บทที่ 26 พี่ดูแลผู้หญิงของพี่ทุกคนอย่างดี

บทที่ 26

“อันที่จริง เราคุยกันก่อนก็ได้นะคะ น่าจะใช้เวลาไม่นาน นายหัวจะได้ทานข้าวอย่างสบายใจ”

“ไม่มีเรื่องไหนที่เกี่ยวกับบัวแล้วพี่จะสบายใจหรอก”

มือเรียวบางชะงักหยุดชั่วครู่ก่อนหยิบเอกสารออกมาจากซอง หน้าคมเข้มลอบยิ้มชื่นชมที่คนร่างเล็กสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีแม้ว่าโดนเขาพูดกระทบหลายครั้ง เขาแสร้งเหลือบตามองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจเอกสารที่เธอพยายามดันมาตรงหน้า

“นายหัวไม่ดูสักหน่อยหรือคะ อันนี้เป็นแผนชำระหนี้ที่ฉันทำมา”

“มันไกลไป”

ปากหนาลอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเบาะด้านข้างพลันยุบตัวลงจนเขารู้สึกถึงไอร้อน เสียงหวานนุ่มดั่งน้ำผึ้งดังขึ้นใกล้ตัว เขาขยับตัวแกล้งเอามือขึ้นเท้าบนโต๊ะแต่ยิ่งทำให้ตัวเองจุกเลยจำต้องเอนตัวไปด้านหลัง

“นายหัวนั่งดีดีสิคะ แบบนี้จะมองเห็นได้ยังไง”

เสียงหวานเริ่มแหลมขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง จมูกโด่งปลายรั้นรับกับหน้าละมุน เธอเอี้ยวหน้ากลับมาทางเขา ดวงตาคมรีปรากฎรอยขุ่นเคือง

“พี่จุก สงสัยจะหิวมาก เลยต้องนั่งเอนตัว”

เขาบอกเธอตรง ๆ หากแต่อาการจุกมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับอาหารเลย พสุธาวางมือลงข้างตัวซึ่งอยู่ด้านหลังของร่างเล็กพอดี ปลายนิ้วของเขาเฉียดกางเกงเนื้อผ้าสีเข้ม ถ้าเขาขยับมือเข้าไปอีกนิดคงกอบกุมบั้นท้ายเล็กแต่ผายออกอย่างหญิงสาวพอดี

จินตนาการเพริศแพร้วที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เสียงหวานกำลังพูด หัวสมองของเขาอื้ออึ้งจากอารมณ์ที่ตีขึ้นมาอีกครั้ง จินตนาการชั่วร้ายบนเบาะโซฟากลางร้านอาหาร

“นายหัว!!”

คราวนี้น้ำเสียงหวานแหลมตวัดขึ้นไม่อ่อนหวานอีกต่อไป ร่างเล็กกำลังเหลืออดกับพฤติกรรมของผู้ชายร่างโตที่เอาแต่หลุบตาต่ำและทำเหมือนไม่สนใจว่าเธอมีตัวตนอยู่หรือไม่

บุษยาทำตามที่เขาสั่งโดยการนั่งลงที่เบาะข้างตัวเขา ทั้งที่ยังมีพนักงานเดินไปมา ทุกคนต่างจับจ้องเธอและบอสคนใหม่เป็นตาเดียว เธอยังเห็นบางคนซุบซิบกันอยู่ตรงมุมเสาด้านในคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม

นายหัวยังเอนกายไปด้านหลังเธอแล้วนิ่งเงียบ เธอเอี้ยวหน้าเพียงเล็กน้อยคล้ายส่งสัญญาณไม่พอใจแต่เขายังเงียบเฉย

“ถ้าคุณจะกรุณาช่วยดูเอกสาร..”

เสียงหวานหยุดลงทันทีเมื่อเห็นพนักงานบริการนำอาหารเข้ามาจัดเสิร์ฟที่โต๊ะ รีบดึงกระดาษลงใต้โต๊ะ ดวงตาคมรีมองอาหารตรงหน้าหลายอย่างพลันคิดว่าหรือเขาจะมีคนอื่นมาร่วมโต๊ะด้วย โดยไม่ทันได้คิดจึงโพล่งคำถามออกไป

“นายหัวเชิญแฟนมาทานด้วยหรือคะ?”

“แฟน?”

