LOGINตอนที่94ลูกชายป้าดี “ผมธามครับ ลูกชายป้าดี แล้วก็เป็นเจ้าของบ้านที่คุณพราวเช่าอยู่ครับ” ธามแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “ผมเพิ่งกลับมาถึงครับ แม่บอกว่าคุณกำลังเตรียมของอยู่ ตรงไหนที่ต้องยกหรือจัดให้เข้าที่ บอกผมได้เลยนะครับ ผมเป็นช่างซ่อมจำเป็นให้ได้ทุกเมื่อนะคะ” การปรากฏตัวและคำพูดที่จริงใจของธามทำให้พราวตะวันรู้สึกโล่งใจและอบอุ่นอย่างประหลาด ความมั่นคงที่แผ่ออกมาจากธามทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเพื่อนเพิ่มเข้ามาอีกคน “ขอบคุณมากนะคะ” พราวตะวันตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่มาจากใจจริง “แต่ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เรียกพราวเฉยๆ ก็ได้ค่ะ คุณธาม” “ถ้าอย่างนั้นพราวก็เรียกผมว่าพี่ธามไม่ต้องเรียกคุณหรอก” พราวตะวันเงยหน้ามองธามด้วยรอยยิ้มที่เป็นกันเอง “ก็ได้ค่ะ พี่ธาม ยังไงก็รบกวนอยู่ที่นี่ไปสักพักนะคะ” การที่เธอเรียกเขาว่าพี่ ทำให้ธามรู้สึกดีอย่างประหลาด ราวกับได้รับรางวัลชิ้นใหญ่ที่รอคอยมานาน “ไม่รบกวนเลยครับ เต็มใจมากๆ มีอะไรต้องการให้ช่วยบอกได้เลยครับ” ธามรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ความเขินอายของเขาจะแสดงออกมา “ไหนครับ มีอะไรที่ต้องช่วยยกหรือเ
ตอนที่93ยังคงคิดถึง ที่บ้านของอคิณ บรรยากาศยังคงเงียบเหงาและอึมครึม อคิณเดินขึ้นบันไดมายังห้องนอนของเขากับพราวตะวัน ซึ่งตอนนี้กลับว่างเปล่าไร้เงาภรรยา เขานั่งลงบนขอบเตียงอย่างอ่อนล้า มือยังคงกุมกรอบรูปที่วางข้างหมอน ภาพในกรอบคือภาพที่เขาแอบถ่ายพราวตะวันในวันที่เธอยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด “พี่รู้ว่าพราวไม่เป็นคนใจร้าย พราวไม่มีทางจากพี่ไปโดยไม่มีเหตุผล แต่ครั้งนี้มันคงหนักหนาจริงๆ”อคิณคิดในใจ ความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เรื่องราวในอดีตมาทำลายความเชื่อใจของภรรยา กัดกินหัวใจเขาตลอดเวลาเขาวางกรอบรูปไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่เขาเตรียมไว้สำหรับลูกน้อย ซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนใหญ่ ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยสีอ่อนหวาน และมีข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กอ่อนที่เขาสั่งซื้อมาด้วยตัวเอง ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างประณีตราวกับรอคอยการมาถึงของเจ้าของตัวจริง ตั้งแต่เปลเด็กที่ทำจากไม้เนื้อดี ไปจนถึงกองตุ๊กตานุ่มนิ่มรูปสัตว์ต่างๆอคิณเดินไปเปิดประตูเสื้อผ้าไม้โอ๊คขนาดใหญ่ ข้างในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าเด็กอ่อน ผ้าอ้อม และผ้าห่มที่ยังไม่ได้แกะป้าย เขาลูบเบาๆ ไปบนชุดเด็กอ่อนสีฟ้าอ่อนตัวหนึ่งที่เขาเลือกเ
ตอนที่92ยังคงตามหา “ผลประโยชน์เหรอ ผลประโยชน์บ้าบออะไรที่ทำให้พราวตะวันหนีไปพร้อมกับลูกของอคิณ ตอนนี้ไม่ได้อะไรเลย ฉันต้องมาทำงานฟรีๆ เหรอ” ฟิล์มก้าวเข้าประชิดโต๊ะทำงานด้วยความโกรธจัด เขารู้สึกเหมือนถูกแทงจากด้านหลัง “ฉันช่วยเธอสร้างหลักฐานปลอม ฉันร่วมมือกับเธอทำเรื่องสกปรกทุกอย่างแต่พอแผนล้มเหลว เธอก็ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน” ณิชาหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “แล้วนายคิดว่าฉันได้อะไร อคิณก็ยังไม่ได้ยอมรับฉัน เขายังคงรังเกียจฉันเหมือนเดิม ฉันก็ยังไม่ได้ครอบครองโรงพยาบาล นายมันก็แค่ตัวประกอบที่แพ้แล้วพาล ถ้าเธออยากได้พราวตะวันจริงๆ ทำไมนายไม่เก่งพอที่จะรั้งเธอไว้เองล่ะ นายมันอ่อนแอ” คำพูดของณิชาราวกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ ฟิล์มกำหมัดแน่นจนข้อต่อขาวโพลน “เธอไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม ณิชา ฉันจะทำให้เธอพังจนไม่เหลืออะไรเลย” “นายกล้าเหรอฟิล์ม ถ้านายพูดความจริง นายก็จะถูกดำเนินคดีไปด้วย อย่าลืมว่านายก็มีส่วนร่วม” ณิชาลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวอย่างท้าทาย แต่ลึกๆ เธอก็เริ่มมีความหวาดระแวงในแววตา “ถ้าฉันพัง นายก็จะพังด้วย นายกล้าเสี่ยงทุกอย่างเพื่อ
ตอนที่91ความคิดถึง ที่บ้านพ่อกับแม่ของพราวตะวันในกรุงเทพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึมครึมและความเงียบงันตั้งแต่การหายตัวไปของลูกสาวคนโต พราวฟ้านั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟาข้างคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งทุกคนต่างแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน โทรศัพท์มือถือของพราวฟ้าที่ส่งเสียงเรียกเข้าอย่างกะทันหันในยามวิกาล จึงทำให้ทุกคนสะดุ้งสุดตัว พราวฟ้าที่เป็นห่วงพ่อกับแม่จึงกลับมาอยู่ที่บ้านกับพ่อและแม่ พราวฟ้ารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างบอกว่านี่คือใคร น้ำตาเธอก็ร่วงลงมาทันทีที่รับสาย “พี่พราว นี่พี่ใช่ไหม” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโล่งใจและตัดพ้อในคราวเดียวกัน “ฟ้า พี่เอง” น้ำเสียงของพราวตะวันแผ่วเบาและอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเด็ดเดี่ยว “พี่แค่โทรมาบอกว่าพี่สบายดี” ทันทีที่ได้ยินชื่ออรัญญามารดาของพราวตะวัน ก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นและน้ำตาคลอเบ้า ผู้เป็นแม่รีบแย่งโทรศัพท์จากมือลูกสาวคนเล็กอย่างรวดเร็ว “ลูกพราว ลูกอยู่ไหน ทำไมไม่บอกแม่สักคำ พราวเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงของผู้เป็นแม่สั่นเครือจนไม่สามารถควบคุมความ
ตอนที่90ก๋วยเตี๋ยวชามแรก หลังจากเตรียมวัตถุดิบและปรุงน้ำซุปจนสมบูรณ์แบบแล้ว พราวตะวันก็จัดร้านอย่างสวยงามตามกำลังที่ทำได้ เธอจัดวางหม้อน้ำซุปและเครื่องปรุงต่างๆ ไว้บนเคาน์เตอร์ไม้เล็กๆ และนำป้ายไม้ที่เขียนด้วยลายมือสวยๆ ว่า “ก๋วยเตี๋ยวบ้านไร่” ไปแขวนไว้หน้าร้านอย่างภาคภูมิใจ “เสร็จแล้วค่ะป้าดี เปิดร้านได้เลย” พราวตะวันกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “จ้า หนูพราว ขายดีๆ นะลูก” ป้าดีกล่าวอวยพรให้กับพราวตะวัน ก่อนจะเดินไปนั่งพักผ่อนที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ พราวตะวันยืนรออยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยหัวใจที่พองโต เธอคาดหวังว่าลูกค้าคนแรกจะมาถึงในไม่ช้า แต่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว หน้าร้านยังคงเงียบสงัด มีเพียงลมพัดเบาๆ พัดเอาความหอมของน้ำซุปมาให้เธอได้กลิ่นเท่านั้น เธอเริ่มรู้สึกใจแป้วเล็กน้อย ความตื่นเต้นค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความกังวลหรือว่ารสชาติมันไม่ถูกปากคนแถวนี้ หรือว่าฉันตั้งราคาแพงไป พราวตะวันมองไปที่ท้องของตัวเองอย่างอ่อนโยน เธอพยายามปลุกขวัญและกำลังใจ ไม่เป็นไรนะลูก เราต้องอดทน ป้าดีที่นั่งสังเกตการณ์อยู่เห็นแววตาที่เริ่มหม่นลงของพราวตะวัน ป้
ตอนที่89รักที่หลบซ่อน ในช่วงสายของวันรุ่งขึ้น อคิณตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงและมีอาการมึนเมาที่ยังค้างอยู่ ร่างกายอ่อนแอแทบจะยกแขนไม่ไหว เขาใช้เวลาทั้งคืนจมอยู่กับความเจ็บปวดจากการหายไปของพราวตะวัน และคำพูดสุดท้ายที่เขาเหยียดหยามณิชาเมื่อวานนี้ มันทำให้เขานึกขึ้นได้ว่า เขาจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำลายชีวิตของเขาอีกแล้ว เขาพยายามลืมตาขึ้นมองรอบๆ ห้องนอนที่มืดมิดและเต็มไปด้วยขวดเหล้าว่างเปล่า ความรู้สึกสมเพชตัวเองพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง เขายันตัวลุกขึ้นไปที่กระจก และมองใบหน้าที่ทรุดโทรม หนวดเคราเฟิ้ม ดวงตาที่บวมแดง และรอยช้ำบนมือที่เกิดจากการทุบพื้นเมื่อคืนก่อน อคิณรู้สึกอับอายและรังเกียจตัวเองอย่างที่สุด เขาปล่อยให้ตัวเองพังทลายลงไปพร้อมกับความรักที่เข้าใจผิด พอแล้ว...ฉันทำพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ฉันจะไม่อยู่ในสภาพนี้อีกแล้ว!!! ความคิดถึงพราวตะวันและลูกในท้องกลายเป็นพลังงานที่ทำให้เขาอยากลุกขึ้นสู้เพื่อให้ภรรยากับลูกภูมิใจในตัวเขา เขาคิดถึงวันที่ครอบครัวกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เขาอยากปกป้องลูกและภรรยา เขาจะต้องแก้ไขความเข้าใจผิดทั้งหมดนี้ให้ได้







