ตอนพิเศษ เมื่อพบกันอีกครั้ง

ตอนพิเศษ เมื่อพบกันอีกครั้ง

         

          ลูกสาวคนโตวัยเกือบเจ็ดขวบกว่านั้นไม่เคยมาขอนอนด้วยอีกเลยตั้งแต่มีห้องส่วนตัวเป็นของตัวเอง

ส่วนลูกสาวคนเล็กที่อายุเพิ่งครบห้าปีก็แทบจะไปนอนกับบวรและปภาดาวันเว้นวัน ดังนั้นสองสามีภรรยาจึงมีเวลาส่วนตัวในยามค่ำคืนอยู่มาก

          นิศากรหวีผมเรียบร้อยแล้วก็ปีนขึ้นเตียงไปหาสามีที่กำลังอ้าแขนรอ เธอซบหน้ากับอกของชายหนุ่มพลางหายใจเอากลิ่นหอมจากกายสามีเข้าเต็มปอด

          “มีอะไรครับ” บุลินเอ่ยถามเพราะรู้สึกได้ถึงอาการกังวลใจของภรรยา

          “เดย์บอกว่าคุณพ่ออยากเจอไนท์ค่ะ”

          อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับแน่นขึ้น “อยากเจอหรือเปล่าครับ”

          เธอพยักหน้า “เดย์บอกว่าคุณพ่อกังวลมากและคิดอยู่นานว่าจะเจอไนท์ดีหรือเปล่า” หญิงสาวถอนหายใจ “ไนท์จะเริ่มต้นใหม่กับคุณพ่อได้ไหมคะ มันจะราบรื่นหรือเปล่า”

          “ยังไงก็มีเจ้าขากับจันทร์เจ้าอยู่นะครับ คุณพ่อเอ็นดูสองคนนั้นจะตายไป” บุลินพาลูกสาวทั้งสองคนไปเยี่ยมชัยกรอย่างน้อยเดือนละครั้ง “ลูกต้องช่วยให้บรรยากาศระหว่างเธอกับท่านเป็นไปอย่างราบรื่นแน่”

          “ไนท์ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”

          “ยังไงก็มีพี่อยู่นี่ครับ ไม่เห็นต้องกังวลเลย”

          นิศากรเงยหน้าขึ้นมองสามีแล้วยิ้ม “นั่นสิคะ ยังไงก็มีพี่บุ้งนี่นา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไนท์ก็ยังมีกอดของพี่บุ้งคอยปลอบใจ”

          บุลินก้มลงจุมพิตปลายจมูกของหญิงสาวเบาๆ แก้มทั้งสองข้าง และแน่นอนว่าตรงริมฝีปากนั้นเป็นที่ที่เขาปรารถนามากที่สุด

เพราะต้องผ่านบ้านของพี่สาวของฝาแฝดก่อนถึงบ้านของผู้เป็นพ่อ ดังนั้นทิพากรจึงแวะรับนิศากรไปด้วยกัน เธอก้าวลงจากรถโดยที่มีเด็กผู้ชายตามลงมาสองคน

“แม่ครับซันแอบตดใส่ฉานอีกแล้ว” เด็กชายแสงส่องที่เปิดประตูลงมาจากรถรีบฟ้องคนเป็นแม่ทันที เพราะกลัวว่าหลักฐานจะหายไป “แม่ดม” ดึงมือคนเป็นแม่ให้ไปใกล้ประตูรถ

ผู้ต้องหาหัวเราะคิกคักพลางก้าวตามน้องชายที่ตัวเท่ากันและหน้าตาละม้ายคล้ายกันอย่างที่สุดลงจากรถ 

          ทิพากรหรี่ตามองเด็กชายทรงกลด ลูกชายคนโตที่อายุมากกว่าเด็กชายแสงส่องแค่ไม่กี่นาที มีงานอดิเรกคือแกล้งน้องชายเป็นประจำ บางครั้งแสงส่องถึงกับเก็บเอาไปฝันร้าย

          “หักค่าขนมห้าบาท” คนเป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางสบตากับลูกชายวัยหกขวบนิ่ง เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้แค่ขู่หรือล้อเล่น

          “แม่อะ แค่ตดเอง” เด็กชายทรงกลดเบะปาก “หักเยอะไปหรือเปล่า แค่บาทเดียวก็พอแล้ว”

          “สิบบาท”

          “แม่อะ...”

          “หรือ...”

          “ห้าบาทก็ได้ครับ” ในที่สุดคนเป็นลูกชายก็ยอมแพ้

          เด็กชายที่กอดขาแม่อยู่แอบแลบลิ้นใส่พี่ชายฝาแฝดที่ถูกหักค่าขนม

          “แม่! ฉานแลบลิ้นใส่ซัน”

          ทิพากรก้มมองลูกชายที่เงยหน้าขึ้นมามองตนพอดี “สามบาท”

          “อ้าวแม่” แสงส่องทำหน้าเหมือนจะร้อง

          “ถ้าร้องไห้ เพิ่มอีกสองบาทเป็นห้าบาท”

          เด็กชายแสงส่องรีบฮึบทันทีเพราะกลัวโดนหักค่าขนมเพิ่ม 

          “น้าเดย์ พี่ซัน พี่ฉานมาแล้วค่ะแม่” ดุจจันทราในวัยห้าขวบที่วิ่งออกมาดูร้องบอกแม่ของตัวเองเสียงใส

          ดั่งบุหลันที่โตกว่าน้องสองปีรู้ความขึ้นมาก เด็กหญิงในวัยเจ็ดขวบกว่ายกมือขึ้นไหว้คนเป็นน้า แล้วยังบอกให้น้องสาวทำตามด้วย นิศากรที่เดินถือกระเป๋าตามลูกออกมายิ้มให้กับน้องสาวและหลานชายทั้งสอง

          ทิพากรยื่นมือไปกุมมือพี่สาว “พร้อมเนอะ”

          นิศากรพยักหน้าแล้วยิ้ม

หลังจากไม่ได้เจอกับชัยกรมาหลายปี ในวันนี้เป็นวันที่เธอจะไปพบหน้าเขาอีกครั้ง เธอหวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี แม้ความรู้สึกอาจจะไม่สามารถกลับไปรักใคร่แนบแน่นเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัย แต่ความเกลียดชังก็สูญสลายไปแล้ว เหลือเพียงความห่วงหาอาทรในความสัมพันธ์พ่อลูกเท่านั้นเอง...