“ก็ผู้หญิงคนนั้น .. ช่างเถอะ! ถือว่าฉันไม่ได้ถามก็แล้วกัน”

ร่างแกร่งเอนตัวขึ้นตั้งตรง จดจ้องใบหน้าแดงซ่านขึ้นทันตา ปากกว้างเม้มนิ่ง

“คนนั้นไม่ใช่แฟน”

“ฉันบอกว่าช่างเถอะไงคะ อาหารมาแล้วทานเถอะ ไหนนายหัวบอกว่าหิว”

เสียงหวานพูดเลี่ยงไปยังเรื่องอาหาร รอจนเขาขยับขึ้นมาหยิบช้อนจึงได้กล้าหยิบช้อนขึ้นมาเช่นกัน ร่างกายเธอบอกอาการหิวโหยทันทีเมื่อกลิ่นของอาหารโชยมา

บุษยาลงมือทานอาหารโดยที่ไม่รอให้เขาเริ่มก่อน ไหน ๆ เขาจะเลี้ยงข้าวเธออยู่แล้ว อย่างน้อยเธอจะได้กินอาหารดีระดับมาตรฐานโรงแรมสี่ดาว ร่างเล็กมองกุ้งซอสมะขามที่วางลงบนจานโดยคนร่างโตตักมาใส่ให้

“กินเยอะ ๆ ผอมบางขนาดนี้ระวังจะปลิวลม”

ปากกว้างเม้มตึงใช้ส้อมเสียบลงบนตัวกุ้งอย่างแรงแล้วใช้ช้อนตัดมันให้ขาดออกจากกัน จิ้มตัวกุ้งขึ้นมาเตรียมใส่ปากแต่ยังไม่ทันเอาเข้าปากก็โพล่งคำพูดที่ทำให้ตัวเธอเองนั่นแล่ะที่ใบหน้าแดงซ่าน

“ฉันจะปลิวลม จะผอมบางก็เป็นหุ่นของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายหัว ทำไมนายหัวไม่เอาเวลาไปดูแลผู้หญิงของนายหัวเอง”

บ้าฉิบ บัว!

หน้าหวานกัดริมฝีปากทันทีและสบถในใจอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน การมีพสุธาอยู่ใกล้ทำให้เธอเผยแต่นิสัยเลวร้ายออกมา เขามันจอมปีศาจที่หลอกแต่ให้เธอทำตัวร้ายกาจ

“ไม่ต้องห่วงหรอกบัว พี่ดูแลผู้หญิงของพี่ทุกคนอย่างดี”

มือเรียวสั่นเล็กน้อยแต่ยังฝืนทานต่อไป รีบทานให้จบสิ้นมื้ออาหารนี้ให้เร็วที่สุดแล้วพูดธุระ จากนั้นเธอจะได้กลับไปทำงานเสียที

แค่ก แค่ก แค่ก!!

อารามรีบร้อนทำให้บุษยาทานแกงส้มจนพริกหลุดลงคอ วางช้อนหยิบน้ำขึ้นมาดื่มโดยเร็ว พลันรู้สึกถึงฝ่ามือใหญ่อุ่นที่ทาบมาบนแผ่นหลังบอบบาง เขาลูบขึ้นลงให้เธอและชะโงกตัวเข้ามาใกล้

ดวงหน้าเล็กเรียวเอี้ยวหน้าไปมอง เห็นดวงตาสีฟ้าจัดจับจ้องเธออยู่เช่นกัน มือเขาหยุดชะงักวางทาบไว้ ฝ่ามือแผ่ความร้อนผ่าวออกมาจนร่างของเธอสั่นไหว

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ นายหัวเอามือออกไปเถอะค่ะ”

ฝ่ามือร้อนเลื่อนลงออกเชื่องช้าอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าคล้ำมีสีเข้มขึ้น มือแกร่งตักอาหารใส่จานของเธอต่อไม่พูดอะไร ความเงียบเกิดขึ้นปกคลุมมื้ออาหารกลางวันจนกระทั่งนายหัวทานเสร็จ

“ขึ้นไปคุยกันที่ห้อง”

“นายหัว ฉันต้องทำงาน”

ดวงตาหวานมองตามแผ่นหลังกว้างที่ลุกเดินจากไปคล้ายไม่ใส่ใจ คนร่างเล็กลอบถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วหยิบเอกสารใส่ซองเดินแกมวิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันก่อนที่ประตูจะปิดลง มือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ค่ะหัวหน้า บัวนะคะ บัวอยากจะลางานสักชั่วโมงค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

นัยน์ตาฟ้าเข้มข้นหลุบตามองสาวร่างเล็กกว่า บุษยาทานอาหารกลางวันแล้วอย่างอิ่มหมีพีมัน ใบหน้าเธอค่อยมีสีสันขึ้นมาเล็กน้อย

มองมือที่กำซองเอกสารแน่นดั่งเป็นชีวิตเดียวของเธอแล้วลอบยิ้ม เขาจะทำให้แน่ใจเลยว่าหนี้ทุกบาทเธอจะต้องได้ชดใช้อย่างแน่นอน