทายาทของประเทศแห่งหนึ่ง จนทำให้รัชทายาทคนนั้นตายอย่างน่าสลดใจเดิมทีฮ่องเต้เมืองซีจิงไม่ได้เรียกร้องความยุติธรรมให้กับประชาชนพวกนั้นอยู่แล้ว เขาแสวงหาความยุติธรรมให้กับพี่ชายของเขา ดังนั้นแม้ว่าการสังหารหมู่ในหมู่บ้านจะหายกันได้ แต่การสังหารมรัชทายาทของประเทศเขาล่ะ?เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "เรื่องการฆ่าผู้ถูกจับยังไม่ได้ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ ที่ซูลันจีอ่อนข้อให้ในก่อนหน้านี้ก็เพื่อปกป้องชื่อเสียงของรัชทายาทเมืองซีจิง และศักดิ์ศรีของเมืองซีจิง คราวนี้นักการทูตที่มาคือองค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่ ดังนั้นทุกอย่างยังมีค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 921
แม่ทัพใหญ่เซียวมองไปที่ไหล่อันบางเฉียบของหลานสาว เขาจะทนให้นางทำเช่นนั้นได้อย่างไร?เขาจะทนให้นางต้องยุ่งวุ่นวายขนาดนั้นหลังจากที่นางอดทนกับสิ่งเลวร้ายมามากเช่นนี้ โดยใช้กายนะที่ตระกูลซ่งถูกสังหารหมู่เป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้ตาคนนี้มีโอกาสรอดชีวิตได้อย่างไร?เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ท่าตา ซีซีพูดถูก สิ่งต่างๆ เหล่านี้แยกกันไม่ได้หรอก และไม่สามารถดึงสิ่งใดสิ่งหนึ่งออกมาหารือตามลำพังได้ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงเพื่อท่านเท่านั้น แต่ยังพยายามเพื่อป้องการไม่ให้ทั้งสองประเทศทำสงครามด้วย"หากแยกออกมาตามลำพัง เมืองซีจิงก็จะยอมรับมันก็จริง และพวกเขาจะขอโทษถึงขนาดให้ค่าชดเชยด้วยซ้ำ แต่นี่ก็เท่ากับให้อำนาจการต่อรองอ่อนแอลงแม่ทัพใหญ่เซียวก็เข้าใจเรื่องนี้ดี แต่มันโหดร้ายเกินไปสำหรับซีซีเขาไม่อยากจะพูดต่อแต่สำหรับตากับหลาน หากเรื่องครอบครัวไม่กล้าพูด และเรื่องบ้านเมืองไม่อยากพูดเนื่องจากความปวดใจ งั้นก็คงไม่มีอะไรจะคุยแล้วนานๆ กว่าจะได้เจอครั้ง ก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไปทั้งอย่างนี้เซี่ยหลูโม่พบหัวข้อที่ปลอดภัยที่สุด ซึ่งก็คือภูเขาเหม่ยชาน เขายิ้มและพูดว่า "ซีซี เจ้าบอกเรื่องภูเขาเหม่ยชานให้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 922
อันที่จริงเซี่ยหลูโม่มักจะรู้สึกว่าอาจารย์ที่ซีซีพูดถึงนั้นมันแตกต่างที่ตนเองเห็นเลยในสายตาของเขา อาจารย์ประพฤติตัวดี ไม่ได้เข้มงวดมากเกินไป หรือตามใจใครเป็นพิเศษ แต่หามีเรื่องดีๆ อะไรจะต้องคิดถึงลูกศิษย์ของตนเองและเข้าข้างคนของตนเองหน่อยศิษย์อาที่ซีซีพูดถึงนั้นก็คืออาจารย์ของเขา แต่เขาเป็นคนเจ้าอารมณ์ เอะอะก็ลงโทษตามอำเภอใจ อีกทั้งทุกคนเกมือนกลัวเขามากแม่ทัพใหญ่เซียวมองไปที่พวกเขา "น่าสนุก? น่าเบื่อ?"ซ่งซีซีบ่นว่า "เขาเป็นลูกศิษย์สายตรงของศิษย์อา ศิษย์อาย่อมต้องทำดีกับเขาสิ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าศิษย์อาน่าสนุกเป็นธรรมดา ศิษย์อาก็ดีต่อเขาเท่านั้น และลงโทษพวกเราอย่างรุนแรง แม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ของข้าที่เป็นคนสงบจริงจังคนหนึ่ง แต่ในสายตาของเขาก็เป็นคนที่ไม่เป็นโล้เป็นพายเอาซะเลย"แม่ทัพใหญ่เซียวอุทานด้วยความประหลาดใจอย่างมาก "พูดเช่นนี้ ที่แท้พวกเจ้าเป็นศิษย์พี่น้องกันเหรอ?