บทที่ 6 หมูสามชั้นผัดพริกเกลือ

เมื่อมาถึงโรงหมอ ท่านหมอก็ตรวจอาการของไป๋เหมยเหม่ยอย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยกับจางเหยียนเหว่ย

"ทูลท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ศีรษะนางได้รับความกระทบกระเทือนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

จางเหยียนเหว่ยหันมองไป๋จินเซียงคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“ท่านถามเขาเถิด เขาเป็นพี่ชายของนาง”

         เมื่อได้ยินเช่นนั้นท่านหมอชราจึงรอคอยคำตอบจากไป๋จินเซียง ไป๋จินเซียงยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ใช่ขอรับท่านหมอ ไม่นานมานี้นางศีรษะกระแทกขอบโต๊ะจนสลบไป"

ท่านหมอพยักหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ข้าเข้าใจแล้ว เพราะไม่ได้รับการรักษาต่อเนื่องทำให้ข้ามองเห็นรอยโลหิตจ้ำๆ เป็นจุดที่บาดแผลบนศีรษะของนาง ร่างกายของนางยังไม่แข็งแรงดี เมื่อออกมาเดินจนร่างกายเหนื่อยล้า จึงหมดสติไป ข้าจะจัดยาให้สักสองเทียบ แล้วมาตามที่ข้านัดพบอีกครา มิทราบว่าพวกท่านจะสะดวกหรือไม่"

จางเหยียนเหว่ยหันไปมองไป๋จินเซียงคราหนึ่ง เรื่องนี้เขาไม่อาจตัดสินใจได้ ทำได้เพียงให้ไป๋จินเซียงเป็นคนให้คำตอบกับท่านหมอเพียงเท่านั้น

ไป๋จินเซียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“เช่นนั้นรบกวนท่านหมอไปตรวจนางที่จวนตระกูลไป๋ได้หรือไม่ ข้าไม่อยากให้นางออกมาตากลมเกรงว่าอาการจะหายช้าไปอีก"

“อืม ได้สิ”

“ขอบคุณท่านหมอยิ่งนัก”

แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม แต่ทว่าในใจของไป๋จินเซียงกลับไม่พอใจในตัวของหยางเจ๋อหยวนยิ่งนัก จะอำมหิตเกินไปแล้วกระมัง น้องสาวเขาเจ็บตัวในจวนตระกูลหยาง แต่ทว่าหยางเจ๋อหยวนกลับไร้เมตตา ส่งนางกลับจวนทั้งที่ร่างกายของนางยังไม่หายดีเช่นนี้

ไม่นานนักไป๋เหมยเหม่ยก็ได้สติคืนมา นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะเล็กน้อย เดิมทีนางไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งยังคิดว่าอาการคงหายดีแล้ว ไม่คาดว่าจะเป็นลมไปเสียได้ อาจเพราะระยะนี้นางไม่ค่อยพักผ่อนให้เพียงพอ ร่างกายจึงแย่ลงเช่นนี้

ไป๋จินเซียงที่เห็นว่าน้องสาวของตนฟื้นแล้ว จึงรีบเข้ามาหาทันที

"เหมยเหม่ย เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง"

"ปวดหัวเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นอันใดนะ พี่จะพาเจ้ากลับจวน"

"พี่ใหญ่"

"หืม"

"ข้าหิวแล้ว อยากกินหมูสามชั้นผัดพริกเกลือเจ้าค่ะ"

ไป๋จินเซียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก น้องสาวของเขานี่ก็ช่างกระไร ตนเองป่วยอยู่แท้ๆ แต่ยังร้องหาของกินไม่หยุด

จางเหยียนเหว่ยที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ท่าทางราวกับเด็กน้อยสามขวบร้องขอขนมจากพี่ชายนั่นมันดูน่ารักน่าชังดีเหลือเกิน

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงหันไปเอ่ยบางอย่างกับทหารคนสนิท ทหารคนสนิทพยักหน้ารับก่อนจะจากไป

"อาเหยียน ข้าคงต้องขอตัวกลับจวนก่อนแล้ว เจ้าอย่าไปใส่ใจคำพูดนางเลย นางคงสติเลอะเลือนไปชั่วขณะ ขายหน้าเจ้าแล้ว อย่างไรวันนี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก"

"อืม เจ้ารีบพานางไปเถิด ข้าเองก็จะไปโรงสุราแล้วเช่นกัน"

ไป๋เหมยเหม่ยแอบชำเลืองมองจางเหยียนเหว่ยคราหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาเองก็หันมองมาที่นางเช่นกัน นางจึงแกล้งก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา

เมื่อกลับมาถึงจวนไป๋จินเซียงก็โดนบิดามารดาบ่นจนหูชาที่พาไป๋เหมยเหม่ยออกจากจวนไปจนล้มป่วย ด้านไป๋กู้ชวนนั้นลอบเบ้ปากคราหนึ่ง พลางครุ่นคิดในใจ

