ตอนที่ ๒๒

ตอนที่ ๒๒

          “เราว่าเนื้อเรื่องดูสดใสขึ้นนะ” คเชนทร์ที่ได้รับอนุญาตให้อ่านพล็อตของเพื่อนก่อนใครให้คำวิจารณ์กับเพื่อนสนิท

          นิศากรยิ้มจนตาหยี “ดีกว่าเดิมใช่ไหม”

          “เราก็คิดว่าดีกว่าเดิมนะ เหมาะกับลายเส้นน่ารักๆ ของเธอด้วย แถมพระเอกนิสัยสามีแห่งชาติขนาดนี้ เขียนให้เป็นแนวรักไปเลยน่าจะผ่านนะ” เพราะว่าพล็อตคราวก่อนไม่ผ่านจึงต้องมาปรับกันใหม่ “แล้วนี่ อยู่คนเดียวโอเคใช่ไหม”

          “โอเค เราอยู่ได้ไม่ต้องห่วง แต่ว่าจริงๆ แล้ว พี่บุ้งมาหาทุกสองสามวันเลยแหละ ไม่ค่อยเหมือนอยู่คนเดียวสักเท่าไหร่”

          คเชนทร์ได้ฟังแล้วก็หัวเราะ เมื่อนึกถึงสามีของเพื่อนที่หย่ากันเพราะความจำเป็น แต่ทั้งสองยังรักกันดีจนเขาอดอิจฉาไม่ได้

พอคิดถึงแฟนที่เพิ่งเลิกกันไปก็น้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง

          “เอ๊ะ นั่นน้องสาวเธอหรือเปล่า”

          นิศากรหันหน้าไปตามสายตาของคเชนทร์ ก็พบว่าทิพากรเดินเคียงมากับชายหนุ่มร่างสูงท่าทางดูดีมากคนหนึ่ง เธอจำได้ว่านั่นคือยามที่เคยเป็นกระแสในโลกโซเชียลของโรงแรมบุลินซึ่งทำให้ยอดจองช่วงหนึ่งมากขึ้นจนน่าตกใจ

          “สองคนนั้นสนิทกันเหรอเนี่ย” นิศากรเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

          “อ้าว ไม่ใช่แฟนกันเหรอ เมื่อกี้เห็นจูงมือกันด้วย แต่เหมือนน้องสาวเธอจะงอนอะไรหรือเปล่าก็เลยสะบัดมือออก”

          “เราไม่รู้เลย เดย์ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟัง” นิศากรขมวดคิ้ว “งั้นเราไปก่อนนะ ฝากจ่ายก่อนเดี๋ยวโอนเงินไปให้”

          “ได้สิ” คเชนทร์โบกมือลาเพื่อนที่รีบร้อนจากไปเพราะกลัวจะตามน้องสาวไม่ทัน

          นิศากรรีบเดินเข้าไปทักน้องสาวทันทีอย่างหน้าชื่นตาบาน แต่คนถูกทักนั้นแอบตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆ ก็เจอกับพี่สาวฝาแฝด

          “พี่ไนท์มาทำอะไรที่นี่”

          “ตั้งใจจะไปหาเดย์ แต่ไหนๆ ก็เข้ามาที่นี่แล้ว พี่เลยนัดเจอกับช้างด้วย เพิ่งแยกกันเมื่อกี้นี้เอง” นิศากรยิ้มหวานให้น้องสาว แต่สายตาแอบเหลือบมองชายหนุ่มซึ่งกำลังมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ

          ทิพากรถอนหายใจ เพราะรู้ว่าสุดท้ายก็จะต้องถูกพี่สาวคาดคั้นเอาแน่ๆ จึงเอ่ยปากแนะนำให้คนทั้งคู่ให้รู้จักกัน

          “นายนี่ชื่อกล้านะพี่ไนท์ เป็นแค่คนข้างบ้าน”

          คนข้างบ้านหัวเราะเบาๆ แล้วหันมายิ้มกับนิศากร “สวัสดีครับพี่ไนท์”

          “สวัสดีจ้า”

          “ผมเป็นคนข้างบ้านของพี่เดย์เขาน่ะครับ” ตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน

          นิศากรพิจารณาชายหนุ่มที่น่าจะยังอายุไม่มากนัก เขาค่อนข้างดูดีเลยทีเดียว แม้จะแต่งตัวง่ายๆ ด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนเอง มิน่าถึงเป็นกระแสขึ้นมาได้

          “นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันมีธุระกับพี่สาว” ทิพากรบอกกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขาพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

          “งั้นผมไปก่อนนะครับ” ชายหนุ่มโบกมือลาสองฝาแฝดสาวก่อนจะเดินจากไป

          นิศากรมองตามไปจนลับสายตาแล้วจึงหันมาหาน้องสาวพลางยิ้มอย่างซุกซน “แฟนเดย์เหรอ”

          “ยังไม่ใช่”

          “ไม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แต่ตอบว่ายังไม่ใช่ แสดงว่าเขาก็มีโอกาสน่ะสิ”

          ทิพากรเม้มปากแน่น “คือ ก็...ยังไม่รู้สิ เดย์ไม่ได้อยากคบใครนี่ อยู่เป็นโสดตัวคนเดียวมันก็ดีอยู่แล้ว”

          “พี่ไม่ได้คิดว่าโสดมันไม่ดีนะ แต่ถ้าเห็นว่าเขาจริงใจ เดย์จะลองมีความรักดูสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” นิศากรยื่นมือไปกุมมือน้องสาว แล้วจูงกันไปเรื่อยๆ “อย่าให้พฤติกรรมของคนอื่นมาทำให้เราพลาดบางสิ่งที่อาจจะมีค่าสำหรับเราไปเลยนะเดย์”

          “เดย์รู้ว่าไม่ควรปล่อยให้การใช้ชีวิตแบบคุณแม่มามีอิทธิพลกับเดย์ แต่ว่ามันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ” ทิพากรนึกถึงมารดาที่เสียไปแล้วก็ยิ้มเศร้า เพราะตั้งแต่มารดาเลิกกับบิดา สิรินภาก็มีผู้ชายคนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำให้เธอได้เห็นถึงความรักของผู้ชายมากหน้าหลายตา คนเหล่านั้นไม่เคยมีคำว่าจริงใจให้กับแม่ของเธอเลย

          “พี่เข้าใจ” นิศากรยิ้มบาง เธอนึกถึงชัยกรที่เข้ารับการรักษามาหลายเดือนแล้ว “คุณพ่อเป็นยังไงบ้างเหรอ”

          “ก็ดีขึ้นนะ คุณพ่อไม่ได้มีอารมณ์รุนแรงแบบเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนได้สติ เสียดายหุ้นที่ขายให้ยายลูกเลี้ยงไปน่ะ แล้วก็เสียใจที่บริษัทต้องกลายเป็นของคนอื่น ทั้งๆ ที่คุณย่าอุตส่าห์รักษามันไว้เพื่อเขา คุณพ่ออยากเก็บมันไว้ให้เรา แต่เดย์ก็บอกไปแล้วแหละว่า ไม่เป็นไรคุณพ่อทำดีที่สุดแล้ว”

          “แล้วคุณพ่ออยากเจอพี่ไหม”

          “ไม่อยากค่ะ คุณพ่อกลัวที่จะเจอพี่ไปแล้ว”

          “อย่างนั้นเหรอ” นิศากรไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือร้องไห้ดี

          “คงเพราะรู้สึกผิดกับพี่ไนท์นั่นแหละ” ทิพากรบีบมือพี่สาว “แต่คุณพ่อดีขึ้นมากแล้วจริงๆ ค่ะ เวลาเดย์ไปเป็นเพื่อนตอนไปพบจิตแพทย์ก็ไม่อาละวาดใส่เดย์ด้วย แถมยังขอโทษเรื่องที่ทำเหมือนเดย์ไม่ใช่ลูก”

          “ดีจัง”

          “แต่ส่วนของพี่ไนท์ คุณพ่ออาจจะต้องการความกล้ามากกว่านี้อีกหน่อย” ทิพากรส่งยิ้มให้กำลังใจพี่สาว นิศากรยิ้มตอบน้องสาวด้วยความเข้าใจ “แล้วพี่ไนท์ล่ะ ยังไม่ได้หยุดรักษาใช่ไหม”

          “ยังจ้ะ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วที่ได้ไปบ้างไม่ไปบ้าง เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่ไปหาจิตแพทย์ พี่บุ้งไปเป็นเพื่อนตลอดเลย”

          ทิพากรรู้สึกดีใจกับพี่สาวจริงๆ ที่เจ้าตัวได้พบกับบุลิน “วันก่อนเห็นป้าเมตบอกว่าพี่บุ้งไปเยี่ยมคุณพ่อด้วยนะคะ คุยกันอยู่นานสองนานเลย บางทีพี่บุ้งกับพี่ไนท์อาจจะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อย่างเปิดเผยแล้วนะคะ”

          “จริงเหรอ” นิศากรเลิกคิ้ว “แต่ตอนนี้พี่ว่าพี่ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอีกนะ สนุกดี”

          ทิพากรหัวเราะ “พี่บุ้งร้องไห้แน่ถ้ามาได้ยินเข้าน่ะ”

          “พี่บุ้งไม่ร้องหรอก” นิศากรเองก็หัวเราะคลอเคล้าไปกับน้องสาวฝาแฝดด้วย พอนึกถึงชายหนุ่มขึ้นมาก็อยากเจอทันที แต่คงต้องรอให้อีกฝ่ายเลิกงานก่อน

          จริงๆ ช่วงนี้บุลินมาหาเธอน้อยครั้งลงมาก เพราะยุ่งทั้งงานที่บริษัทของตัวเอง และงานที่เจ้าตัวร่วมลงทุนกับเพื่อนเปิดสนามแข่งรถ

บางครั้งพอมาถึงก็แทบจะอาบน้ำแล้วนอนหลับไปทันที เธอไม่ได้น้อยอกน้อยใจอะไร แต่ออกจะเป็นห่วงเจ้าตัวด้วยซ้ำ อยากจะเอ่ยปากขอให้พักผ่อนเยอะๆ แต่พอเห็นสีหน้าตั้งอกตั้งใจทำงานที่หอบมาด้วย เธอก็ต้องข่มใจไม่อยากรบกวน ทำได้แค่คอยเป็นกำลังใจเงียบๆ เพราะเธอช่วยแบ่งเบาภาระงานตรงนี้ของบุลินไม่ได้เลย

          ห้องของนิศากรหลังย้ายมาอยู่คอนโดแล้วนั้นเป็นห้องแบบสตูดิโอ ดังนั้นพอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าบนเตียงของเธอมีร่างของคนตัวโตนอนหลับอยู่

          นิศากรวางกระเป๋าสะพายลงอย่างเงียบๆ ก่อนก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างบุลินพลางทอดสายตามองดูดวงหน้าที่กำลังหลับของชายหนุ่ม

          “เหนื่อยก็พักบ้างนะคะ” กระซิบเบา

          บุลินลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อได้กลิ่นหอมคุ้นเคย “ไปไหนมาครับ”

          “ไปหาเดย์กับช้างมาค่ะ” นิศากรใช้มือทั้งสองข้างดันไหล่ของชายหนุ่มให้นอนลงเมื่อเขาพยายามจะลุกขึ้น “นอนต่อสิคะ ช่วงนี้ไนท์เห็นพี่บุ้งนอนดึกแทบทุกคืนเลย พักให้เยอะๆ หน่อย ไนท์เป็นห่วง”

          เขามองดวงหน้าอ่อนหวานที่หน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ มือคู่ใหญ่เลือนไปดันมือเล็กที่กดไหล่ของแข็งแรงออกแล้วคว้าร่างบอบบางมากอด

          “พี่นอนต่อก็ได้ครับ แต่ช่วยเป็นหมอนข้างให้พี่ได้ไหม” ชายหนุ่มถูไถแก้มของตัวเองกับแก้มของหญิงสาว

