8 มีบางอย่างผิดพลาด

ปกติแล้ววันหยุดฉางกังไม่เคยอยู่ติดบ้าน อย่างน้อย ๆ ก็ขอให้ได้เข้าไปสอดส่องดูแลความเรียบร้อยภายในบริษัท วันนี้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มนึกอะไรอยู่ เมื่อจัดการธุระส่วนตัวตนเองจนเสร็จสิ้นหลังมื้ออาหารเช้าเขาได้ถือหนังสือพิมพ์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับธุรกิจเดินเข้าไปในสวนและสอดส่ายสายตาเลือกหาที่นั่งเหมาะ ๆ เป็นชุดเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ใต้ต้นเทียนไถเอ่อร์ลี่  

ต้นเทียนไถเอ่อร์ลี่ ต้นไม้ชนิดนี้จัดเป็นไม้หายากที่มีราคาแพง ฉางกังจำได้ว่าตั้งแต่ลืมตามองโลกก็เห็นมันตั้งตระหง่านอยู่ในสวนนี้แล้ว ห่างจากต้นเทียนไถ่เอ่อร์ลี่ไปไม่ถึงสามสิบก้าวคือต้นท้อ คุณย่ามักมีความเชื่อเกี่ยวกับต้นท้อว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ สามารถปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและขับไล่ภูติผีปีศาจไม่ให้มารบกวนได้ หากบางบ้านไม่มีพื้นที่สวนเพียงพอที่จะปลูกต้นท้อก็สามารถแขวนรูปวาดต้นท้อไว้ในบ้านได้เช่นกัน

ต้นท้อต้นนี้คุณย่าเป็นคนปลูกเองกับมือ จากวันนั้นมาจนถึงตอนนี้อายุของมันจะน่าจะสิบเจ็ดปีเห็นจะได้ นับว่าตอนที่มันยังเป็นเบี้ยเล็ก ๆ ฉางกังอายุแค่สิบหนาว ปัจจุบันนี้เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว คิดมาถึงตอนนี้หว่างคิ้วของชายหนุ่มก็รู้สึกร้อนวูบวาบ เขาพับหนังสือพิมพ์แล้ววางบนโต๊ะ จากนั้นลุกขึ้นยืนเพ่งมองไปยังต้นท้อด้วยแววตาสนอกสนใจ

“ขับไล่สิ่งชั่วร้ายงั้นหรือ หึ คุณย่าก็งมงายใช่เล่น ไม่สิ! ไม่ใช่สิ่งชั่วร้ายแต่เป็น!”

ชายหนุ่มพึมพำ ท่อนขายาวเริ่มก้าวเข้าหาต้นท้อทีละก้าว…ทีละก้าว พลางนับในใจ

หนึ่ง…

สอง…

แปด…

ยี่สิบห้า…

อย่างนี้ไม่ถูกต้อง!  มีบางอย่างผิดพลาดไป!

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าไว้ที่ย่างก้าวที่สิบห้า ภาพในหัวฉายขึ้นมาจนเขารู้สึกวิงเวียนแทบจะอาเจียนออกมา เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่ตรงนี้ไม่ใช่สวนหย่อม เขาจำได้ดีว่าตอนเป็นเด็กไม่เคยได้วิ่งเล่นที่ผืนแผ่นดินบริเวณนี้เลยสักครั้ง เพราะที่ตรงนี้มันไม่ใช่สวนแต่มันคือสระว่ายน้ำ!