คนเช่นพี่สาวเขาน่ะหรือจะล้มป่วย หากบอกว่านางไปทุบตีผู้อื่นจนป่วย ยังจะน่าเชื่อถือเสียมากกว่า

"ฮูหยินเจ้าคะ มีคนจากภัตตาคารเพ่ยเซียนมาขอพบเจ้าค่ะ บอกว่านำสามชั้นผัดพริกเกลือมาส่งให้คุณหนูเจ้าค่ะ"

ไป๋เหมยเหม่ยหันไปสบตากับไป๋จินเซียงคราหนึ่ง ไป๋ฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยทันที

"ผู้ใดสั่งมากัน ข้าไม่ได้ส่งคนไปสั่งมาเลยนะ"

"เอ่อ เสี่ยวเอ้อร์ที่มาส่งอาหารบอกว่า จวิ้นอ๋องจางเหยียนเหว่ยส่งมาให้คุณหนูเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำให้คุณหนูล้มป่วยเจ้าค่ะ หากไม่เพราะชวนคุณชายใหญ่สนทนาจนนานเกินไป คุณหนูคงจะไม่เป็นลมเช่นนี้"

เมื่อได้ยินว่าเป็นคำสั่งของจวิ้นอ๋อง แม่ทัพใหญ่โจวและไป๋ฮูหยินจึงรีบออกไปรับของด้วยตนเองทันที แม่ทัพใหญ่ไป๋ขมวดคิ้วมุ่นคราหนึ่ง ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เหมยเหม่ยของเขาไปสนิทสนมกับท่านอ๋องจอมเสเพลผู้นั้น

ด้านไป๋เหมยเหม่ยนั้น ยามนี้นางกำลังมองดูสามชั้นผัดพริกเกลือหลายสิบจานที่วางอยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

"นี่เขาเหมามาหมดทั้งภัตตาคารเลยกระมัง"

นางใช้ตะเกียบคีบหมูสามชั้นผัดพริกเกลือขึ้นมาชิมคำหนึ่ง ก่อนจะพบว่ารสชาติของมันช่างอร่อยล้ำเหลือเกิน เนื้อหมูติดมันเยิ้มๆ รสชาติหนุบหนับ มันช่างเข้ากันกับข้าวร้อนๆ ในถ้วยเสียจริง

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามหมูสามชั้นผัดพริกเกลือตรงหน้าก็หมดไปกว่าครึ่ง ไป๋เหมยเหม่ยยกมือขึ้นลูบท้องตน ก่อนจะยิ้มตาหยี

อิ่มจัง!!

ไม่ได้!! ต้องกำจัดไขมันส่วนเกินออก!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นไป๋เหมยเหม่ยจึงรอให้อาหารในท้องย่อย ก่อนจะยกแขนขึ้นและบิดกายไปมาแล้วจึงลุกขึ้นยืน เฉียวเหลียนที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามเจ้านายของตนทันที

"คุณหนู ท่านจะไปที่ใดเจ้าคะ"

"ไปเบิร์น"

"ฟันเหยินหรือเจ้าคะ เอ? ฟันคุณหนูก็ปกติดีนี่เจ้าคะ!!!"

ไป๋เหมยเหม่ยถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"ข้าจะไปวิ่งออกกำลังกาย ไม่เช่นนั้นข้าต้องอึดอัดเป็นแน่"

ไป๋เหมยเหม่ยกล่าวจบก็เดินตรงไปที่นอกเรือน ก่อนจะใช้มือจับชายกระโปรงยกขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้สะดวกต่อการวิ่ง นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ วิ่งไปรอบๆ จวน เริ่มแรกค่อยๆ วิ่งอย่างช้าๆ แล้วจึงเร่งจังหวะการวิ่งให้เร็วยิ่งขึ้น จนเม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้างาม

 ไป๋เหมยเหม่ยพลันนึกขึ้นได้ว่าตนเองร่างกายยังไม่สู้ดี จึงหยุดวิ่งก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับ รู้สึกคล้ายว่าจะหน้ามืดอีกครา นางจึงทิ้งกายลงนั่งพิงใต้ต้นไม้ พลางหายใจเหนื่อยหอบ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมกลางอก แล้วพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกับยักไหล่ซ้ายขวาสลับกันขึ้นลงเพื่อบริหารหัวไหล่ ไป๋กู้ชวนที่เดินออกมาเห็นภาพตรงหน้าก็เบิกตากว้าง ก่อนจะเอ่ย

"มารดามันเถอะ!!! ไป๋เหมยเหม่ยเป็นบ้าไปแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ ในจวนมีคนบ้าขอรับ!!!"