          นิศากรหัวเราะเสียงเบา “ถ้าวันนี้พี่บุ้งไม่ทำงาน กอดทั้งกันคืนเลยก็ได้ค่ะ” เธอซุกตัวเข้าหาคนตัวโตกว่าจนแนบชิดมากยิ่งขึ้น “ไนท์เป็นห่วงนะคะ ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยยอมพักบ้างเลย”

          “ก็งานมันต้องทำนี่นา”

          “แล้วก็สนุกด้วยใช่ไหมคะ เพราะพี่ชอบงานนี้ ทีงานของบริษัทยังไม่เคยเห็นพี่บุ้งหอบเอากลับมาทำที่บ้านเลย”

          บุลินหัวเราะ “ก็จริง พี่สนุกกับงานนี้มากครับ ตอนนี้เป็นรูปเป็นร่างเยอะแล้วนะ สนามก็ออกแบบเกือบจะเสร็จแล้วด้วย อีกไม่นานก็จะได้ลงมือสร้างสักที”  

          “เห็นพี่บุ้งสนุกไนท์ก็ไม่อยากห้ามหรอกค่ะ”

          ริมฝีปากร้อนแนบลงบนหน้าผากของหญิงสาว “พี่ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง แต่พี่รู้สึกอยากทำให้มันออกมาดีที่สุด เธออาจจะต้องทนเห็นพี่ยุ่งแบบนี้ไปอีกสักพัก อาจมีเวลาให้เธอน้อยลงด้วย”

          “มีเวลาให้ไนท์น้อยลงก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่อยากให้พี่บุ้งพักผ่อนเยอะกว่านี้”

          “สัญญาก็ได้ว่าพี่จะนอนให้ดึกน้อยลง โอเคไหมครับ”

          นิศากรพยักหน้ากับอกกว้าง “แล้วก็มีอีกเรื่องค่ะที่อยากถาม พี่บุ้งไปหาคุณพ่อของไนท์ทำไมคะ”

          “พี่ไปขอให้พี่ได้เป็นคนดูแลเธอ”

          “แล้ว...คุณพ่อว่ายังไงบ้างคะ” เสียงของนิศากรแผ่วเบาไร้ความมั่นใจ

          “ท่านบอกว่าตามใจเธอ อยากจะไปอยู่กับใครก็แล้วแต่เลย ท่านจะไม่ยุ่งและไม่บังคับอีกแล้ว”

          “แล้วทำไมพอไปคุยกับคุณพ่อแล้ว พี่บุ้งไม่มาบอกให้ไนท์ฟังบ้างล่ะคะ ไนท์รู้ว่าพี่บุ้งไปหาคุณพ่อจากน้องเดย์” นิศากรทำท่าเหมือนจะงอน บุลินจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

          “อาทิตย์หน้าวันเกิดใครล่ะครับ คิดว่าจะให้เป็นเซอร์ไพรส์น่ะ วันนั้นว่าจะพากลับไปอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ”

          นิศากรขยับตัวออกห่างเพื่อมองบุลินให้เต็มตา “ไนท์ลืมไปเลยว่าจะวันเกิดแล้ว ขอบคุณนะคะ”

          “รู้นะว่าเธอสนุกกับการอยู่คนเดียว” บุลินหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน คนที่แทบไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระมาก่อนหัวเราะเสียงใส “แต่ว่าพี่ไม่อยากให้เธออยู่ไกลสายตาอีกแล้ว”

          “ได้ลองใช้ชีวิตคนเดียวตั้งหลายเดือนเลย ไนท์พอใจแล้วค่ะ อยากกลับไปเป็นภรรยาที่ดีของพี่บุ้งจะแย่แล้ว”

          “จริงเหรอ” เขาแกล้งทำหน้าไม่เชื่อ

          “ไม่เชื่อก็เรื่องของพี่บุ้ง”

          เสียงแสร้งงอนของนิศากรทำให้บุลินคันไม้คันมือไปหมด จึงออกแรงกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นด้วยความมันเขี้ยว

          “เชื่อก็ได้”

          “กอดแน่นไปแล้วค่ะ ไนท์หายใจไม่ออก” คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลัก แต่เขาก็ยังไม่คลายอ้อมกอดแถมยังหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข

         

          นิศากรขยับตัวเบาๆ เมื่อรู้สึกตัวตื่น บรรยากาศด้านนอกนั้นเริ่มสว่างแล้ว นอกหน้าต่างมีฝนตกปรอยๆ และทำท่าว่าอาจจะตกหนักในไม่ช้า

          หญิงสาวมองดูฝนอยู่ชั่วครู่ ฝนเริ่มตกมากขึ้นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย บรรยากาศจึงเริ่มเย็นขึ้น เธอหันไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวบุลินก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วเข้าห้องครัวซึ่งกั้นกระจกล้อมเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เหมือนตู้ปลา

          เธอเปิดตู้เย็นพลางคิดพิจารณาอยู่ชั่วครู่ว่าเช้านี้จะทำอะไรดี หากอยู่คนเดียวก็คงกินแบบไม่ต้องคิดมาก แค่ขนมปังปิ้งทาเนยก็พอแล้ว

          พอคิดได้ว่าจะทำข้าวต้มทรงเครื่องแบบง่ายๆ ก็เริ่มหยิบเอาส่วนประกอบต่างๆ ออกมาจากตู้เย็น แต่พอคิดว่าบุลินคงไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่ เธอจึงคิดจะทำแซนด์วิชทูน่าให้ไปกินระหว่างวันอีกสักอย่างด้วย

          นิศากรที่ตั้งอกตั้งใจทำอาหารวุ่นอยู่คนเดียวจึงไม่ได้สังเกตว่าชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว ส่วนครัวตรงนั้นมันเล็กมากเขาจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปกวน บุลินจึงได้แต่นั่งมองดูหญิงสาวหยิบโน่น หั่นนี่ด้วยความเพลิดเพลินอยู่บนเตียง

          คนที่ถูกมองอยู่นานเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวจึงหันไปสบตากับคนมอง นิศากรเดินออกมาหาบุลิน “ตื่นนานหรือยังคะ”

          ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเอ่ย “อาบน้ำสระผมให้พี่หน่อยสิ”

          พอชายหนุ่มบอกอย่างนั้น คนที่อาบน้ำให้บ่อยๆ จึงยื่นมือไปพยุงชายหนุ่มลงมาจากเตียงนอนทันที ภายในห้องน้ำเล็กๆ ของเธอมีเก้าอี้สำหรับเขาอยู่แล้ว

          “คิดถึงอ่างอาบน้ำของเราจัง” บุลินจับจ้องสีหน้าของนิศากร พอพบว่าอีกฝ่ายไม่เขินอายอะไรแล้วก็รู้สึกผิดหวัง “เธอไม่เขินแล้วเหรอ”

          นิศากรที่กำลังเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำจากฝักบัวหันกลับมามองคนที่ตอนนี้เกือบเปลือยเพราะไม่ได้สวมเสื้อแล้วด้วยสีหน้ายิ้มๆ

          “ชินแล้วนี่คะ”

          “ไม่สนุกเลย”

          “ใครจะไปยอมให้พี่แกล้งไปชีวิตกันล่ะ”

          บุลินเลิกคิ้ว “ใช่สิ เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ”

          “แหมคนเรามันก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้างสิคะ” หญิงสาวยิ้มหวานพลางวางมือเรียวเล็กวางลงบนบ่าก่อนจะไล้ลงมาบนอกกว้าง เธอรดน้ำลงบนตัวของชายหนุ่ม “อยากให้ถูตรงไหนบ้างบอกไนท์มาสิคะ”

          ชายหนุ่มได้แต่มองอีกฝ่ายตาปริบๆ ทำอะไรต่อไม่ถูกเลย ยิ่งได้ฟังน้ำเสียงอ่อนหวานยั่วเย้านั่นเข้าไปอีกก็รู้สึกเป็นฝ่ายที่เขินแทน พอมือนุ่มๆ เริ่มถูครีมอาบน้ำไปมาบนตัว บุลินก็ทนมองหน้าอมยิ้มน้อยๆ ของหญิงสาวต่อไม่ได้

          ทำไมตอนนี้เขาถึงเป็นฝ่ายถูกแกล้งไปได้ล่ะ!