บทที่ 32 คำสัญญา

ไศลาเดินเร็วมาถึงปากทางเข้า ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวปนน้อยใจสูงสุด ก่อนจะหยุดหันซ้ายหันขวา ใคร่กระทืบเท้าทีนึง เมื่อเพิ่งจะนึกออก ว่าแท้จริง..งอนไปก็ทำอะไรเขาไม่ได้

เพราะท้ายที่สุดคนที่เป็นเบี้ยล่างมันคือเธออยู่ดี

ใช่ นี่มันถิ่นเขา!

" ไศลา เดี๋ยวไศลา หยุดก่อน " 

เธอหันไปมอง น้ำเสียงที่เจือปนหอบแหบ ราวกับกำลังบอกว่าเขาเหนื่อย

เวเดนเดินเร็วตามเธอมาทันจนได้ หญิงสาวยิ่งขัดใจหนัก หันไปมองแว้บนึง จึงจะหันกลับมานิ่วหน้า ซ่อนน้ำตาไว้ ลับหลังที่เขานั้นไม่เห็น

" ฟังฉันอธิบายก่อน "

เธอสูดลมหายใจเขาปอดสุดลึก ก่อนจะพ่นมันออก ยอมจำนนต่อเหตุการณ์จนตรอกที่เธอเจอะเจอ

และยอมรับ วินาทีนี้ เธอเองก็สับสนเช่นเดียวกัน

สรุป..กับเขา ความรู้สึกของเธอคิดยังไงกันแน่

" ฉันอยากกลับบ้านค่ะ"

" ไม่ ไศลา มันไม่ใช่ตอนนี้"

" พาฉันกลับบ้านที.."

" ไม่ได้ ฟังฉันอธิบาย...."

" ฮึ้ก...จะอธิบายอะไรเล่า! ฉันไม่ได้อยากจะรู้อะไรทั้งนั้น! พวกคุณเห็นฉันเป็นตัวตลก.."

" เพราะไม่ได้เห็นเป็นตัวตลก เลยตามมาอธิบายนี่ไง โอเค๊?! "

" ....."

" ขอแค่เธอมีเวลา ได้โปรด...ฉันขออธิบาย"

ถกเถียงกันอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนน้ำเสียงใส่อารมณ์ของเขาจะทำเธอเงียบ ตัดสินใจโพล่งเสียงสั่น 

" งั้นก็รีบพูดมาสิ "

พลางหลับตาปี๋ เมื่อได้ยินชื่อนี้ พร้อมอยู่ดีๆ มีภาพหนึ่งลอยเข้ามา

" เรื่องทาน่า ..." 

" คุณคงรักเขามาก..."

" ....."

" ใช่ไหมคะ?! " 

เธอแทรก หมุนตัวกลับมาพร้อมน้ำตาอาบแก้ม คิดถี่ถ้วนดีแล้ว เผชิญหน้าดีที่สุด

เวเดนหลุบตาต่ำ ก้มหน้านิ่ง บ่งบอกถึงความหนักใจต่อคำตอบ ที่ต้องเลือกจะตอบแต่ความจริง นั่นคือการพยักหน้ารับ 

" อืม..." 

หญิงสาวเขาแทบทรุด

" นี่คุณ..."

" แต่นั่นมันเป็นแค่อดีต "

ก่อนจะข่มใจไว้ รอประโยคถัดไป หลังเห็นเขากำลังอ้าปากจะพูดต่อ

" อดีต? "

" ใช่ ทาน่าตายไปแล้ว..."

ตายไปแล้ว??

ไฉนยังฝังใจกันอยู่...

ไศลามีความคิดแบบนี้ผุดขึ้นในหัวสมอง ถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น แต่เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวนาทีเท่านั้น เธอยอมรับกับคำว่าใจหญิงที่ต้องการจะเป็นที่หนึ่ง อยู่ดีๆผุดขึ้นมากะทันหัน ราวกับเป็นปมซ่อนงำ หลังถูกสะกิด

ทว่า กลับเลือกที่จะนิ่งชะงันไว้ มองแค่หน้าหล่อเหลานั้น ด้วยแววตาที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

จนกระทั่งความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุม ไศลาถอนหายใจ เป็นฝ่ายเริ่มเอื้อนเอ่ย

" โอเค... " เสียงแผ่วเบา เสมือนเหนื่อยโพล่งขึ้น พลางเตรียมหมุนตัวเดินต่อ 

แต่แล้ว...

กลับถูกท่อนแขนใหญ่ยื้อเอาไว้ รวบร่างบางเข้าไปกอด หญิงสาวจะไม่ตกใจเลย ถ้าเขาไม่ยื่นปลายคางมาเกยหัวไหล่ด้วย

"...!!! "

กับความใกล้ชิด บวกน้ำหอมอ่อนๆในแบบผู้ชายโชยกระทบจมูก

" จะให้ฉันพิสูจน์ไหม ว่าคิดอะไรกับเธออยู่ เพราะว่า...ตอนนี้ความรู้สึกที่มีให้ ฉันเองก็สับสนเหมือนกัน"

 และกลืนน้ำลายลงคอสมทบ รู้สึกเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองนับแต่นั้น

" เธอจะว่ายังไง ถ้าฉันจะขอให้เธอเข้าใจ "

"....."

" กับสิ่งที่ฉันเป็น "

มิหนำซ้ำยังทำให้ใจสาวเจ้าไหวหวั่น เพราะประโยคเหล่านี้ ที่ถูกพ่นออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน น้ำเสียงนุ่มลื่นอ่อนโยนปนแหบ ทำใจเธอแทบละลายเลยทีเดียว 

ไศลาถึงกับไปไม่ถูก แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบให้อะไรค้างคา จึงจำต้องถาม 

" คุณโครทิส แท้จริงแล้ว..คุณเป็นคนเจ้าชู้ใช่ไหมคะ "

ที่ทำชายหนุ่มถึงกับเผลอคลายมือหลวม หญิงสาวหรี่มองเพียงหางตา ก่อนจะหลุบต่ำ เมื่อรับรู้ถึงสิ่งนั้นได้ ทว่าเลือกที่จะนิ่งไว้ เก็บความประหม่าของตัวเอง กลัวคำตอบของเขา

แต่อีกใจมันก็ดี หากสิ่งที่เขากำลังจะพูดนั้นเป็นความจริง 

" ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ถึงไม่เจ้าชู้ ก็น้อยคนที่จะผ่านผู้หญิงมาแค่คนเดียว เอ่อ...ฉันหมายถึง คนที่อยู่แวดวงเฮงซวยแบบฉัน .."

แต่แล้ว...

เธอกลับโพล่งแทรก อยู่ดีๆก็ไม่อยากฟังมันต่อ

" แล้วหยุดมันได้ไหมคะ? ...นับแต่นี้ "

" หืม..."

" ถ้าฉันขอให้ทำ "

พลางหมุนตัวกลับมา เธอแหงนหน้าขึ้น เพ่งมองเขา อย่างคนเอาจริง และจริงจัง

" นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะได้ หากคุณจะขอให้ฉันเข้าใจ "

เวเดนเงียบไปอึดใจหนึ่ง ท่ามกลางการลุ้นของไศลา ก่อนจะเริ่มคลี่ยิ้ม หลังได้คำตอบที่พึงพอใจ

" ได้สิ..." เขาพยักหน้า

หัวใจไศลาเต้นผิดจังหวะหลังได้ยินคำนั้น มันเป็นสิ่งตอบรับที่กระตุ้นความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับเธอเป็นอย่างดี ที่เป็นครั้งแรกของหญิงสาว และไม่ต้องเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ แต่หวังให้เป็นครั้งที่เนิ่นนานที่สุดก็พอ

เธอคลี่ยิ้มริมฝีปากรูปกระจับออก เผยฟันเรียงสวยขาวสะอาดให้เขาเห็น

เวเดนถึงกับมองตาไม่กระพริบ ราวกับตื่นตาตื่นใจ เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

เขาเคยเห็นรอยยิ้มจากผู้หญิงมามากมายก็จริง ทว่าแววตาแบบนี้...นาทีนี้ ตรงนี้ และที่นี่เป็นครั้งแรก

" คุณรับฉันปากแล้วนะ "

ไศลาย้ำ ช้อนตามอง รอคอยคำตอบ ก่อนจะเอนตัวเชื่องช้าไปโอบกอดเขา หลังเขาพยักหน้าให้

แก้มมนสวยแนบเบาๆตรงแผงอกแกร่ง บ่งบอกให้รู้ถึงมวลกล้ามเนื้อที่ผ่านการขยับถี่จนนับไม่ถ้วน จับเกาะกันเป็นก้อนให้ดูน่าสัมผัส ในขณะแขนเรียวเกาะรอบเอวสอบนั้น ทำร่างสูงเผลอยิ้มออกมา และไม่รีรอที่จะกอดเธอตอบเช่นเดียวกัน

พลางเอ่ยเสียงอบอุ่น

" อยู่กับฉันที่นี่นะ " 

"......"

" อยู่ด้วยกัน"

ซึ่งนั่น เขาจะไม่รู้เลยว่าประโยคนี้แหละ ทำไศลาหัวใจพองโต เธอหลับตาพริ้ม ไม่ได้พยักหน้ายินดีหรือตอบรับแต่อย่างใด ทว่ากลับเลือกที่กระชับวงแขนตัวเองมากยิ่งขึ้น ให้เขารับรู้แทน

จนกระทั่งทั้งคู่ค่อยๆผละออกห่าง ยิ่งทวีคูณความเขิน เมื่อชายหนุ่มจุมพิตหนักแน่นลงกลางหน้าผาก

ท่ามกลางการถูกลอบมองที่พวกเขายังไม่รู้ ว่าระยะความไกลประมาณสิบเมตร มีใครคนนึงยืนอยู่ 

คนๆนั้น กำมือเข้าหากันแน่นจนขึ้นสันปูด พร้อมนัยย์ตาเปี่ยมเลศนัย ไร้การคาดเดาออก

เขาไม่ได้แอบ หรือใช้พุ่มไม้ใดๆเป็นที่กำบัง ทว่า ยืนตระหง่านอยู่กลางลานให้เรกาโดและแมททริก ซึ่งยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองได้เห็น กันจะๆ และเริ่มจะตึงเครียดจริงจัง

" ฟู่วววว หนักสงครามเลือด ก็สงครามนี้นี่ล่ะ ที่น่ากลัว "

" หึ .."