ตุบ~
แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้คาริสาลุกหนี เขาจัดการขึ้นคร่อมบนตัวเธอทันที ริมฝีปากหยักได้รูปฉกจูบปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม รสจูบเร่าร้อนของเขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!
แดเนียลตักตวงความหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนจะลากลิ้นอุ่นชื้นโลมเลียพวงแก้มป่องอย่างเอาอกเอาใจ
“เฮ้อ~” แดเนียลถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวของเธอให้ขึ้นมานอนบนอกแกร่ง เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนอนนิ่งจนรับรู้ถึงความไม่พอใจ
“เอาแต่ใจตัวเอง ฉันยังไม่ได้พูดว่าเกลียดซะหน่อย” คาริสาหยัดตัวขึ้นนั่ง แสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจอย่างปิดไม่มิด
“ขอโทษครับ ไม่เกลียดจริง ๆ นะ” แดเนียลรีบลุกมากอดเธอไว้จากข้างหลัง เพราะก่อนที่เธอจะหนีมาไกลถึงที่นี่ คาริสาเคยพูดว่าเกลียดเขาหลายครั้งจนบางทีก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธออาจเกลียดเขาเข้าแล้วจริง ๆ
“อยากให้ฉันเกลียดนักหรือไง”
“ไม่! อยากให้เธอรักฉันเหมือนเดิม รักมากกว่าเดิมก็ได้ ฟอด” พูดจบแดเนียลก็จูบหนัก ๆ ตรงขมับของคนตัวเล็กพร้อมกอดกระชับเธอไว้แน่น “กลับบ้านกับฉันเถอะนะเคส”
“ไม่กลับ! ให้ฉันกลับไปแต่งงานกับนายเหรอ?”
“แล้วเธอไม่อยากแต่งงา
“ของกินที่นี่อร่อยทุกอย่าง” คาริสาพูดหลังจากที่ตักข้าวกินไปได้หลายคำ“เคส ค่อย ๆ ก็ได้ แล้วเวลาเคี้ยวข้าวอยู่อย่าพูด” หญิงสาวไม่ได้สนใจคนข้าง ๆ ที่เอาแต่บ่น เธอพาแดเนียลมานั่งที่เดียวกับเมื่อวาน ซึ่งเป็นโซนวีไอพีที่ติดอยู่ตรงมุมร้านเหมาะสำหรับนั่งกินเป็นครอบครัวให้ความรู้สึกราวกับนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้าน“ของกินก็อร่อย ที่นั่งกินก็สบาย ฉันสามารถอยู่ที่นี่ได้ทั้งวันเหมือนเมื่อวาน” ประโยคพูดของเธอเมื่อครู่ทำให้แดเนียลฉุกคิดอะไรบางอย่าง และรับรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนขังลืมเมื่อวาน สีหน้าและท่าทางของเขาเปลี่ยนไปชัดเจนจนคาริสาก็สังเกตเห็น “ฉันพานายมากินข้าวนะ ไม่ได้พามาออกรบ”เมื่อเห็นท่าทางของเขาที่มองดูสถานที่นี่ราวกับเป็นศัตรูตัวฉกาจ ถ้ามันคือบุคคลคงได้วางมวยกันเรียบร้อย“ก็เพราะที่นี่ไม่ใช่เหรอที่ทำให้ฉันโดนขังลืม”แดเนียลพูดพร้อมแสดงท่าทางเง้างอดใส่คนที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งคาริสาก็ไม่ได้สนใจในท่าทางของเขาสักนิด นอกจากมองหาใครบางคนก่อนที่จะยิ้มแป้นออกมาอย่างยินดี“แม่คะ” เสียงเรียกของคาริสาทำให้คนที่ได้ยินหันหน้ามาต้อนรับเจ้าของเ