ใช่แล้ว คุณย่าถมสระว่ายน้ำตรงนี้แล้วปลูกต้นท้อขึ้นมาใหม่  

เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ลมเย็น ๆ โชยมาปะทะผิวหน้าเนียน ฉางกังแหงนมองใบเทียนไถเอ่อร์ลี่ร่วงหล่นลอยเคว้งกลางอากาศ ภาพเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่จินตนาการและไม่ใช่ความฝัน เขาเคยเห็นมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง…  

ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงช้า ๆ พลันบังเกิดเสียงหนึ่งแววมาในสายลม

“…พี่ฉางกัง”

เสียงนี้เป็นเสียงของเด็กผู้ชายฟังแล้วคุ้นหูยิ่งนัก ทว่าฉางกังต้องสะดุ้งตกใจสุดขีดเมื่อมีเสียงแหบพร่าอีกเสียงดังขึ้นแทรก

“คุณชายลู่ครับ”

ทันทีที่เปลือกตาเปิดขึ้นปรากฎว่าคนที่ยืนตรงหน้าคือพ่อบ้านเจิ้ง พ่อบ้านเก่าแก่ที่ดูแลคฤหาสน์ตระกูลลู่มายาวนานเกือบสี่สิบปี ยามนี้เขาได้กลายเป็นชายชราที่คุณย่ายังคงชุบเลี้ยงไว้เช่นเคย ความมีเมตตาของคุณย่าทำให้บริวารรักใคร่ไม่หนีหาย ยกตัวอย่างเช่นพ่อบ้านเจิ้งคนนี้ เขาตั้งปณิธานว่าจะขอรับใช้ตระกูลลู่ต่อไปจนกว่าลมหายใจจะหาไม่

“พ่อบ้านเจิ้ง”

“คุณชายลู่มาทำอะไรที่นี่หรือครับ”

ที่ถามไปแบบนั้นเพราะชายชราไม่เคยเห็นลู่ฉางกังเดินเข้ามาในสวนนี้เนิ่นนานปี หากไม่อยู่ในตัวคฤหาสน์ฉางกังก็จะอยู่ในยิมออกกำลังกายที่สร้างแยกจากตัวอาคารหลัก หรือไม่ก็ใช้ประโยชน์จากคฤหาสน์หลังโตเป็นเพียงที่ซุกหัวนอนก็เท่านั้น พอฟ้าสว่างก็ออกไปทำงาน ตกเย็นก็เก็บตัวเงียบงันในห้องนอนของตนเอง

“เปล่าครับ ผมแค่มาหาที่เงียบ ๆ อ่านหนังสือ เอ่อ…จริงสิ ผมมีบางอย่างจะถาม”

“อยากถามอะไรหรือครับ”

“ใต้ต้นท้อต้นนี้ แต่ก่อนคือสระว่ายน้ำถูกต้องไหมครับ”

หัวใจของพ่อบ้านเจิ้งกระตุกวูบ สีหน้าแย้มยิ้มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนไปในบัดดล ชายชรารีบก้มหน้าหลบตาไม่กล้าตอบคำถาม ลู่ฉางกังเห็นท่าทางอึดอัดของอีกฝ่ายจึงแสร้งหัวเราะเบา ๆ กลบเกลื่อน

“อะไรกันครับ ผมแค่ถามไปอย่างนั้นเอง ผมจะต้องจำผิดไปแน่ ๆ บ้านเราจะมีสระว่ายน้ำตรงนี้ได้อย่างไร”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไป ส่วนพอบ้านเจิ้งมองตามหลังด้วยสายตาเป็นกังวล พอพ้นระยะสายตาพ่อบ้านเจิ้งแล้วสีหน้ายิ้มแย้มของฉางกังก็กลับมาเป็นเรียบตึงดังเดิม หว่างคิ้วของเขายังรู้สึกร้อนวูบวาบไม่จางหาย แม้นว่าจะเดินกลับเข้ามาในตัวคฤหาสน์แล้วแต่ฉางกังก็ยังยืนแง้มผ้าม่านทอดมองมายังสวน

เขาจำไม่ผิดหรอก ก็แค่อยากพูดให้ผู้อาวุโสเจิ้งสบายใจก็เพียงเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรในสวนหย่อมตรงบริเวณนี้ก็ต้องเคยเป็นสระว่ายน้ำมาก่อนอย่างแน่นอน ความทรงจำที่ขาดหายไปบางช่วงบางตอน สิ่งที่ลืมเลือนต้องเกี่ยวข้องกับสระว่ายน้ำแห่งนี้เป็นแน่ และเขาต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน