ตอนพิเศษ ดุจจันทรา

ตอนพิเศษ ดุจจันทรา

          ดุจจันทราหรือน้องจันทร์เจ้าของทุกคน ลูกสาวคนที่สองของบุลิน เป็นเด็กคลอดก่อนกำหนด ทำเอาทุกกังวลใจกันไปหมด แต่หลังจากออกจากตู้อบมาแล้ว ร่างกายก็แข็งแรงดี เพียงแต่เจ้าตัวกลับติดบวรมากกว่าคนเป็นพ่ออย่างบุลินเสียอีก ดังนั้นจึงกลายเป็นพ่อบี พ่อบุ้งไปโดยปริยาย

          “พรุ่งนี้จันทร์เจ้าจะไปโรงเรียนเป็นวันแรก พี่บีจะไปส่งลูกไหมคะ” ปภาดาซึ่งนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก หันมาถามสามีเมื่อเห็นว่าเขาออกมาจากห้องน้ำแล้ว

          “พี่ว่าจะไม่ไปหรอก” บวรรับหวีมาจากมือของปภาดาแล้วช่วยแปรงผมให้อย่างเบามือ

          “อ้าวทำไมล่ะ ลูกไปโรงเรียนวันแรกเลยนะ ไอ้บุ้งก็บอกว่าต้องลองไปสัมผัสดู ครั้งเดียวในชีวิตเลยที่ลูกจะมีวันนี้” ปภาดาฟังประสบการณ์ครั้งแรกของบุลินที่ไปส่งดั่งบุหลันลูกสาวคนโตแล้วตื่นเต้นอยากไปบ้าง

          “ไม่อยากเห็นน้องจันทร์เจ้าร้องไห้น่ะค่ะ”

          “โอ๊ย พ่อบี น้องจันทร์เจ้าเก่งจะตายไป ไม่ร้องหรอก”

          “ต้องร้องแน่ๆ ไม่มีเด็กคนไหนไม่ร้องหรอก ขนาดไอ้บุ้งยังร้องไห้จ้าอยู่เป็นอาทิตย์ๆ”

          ปภาดาหัวเราะคิกคัก “ปอนด์จำได้ ร้องจนปอนด์รำคาญ แต่เด็กที่ไม่ร้องก็มี พี่บีจำไม่ได้เหรอคะ”

          บวรก้มลงจูบหน้าผากคนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา “จำได้สิคะ คนเก่งของพี่ไม่ร้องสักแอะ แถมยังอาสาดูแลน้องชายพี่ให้อีก”

          “อิอิ พี่บีตอนใส่ชุดนักเรียนเนี่ยน่ารักที่สุดเลยค่ะ” ปภาดาหันไปหยิบมือถือของตัวเองมาโชว์หน้าจอ มันเป็นรูปบวรสมัยยังเป็นนักเรียนประถม เธอถ่ายภาพนี้มาจากรูปถ่ายอีกที “ตอนนี้ปอนด์ใช้ภาพนี้เป็นภาพหน้าจอค่ะ”

          “น่าอายเกินไปแล้วไหมนั่น” บวรอายจริงๆ แต่พอเห็นภรรยาดี๊ด๊ากับรูปของตัวเองก็ดุให้เอาออกไม่ลง

          “น่ารักค่ะ ไม่น่าอายเลย ปอนด์ว่าจะใช้รูปนี้ไปสักหลายๆ เดือนแล้วค่อยเปลี่ยน” ปภาดาลุกขึ้นพลางเดินไปที่เตียง

          “งั้นให้พี่ใช้ภาพปอนด์ตอนประถมบ้างได้ไหม” บวรเองก็ก้าวขึ้นไปบนเตียงด้วยเช่นกัน

          “หยุดเลยค่ะ ไม่เอาสมัยหัวเกรียนเด็ดขาดเลย” ปภาดาเอ็ด

          “ทำไมล่ะคะ พี่ก็ว่าปอนด์ตอนประถมน่ารักดีออก”

          “ตอนนั้นยังไม่สวยนี่คะ” ปภาดาทำหน้างอน “ขอสั่งห้ามเด็ดขาดเลย ว่าแต่ตอนนี้พี่บีใช้ภาพอะไรเป็นภาพหน้าจอคะ”

          “ภาพน้องจันทร์เจ้าที่ถ่ายกับตุ๊ต๊ะ ตุ้มตุ้ย” บวรกดโทรศัพท์ให้ปภาดาดูภาพเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งกำลังยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบหมดปากกับสุนัขแสนน่ารักทั้งสองตัว

          “ตายแล้ว! ภาพนี้น่ารักโคตร ปอนด์เพิ่งจะเคยเห็น” ปภาดาตาวาว “ส่งให้ปอนด์บ้างสิคะ จะเปลี่ยนภาพหน้าจอมือถือ”

