ログイン共有
บทที่ 7 คุณหนูโหดไปแล้ว!
最終更新日:
2025-09-19 11:22:15ตอนที่ 7
กล่าวจบก็รีบสาวเท้าออกจากเรือนด้วยความร้อนรน ราวกับมีเงามรณะกำลังตามหลอกหลอนอยู่เบื้องหลัง! แต่เพียงก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ ลมเย็นยะเยือกก็พัดวูบผ่านแผ่นหลัง เสมือนมือผีที่คืบคลานมาแตะต้อง “ปัง!” บานประตูไม้เก่าเบื้องหน้า ก็ปิดดังสนั่นเองโดยไร้ผู้ใด แตะต้อง ความสลัวในห้องพลันมืดทึบหนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิม ฮูหยินรองสะดุ้งเฮือกรีบยื่นมือออกไปผลักประตู ด้วยแรงทั้งหมด ทว่าประตูกลับไม่ขยับแม้แต่น้อย ยิ่งออกแรงมากเท่าไร ความหวาดกลัวก็ยิ่งกัดกินมากขึ้นเท่านั้น แล้วในวินาทีนั้นเอง ร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ หลินเยว่ซินค่อยๆ หันหน้าไปยังสาวใช้ตัวเล็ก ที่ยืนแข็งทื่ออยู่ปลายเตียง สายตาไร้อารมณ์ราวกับไม่ใช่มนุษย์ ก่อนจะก้าวตรงไปยังประตูด้วยท่าทีเยือกเย็น… เรือนผมสีม่วงหม่นพลิ้วสะบัดในสายลมวังเวง เลือดสดไหลรินจากหน้าผากเป็นสายย้อมแก้ม ริมฝีปาก และปลายคางจนชุ่มฉ่ำ ในเงามืดเย็นเยียบ ดวงตาสีม่วงลึกล้ำกลับไร้แววใดๆ ดำมืดราวเหวลึกอเวจี ริมฝีปากที่เปรอะด้วยโลหิตค่อยๆ แย้มรอยยิ้มเย็นชาน่าขนลุก ดุจปีศาจที่คลานกลับมาจากนรก “อะ… อ๊ากกกก! ฮู…ฮูหยิน! น…นาง…นางฟื้นขึ้นมาแล้วววขะ..ขอรับ!” องครักษ์สองคนที่เห็นภาพนั้นเบิกตากว้าง ร่างกายแข็งทื่อราวถูกสาป เสียงที่เปล่งออกมาแทบขาดห้วง พูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “จะโวยวายอะไรนักหนา! เสียงดังเหมือนพวกเจ้าเห็นผีเสียจริง!” เสียงแหลมของฮูหยินรองดังลั่น นางยังคงพยายามดันบานประตูที่ปิดแน่นอยู่ มือสั่นเหงื่อแตกพลั่กทั้งที่อากาศหนาวเย็นจนแทบกัดผิว หัวใจเริ่มเต้นโครมครามราวจะหลุดออกมา “ฮู…ฮูหยิน… มัน… มันคือผีจริงๆ ขอรับ!” องครักษ์ผู้หนึ่งพึมพำเสียงขาดห้วง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสยดสยอง ร่างสั่นเทาแทบร้องไห้ออกมา เหงื่อเย็นไหลอาบทั่วแผ่นหลัง เสื้อหนาที่ใส่อยู่เปียกชุ่มราวเพิ่งตกบึงน้ำ ‘ใช่แล้ว… ถ้านั่นไม่ใช่ผีแล้วมันคืออะไรกันเล่า!’ ทันใดนั้นเองฮูหยินรอง ก็รู้สึกได้ถึง “สัมผัสเย็นเยียบ” หนักอึ้งราวหินผา วางลงบนบ่าของตน! หัวใจของนางแทบหยุดเต้น เลือดในกายพลันเย็นแข็ง นางค่อยๆ หันหน้าช้าๆ ไปด้านหลังด้วยความหวาดผวาจนแทบขาดใจ… “กรี๊ดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องแหลมสูงสะท้านสะเทือนห้องทั้งห้อง ราวกับเสียงของผู้หญิงที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง หลินเยว่ซินเลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากกระตุก นางแทบอยากยกมือขึ้นปิดหูเสียด้วยซ้ำ ในความมืดเย็นเยือกนั้น ดวงตาสีม่วงลึกล้ำไร้ประกายชีวิตคู่นั้น สบเข้ากับดวงตาแตกตื่นของ ฮูหยินรองโดยตรง ริมฝีปากที่เปื้อนเลือดค่อยๆ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำ เสียงนั้นช่างเยือกเย็นและชวนขนหัวลุกยิ่งกว่าลมจากขุมนรก “ท่าน…แม่รอง~” เสียงลากยาว ฟังราวกับเสียงคร่ำครวญของวิญญาณไร้ที่พึ่ง ก้องสะท้อนในอกผู้ฟังจนหัวใจแทบหล่นร่วง “อ๊ากก! อย่าเข้ามา! ไม่ใช่ข้านะ! ข้าไม่ได้ทำ! เป็นพวกมัน…ใช่แล้ว! สององครักษ์นั่นต่างหากที่ทำให้เจ้าตาย!” ฮูหยินรองกรีดร้องเสียงแตกพร่า รีบชี้มือสั่นระริกไปยังองครักษ์ทั้งสองที่ยืนหน้าเผือดอยู่ไม่ห่าง องครักษ์ทั้งคู่ถึงกับเข่าอ่อน ร่างสั่นสะท้านเหมือนจะทรุด พยายามพุ่งไปเปิดหน้าต่างหนี แต่หน้าต่างกลับไม่ขยับแม้แต่น้อย ตอกย้ำความเชื่อในใจ นี่มิใช่มนุษย์ หากแต่เป็น “วิญญาณล้างแค้น” จริงๆ! รอยยิ้มชวนสยองค่อยๆ แผ่ซ่านบนริมฝีปากเปื้อนโลหิตของ หลินเยว่ซิน นางยื่นแขนออกไปเชื่องช้า เลือดไหลหยดติ๋งตามท่อนแขนขาวซีด เสียงเย็นเยียบพร่าแผ่วแต่ชัดเจน “ท่านแม่รอง… ข้าหนาวเหลือเกิน… มากอดข้าสักครั้งได้หรือไม่…” “ไม่! ข้าไม่เอา! อย่าเข้ามาาาาา!” เสียงกรีดร้องโหยหวน แทบแตกคอฮูหยินรอง ถอยกรูดจนแผ่นหลังแนบติดบานประตูสั่นคลอน ร่างสั่นระริกเหมือนสัตว์จนมุม เครื่องประดับหรูหราที่เคยปักบนศีรษะค่อยๆ หล่นกระจายเต็มพื้น ความสง่างามที่เคยภาคภูมิสิ้นสลายไม่เหลือเค้า หลินเยว่ซินก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าวเดียว ระยะห่างระหว่างทั้งสองแคบลง จนลมหายใจเย็นเยียบปะทะปลายจมูก ดวงตาสีม่วงไร้แววมืดดำราวเหวลึกนรกจ้องตรงไม่กะพริบ น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยต่อมานั้น… เย็นชาแต่เจือแววน้อยใจอย่างน่าขนลุก “เหตุใดเล่า… หรือท่านแม่รอง…รังเกียจข้ารึ” ฮูหยินตัวแข็งทื่อ มือสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่ ริมฝีปากแห้งผากพยายามฝืนยิ้ม พูดเสียงตะกุกตะกักอย่างสิ้นท่า “ไม…ไม่เลย... เยว่ซิน…เจ้า…เจ้าช่างน่ารัก…ข้า ยังรักไม่พอเลยจะไปรังเกียจเจ้าได้อย่างไรกัน…” ถ้อยคำปนเสียงสะอื้นตะกุกตะกักนั้น มิได้มีความจริงใจแม้แต่น้อย หากแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ที่พยายามพร่ำโกหกเพื่อเอาชีวิตรอด ในใจของนางตอนนี้มีแต่ความสำนึกผิดผสมความสิ้นหวัง หากรู้ว่าเรื่องจะลงเอยเช่นนี้… นางก็คงไม่มาเหยียบที่เรือนเก่าโทรมเช่นนี้หลอก! นี่มัน อัปมงคลจริงๆเลย! “ถ้าอย่างนั้น… มากอดกันหน่อยนะ~” เสียงพร่าแผ่วราวกับลมจากขุมนรก เอื้อนเอ่ยออกจากริมฝีปากซีดเลือดหลินเยว่ซินยื่นแขนขาวซีดที่เปื้อนโลหิตออกไปช้าๆ จงใจลากการเคลื่อนไหวให้ยืดยาว เย็นเยียบจนแทบจะแตะร่างตรงหน้าในอีกเพียงเสี้ยวอึดใจ “อ๊าาาา!!” เสียงกรีดร้องแตกพร่าดังลั่น เมื่อฮูหยินรองกัดฟันแน่นสะกดความหวาดกลัว ผลักร่างตรงหน้าออกไปเต็มแรง พลางคว้าไม้เก่าข้างกายขึ้นมากำไว้แน่นจนมือสั่น ยกขึ้นบังตรงหน้าเหมือนโล่ป้องกันสุดท้าย “อย่าเข้ามา! ข้าบอกให้เจ้าอย่าเข้ามา!” เสียงของฮูหยินรองสะบัดออกมาอย่างสิ้นท่า สั่นระริกปนโกรธแค้นแต่แฝงด้วยความหวาดผวาเกินกว่าจะปิดบัง ริมฝีปากของหลินเยว่ซินกระตุกมุมปากค่อยๆ ยกขึ้นราวกับจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหน้าถอดสีจนแทบเสียสติ นางยิ่งรู้สึกสะใจลึกในอก “คุณหนู…” เสียงกระซิบสั่นเครือดังขึ้นจากด้านข้างเสี่ยวถิง ยืนอึ้งตาค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ภาพที่เห็นตรงหน้ามันเหนือจริงเกินกว่าจะเป็นไปได้ แต่ไม่ว่าจะน่ากลัวเพียงใด ในใจของนางกลับไม่มีแม้เงาความกลัว… เพราะนางรู้ดีว่า ‘คุณหนูของนาง ไม่มีวันทำร้ายตนเอง’ “ท่านแม่รอง…ยังดุเหมือนเดิมเลยนะ~” เสียงพร่าเย็นเยียบลากยาวดังขึ้น ราวกระซิบจากหลุมศพ สะท้อนเข้าหูจนหนังศีรษะของฮูหยินรองชาหนึบ ดวงตาสั่นระริกไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบ ในจังหวะเดียวกันนั้น เสียงโครมครามก็ดังลั่นขึ้น องครักษ์ทั้งสอง ที่ถูกความหวาดกลืนกินจนแทบสติแตก พากันใช้แรงเฮือกสุดท้ายทุบหน้าต่างผุพังไม่หยุด เสียงไม้เก่าเปราะแตกดังสนั่น ก่อนที่บานหนึ่งจะพังลง ร่างทั้งคู่เบียดกันแย่งหนี ออกไปทางหน้าต่างแทบชนกัน กลิ้งล้มตะเกียกตะกายเหมือนสัตว์ป่าถูกต้อนจนมุม แต่ละคนทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชีวิตรอด ราวกับว่าหากช้ากว่านี้แม้เพียงลมหายใจเดียว… พวกตนอาจเป็นรายต่อไปที่ต้องถูกผีสางลากลงนรก! หลินเยว่ซินก้าวช้าๆ ทีละก้าว เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้ดังสะท้อนในความเงียบงัน ราวกับเสียงเคาะโลงศพ “รีบร้อนเช่นนั้น… จะหนีไปไหนกันหรือ” น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเลือดชวนขนลุก ทำเอาเงาหวาดกลัวปกคลุมทั่วทั้งเรือนในบัดดล… เสียงแห่งความตายดังก้องสะท้อนอยู่ด้านหลัง ทำเอาองครักษ์ทั้งสอง ที่กำลังหนีเอาชีวิตรอดสะดุดล้มกระแทกพื้นเต็มแรง เลือดสาดกระเด็นเล็กน้อยยิ่งตอกย้ำความสยดสยองในใจ “เงียบกันหมดเช่นนี้…ชักน่าเบื่อแล้วสิ” เสียงกระซิบของหลินเยว่ซินกังวานแผ่วเบา แต่แฝงรอยยิ้มเย็นยะเยือก ก่อนที่มือขาวซีดของนางจะแตะลงบนบ่าพวกเขาอย่างแผ่วเบา โดยไม่ทันรู้ตัวเข็มทองเล่มจิ๋ว ก็ปักลึกเข้าสู่ร่างกายพวกเขาอย่างไร้เสียง ร่างทั้งสองสะท้านวูบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด พวกเขาพบว่าตนเองไม่อาจขยับแม้แต่นิ้ว ความเย็นเยียบวิ่งไต่ขึ้นตามสันหลัง ดั่งถูกปีศาจโอบรัดจากขุมนรก “จำไว้ให้ดี…ในหมู่เจ้าสองคน จะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่รอด ฮ่าๆๆ!!! ” เสียงหัวเราะพร่าแผ่วแฝงความวิปริตสะท้อนเข้าหูพวกเขา ราวกับถูกขังในฝันร้ายไร้ทางออก ใต้แขนเสื้อกว้าง นิ้วเรียวยาวของนางบิดพลังบางอย่าง