ตอนที่ ๒๑

ตอนที่ ๒๑

          สุนิษาเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่านิศากรเดินจูงมือกับใครอีกคนซึ่งหน้าเหมือนกันราวกับพิมพ์ เธอรู้ว่าชัยกรมีลูกฝาแฝด แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับอีกคนหนึ่ง

          “น้าสุคะ ไนท์พาเดย์มาเยี่ยมคุณพ่อค่ะ”

          “เออ...ไม่ใช่ว่าพ่อเธอไม่ชอบหน้าลูกสาวอีกคนหรอกเหรอ” สุนิษาพูดเสียงเบา “ฉันกลัวว่าจะอาละวาดขึ้นมาอีก เธอก็รู้นี่ตอนนี้ถ้าทำอะไรขัดใจก็...” นึกถึงเมื่อวานที่นิศากรขอให้จิตแพทย์มาคุยด้วย แต่ชัยกรกลับอาละวาดโวยวายราวกับคนบ้า เธอก็ขยาด ยังดีที่มีคนรองรับอารมณ์กลับมาแล้วเธอจึงเบาใจว่าตัวเองคงไม่เดือดร้อน

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถึงจะอาละวาดขึ้นมา พวกหนูจะช่วยกันรับมือเอง”

          “งั้นฉันก็แล้วแต่พวกเธอ” สุนิษาดูเวลาในมือถือ “ส่วนฉันขอตัวก่อน นัดกับเพื่อนว่าจะไปสปา” เธอยิ้มให้กับลูกเลี้ยง แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

          “เดย์ไม่ชอบยายป้านี่เลย” ทิพากรมองตามร่างของสุนิษาไปจนลับสายตา “ถึงจะไม่ได้ทำตัวเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย แต่เขาทำเฉยทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ไนท์ถูกพ่อทำอะไรบ้างเนี่ยนะ แบบนี้ก็ไม่ต่างกันกับคุณพ่อหรอก”

          “พี่ว่าแค่เขาไม่คอยซ้ำเติมก็ดีแล้วละ” นิศากรเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลงๆ ก่อนจะจูงมือน้องสาวเข้าไปยังห้องพักผู้ป่วยของ

ชัยกร

          บนเตียงกลางห้องกว้าง ชัยกรกำลังนอนหลับสนิท ทิพากรมองดูดวงหน้าของคนเป็นพ่อที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนานด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน เพราะตอนนี้มันตีกัน ทั้งคิดถึงและรังเกียจ

          ฝาแฝดถอยไปนั่งบนโซฟารอให้คนเป็นพ่อตื่นอย่างเงียบๆ ทิพากรแอบมองพี่สาวซึ่งนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ตอนแรกเธอโกรธพี่เขยแทบตายที่อยู่ๆ มาขอหย่ากับนิศากร แต่พอเห็นว่าพี่สาวกลับยิ้มแล้วบอกว่าพี่เต็มใจหย่าเอง แล้วก็ไม่ได้โกรธกันเลยสักนิด

          “พี่คิดว่าหย่ากันมันดีแล้วละ คุณพ่อจะได้ไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกเขาอีก”

         ทิพากรเบือนหน้าจากพี่สาวพลางมองตรงไปยังเตียงคนไข้ที่ชัยกรกำลังหลับอยู่ ลึกๆ ในใจแล้วเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณพ่อที่เคยน่ารักขนาดนั้นกลับกลายเป็นเหมือนปีศาจร้ายไปได้เพียงเพราะถูกหักหลังจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีค่าพอจะให้รักอย่างแม่ของพวกเธอ

          ถ้าถามว่าเธอเกลียดพ่อของตัวเองไหม แน่นอนทิพากรจะบอกว่าเกลียดสิ แต่เกลียดใครมากที่สุด ก็คงตอบได้ว่าแม่กับปู่ของพวกเธอนี่แหละ เพราะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

          ยิ่งพอมานึกดู สมัยนั้นที่สองคนนั้นไม่ค่อยระวังตัวเพราะเห็นว่าพวกเธอยังเด็ก ภาพในความทรงจำที่ทั้งสองจับมือกัน ไม่ก็นั่งชิดกันหรือบางครั้งก็สบตากันนานๆ คิดถึงทีไรก็คล้ายกับว่าในท้องมันปั่นป่วนไปหมดจนอยากจะอ้วกออกมา ยิ่งโตมาแล้วรู้ว่าพวกเขาแอบไปทำอะไรกันจนฝ่ายหนึ่งท้องก็เกิดความรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

          “พี่ไนท์พ่อกำลังจะตื่นแล้ว” ทิพากรสะกิดพี่สาวเบาๆ นิศากรจึงเบือนหน้าจากหน้าต่างมามองชัยกร

          “คุณพ่อ” นิศากรลุกเดินขึ้นไปหาพ่อของเธอ มองดูแขนที่มีร่องรอยการกรีดข้อมือและรอยแผลอีกหลายรอยบนแขน อีกทั้งความอ่อนแอที่เกิดจากการอดอาหารทำให้ชัยกรดูซูบซีดเป็นอย่างมาก ชัยกรยื่นมือไปหาลูกสาว แต่นิศากรกลับยืนนิ่ง ส่วนทิพากรก็ก้าวเข้ามายืนข้างกัน

          “แกมาที่นี่ทำไม กลับไปอยู่กับแม่ชั่วๆ ของแกสิ!” ชัยกรจ้องทิพากรด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

          ทิพากรตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณแม่เสียไปแล้วค่ะ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน”

          ดวงตาของชัยกรเบิกกว้าง นิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “ดีแล้ว ตายๆ ไปเถอะผู้หญิงน่ารังเกียจแบบนั้น”

          “แต่แม่ฝากมาขอโทษคุณพ่อด้วยนะคะ” ทิพากรนึกถึงช่วงชีวิตก่อนที่สิรินภาจะสิ้นใจ ทั้งๆ ที่ถือทิฐิมาตลอดตั้งแต่ถูกชัยกรไล่ออกจากบ้าน แต่ช่วงเวลาของความเป็นความตายกลับร้องไห้ออกมาและพูดขอโทษอดีตสามีทั้งน้ำตา

          “ฉัน...ฉันไม่รับคำขอโทษจากผู้หญิงคนนั้นหรอก” ชัยกรขบกรามแน่น

          “คุณแม่บอกว่าจะยกโทษหรือไม่ยกโทษก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่ได้บอกก็พอ”

          “ฉันรู้แล้ว แกกลับไปได้แล้ว คนที่ทิ้งฉันไปแล้วน่ะ ยังไงฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าอีก” ชัยกรเบือนหน้าหนี

          ทิพากรถอนหายใจ “ยังไงก็ไปแน่ค่ะ แต่หลังจากที่ตกลงบางอย่างกับคุณพ่อเสร็จแล้วนะคะ”

          ชัยกรตวัดสายตากลับมามองลูกสาวฝาแฝดซึ่งครั้งหนึ่งในวันที่พวกเธอเกิดมา เป็นวันที่เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก

          นิศากรสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยอย่างช้าๆ “หนูขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ หนูต้องการให้คุณพ่อรับการรักษาจากจิตแพทย์ค่ะ”

          “ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ได้บ้า!” ชัยกรตวาดลั่น

          ทิพากรกุมมือพี่สาวแน่นเป็นเชิงให้กำลังใจ “คุณพ่อไม่ได้บ้าค่ะ คุณพ่อแค่กำลังป่วยทางใจ เพราะฉะนั้นคุณพ่อก็เลยจำเป็นต้องรักษาด้วยจิตแพทย์”

          “ทำมาพูดว่าจิตแพทย์ สุดท้ายก็แค่หมอรักษาคนบ้า”

          “คุณพ่อคะ” นิศากรเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณพ่อไม่รักพวกหนูเลยเหรอคะ สักนิดก็ไม่รักแล้วเหรอคะ”

          ชัยกรนิ่งงัน ภาพของทั้งสองคนในวัยเยาว์นั้นบริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่สุด แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเพราะทั้งคู่เกิดจากผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น ถ้าทั้งคู่เป็นแค่ลูกของเขาคนเดียว

แค่เขาคนเดียวมันจะดีแค่ไหนกันนะ เขาเอาแต่คิดแบบนี้ซ้ำๆ อยู่ตลอดเวลาจนแทบบ้า

          ใช่ เขาแทบจะบ้าไปแล้ว

          “ฉัน...” ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าไม่ได้แทนตัวเองว่าพ่อมานานแค่ไหนแล้ว “รักสิ เพราะพวกเธอเป็นลูกของพ่อนะ เป็นลูกของพ่อจริงๆ พ่อตรวจดีเอ็นเอยืนยันแล้วด้วย!”

          “ถ้าคุณพ่อรักพวกเรา คุณพ่อก็ต้องหยุดทำร้ายพี่ไนท์เสียที” ทิพากรกระชับมือพี่สาวแน่นขึ้น “พวกหนูรู้ว่าคุณพ่อใจสลายเพราะเรื่องของคุณแม่กับปู่ แต่พี่ไนท์ก็ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของคุณพ่อ ถ้าคุณพ่อไม่หยุด วันหนึ่งพี่ไนท์ก็คงทนไม่ไหวแน่ๆ บางทีอาจจะถึงขั้นทำแบบเดียวกับที่คุณพ่อทำก็ได้” ทิพากรกลัวมาตลอด เธอกลัวว่านิศากรจะฆ่าตัวตายเข้าสักวัน

          ชัยกรส่ายหน้า “ไม่ อย่าทำแบบนั้น”

          “เพราะฉะนั้นคุณพ่อยอมเถอะนะคะ พบจิตแพทย์สักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”

          “ไม่!” ชัยกรยังคงดื้อดึงจนนิศากรแทบอยากจะร้องไห้

          หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าทำแบบนี้จะดีหรือเปล่า แต่ถ้าชัยกรเอาชีวิตตัวเองมาต่อรองกับเธอได้ เธอเองก็จะสู้ด้วยวิธีนี้

          “ถ้าคุณพ่อยังไม่ยอม หนูก็คงจะไม่สามารถอยู่ตรงนี้กับคุณพ่อได้อีก เพราะหนูเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วค่ะ มันเจ็บปวดมากๆ เลยนะคะที่ถูกคนที่เรารักมากที่สุดทำร้ายเอา”

          ชัยกรมองนิศากรด้วยดวงตาเบิกกว้าง คำว่าถูกคนที่รักทำร้ายเอานั้นเหมือนกับค้อนที่ทุบลงมาบนหัวใจ สีหน้ารวดร้าวของคนเป็นลูกนั้นไม่ต่างจากตอนที่เขาได้รับรู้ความจริงเกี่ยวกับคนที่รักอย่างสิรินภาและคนที่เขารักมากที่สุดอย่างคนเป็นพ่อ

          “หนูจะกลับมาก็ต่อเมื่อคุณพ่อยอมรักษาตัวจนหายดี”

          “ละ...ลูกจะไปไหน”

          “ที่ไหนก็ได้ค่ะ ที่ที่คุณพ่อจะไม่สามารถทำร้ายหนูได้อีก” น้ำตาไหลอาบแก้มของนิศากร

          ทิพากรเดินเข้าไปจับมือของคนเป็นพ่อ “ให้พี่ไนท์เขาไปเถอะนะคะ เมื่อไหร่ที่เดย์เห็นว่าคุณพ่อหายดีแล้ว เดย์จะเป็นคนบอกให้พี่เขากลับมาค่ะ”

          ชัยกรมองดูนิศากรที่กำลังจะจากไป “ถ้าเธอทำแบบนั้น ฉันก็จะ...”

