ตอนพิเศษ คนที่แสนโชคดี

ตอนพิเศษ คนที่แสนโชคดี

          บุลินนอนมองคุณแม่ของลูกสาวทั้งสองซึ่งยังหลับสนิท เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของลูกๆ รวมถึงของเขาด้วย เธอจึงไม่ต้องรีบตื่นเพื่อเข้าครัวทำมื้อเช้าให้กับทุกคน

          เธอปรือตาขึ้นมองสามี แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองนิ่งๆ เท่านั้น

          บุลินอดใจไว้ไม่ไหวจึงยื่นหน้าไปจูบหนักๆ ลงบนหน้าผากของคนที่ยังไม่ตื่นเต็มตา

          ลูกสาวคนโตนอนหลับอยู่ในห้องส่วนตัวของเธอ ส่วนคนเล็กไปนอนค้างกับบวรและปภาดา ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงมีเพียงกันและกันอยู่บนเตียงกว้าง ช่างเป็นยามเช้าที่แสนเย้ายวนใจ

          “น้องไนท์ถุงยางอนามัยหมดแล้ว” บุลินก้มลงกระซิบ มือก็ลากไล้ไปตามเอวของหญิงสาวที่ขยับขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยเพราะผ่านการเป็นคุณแม่มาแล้ว

          นิศากรพยักหน้ารับรู้เบาๆ

          เขาอมยิ้ม “ถ้าไม่ใช้ก็อาจจะท้องอีกนะครับ”

          คนฟังขมวดคิ้ว ตอนแรกเธอไม่ได้คิดอะไร แต่พอได้ยินอีกประโยคสติก็เริ่มแจ่มชัด

          “พี่บุ้งอยากมีอีกคนเหรอคะ”

          “เจ้าขาก็โตแล้ว จันทร์เจ้าก็ถูกพี่บีแย่งไป เหงาน่ะไม่มีใครให้อุ้มเลย”

          “ลูกมากจะยากจนนะคะ” นิศากรหัวเราะคิกคัก

          “ไม่ได้ปฏิเสธ แสดงว่าโอเคใช่ไหม”

          “คราวนี้ขอผู้ชายนะคะ อยากได้บุ้งน้อย”

          “แน่ใจเหรอ ลูกชายจะต้องซนมากแน่ น้องไนท์เหนื่อยแย่เลย” ระหว่างคุยชายหนุ่มก็ปลดกระดุมชุดนอนของภรรยาไปด้วย

          นิศากรกลอกตามองบน “อย่างกับว่าลูกสาวพี่ไม่ซนเลยนะคะ “

          “ก็จริง” บุลินหัวเราะ “เอาล่ะได้เวลาลุ้นกันแล้ว”

          คนที่ถูกชายหนุ่มกดไว้ใต้ร่างยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ขัดขืนและยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอีกด้วย

         

          ทุกวันอาทิตย์ พวกเขาทุกคนมักจะมาใช้เวลาร่วมกัน อย่างวันนี้บุลินกับบวรก็กำลังช่วยกันสอนดั่งบุหลันและดุจจันทราว่ายน้ำ

          “จะมีอีกคนเหรอ ก็ดีนะ” ปภาดาซึ่งนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงข้างสระว่ายน้ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง “แต่พี่ว่าอีกสองคนไปเลยจะได้แบ่งให้พวกพี่คนหนึ่ง”

          นิศากรมองไปยังลูกสาวทั้งสองคนที่อยู่ในสระว่ายน้ำของบ้านกับคนเป็นพ่อและลุงอย่างบวร “พี่ปอนด์คะ อุ้มท้องไม่ใช่เรื่องสนุก”

          ปภาดาหัวเราะ “ขอบคุณนะที่คลอดเด็กน่ารักออกมาตั้งสองคน เจ้าขากับจันทร์เจ้าน่ารักมากเลย อยู่ด้วยแล้วมีความสุขจัง”

          “ไนท์ก็คิดว่าตัวเองโชคดีมากเลยค่ะ ที่ได้มีทั้งพี่บีกับพี่ปอนด์มาเป็นครอบครัวเดียวกัน”

          “นั่นสิ พวกเราก็โชคดีกันทุกเลย อยากร้องไห้แล้วเนี่ยน้องไนท์ พี่ซึ้ง” ปภาดายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตา “ได้อยู่กับพี่บี แถมยังมีลูกอีก”

          “แต่ไนท์...คิดถึงคุณย่าจังเลยค่ะ ถ้าท่านยังอยู่คงจะมีความสุขมากที่สุด” แสงรุ้งนั้นเสียไปหลังจากดุจจันทราอายุได้แค่เพียงขวบเดียวเท่านั้น

          “พี่ว่าคุณย่าคงมีความสุขอยู่ที่ไหนสักที่นั่นแหละ คงกำลังเล่าเรื่องหลานกับเหลนให้คุณปู่ฟังอยู่แน่ๆ”

          นิศากรยังระลึกถึงแสงรุ้งอยู่เสมอ เธอทั้งซาบซึ้งและขอบคุณ เพราะหากไม่มีแสงรุ้ง เธอกับบุลินอาจจะไม่ได้มาพบกัน

หญิงสาวทอดสายตามองบุลินอย่างอ่อนโยน การได้อยู่กับ

บุลินนั้นมีความสุขมาก เธอจึงจินตนาการถึงอนาคตในอีกแบบที่ไม่มีสามีตัวหอมของเธอไม่ออกเลย

-จบ-