แสงสีขาวจางๆ พลันสว่างขึ้นเพียงชั่ววู องครักษ์ทั้งสองถูกควบคุม ราวกับหุ่นเชิดมือที่เคยสั่นระริกกลับคว้าดาบยาวขึ้นมา และฟาดฟันใส่กันอย่างบ้าคลั่ง! เสียงโลหะปะทะโลหะดังสนั่น “เคร้ง! เคร้ง!” ตามด้วยเสียงฟันแทงทะลุเนื้อ เสียงกระดูกแตกหัก “ฉึบ! กร๊อบ!” และเสียงโหยหวนเจ็บปวดที่สะท้อนก้องทั่วทั้งห้องราวโรงเชือด เลือดกระเซ็นไปทั่ว แขนขาขาดสะบั้น พื้นไม้ผุพังถูกย้อมแดงกลายเป็นบึงโลหิตในพริบตา ราวกับอยู่ท่ามกลางนรกโลกันต์ เสี่ยวถิง ยืนสั่นราวใบไม้ไหว ใบหน้าซีดเผือด ไร้สีเลือด เมื่อท้องไส้ปั่นป่วนจนทนไม่ไหว นางอาเจียนออกมาด้วยเสียงโฮก ร่างสั่นจนควบคุมไม่ได้ ดวงตาเบิกโพลงราวกับสูญสิ้นความหวัง “คุณหนู…ท่าน…ท่านกลายเป็นคนโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ได้อย่างไร… อ๊วกกก!” เสียงร้องสลับเสียงเลือดสาดยังไม่ทันสิ้น จู่ๆ ศีรษะขององครักษ์คนหนึ่ง ถูกฟันจนขาดกระเด็นกลิ้งกลุกๆ ไปหยุดอยู่แทบเท้า ฮูหยินรองนางเบิกตากว้างสุดขีด ก่อนจะช็อกหมดสติ ล้มตึง! ร่างหนักๆ กระแทกพื้นดังสนั่น ส่วนอีกคน แม้ยังมีลมหายใจ แต่แขนข้างหนึ่งถูกฟันขาด เลือดไหลไม่หยุด เหลือเพียงมือเดียวกำดาบเปื้อนเลือดแน่นจนเส้นเลือดปูด เขาทรุดลงกับพื้นหอบหายใจแรง ร่างสั่นเทา พลังที่ถูกควบคุมก็พลันหายวับไป เสียงดาบร่วงกระทบพื้น “เพล้ง!” ก้องกังวานในบรรยากาศเงียบงัน ราวกับระฆังศพตีส่งดวงวิญญาณ และแล้ว… “ฉึก!” เสียงสุดท้ายกรีดก้องกลางห้องโลหิต กรีดลึกลงในขั้วหัวใจของผู้ที่ยังเหลืออยู่… เสียงของคมดาบแทงทะลุเนื้ออกดังฉึกสนั่นก้อง องครักษ์คนนั้นเบิกตาโพลง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ มองตามแนวดาบที่พุ่งทะลุร่างของตน
最新チャプター
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 77 เสียงสุดท้าย ก่อนวิญญาณดับสูญ
บทที่ 77หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆในลำคอ นางยกมือขวาขึ้นอย่างเชื่องช้าปลายนิ้วขาวซีด เรียวยาวราวหยกสลัก เผยฝ่ามือที่แบออกในมือนั้น คือเข็มทองสองเล่ม สิ่งที่เขารู้จักดียิ่งกว่าผู้ใดในใต้หล้า ดวงตาดำสนิทของเขาฉายแววบางอย่างวูบไหว แต่ยังแสร้งยิ้มบางประหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว “เข็มทองรึ…หน้าตาก็แปลกดี” เสแสร้งหรือ? หลินเยว่ซินเพียงยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ทัน แต่หาได้เอ่ยวาจาเปิดโปงหรือกดดันใดๆ นางเพียงหยิบเข็มเล่มหนึ่งขึ้นมาช้าๆ หมุนปลายเรียวอย่างแผ่วเบาในระหว่างนิ้ว “งั้นหรือ… ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” เสียงของนางเยียบเย็นดุจหิมะตกกลางฤดูร้อน แฝงรอยประชดประชันที่คมกริบเกินกว่าจะถูกจับผิดได้ “ของบางอย่าง ต่อให้ภายนอกงดงามเพียงใด ก็อาจซ่อนพิษร้ายในทุกเสี้ยวของเนื้อแท้” กล่าวจบ นางก้าวขึ้นอีกก้าว ยืนประจันหน้ากับเขาในระยะประชิดใกล้เสียจนได้ยินแม้เสียงลมหายใจ หลินเยว่ซินมองเขานิ่งๆ ในใจกลับยกย่องอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ บุรุษผู้นี้… ไม่สิ เด็กหนุ่มผู้นี้ กลับมีจิตใจลึกซึ้งเกินวัย ราวกับเคยผ่านศึกหนักนับร้อยสนาม ชั้นเชิงของเขา… ไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนหนึ่งควรมี หากแต่ลึกล้ำประหนึ่งสืบทอดจากบรรพชน
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 76 คนที่ขัดใจ ก็ฆ่าปิดปาก คนที่พูดตรง ก็กำจัดให้สิ้น
บทที่ 76คิ้วเรียวของหลินอวี้เฉิงขมวดแน่นเล็กน้อย ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วค่อยๆ คลี่มันออกด้วยมืออันอ่อนโยน โอบคลุมร่างที่สั่นไหวของมารดาไว้แน่น แววตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงความเงียบงันที่อ่อนโยนปกคลุมอยู่รอบตัวทันใดนั้น เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”หลินเทียนหยู่ตวาดลั่น แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่แทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ความขุ่นเคืองในอกพลันพุ่งพล่านราวอยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้พินาศในขณะที่บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด เสียงหัวเราะเบาๆ พลันดังขึ้นหลินเยว่ซินก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ของหลินเทียนเฟิงด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก แม้จะเผชิญหน้ากับบิดาโดยตรง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับไม่เหลือบมองแม้แต่น้อยนางยกมือขึ้นช้าๆ ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้เล็บสีแดงที่แต้มไว้อย่างประณีต ท่าทางเหมือนไม่พอใจนัก แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากกลับแทงใจผู้เป็นบิดาเข้าอย่างจัง“ฝีมือของท่านพ่อ… พวกเราลูกๆ ล้วนได้ประจักษ์กับตาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงของหลินเยว่ซินเยียบเย็นดุจน้ำค้างยามเหมันต์ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ เงียบงันราวกับคมดาบกรีดลงกลางอ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 75 บทเรียนของอวี้หรง
บทที่ 75ขณะนั้นเอง ขุนนางวัยกลางคนผู้หนึ่งเบียดฝูงชนเข้ามา ชุดขุนนางของเขาเบียดเสียดกับแขนเสื้อผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจในมือมีห่อเอกสารถูกพับอย่างดี“ฮ่ะฮ่าๆ! มาแล้ว มาแล้ว ทุกท่านทั้งหลาย พวกท่านอยากรู้เรื่องนี้มากใช่หรือไม่ เช่นนั้น ดูสิ! ดูสิ่งนี้คืออะไร!”