          “ก็แล้วแต่คุณพ่อค่ะ หนูเหนื่อยเกินกว่าจะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว” นิศากรใช้สายตาที่ไม่แสดงอาการยินดียินร้ายมองคนเป็นพ่อ เธอรู้ว่าพ่อของเธอน่าสงสาร แต่วันนี้เธอเองก็ยอมรับได้เสียทีว่าตัวเองก็น่าสงสารเช่นกัน

          ความรู้สึกสึกผิดที่เป็นสาเหตุให้พ่อรู้เรื่องของคนเป็นแม่ซึ่งคอยกัดกินจิตใจของเธอมาตลอดนั้นหยุดลงแล้ว เธอต้องเข้มแข็งและจะไม่ยอมแพ้ต่อมันอีก

          และในที่สุดเธอก็เดินจากมาได้

         

          นิศากรอ่านหนังสือการ์ตูนเรื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อมาพลางฟังเสียงฝนอยู่ภายในห้องพักของอะพาร์ตเมนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่เธอตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ หลังจากเดินออกมาจากบ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิดของชัยกร เพื่อมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว

          “พี่ว่าที่นอนมันแข็งไปหรือเปล่าเนี่ย”

          เพียงแต่บางครั้งก็จะมีคนแวะมาหา...

          หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาซึ่งตั้งชิดผนังด้านข้างขนานกับเตียงนอนเงยหน้าขึ้นมองบุลินที่นอนเท้าแขนมองเธอมาจากบนเตียง

          “ก็ไม่นี่คะ ไนท์ว่าไม่เห็นจะแข็งตรงไหนเลย”

          “แต่พี่ว่าแข็ง แถมห้องนี้ก็แคบ ทำไมไม่เช่าคอนโดไปเลยล่ะ เอาที่มันสะดวกสบายกว่านี้”

          นิศากรส่ายหน้า “ไนท์จ่ายไม่ไหวนี่คะ”

          “ให้พี่จ่ายให้”

          “พี่บุ้งลืมเหรอคะ เราหย่ากันแล้ว ทำไมพี่จะต้องมาจ่ายให้ไนท์ด้วย” หญิงสาวยิ้มละไม ในขณะที่บุลินเบ้ปาก  

          บุลินทิ้งตัวซบหน้าลงกับหมอนที่มีกลิ่นหอมของนิศากรติดอยู่ “เฮ้อ อีกนานไหมเนี่ยกว่าคุณพ่อตาจะอาการดีขึ้น”

          “เห็นเดย์ว่ายอมไปคุยกับจิตแพทย์แล้วครั้งหนึ่งค่ะ”

          “แค่ครั้งเดียวเนี่ยนะ แบบนี้พวกเราจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนถึงจะกลับมาอยู่กันได้อย่างปกติ” เงยหน้าขึ้นมาบ่น

          นิศากรลุกเดินไปหาบุลินที่เตียง นั่งลงข้างชายหนุ่ม “ขอบคุณนะคะที่ยอมอดทนเพื่อไนท์ขนาดนี้”

          “มีรางวัลหรือเปล่า” ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง

          “เขาบอกกันว่าทำดีอย่าหวังผลตอบแทนไม่ใช่เหรอคะ” นิศากรยกมือขึ้นปิดปากของคนที่ยื่นมาหา

          “พี่ก็ไม่ได้ทำดีอะไรสักเท่าไหร่นี่ พี่ทำไปเพื่อตัวเองทั้งนั้น”

          ถึงชายหนุ่มจะบอกว่าทำเพื่อตัวเอง แต่ทุกอย่างนั้นสุดท้ายแล้วก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเธอ นิศากรจึงยอมปล่อยให้เขาโน้มใบหน้ามาหาเธอเพื่อรับจุมพิตเป็นรางวัล

          “อดทนอีกหน่อยนะคะพี่บุ้ง ถ้าคุณพ่อไม่รู้สึกว่าไนท์ถูกพี่บุ้งแย่งไปเป็นของพี่เมื่อไหร่ ไนท์ก็จะไม่ไปไหนไกลจากพี่บุ้งอีกแล้ว” นิศากรยกมือขึ้นโอบกอดชายหนุ่ม

