ตอนที่ 70 ไม่มีชีวิตชีวา

“แต่ผมอยากกินซาลาเปาไส้หมูสับ ฮึก ฮือ ๆ”

“หนู หนู ฮึก ฮึก ก็อยากกินขนมจีบ ฮือ ๆ”

สองพี่น้องทั้งพูดทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้น แก่นคูณเช็ดน้ำตาให้ลูกสลับกันไปมาด้วยความสงสาร เขารู้สึกใจจะขาดแทนลูกแล้ว

พอใจพูดต่อ “พ่อพาหนูไปหาแม่ได้ไหมคะ”

“พ่อพาผมกับน้องไปหาแม่วันเดียวแล้วก็กลับมานอนบ้านกับย่าก็ได้ ฮือ ๆ” ภาคภูมิว่า

“ไปไม่ได้หรอกลูก เพราะยายนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แม่ก็นอนเฝ้ายายอยู่ที่โรงพยาบาล ที่โรงพยาบาลคุณหมอไม่ให้เด็กเข้าไป ภูมิกับใจเข้าไปไม่ได้นะลูก” เขาก็ไม่รู้ว่าจะบอกลูกอย่างไรดี จึงพูดออกไปเช่นนั้น

“แต่หนูจะไปหาแม่ฮือ ๆ”

“ผมก็จะไปหาแม่ ฮือ ๆ”

แก่นคูณสรรหาคำมาพูดโน้มน้าวให้ลูกหยุดร้องและเลิกคิดที่จะไปหาแม่ แต่ทั้งสองก็เหมือนคุยไม่รู้เรื่อง

“โอ๋ ๆ มาอยู่กับย่ามาลูกมา เดี๋ยวย่าจะพาไปหาแม่อองเอง พ่อคูณไม่พาไปก็ช่าง เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปกันสามคนก็ได้นะ” น้อยเอ่ยทั้งน้ำตาคลอเพราะสงสารหลานสุดหัวใจ ภาคภูมิกับพอใจมักตื่นขึ้นมาร้องไห้แบบนี้บ่อยครั้ง หลังจากนอนกลางวัน แต่ครั้งนี้เหมือนจะร้องห