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "เขาเป็นศิษย์น้องของข้า เขาเข้านิกายช้ากว่าข้า"แม่ทัพใหญ่เซียวถามติดตลกว่า "ศิษย์น้องคนนี้ปฏิบัติต่อศิษย์พี่ได้ดีหรือไม่"แก้มของซ่งซีซีแก้มแดงขึ้น "ดีมาก!"แม่ทัพใหญ่เซียวมองเซี่ยหลูโม่อย่างล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 923
ซ่งซีซีใช้นิ้วบีบช้อนแน่น แตะขอบชามเบาๆ แล้วส่งเสียงที่คมชัด "บางครั้งการไม่ร้องไห้หรือโวยวาย มันยิ่งเจ็บมากกว่าการร้องไห้เสียอีก""ต่อมาข้าก็รู้แล้ว" เสิ่นว่านจือยืนขึ้นแล้วเดินไปกอดนาง "เพราะงั้นข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดทางจนกว่าเจ้าจะคืนซ่งซีซีที่หยิ่งผยองตอนในสระชิงซือกลับคืนมาให้ข้า"ซ่งซีซีผลักนางออกไปเล็กน้อย หลั่งน้ำตาร้อนๆ สองหยดแล้วรีบปาดออกอย่างรวดเร็ว นางถามด้วยรอยยิ้ม "ต้องเป็นซ่งซีซีตอนอยู่ในสระชิงซือเท่านั้นเหรอ ซ่งซีซีที่เอาชนะเจ้าภายใต้ต้นบ๊วยคนนั้นไม่ได้เหรอ ซ่งซีซีที่เอาชนะเจ้าในนอกประตูสถาบันชื่อเยียนคนนั้นไม่ได้เหรอ ซ่งซีซีที่เอาชนะเจ้าบนยอดเขา…"เสิ่นว่านจือกัดฟันกรอด "หุบปากซะ ดูเหมือนว่าแกงห้ารสของข้าเจ้ายังกินไม่พอสินะ ข้าจะใช้ถังมาตักให้เจ้าดูสิว่าจะให้เจ้ากินจนลิ้นของเจ้าชาได้หรือไม่"นางกำหมัดสองหมัดวางบนไหล่ของซ่งซีซี "น่ารำคาญจริงๆ"ซ่งซีซีดึงแขนเสื้อของนางเพื่อเอาไปปาดน้ำตา แต่กลับกอดนางไว้แน่น ไหล่สั่นเป็นเวลานานโดยไม่หยุดเสิ่นว่านจือมีน้ำตาอาบแก้ม และไม่พูดอะไรเลย เช่นเดียวกับตอนที่นางร้องไห้หลังการแข่งขันศิลปะการต่อสู้เสร็จตอนที่นางยังเด็ก และซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 924
ในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น นางหนาน ป้าสะใภ้สามก็ถึงเมืองหลวง นางไม่ได้ไปไหนเลย ตรงไปที่จวนอ๋องก่อนซีซีรู้ว่านางจะกลับมา แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ท่านตาบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามวันก่อนที่ได้พบนาง ดังนั้นเมื่อเสิ่นว่านจือมาบอกนางอย่างร่าเริงนั้น เครื่องแบบราชการที่นางเพิ่งถอดไปครึ่งหนึ่งนั้นก็รีบสวมมันกลับ และวิ่งออกไปทันทีท้องฟ้ายังไม่มืด พระอาทิตย์ตกก็สวยมาก และแสงพระอาทิตย์ตกก็ซ้อนแสงสีแดงส้มสามชั้นสี่ชั้นไว้บนขอบฟ้า แสงอันนุ่มนวลเช่นนั้นห่อหุ้มนางหนานไว้ และนางก็กำลังสั่งคนขนสิ่งของต่างๆ เข้าไปเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกว่าป้าสะใภ้สาม นางรีบหันกลับไป แต่ก่อนที่นางจะมองเห็นได้ชัดเจน ร่างนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปกอดนางเมื่อมีเด็กอยู่ในอ้อมแขน นางถึงสัมผัสได้ถึงความจริง น้ำตาไหลออกมาทันทีทันใด แต่ก็ถูกกลั้นไว้ในไม่ช้า เหลือเพียงความแสบที่ปลายจมูก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อะไรกัน ปาสะใภ้เพิ่งกลับมา เจ้าก็คิดจะชนป้าให้บินออกไปหรือไง?"ซ่งซีซีกอดนางไว้ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยออกไป โดยแสดงใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสต่อหน้านาง "ดีใจที่ได้เจอป้าสะใภ้เลย"นางหนานจับแก้มนาง ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ เข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 925