          บุลินยกแขนขึ้นกอดตอบ “พี่ว่าเรามาคิดว่ามันเป็นช่วงที่เราเป็นแฟนกันดีกว่า เพราะเราไม่มีช่วงเวลาแบบนั้นเลยนี่นา”

          คนในอ้อมแขนของชายหนุ่มหัวเราะคิก “แบบนั้นก็ดีค่ะ”

          “อยากไปเดตที่ไหนครับ”

          “ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่มีพี่บุ้งคนตัวหอมไปด้วยกันก็พอ” นิศากรซุกหน้าลงซบอกกว้างแบบที่เธอชอบทำ ชายหนุ่มยังตัวหอมเหมือนเคยไม่เปลี่ยน

          “ปากหวานจังเลยนะเธอ” บุลินล้มตัวลงนอนพลางดึงร่างบอบบางของนิศากรให้ล้มลงมาด้วย เธอจึงหนุนแขนเขาแทนหมอน

          “บางครั้งไนท์ก็กำลังคิดว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า” เธอแนบฝ่ามือลงบนหัวใจของบุลิน “แต่ทุกครั้งที่สัมผัสแล้วได้ยินเสียงหัวใจของพี่บุ้ง ไนท์จะรู้ว่าไม่ได้ฝัน พี่บุ้งมีตัวตนจริงๆ ด้วย”

          ชายหนุ่มกดจูบลงบนหน้าผากของหญิงสาว “ไม่มีตัวจริงไปกว่านี้อีกแล้ว อยากพิสูจน์ไหมล่ะ”

          “พิสูจน์ยังไงล่ะคะ” นิศากรเงยหน้าขึ้นก็พบกับดวงตาที่ทอประกายวิบวับของบุลินซึ่งตอนนี้พลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่างเธอเอาไว้ “อ๋อ”

          บุลินยิ้มพรายพลางมองหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่ยอมสบตากันแล้วเพราะความขัดเขิน เขาได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์มือถือ ตั้งใจจะปิดมัน แต่เขาก็เร็วไม่พอ

          นิศากรหัวเราะเบาๆ เพราะเสียงสบถของบุลิน เขาก้มลงมองเธอแล้วจูบเร็วๆ ทีหนึ่ง “สายนี้ไม่รับไม่ได้ด้วย”

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไนท์ไม่รีบ” เสียงใสๆ ของนิศากรทำให้บุลินมันเขี้ยวจนแทบทนไม่ไหว ทั้งรู้สึกโล่งใจด้วยที่ได้ยินเสียงแบบนี้จากเจ้าตัวสักที หลังจากที่ไม่ได้ยินมานานแล้ว

          ชายหนุ่มไม่ได้ลุกไปคุยที่ไหนไกล แต่นั่งคุยอยู่บนเตียงโดยมีนิศากรนอนหนุนตักของเขาอยู่นั่นแหละ

          “รับช้านิดเดียวเองไหมมึง” บุลินเอาโทรศัพท์มือถือออกห่างจากใบหูเพราะเสียงบ่นของเพื่อน “กูขอเช็กตารางกับเลขากูก่อน แล้วถึงจะบอกได้ว่าว่างเมื่อไหร่ มึงจะใจร้อนไปไหนเล่า ยังไงงานนี้กูก็ไม่เทมึงหรอก หรือจะมาคุยคร่าวๆ ที่บ้านกูก็ได้ อย่ามาเยอะ มึงจะเอาหรือไม่เอาผู้สนับสนุนล่ะ”

          นิศากรนอนฟังบุลินคุยกับเพื่อนเรื่องเงินลงทุนทำสนามแข่งรถ รู้สึกดีใจที่บุลินไม่หนีจากสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดอีกต่อไปแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่รู้เรื่องด้วยเลยก็ฟังอย่างเพลิดเพลินจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ตื่นขึ้นมาแล้วยังเห็นว่าชายหนุ่มนอนอยู่ข้างกันก็รู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก