ตอนที่ ๑๖

ตอนที่ ๑๖

         

          หลังกลับมาจากเที่ยวทะเล นิศากรก็รู้สึกว่าบุลินเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ บางครั้งเขาก็ทอดมองเธอนิ่งนาน แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

          “พี่บุ้งกลับมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำแตงโมปั่นหน่อยไหมคะ วันนี้ไนท์ไปซื้อเครื่องทำน้ำปั่นกับพี่ปอนด์มาค่ะ เอามาลองทำกันดู รับรองว่าอร่อยมากเลยค่ะ” หญิงสาวเดินไปรับสามีที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน

          บุลินยิ้มบางพลางก้มลงมาจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของเธอ “ช่วงนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ เมื่อวานก็ทำลูกตาลลอยแก้วเอาใจ วันนี้ก็น้ำผลไม้ปั่นอีก”

          นิศากรส่ายหน้าเบาๆ “ไนท์ไม่ได้มีอะไร พี่บุ้งต่างหากล่ะคะ มีเรื่องกลุ้มใจอะไร บอกไนท์ได้ไหม”

          “พี่ทำให้เธอเป็นห่วงสินะ” บุลินจับจูงภรรยาไปนั่งภายในห้องรับแขก

          “ค่ะ ไม่อยากเห็นพี่บุ้งคิ้วขมวดเลย” ยิ้มหวาน

          “อยู่กับพี่แล้วมีความสุขไหม” บุลินยกมือขึ้นสัมผัสรอยยิ้มของหญิงสาวที่กำลังพยักหน้า

          “ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ”

          แขนแข็งแรงยกขึ้นกอดร่างเล็กแล้วดึงเข้ามาในอ้อมแขน “ก่อนหน้านี้พี่บอกกับเธอว่า มีอะไรให้บอก พี่จะรับฟังทุกอย่าง ที่พี่พูดไปพี่ก็หมายความตามนั้นจริงๆ”

          “...” นิศากรขยับตัวแนบชิดกับชายหนุ่ม ทั้งกลิ่นหอมของชายหนุ่มและเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ใต้อกของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย

          “ไม่อยากมีลูกก็บอกพี่ได้ เดี๋ยวพี่จะเป็นคนคุมให้เอง ยาน่ะเลิกกินเถอะ”

          บุลินรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนแข็งทื่อและพยายามจะดันตัวออกจากวงแขนของเขา แต่เขากลับรัดแน่นมากขึ้น

          “พี่ไม่ได้โกรธ พี่แค่พูดขึ้นมาเพราะอยากให้เธอเลิกกินยาคุม มันไม่ดีต่อสุขภาพ”

          “...ไนท์ขอโทษค่ะ”

          “ขอโทษเรื่องกินยาคุมหรือขอโทษที่ไม่ปรึกษาพี่”

          “ทั้งสองอย่างเลยค่ะ” เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเหมือนจะไม่ปล่อยเธอจากอ้อมกอด นิศากรจึงไม่ขัดขืนอีก เธอปล่อยให้เขากอดเอาไว้

          บุลินเกยคางกับศีรษะของหญิงสาว “ขออยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม”

          ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนกว่าบุลินจะยอมคลายอ้อมกอด นิศากรมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาขอโทษ

          “ไนท์กลัวค่ะ ตอนนั้นเลือดเต็มไปหมดเลย”

          ชายหนุ่มนิ่งฟัง ไม่เร่งให้อีกฝ่ายพูดออกมา ทำแค่เพียงกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้เงียบๆ

          “เพราะไนท์เห็นตอนคุณแม่แท้งน้อง”

“แค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว ทำไมจะต้องมีหลานที่มีเชื้อสายชั่วๆ ของผู้หญิงคนนั้นเพิ่มมาอีกคนล่ะ” ส่วนคำพูดของคนเป็นพ่อที่เธอเองก็กลัวนั้นนิศากรไม่กล้าพูดออกไป

          “ไม่เป็นไรพี่รอได้ หายกลัวแล้ว อยากมีเมื่อไหร่ค่อยมี”

บุลินยิ้มพลางถอนหายใจเหมือนโล่งอก “ตอนแรกพี่คิดว่าตัวเองไม่มีน้ำยาเสียอีก เปลี่ยนท่ายังไงก็ไม่ท้องสักที”

          “พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะ” นิศากรหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

          บุลินหัวเราะอย่างผ่อนคลาย “วันนี้พี่ซื้อมากล่องหนึ่ง เดี๋ยวคืนนี้ก็จะใช้เลย”

          “ซื้ออะไรคะ”

          “ให้พี่เป็นคนคุม ก็ต้องถุงยางอนามัยสิ รุ่นบางเฉียบด้วย เขาว่าไม่ต่างจากไม่ใส่”

          “พี่บุ้งทะลึ่ง”

          “ทำเรื่องทะลึ่งด้วยกันเป็นประจำแบบนั้น ยังมีหน้ามาว่าพี่อีกเหรอครับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว โดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว เขาก็ยกมือของเธอขึ้นมากัดนิ้วของเธอเล่น “ปลายนิ้วยังมีรสแตงโมอยู่เลย หวานจัง” เลียเบาๆ ราวกับกำลังชิมมันอยู่

          “จริงๆ ไนท์รู้สึกผิดกับเรื่องนี้มากเลยค่ะ เพราะไนท์รู้ว่าพี่บุ้งแต่งกับไนท์เพราะเรื่องลูก” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักใจ

          “เหตุผลนั้นลืมมันไปเถอะ พี่ไม่ได้อยากให้เธอคิดว่าตัวเองเป็นแม่พันธุ์” บุลินสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง “จะมีลูกหรือไม่มีพี่ก็จะไม่ยอมเลิกกับเธอเด็ดขาดเลย”

          นิศากรน้ำตาคลอยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมอีก “...”

          “...ร้องทำไมครับ”

          “ก็แค่อยากร้องมั้งคะ มันห้ามไม่ได้นี่” แม้น้ำตาจะไหล แต่หญิงสาวกลับส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วย “เดี๋ยวไนท์ไปเอาน้ำแตงโมมาให้นะคะ” พูดจบก็เดินเร็วๆ หายตัวไปยังห้องครัวโดยมีสายตาของบุลินมองตาม

          เพียงครู่เดียวน้ำแตงโมปั่นเย็นๆ ก็ถูกนำมาให้บุลินได้ชิม ชายหนุ่มรับมาดื่มด้วยความรู้สึกชื่นใจ แม้ว่าจะเคยมีคนที่รักมาก แต่ช่วงเวลานั้นเขาก็ไม่เคยวาดฝันไปถึงการแต่งงานเป็นครอบครัวแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เขาเข้าใจสักทีว่านั่นก็แค่ความหลงใหลใฝ่ฝัน เพียงแค่อยากครอบครองและเป็นเจ้าของ

          “เธอจะไปค้างที่บ้านของพ่ออีกเมื่อไหร่ก็บอกนะ พี่จะไปด้วย”

          ปกตินิศากรมักจะดูเหมือนไม่อยากให้เขาไปค้างด้วย แต่ครั้งนี้หญิงสาวกลับยิ้มกว้างและพยักหน้าด้วยความเต็มใจ

          ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างซึ่งเปิดม่านเอาไว้ นิศากรถูกริมฝีปากร้อนประทับจุมพิตไปทั่วตัวอย่างเชื่องช้าราวกับจะสำรวจหาจุดที่เขายังไม่เคยแตะต้อง เธอไม่ได้คิดไปเองช่วงหลังมานี้บุลินมักจะใช้เวลากับผิวของเธอมากขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดที่ปลายทางแห่งความสุขสมร้อนแรง

          “น้องไนท์ชอบบอกว่าพี่ตัวหอม แต่พี่ว่าน้องไนท์ตัวหอมกว่าอีก” เขางับแก้มของเธอเบาๆ เป็นเชิงหยอกเย้า จุมพิตข้างลำคออย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนลงมายังเนินอกแล้วฝากรอยไว้เพราะมันเขี้ยว “หอมน่ากิน”

          นิศากรยกแขนขึ้นโอบรอบคอของบุลินแล้วดึงเขาที่โน้มตัวอยู่เหนือเธอลงมา เธอเองก็ทนไม่ไหวแล้ว อยากจะเอาคืนบ้าง

          งับ! หญิงสาวงับใบหูของชายหนุ่มก่อนปล่อยแล้วกระซิบ “ไนท์ก็อยากกินพี่บุ้งเหมือนกัน คุณสามีตัวหอม”

          บุลินหัวเราะอย่างมีความสุขพลางเอื้อมมือไปหยิบซองเล็กๆ ที่วางเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะข้างเตียงแล้วจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย ก่อนจะกลับมาหาร่างนุ่มนิ่มที่นานวันก็ยิ่งขาดไม่ได้

ทุกจังหวะการขยับเคลื่อนไหวทำให้เธอใจเต้นแรง ยิ่งได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงครางแผ่วเบาของบุลินที่ข้างหู ก็ยิ่งเหมือนเชื้อไฟที่ช่วยโหมให้รู้สึกวาบหวามรัญจวนมากขึ้น หญิงสาวไขว่คว้า โอบกอด ซุกตัวเข้าหาร่างกายอบอุ่นของชายหนุ่ม แนบชิดจนแทบหลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียว

           นอกจากช่วงเวลาร้อนแรงบนเตียงแล้ว บุลินก็ชอบความชุ่มฉ่ำภายในอ่างอาบน้ำและการมีแผ่นหลังเล็กบอบบางของนิศากรพิงอยู่กับอกกว้างของตนเองเป็นที่สุด

          ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวเล่นกับฟองนุ่มเงียบๆ เขาไม่มีเรื่องจะพูด เธอก็ไม่มีเรื่องจะถาม แต่ความเงียบระหว่างกันไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัด จนกระทั่งหญิงสาวเอ่ยเสียงเบาจึงทำให้ความเงียบถูกทำลายลง

          “พี่บุ้งเคยคิดภาพตอนที่ตัวเองมีลูกไหมคะ”

          บุลินทอดสายตามองคนที่ยกขาขึ้นมากอดเข่า ห่อตัว ทำให้ดูตัวเล็กลงไปอีก

          “บอกตามตรงถ้าให้ลองจินตนาการตอนนี้พี่ก็คิดภาพแบบนั้นไม่ออกหรอก แต่พี่สัญญากับตัวเองว่าจะเป็นพ่อที่ดี จะรักลูก จะ คอยปกป้องและดูแลไปจนกว่าเขาพร้อมที่จะยืนอยู่บนโลกใบนี้ด้วยตัวเอง”

          นิศากรหันมาหาเขา “ไนท์ก็คิดว่าพี่บุ้งต้องเป็นพ่อที่ดีได้แน่ๆ”

          “เธอก็ต้องเป็นแม่ที่ดีได้เหมือนกันนั่นแหละ” ก้มลงจูบเบาๆ ที่ปลายจมูกของหญิงสาว “ถึงตอนนี้จะคิดภาพตัวเองเป็นพ่อไม่ออก แต่พี่จินตนาการถึงลูกได้นะ คงเป็นเด็กตัวป้อมๆ ขาสั้นๆ เหมือนคุณแม่”

          พอได้ยินคำว่าตัวป้อม ขาสั้น นิศากรจึงหันมาหาบุลินเต็มตัวก่อนจะวักน้ำใส่หน้าชายหนุ่ม “ล้อเลียนไนท์เหรอคะ”

          “ก็คุณแม่ตัวแค่นี้ ขาก็สั้น ลูกจะเป็นแบบอื่นไปได้ยังไง” บุลินหัวเราะพลางยกมือขึ้นกันน้ำที่กระเซ็นใส่หน้า

          “แต่ก่อนไหนบอกว่าไนท์ตัวเล็กน่ารัก” นิศากรโมโหจนแก้มป่อง “แล้วลูกน่ะจะมาเหมือนไนท์แค่คนเดียวได้ยังไง เขาก็ต้อง...” หญิงสาวพิจารณาคนเป็นสามีแล้วก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ะเพอร์เฟ็กต์ไปทุกส่วน ทั้งหน้าตาคมคาย จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ริมฝีปากสวยได้รูป ตัวสูง ไม่ผอมไม่อ้วนจนเกินไป ผิวก็เนียนละเอียดอย่างกับผู้หญิง “ดูดีแบบพี่บุ้งด้วยสิคะ” เสียงช่วงท้ายของเธอเบาลง

          “ที่พี่พูดไปนั่นเพราะน่ารักไง ตอนนี้พี่ชอบแบบเธอนี่”

บุลินอมยิ้ม “ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงพี่คงอุ้มเล่นทั้งวัน”

          เมื่อนิศากรลองคิดถึงภาพแบบนั้นดูบ้าง หัวใจของเธอก็สั่นไหว ใจหนึ่งก็อยากมีลูก อีกใจก็ยังกลัว

          บุลินทันเห็นแววตาเหมือนสับสนของหญิงสาวจึงยกมือขึ้นลูบหัวของอีกฝ่ายเบาๆ

          “ไม่ต้องรีบร้อน ยังไงก็ต้องรอให้คนสำคัญอย่างคุณแม่พร้อมที่จะมีก่อน”

          ความอ่อนโยนของบุลินทำนิศากรรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ “ไนท์อยากให้ลูกมีผมสีน้ำตาลธรรมชาติแบบพี่บุ้ง ยิ่งเวลาออกแดดก็สะท้อนเป็นประกายด้วย สวยมากเลยค่ะ”

          นิศากรยื่นมือไปจับผมสีน้ำตาลนุ่มของชายหนุ่มเล่น

          “แต่ก่อนไอ้ปอนด์อิจฉาพี่มากเลยนะ อยากได้สีนี้ แต่ทำยังไงก็ไม่ได้แบบนี้”