หลังจากส่งคนไปตามหาเซี่ยหลูโม่แล้ว นางหนานก็พูดว่า "ข้าได้ยินมาว่าสนมฮุ่ยไทเฟยอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง ช่วยพาป้าไปพบไทเฟยด้วย"ซ่งซีซีถึงนึกขึ้นมาได้ว่า "ได้ ไปเดี๋ยวนี้เลย"เมื่อนางหนานเข้าไปในจวน สนมฮุ่ยไทเฟยก็ได้ยินแม่นมเกาพูดถึงแล้ว แต่คิดว่านางกับซ่งซีซีคงมีอะไรจะพูดมากมายหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน นางจึงสั่งออกไปว่าคืนนี้จะไม่ออกไปทานอาหารเพื่อให้พวกนางได้คุยตามลำพังให้ดีๆหลังจากนั้นไม่นาน ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือก็พานางหนานมาพบ สนมฮุ่ยไทเฟยพอใจมาก สมเป็นลูกสาวของตระกูลหนานจริงๆ และรู้จักกาลเทศะเป็นอย่างดีหลังจากที่นางหนานทำการไหว้เสร็จ สนมฮุ่ยไทเฟยก็ให้นางนั่งคุยกัน "เดินทางเหนื่อยมากสินะ?"นางหนานเหลือบมองซีซี ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเอ็นดูรักใคร่ "ทูลไทเฟยเจ้าค่ะ อยากกลับมามาก เลยไม่รู้สึกเหนื่อยแต่อย่างใดเจ้าค่ะ"เมื่อเห็นนางเผยสีหน้าที่อ่อนโยน ไทเฟยก็รู้ว่านางห่วงใยซีซีมาก ดังนั้นจึงถอนหายใจ "เจ้ากลับมาก็ดี พระชายาอ๋องฮวยเป็นน้องสาวของสามีเจ้า เจ้าที่เป็นพี่สะใภ้คงต้องว่านางให้ดีๆ นางช่างไม่เอาไหนจริงๆ"เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของนางหนาน แม่นมเกาก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับสิ่งเลวร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 926
ของขวัญถูกส่งไปยังเรือนดอกบ๊วยแล้ว เซี่ยหลูโม่ช่วยนางจัดเรียงของเหล่านั้นที่ละชิ้นๆ อย่างเป็นระเบียบเขาอาบน้ำแล้ว และกำลังรอให้ซ่งซีซีกลับมาอยู่ที่ห้องของเขา วันนี้เขาไปที่กรมราชทัณฑ์ และอ่านคำสารภาพของยี่ฝาง เดิมทีเขาอยากเห็นพวกเขาสอบปากคำยี่ฝางอีกครั้ง เขาจะไม่กลับมารับประทานอาหารเย็น แต่ผลปรากฏว่าเฉินยีส่งคนมารายงานว่ามีคนจากจวนอ๋อง เชิญให้เขากลับไปโดยบอกว่า พระชายามีญาติกลับมาที่เมืองหลวง เขาจึงขี่ม้ากลับทันทีภายในใจเขามีความสุขเป็นอย่างมากเมื่อป้าสะใภ้สามกลับมายังเมืองหลวง เมื่อการเจรจาเริ่มต้นขึ้น ไม่สนว่าฮ่องเต้จะอนุญาตให้เขาเข้าร่วมหรือไม่ เขาก็จะเข้าร่วมอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นไม่สามารถดูแลซีซีได้ มีเสิ่นว่านจือและป้าอยู่เป็นเพื่อนนางเขาก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้นหากเป็นเมื่อก่อน เขาเชื่อว่าซีซีไม่ว่าสิ่งใดก็สามารถฝันฝ่ามันไปได้ แต่คราวนี้การเจรจาเกี่ยวข้องกับตระกูลซ่งถูกสังหารทั้งครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในใจนาง ดังนั้นช่วงเวลานี้นางนั้นยากลำบากเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็เลิกมองอย่างเคร่งขรึม เปลี่ยนเป็นยิ้มขึ้นมาอย่างหล่อเหลา และยืนขึ้นเพื่อทัก
최신 챕터
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