          “อ้าว ไหนว่าจะใช้ภาพพี่ไปหลายๆ เดือน” บวรหัวเราะ

          “ก็ลูกสาวของพวกเราน่ารักนี่นา”

          “พี่ว่าน่าจะยังมีอีกหลายรูปนะที่ปอนด์ไม่เคยเห็น” บวรกำลังกดเปิดรูปถ่ายมากมายที่ถ่ายดุจจันทราไว้ให้ปภาดาดู แต่กลับมีสายเข้าจากบุลิน “ว่าไง ได้สิ เดี๋ยวฉันเดินไปรับ”

          “มีอะไรเหรอคะ”

          “น้องจันทร์เจ้าร้องจะมานอนด้วยน่ะ” บวรว่าพลางขยับตัวลุกขึ้น เพื่อจะเดินไปรับหลานสาวที่บ้านของน้องชายซึ่งอยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน เพียงแต่สร้างอยู่ด้านหลังคฤหาสน์หลังโตจนถูกบดบัง ทำให้ไม่ค่อยมีคนรู้ว่ามีบ้านอีกหลังอยู่ด้านใน

         

          เมื่อบวรเดินไปถึงบ้านหลังน้อยของน้องชายก็พบว่าเจ้าตัวกำลังอุ้มลูกสาวในชุดนอนหมีพูห์ยืนรออยู่บริเวณหน้าบ้าน แต่เด็กหญิงตัวเล็กวัยสี่ขวบกำลังหัวเราะร่วน ไหนว่าร้อง

พอเด็กหญิงหันมาเห็นเขาก็พยายามจะถลาตัวมาหาทันที บวรรับเอาคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน

“ไงคะ อยากไปนอนกับพ่อบีเหรอ”

เด็กหญิงไม่ได้ตอบคำถาม เอาแต่หัวเราะคิกคัก

          ดุจจันทรากอดคอคนเป็นลุง แต่ในความรู้สึกกลับไม่ได้ต่างจากคนเป็นพ่อเลยสักนิด

          “เอานี่ไปด้วยครับ” บุลินส่งชุดอนุบาลซึ่งถูกรีดไว้เรียบร้อยแล้วให้กับพี่ชาย “ตอนเช้าก็ช่วยแต่งตัวให้น้องจันทร์เจ้าด้วยครับ”

          “นี่คิดจะโยนภาระให้ฉันทั้งหมดเลย” บวรเลิกคิ้ว

          “อ้าว ก็ลูกสาวพี่ไม่ใช่เหรอ คนนี้เนี่ย” บุลินยื่นมือไปจี้เอวลูกสาวด้วยความมันเขี้ยว ดุจจันทราหัวเราะพลางดิ้นหนีมือของผู้เป็นพ่อ “คืนนี้พ่อนอนเหงาแย่เลย”

          “ให้พี่เจ้าขามานอนด้วยสิคะ” ลูกสาวบอกกับคนเป็นพ่อเสียงใส

          “พี่เจ้าขาเป็นสาวแล้วค่ะ เขาชอบนอนคนเดียวมากกว่า ไม่มานอนกับพ่อกับแม่หรอก” เด็กหญิงดั่งบุหลันซึ่งกำลังจะขึ้นชั้น ป. 1 นั้นมีห้องส่วนตัวเป็นของตัวเองแล้ว

          บวรนึกถึงหลานสาวคนโตอย่างดั่งบุหลัน รายนั้นเมื่อครั้งยังเด็กเคยติดพ่อแม่มากจนใครก็อุ้มไม่ได้ ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ อาการนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว แถมยังดูท่าว่าจะเป็นสาวสายลุย โตกว่านี้เมื่อไหร่น้องชายของเขาคงได้ปวดหัวน่าดู แต่พอคิดๆ ไป ก็สมน้ำหน้าเพราะตอนเด็กๆ บุลินก็ไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงง่ายเลย    

          “ได้เวลานอนแล้วเราไปกันเถอะ” บวรกระชับแขนที่อุ้มหลานสาวแน่นขึ้น

          “พ่อบุ้งขา บ๊ายบายค่า” ดุจจันทราโบกมือเล็กๆ ให้กับคนเป็นพ่อและยังไม่ลืมแตะปากกับฝ่ามือเพื่อส่งเสียงจุ๊บๆ ด้วย

          ระหว่างทางเดินกลับบวรก็เอ่ยปากถามหลานสาว “พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วจันทร์เจ้ากลัวไหมคะ”