          “พี่ปอนด์เคยเล่าให้ฟังแล้วค่ะ” นิศากรหัวเราะ “พี่ปอนด์บอกว่าย้อมไม่ได้ดั่งใจ ก็เลยประชดย้อมเป็นสีทองแทน”

          “ยายนั่นเล่าอะไรเกี่ยวกับพี่บ้างน่ะฮึ”

          “ไม่ได้เล่าอะไรเยอะแยะหรอกค่ะ แค่เรื่องทั่วๆ ไป”

          “จริงเหรอ” บุลินเลิกคิ้วพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กมากขึ้น อีกฝ่ายขยับหนีไปจนชิดขอบอ่างอีกด้าน

          “ก็จริงสิคะ”

          “จำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งอาหารมีแต่ของที่ทำจากแตงกวา พี่คิดว่าเธอต้องโกรธอะไรพี่สักอย่างแน่ๆ”

          นิศากรหลุบตาลงอัตโนมัติ ไม่กล้าสบตากับคนที่กำลังมองสบมาเหมือนกำลังจับผิด แต่พอคิดได้ว่ายิ่งเธอหลบสายตาจะยิ่งดูมีพิรุธ

          “วันไหนคะ แล้วทำไมไนท์ต้องโกรธพี่ด้วย แล้วจะไปโกรธพี่เรื่องอะไร”

          “เธอจำได้ อย่าทำมาแกล้งลืม”

          “อ๋อ วันนั้น” นิศากรพยายามสบตากับชายหนุ่ม “ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าวันนั้นแตงกวามันลดราคาก็เลยซื้อมาเยอะ”

          “แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าพี่ไม่ค่อยชอบกินแตงกวาสักเท่าไหร่ ถึงจะไม่ได้เกลียดเท่าฟักทอง แต่ถ้าเขี่ยมันออกจากจานได้พี่ก็จะเขี่ยทิ้ง”

          “ไนท์จะจำเอาไว้ค่ะ คราวหน้าจะไม่ใช้แตงกว่าทำกับข้าวให้พี่บุ้งอีก”

          “เป็นเพราะไม่รู้นี่เอง” บุลินไม่ได้ขยับตัวออกห่าง แต่ก็ไม่รุกไล่แล้ว “พี่นึกว่าเพราะไปฟังไอ้ปอนด์มันเผาอะไรพี่มา เธอถึงได้โกรธแล้วเอามาลงกับพี่”

          “ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นสักหน่อย” นิศากรเม้มปากแน่น

          “แต่ตอนที่เมาไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา”

          “พะ...พูดอะไรคะ”

          บุลินยิ้มเจ้าเล่ห์ “พูดว่าพี่เจ้าชู้ คบกับผู้หญิงมาเยอะจนเกินจำนวนนิ้วมือนิ้วเท้าไปหลายสิบเท่า”

          “พี่บุ้งโกหก” นิศากรเถียง “ก็พี่ปอนด์บอกว่าที่คบจริงจังแค่สิบกว่า...” นิศากรชะงักงันเมื่อแววตาของบุลินเป็นประกายขบขัน

“โกหกไม่เนียนเลยนะเธอน่ะ”

หญิงสาวลดตัวลงไปใต้น้ำ อยากจะดำน้ำหายไปเลย แต่นี่มันเป็นอ่างอาบน้ำก็เลยทำแบบนั้นไม่ได้ ส่วนชายหนุ่มได้แต่หัวเราะ

“ไอ้ปอนด์พูดอะไรก็ช่วยหารสองด้วย ไม่สิหารสิบ”

“พี่ปอนด์บอกว่าไม่ได้เล่าเกินจริงไปเยอะนี่คะ” นิศากรออกปากปกป้องปภาดาทันที

“แหม...” ชายหนุ่มลากเสียงยาวพลางทำหน้ากวนใส่เธอ “นี่สามีไง นั่นแค่พี่สะใภ้”

นิศากรไม่รู้จะทำยังไงกับคนตรงหน้าดี “นั่งแช่น้ำกันตัวจะเปื่อยแล้ว เลิกเถอะค่ะ”

“ครับๆ” บุลินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่ก็ไม่วายหัวเราะอีก จนถูกหญิงสาวค้อนใส่

หลังออกมาจากห้องน้ำ บุลินก็พบว่าคืนนี้พวกเขาสองคนโอ้เอ้เกินไปมากจริงๆ เพราะตอนนี้เที่ยงคืนกว่าจนเกือบตีหนึ่งแล้วพอหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับไปพร้อมกันทันที