แกร๊ก!คาริสายอมปลดกุญแจมือให้เขา หลังจากที่กลับมาจากข้างนอก สภาพอิดโรยทำให้แดเนียลไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอทิ้งเขาไว้ในห้องนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นนับราว ๆ เกือบสิบชั่วโมงได้“ซื้อข้าวมาให้กิน” คาริสาเลื่อนกล่องข้าวมาวางตรงหน้าของแดเนียล หลังจากที่ชายหนุ่มกระดกน้ำกินอย่างกระหาย“อ๊ะ” แดเนียลอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองอย่างเอาใจ ซึ่งคาริสาเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่รู้สึกผิดเพราะหลังจากที่ส่งพี่ชายขึ้นเครื่องเรียบร้อย เธอได้แวะไปยังสถานที่หนึ่ง และอยู่ที่นั่นเพลินจนลืมว่าขังเขาไว้ในนี้“จะกินข้าวไหม” มือเรียวดึงกล่องข้าวออกจากมาถุงใส เธอได้มันมาจากที่ที่เธอไปนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน ซึ่งก็เป็นร้านอาหารที่อยู่ถัดจากคอนโดที่พักไม่ไกลนัก“ไม่กิน!” แดเนียลพูดพลางทำหน้าเง้างอดใส่คนบนตักหวังจะให้เธอง้อ“เคส!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดัง เมื่อเห็นคาริสาตักข้าวเข้าปากตัวเอง แทนที่จะตักข้าวมาป้อนให้เขา“ไม่กินก็ไม่ต้องกินเดี๋ยวฉันกินเอง ของอร่อยแบบนี้ทิ้งไปก็เสียดาย” เธอตอบโต้กลับในขณะที่เคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้สนใจคนที่ทำหน้
ตุบ~แดเนียลไม่เปิดโอกาสให้คาริสาลุกหนี เขาจัดการขึ้นคร่อมบนตัวเธอทันที ริมฝีปากหยักได้รูปฉกจูบปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม รสจูบเร่าร้อนของเขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจจ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!แดเนียลตักตวงความหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนจะลากลิ้นอุ่นชื้นโลมเลียพวงแก้มป่องอย่างเอาอกเอาใจ“เฮ้อ~” แดเนียลถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวของเธอให้ขึ้นมานอนบนอกแกร่ง เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนอนนิ่งจนรับรู้ถึงความไม่พอใจ“เอาแต่ใจตัวเอง ฉันยังไม่ได้พูดว่าเกลียดซะหน่อย” คาริสาหยัดตัวขึ้นนั่ง แสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจอย่างปิดไม่มิด“ขอโทษครับ ไม่เกลียดจริง ๆ นะ” แดเนียลรีบลุกมากอดเธอไว้จากข้างหลัง เพราะก่อนที่เธอจะหนีมาไกลถึงที่นี่ คาริสาเคยพูดว่าเกลียดเขาหลายครั้งจนบางทีก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธออาจเกลียดเขาเข้าแล้วจริง ๆ“อยากให้ฉันเกลียดนักหรือไง”“ไม่! อยากให้เธอรักฉันเหมือนเดิม รักมากกว่าเดิมก็ได้ ฟอด” พูดจบแดเนียลก็จูบหนัก ๆ ตรงขมับของคนตัวเล็กพร้อมกอดกระชับเธอไว้แน่น “กลับบ้านกับฉันเถอะนะเคส”“ไม่กลับ! ให้ฉันกลับไปแต่งงานกับนายเหรอ?”“แล้วเธอไม่อยากแต่งงา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูที่คุ้นหูดังขึ้นมาถึงสองครั้งทำให้คาริสางัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างขี้เกียจ ซึ่งเมื่อคืนหญิงสาวตกลงกับพี่ชายไว้ว่าวันนี้เธอจะไปส่งเขาขึ้นเครื่อง ชายหนุ่มมาหาเธอเร็วเกินเวลาที่ตกลงกัน เธอจึงต้องเดินสะเปะสะปะออกมาหวังจะเปิดประตูให้กับพี่ชาย“พี่...” ประโยคที่จะเอ่ยถูกกลืนลงคอทันทีที่เธอได้เห็นคนตรงหน้าซึ่งไม่ใช่พี่ชายของเธอพรึ่บ!“อ๊ะ!” เธอร้องออกมาเสียงหลงเมื่อโดนดึงตัวเข้าสู่อ้อมกอดอย่างโหยหา“เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ฟอด!” ชายหนุ่มพูดก่อนจูบหนัก ๆ ลงบนกลางกระหม่อมน้อยของเธอ“ปล่อยนะ อื้อ ปล่อย!”