          “ไม่กลัวค่า หนูอยากไปโรงเรียน โรงเรียนมีเพื่อนเยอะ” มารดาของเด็กหญิงอย่างนิศากรเป็นคนไปรับส่งลูกสาวไปโรงเรียน ดังนั้นจึงมักจะพาลูกสาวคนเล็กไปด้วย เธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับโรงเรียนพอดู

          “จริงสิ จันทร์เจ้าไปโรงเรียนบ่อยแล้วเนอะ” บวรรู้สึกว่าตัวเองกังวลมากเกินไป

          “ไปรับพี่เจ้าขาทุกวันเลย”

          พอเปิดประตูห้องนอนปภาดาก็รีบเดินมาอุ้มดุจจันทราแทนบวร “แปรงฟันมาหรือยังคะลูกสาว” หญิงสาวหอมแก้มเด็กหญิงฟอดใหญ่

เพราะว่ามาค้างบ่อย ห้องของบวรกับปภาดาจึงมีข้าวของจำเป็นสำหรับเด็กหญิงเตรียมไว้พร้อม

          “หนูแปรงแล้วค่ะ” ยิงฟันให้ดูจนแทบหมดปาก ก่อนจะหอมแก้มนุ่มของคนเป็นป้าโดยไม่ต้องขออีกทีหนึ่งด้วย ทำเอาปภาดาแทบใจละลาย

          “ถ้าแปรงแล้วก็นอนกันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายแล้วไปโรงเรียนไม่ทันจะยุ่งเอานะ” บวรไล่ต้อนสองแม่ลูกขึ้นเตียง ก่อนจะปิดไฟ

          บวรกับปภาดาล้มตัวลงนอนขนาบซ้ายขวาของคนตัวเล็ก

          “พรุ่งนี้แม่ปอนด์จะไปส่งหนูที่โรงเรียนไหมคะ”

          “ไปค่ะ”

          “พ่อบีล่ะคะ”

          “อือ...ไม่รู้สิ พ่อขอคิดดูก่อน”

          “ทำไมต้องคิดล่ะคะ หนูอยากให้พ่อบีไป”

          บวรยอมแพ้ในที่สุดเพราะทนน้ำเสียงออดอ้อนไม่ไหว “ค่ะ พ่อบีจะไป”

          ส่วนปภาดาก็แอบหัวเราะคิกคักเสียงเบา

          “พรุ่งนี้จะได้การบ้านไหมคะ”

          “ยังหรอกค่ะ” บวรตอบ

          “แม่ปอนด์ถักเปียให้หนูหน่อยนะคะ”

          “จ้า แม่จะถักให้นะ”

          “ข้าวที่โรงเรียจะอร่อยเหมือนแม่ไนท์ทำไหมคะ”

          “ไม่รู้สิคะ พ่อบียังไม่เคยกินข้าวที่โรงเรียนของน้องจันทร์เจ้าเลยค่ะ”

          “พ่อบีคะ”

          “คะ”

          “หนูง่วงค่ะ”

          บวรแอบหัวเราะโดยไม่มีเสียง “นอนสิคะ หลับฝันดีค่ะ”

          ชายหนุ่มขยับตัวขึ้นจุมพิตลงบนหน้าผากเล็ก ก่อนจะยื่นตัวไปประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของภรรยาด้วย ปภาดายิ้มในความมืดสลัวอย่างมีความสุขก่อนจะหลับไป

         

          ไหนใครว่าดุจจันทราจะไม่ร้องไห้

แล้วไอ้ที่กำลังเกาะขาเขาแน่นเป็นลูกลิงแล้วร้องไห้ลั่นนี่คืออะไร!

          “พะ...พ่อบี ไม่ไป ไม่ไป แงงงง!” ดุจจันทราทั้งกอดและเกี่ยวขาเล็กกับขาแข็งแรงของบวร บุลินที่ยืนอยู่ด้วยกันขำจนตัวสั่น ปภาดาชกแขนเพื่อนพลางกลั้นขำเหมือนกัน

          “อย่าหัวเราะสิไอ้บุ้ง น้องจันทร์เจ้ากำลังร้องไห้จนน่าสงสารอยู่นะ” ปภาดากระซิบเสียงเบา

          “แต่มันไม่ไหวว่ะ ขำหน้าพี่บี ดูสิจะร้องไห้ตามแล้ว”

          “ไอ้บ้านั่นพี่ชายไง ให้เกียรติด้วย” คนพูดเองก็กัดปากตัวเองแน่น

          บวรย่อตัวลงพลางแกะแขนขาเล็กที่เกาะเขาแน่นออกก่อนจะอุ้มดุจจันทราขึ้นมา เด็กหญิงซุกหน้าร้องไห้โฮกับซอกคอของชายหนุ่ม

          บุลินเดินเข้ามาลูบหลังลูกสาวอย่างอ่อนโยน “ไหนใครบอกพ่อว่าอยากมาโรงเรียน”