ผู้คนแย่งกันไปหยิบอ่าน พอเพียงกวาดตาไปไม่กี่บรรทัดก็พากันหัวเราะเสียงดังไม่หยุดทุกสายตา หันขวับไปยังชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม โดยไร้ซึ่งความเข้าใจใดๆสายตาเหล่านั้นเจือทั้งความเวทนา เสียดสี และความสะใจ…ปะปนกันจนยากแยกแยะหลินเทียนหยู่คิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณของแม่ทัพผู้ผ่านศึกนับไม่ถ้วนกำลังกระซิบบอกเขาว่า…ในเอกสารนั้น ต้องมีเรื่องอัปยศเกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอนเขาพุ่งมือไปคว้ากระดาษแผ่นหนึ่ง ดวงตาคมกริบไล่กวาดตัวอักษรทีละบรรทัด…“ภรรยาคนแรกของท่านกั๋วกงตระกูลหลิน คือแม่นางสกุลโหว หลินเทียนหยู่รักนางดั่งชีวิต แต่ไม่ได้ใส่ใจสกุลหลี่แม้เพียงน้อยหลี่อวี้หรงเฝ้าเรือนอย่างเดียวดาย อกอัดตันใจจนต้องระบายกับคนรับใช้ในจวนจากนั้น…ไม่นาน นางก็ตั้งครรภ์ และให้กำเนิดหลินอวี้ซิง…”ราวกับฟ้าผ่าลงตรงกล
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 74 ถูกใส่ร้าย โดยไม่ได้กระทำ
บทที่ 74 “ท่านแม่รอง…” เสียงของหลินเยว่ซินอ่อนลง พลางยกมือลูบหว่างคิ้วด้วยท่าทีปวดหัว “ขอเถิด…วันหนึ่งจะปล่อยให้ข้าอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้หรือ?” คำพูดที่ทั้งเฉื่อยชาและรำคาญนั้น เล่นเอาหลี่อวี้หรงถึงกับจุกอก พูดไม่ออกสักคำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ แทบจะสำลักโลหิตออกมา! นางผู้นี้…ยังจะกล้าแสร้งไม่รู้เรื่อง อยู่อีกหรือ! หลี่อวี้หรงกัดฟันแน่น พยายามข่มกลั้นโทสะที่แทบปะทุขึ้นมาท่วมอก นางจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวตรงหน้าอย่างโกรธเคือง “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะถามให้ชัด!” “เมื่อคืน…มีคนเห็นสาวใช้ของเจ้าลอบออกไปข้างนอก แล้วกลับมาช้ามาก! จากนั้น เช้าวันนี้ ใบปลิวก็ว่อนเมือง! เรื่องเมื่อคืนกับเรื่องฐานะบุตรสาวข้าก็ถูกพูดกันให้ทั่ว! เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแม้แต่น้อย!” หลินเยว่ซินยกมุมปากนิดๆ เอ่ยเสียงเนิบไม่ทุกข์ร้อน “เมื่อวาน…ท่านแม่รองเพิ่งกล่าวหาว่าข้าเป็นลูกนอกสมรสไม่ใช่หรือ? วันนี้…ก็รีบร้อนมาแต่เช้าเพื่อด่าข้าว่าปล่อยข่าวลือใส่พี่รอง ท่านไม่เหนื่อยบ้างหรือ หรือว่าหากวันใดไม่ได้หาเรื่องข้า ท่านจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเสียกระมัง” “เจ้า…!” “ท่านนี่สมกับเป็นมารด
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 72 ข่าวลือปลิวว่อนทั้งเมือง
บทที่ 72 ณ เรือนเยว่หยวน หลังจากเสี่ยวถิงจัดเตียงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว นางก็ลอบม้วนตัวกลับไปยังเรือนข้างอย่างเงียบงัน เพื่อพักผ่อน ในห้องที่เงียบมืดสนิท หลินเยว่ซินขยับนิ้วเพียงน้อยร่างของนาง ก็เลือนหายเข้าสู่มิติลับในพริบตา ภายในบ่อน้ำแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ไออุ่นลอยคลุ้งบางเบา ปกคลุมทั่วผืนอากาศ สตรีนางหนึ่งนั่งพิงแผ่นหินใหญ่ด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน ร่างเปลือยเปล่าแช่อยู่ในน้ำอย่างไม่ไยดี ริมฝีปากโค้งรอยยิ้มจางคล้ายเบื่อหน่าย มือหนึ่งของนาง ลูบไล้ไข่อสูรเบาๆ ไข่ใบนั้นมีขนาดใหญ่เกือบเท่าเด็กวัยห้าขวบ เนื้อไข่โปร่งแสงบางส่วน แผ่พลังหม่นลึกลับที่หมุนวนอยู่ภายในอย่างแผ่วพลิ้ว พลังนั้น…เหมือนมีชีวิตของตน “เจ้านี่…โตช้าชะมัด โตช้าจนข้าเริ่มรำคาญแล้วนะ” เสียงบ่นของนางเบาแผ่ว ทว่าแฝงด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม คล้ายตำหนิของเล่นไร้ประโยชน์ที่ยังไม่ยอมเผยบทบาทสำคัญ ดวงตาสีม่วงเฉียบคมเหลือบมองไข่ใบนั้น ประกายหยอกล้อผสานแววเยาะหยันฉายชัดในดวงตาคู่งามหมั่นไส้ปนเอ็นดู… น้ำและดินในมิติแห่งนี้…หาใช่สิ่งของธรรมดาที่พบเห็นในโลกภายนอกไม่แต่กลับอวลไปด้วยพลังแห่งฟ้าดินอันมิอาจลบล้างได้ง่ายแ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 71 ข้าออกจะน่ารัก จะไปทำเรื่องเลวได้อย่างไร~
บทที่ 71สายตาคมกริบดั่งคมของหนานกงเยี่ยนหลัว จับจ้องไปยังอ่างปลาทรงประหลาดใบหนึ่ง สิ่งเดียวที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศเรียบสงบภายในเรือนในน้ำนิ่งใสสะอาดเรียบเย็น…เศษหยกโลหิตนั้น ที่แตกละเอียดก่อนหน้านี้ กำลังค่อยๆรวมตัวกลับเป็นรูปลักษณะเดิมอย่างเชื่องช้า ทว่า ดูลี้ลับยิ่งนัก เขาขมวดคิ้วเบาๆ เบิกตากว้างอย่างอดใจไม่ไหว“นี่มัน… อะไรกันแน่?”เสียงหัวเราะแผ่วเบาๆดังขึ้นจากข้างกายหลินเยว่ซิน หญิงสาวผู้สงบนิ่งคล้ายไม่แยแสสิ่งใด มือขาวเรียวเอื้อมไปหยิบหยกโลหิตขึ้นจากอ่างน้ำ ก่อนกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ดูคล้ายเรื่องไร้สาระ“ก็แค่ หยกโลหิต อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จัก”นางพลิกหยกโลหิตไปมาในมือราวกับของเล่น แสงจากโคมไฟสาดกระทบผิวหยกจนสะท้อนประกายสีเลือดงดงาม กลับดูไร้รอยตำหนิ งดงามยิ่งกว่าก่อนจะแตกเสียอีก“ดูเหมือนว่า สายน้ำในมิติของข้า จะมีคุณวิเศษเกินคาด” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงรอยขบขัน ขณะมองชายหนุ่มที่เริ่มทำหน้าเคร่งเครียดเขารู้จักหยกโลหิต แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุด กลับไม่ใช่หยก เขายกมือชี้ไปยังอ่างปลาทรงประหลาดนั้นทันที “ข้าหมายถึง เจ้านั่นต่างหาก!”นางปรายตามองตามนิ้ว ก่อนจะหัวเราะ
あなたも気に入るかもしれません
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว203.3K ビューร้ายพ่ายกลายรัก
LiHong20.0K ビューหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง488.8K ビューหวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ
Tuk Kung38.2K ビューยากจะหวนคืน
จ้าวเฉียว / พลอยพันแสง852 ビューอนุตัวร้ายขอทำสวน
ประดับดิน5.2K ビューการเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ
โหย่วหยวนเชียนหลี่233 ビューท่านอ๋องพิการกับนางมารมาใช้กรรม
橙花3.5K ビュー