มือเรียวผลักดันแดเนียลให้ห่างจากตัว แต่ก็ถูกเขาอุ้มกระเตงขึ้นอย่างง่ายดาย แม้จะพยายามดีดดิ้นในตอนแรก ชุดนอนเธอสวมใส่มันสั้นจนต้องยอมอยู่นิ่ง ๆ ตวัดมือเรียวโอบรัดลำคอหนาเอาไว้อัตโนมัติ เพราะรู้สึกอายลูกน้องสองคนของเขาที่ติดตามมาด้วย ซึ่งทั้งคู่ต่างกุมมือก้มหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่กฟอด! ฟอด! ฟอด! ฟอด!แดเนียลไม่ได้ฟังเสียงที่เธอห้ามปราม เอาแต่หอมหัวของคนตัวเล็กยกใหญ่“แดน! สั่งลูกน้องของนายให้ออกไปเลย
“ถ้าอย่างนั้นก่อนที่พี่คิวจะเล่าเรื่องพ่อกับแม่ เคสขอพูดความรู้สึกของตัวเองก่อนนะ” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะบอกเล่าความรู้สึกของเธอที่เก็บกดมันมาตั้งแต่เด็ก “เคสเคยคิดว่าถ้าพวกเขาไม่พร้อมจะเลี้ยงดูเคส พวกเขาทำให้เคสเกิดมาทำไม ให้เคสเกิดมาเพื่ออยู่ตัวคนเดียวตามลำพังเหรอ”“...”“ทุกครั้งที่เห็นเคสเด็กคนอื่นเขามีพ่อมีแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น เคสรู้สึกอิจฉาเด็กพวกนั้น”ในขณะที่พูดอยู่น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย แม้ความรู้สึกเหล่านี้มันจะเริ่มจางหายไปเรื่อย ๆ ในตอนโต แต่เธอก็ไม่เคยลืมว่าครั้งหนึ่งเธอเคยโดดเดี่ยว“ความห่วงใยเหรอ...เคสไม่เคยได้รับ ความรักเหรอ...เคสก็ได้แต่โหยหา เวลาที่เคสร้องไห้ ไม่เคยมีใครมาปลอบเคสเลย”“เคส...” เคคิวกระตุกแขนน้องสาวเบา ๆ เพื่อดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด“น้องมีพี่แล้วนะ ตอนที่น้องอยู่ในท้องแม่พี่นอนกอดน้องของพี่ทุกวัน พ่อเห่อน้องมาก แม่ก็ห่วงน้องมากเช่นกัน พวกเราต่างก็รอที่จะได้เห็นหน้าน้อง”“จริงเหรอ อึก!”“จริงสิ พ่อกับพี่ต่างก็แย่งกันจะนอนกอดน้อง จนแม่ต้องไล่ให้ออกไปนอนนอกห้องทั้งคู่”ร้อง
เคคิวเข้ามาภายในห้องของคาริสาตามคำเชิญชวน หลายสิ่งหลายอย่างที่ชายหนุ่มได้เห็นมันสามารถสร้างรอยยิ้มให้กับเขาได้ไม่อยาก“เคส หายโกรธพี่แล้วเหรอ” เคคิวพูดในขณะที่คาริสาหย่อนสะโพกลงนั่งบนโซฟา พลางวางถุงใสที่บรรจุกล่องอาหารกับขนมในมือลงบนโต๊ะกระจกข้าง ๆ กล่องขนมมากมายที่เคคิวเคยนำมาแขวนไว้หน้าห้องของเธอตลอดสองสัปดาห์ ซึ่งขนมบางกล่องยังไม่ถูกแกะออก บางกล่องถูกแกะกินหมดแล้ว และบางกล่องยังกินไม่หมด“เรียกว่าพี่มันได้ใจดีกว่า” เธอตอบกลับพร้อมเอื้อมมือไปหยิบขนมที่แกะกล่องแล้วมาเคี้ยวกิน“ยังไงอะ” ชายหนุ่มถามหาความกระจ่างกับประโยคพูดเมื่อครู่ พร้อมหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาข้าง ๆ น้องสาวพร้อมแสดงสีหน้าราวกับรอคำตอบ“อื้อ~ โคตรหวาน”เธอยังไม่ได้ให้คำตอบกับพี่ชาย แต่หญิงสาวกลับแสดงสีหน้าพะอืดพะอมหลังจากที่หยิบขนมจากกล่องที่แกะใหม่ชิมดู“เคสไม่ชอบกินหวานเหรอ” เคคิวแค่นเสียงหัวเราะให้กับสีหน้าท่าทางของน้องสาว“ก็พอกินได้ แต่หวานจนเลี่ยนแบบนี้ก็ไม่ไหว”“แต่พี่ชอบนะ” พูดจบชายหนุ่มก็หยิบขนมจากมือของน้องสาวมากินต่อ“ขนมหวาน ๆ ราดนมข้นเยิ้ม ๆ อร่