          “นะ...หนู...นึกว่าพ่อ...บีจะ....อยู่เรียนด้วย” น้ำเสียงของดุจจันทราสะอึกสะอื้นจนคนฟังต้องตั้งใจมาก พอจับใจความได้ก็อดร้อง โถๆ เด็กน้อย ในใจไม่ได้เลย

          “พ่อบีต้องไปทำงานค่ะ งานเยอะมากเลย ถ้าพ่อบีไม่ไปทำงาน พี่ๆ ที่บริษัทต้องแย่แน่ๆ ค่ะ”

          ดุจจันทราเคยไปวิ่งเล่นที่บริษัทอยู่หลายครั้งและพวกพี่ๆ ก็ใจดีมาก เด็กหญิงนิ่งไปราวกับกำลังประมวลคำพูดให้เข้าใจ แต่สุดท้ายก็ยังร้องไห้ต่อไปอยู่ดี

          “ตอนเย็นพ่อบีกับแม่ปอนด์จะรีบมารับจันทร์เจ้านะคะ” หลังจากหยุดขำ ปภาดาก็เข้ามาช่วยปลอบเด็กหญิงด้วย

          นิศากรซึ่งเพิ่งเดินไปส่งลูกสาวคนโตที่ห้องเรียนใหม่กลับมาเห็นเหตุการณ์น่าปวดหัวก็ได้แต่อมยิ้ม ผู้ใหญ่สามคนทำยังไงเด็กหญิงก็ไม่ยอมหยุดร้องสักที

          “พี่บีส่งน้องจันทร์เจ้ามาให้ไนท์เถอะค่ะ”

          บวรส่งหลานสาวให้กับน้องสะใภ้ แม้คนตัวเล็กจะอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่แล้วก็ยังเอาแต่ร้องไห้ นิศากรส่งเสียงกล่อมเบาๆ ก่อนจะก้าวเดินเร็วๆ ไปยังห้องเรียน ส่งดุจจันทราให้กับครูประจำชั้นแล้วเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมอง

          “กลับกันได้แล้วค่ะ ถ้ายิ่งร่ำลานานเขาจะยิ่งไม่หยุดร้องนะคะ” ทั้งสามคนได้แต่มองนิศากรตาปริบๆ “ไนท์บอกกับลูกไปว่าถ้านาฬิกาบนข้อมือเป็นเลข 15.00 เมื่อไหร่ จะมีคนมารับ ถ้าพี่บีกับพี่ปอนด์อยากมารับจะต้องมาให้ตรงเวลานะคะ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้น้องจันทร์เจ้าจะร้องไห้งอแงอีก เพราะคิดว่าถูกพวกเราทิ้ง” หญิงสาวอธิบาย

          “โห น้องไนท์ใจเด็ดอะ” ปภาดายกนิ้วให้กับน้องสะใภ้

          “ก็มีประสบการณ์แล้วนี่คะ”

          “ว่าแต่จะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ” บวรอดเหลียวไปมองห้องเรียนของดุจจันทราไม่ได้

          “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ได้เจอเพื่อนก็หยุดร้องไห้เอง อีกอย่างคุณครูก็บอกว่าถ้าน้องไม่หยุดร้องไห้หรือดูมีอาการเครียดกว่าปกติจะรีบโทรมาบอก พวกพี่วางใจเถอะค่ะ “นิศากรยิ้มไปพูดไป “อีกอย่างถ้ายอมมาโรงเรียนอย่างราบรื่นจนครบหนึ่งอาทิตย์ก็ว่าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ แล้วก็ให้ของขวัญเป็นกำลังใจที่เป็นเด็กดีด้วยค่ะ”

          บุลินมองภรรยาด้วยความเอ็นดู รู้สึกความสุขในใจนั้นกำลังล้นทะลัก อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจูงมือเธอกลับไปยังรถที่จอดรออยู่

          “พี่สู้น้องไนท์ไม่ได้เลย” บวรบ่นกับคนข้างกาย

          “โถ ก็พี่บีเป็นคุณพ่อมือใหม่นี่คะ นั่นน่ะคุณแม่มืออาชีพแล้ว” ปภาดาหัวเราะ “เย็นนี้เรามารับน้องจันทร์เจ้าด้วยกันนะคะ”

          บวรยิ้มกว้าง “รับรองว่าพี่ไม่พลาดแน่นอนค่ะ”

          เย็นวันนั้นปภาดาก็ได้รูปถ่ายพ่อบีกับลูกสาวที่กอดกันแน่นเพราะคิดถึง หลังจากห่างกันไปตั้งหลายชั่วโมงมาใช้เป็นภาพหน้าจอภาพใหม่