เป็นห่วงและหวังดี

ปัทมาตื่นแต่เช้า แต่ยังสายกว่าย่าและแม่ แม่กำลังทำกับข้าวเสร็จแล้ว ที่บ้านนี้หกโมงเช้าย่าต้องใส่บาตรทุกวัน เมื่อก่อนพระท่านไม่ได้เดินมาทางนี้ แต่ท่านคงเห็นว่าย่าอายุเยอะแล้ว ต้องเดินออกไปใส่บาตรไกล เลยเลือกที่จะวนกลับมาหน้าบ้านย่า บ้านหลังอื่นๆ ที่ปลูกเรียงรายอยู่ใกล้ๆ กันพลอยได้ใส่บาตรด้วย ไม่ต้องเดินออกไปที่ปากซอย

“ไปลูกพร้อมหรือยังหนูปัท แม่พร วันนี้คนรอใส่บาตรเยอะจัง” ย่ากุลเดินนำหน้าลูกสะไภ้และหลานสาว ถึงจะอายุมากแล้ว แต่ย่ากุลก็ยังคงกระชับกระเฉง

“วันนี้มาใส่บาตรกันทุกเลยนะครับ สวัสดีครับย่ากุล ป้าพร น้องปัท” ราวี หนุ่มบ้านหัวมุม หนุ่มออฟฟิศ เขาอายุมากกว่าปัทมา 5 ปี ครอบครัวเขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่ชุมชนนี้เมื่อห้าปีที่แล้ว

ปัทมาไม่รู้จักเขาหรอกเพราะช่วงที่เขามา เธอเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ เพิ่งเคยเห็นเขาเมื่อกลับมาอยู่บ้านย่าช่วงปิดเทอม ย่าบอกว่าเขาทำงาน บริษัทฯหยุด เสาร์และอาทิตย์

ราวีชอบมาใส่บาตรพร้อมย่ากับแม่ ความจริงเขารอพระที่หน้าบ้านเขาก็ได้ แต่เลือกที่จะเดินเข้ามาในซอย เขาดูแปลกๆ

“ว่ายังไงราวี วันนี้หยุดเหรอ แม่กับพ่อไปไหนไม่เห็นมาใส่บาตรเลย”

“พ่อกับแม่ออกไปตลาดแต่เช้าครับย่ากุล ผมเลยอาสามาใส่บาตรแทน”

ราวีช่างคุยช่างเจรจา เขาชอบคุณกับย่า แต่ไม่ค่อยกล้าคุยกับเธอ เพราะเธอจะตีหน้านิ่งไว้ก่อน บางทีก็ขี้เกียจคุย ไม่ชอบผู้ชายลักษณะแบบเขา ช่างเจรจาเกินไป ดูก็รู้หรอกว่าเขาอยากพูดคุยด้วยเกินกว่าคนบ้านใกล้กัน โชคดีที่เขาทำงาน จะเจอกันเฉพาะวันหยุด วันนี้เธอลืมว่าเป็นวันหยุด เห็นคลิปเมื่อคืนแล้วทำให้อยากทำบุญใส่บาตร กรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวร

อยู่แบบนี้แถมเป็นแม่ค้า งานตัดเสื้อผ้าของเธอก็ถือว่าเป็นงานบริการ หญิงสาวต้องทำใจอยู่หลายเดือน ไม่ว่าจะยุคไหนคนสูงอายุบางคน ก็ใช้เวลาว่างไม่ค่อยเป็นประโยชน์ อย่างเช่นป้าแก้ว ใส่บาตรเสร็จแล้วก็นินทาชาวบ้านด้วยกัน หนำซ้ำร้ายไปกว่านั้น นินทาพระที่เพิ่งใส่บาตรไป แกพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่รู้ว่าแกอยากใส่บาตรทำบุญหรือว่าแกอยากหาเพื่อนคุย

“ย่ากุล ฉันได้ข่าวว่าจะย้ายร้านขนมมาเปิดที่บ้านเหรอ ทำไมย้ายล่ะขายไม่ดีเหรอ แล้วร้านที่ตลาดจะทำยังไง ให้เช่าหรือให้เซ้งจ๊ะ”

ย่ากำลังจะหันหลังเดินกลับบ้านต้องหันไปหาป้าแก้ว ไอ้จะเดินไปเฉยๆ มันก็จะน่าเกลียดเกิน ปัทมารู้ว่าย่าไม่ได้อยากพูดคุยกับป้าแก้วสักเท่าไหร่หรอก

“จ๊ะ แต่คงอีกหลายเดือน ต่อไปก็ไม่ต้องไปซื้อขนมที่ตลาดแล้วนะ มาซื้อที่บ้านได้เลย “

ป้าแก้วทำท่าว่าจะพูดต่อ แต่แม่จูงแขนย่าให้เดินเข้าบ้าน แม่เป็นคนพูดน้อยกับคนที่ไม่อยากคุยด้วย แต่จะชอบพูดกับลูกค้ามากกว่า เพราะได้ตังค์ แม่เคยบอกเธอ

“บ้านนี้เขาดีจริงๆ นะลูกสะไภ้เหมือนลูกตัวเอง บุญวาสนา ไม่เคยเห็นเขาทะเลาะกันเลย”

ทั้งสามคนเดินเข้าประตูบ้านแล้วยังไม่วายได้ยินเสียงของป้าแก้วพูดแจ้วๆ กับเพื่อนบ้าน ย่าถึงกับส่ายหัว แบบนี้เขาเรียกว่านินทาระยะเผาขนกันเลยทีเดียว เดาเอาว่ากลุ่มป้าๆ น้าๆ คงพูดเรื่องบ้านย่ากุลต่อ

“คนเรานี่หนา ไม่พูดไม่นินทาใครสักวัน คงจะอกแตกตาย” ย่ากุลบ่นหลังจากเข้าบ้านแล้ว

“เขาคงว่างค่ะแม่ แต่บางทีก็ดีนะคะเหมือนเป็นหอกระจายข่าว อะไรที่เราไม่รู้เราก็ได้รู้ บ้านไหนเป็นยังไงเรารู้หมด ข่าวสด” นางประภาพรพูดแล้วหัวเราะเบาๆ

“เอ้อ...หนูปัท เดี๋ยวแม่เยาวภาจะมาใช่ไหม ย่าจะได้แบ่งขนมไว้ให้กินกับกาแฟ”

“มาค่ะย่า น่าจะสายๆ นะคะ”

“งั้นเรากินข้าวกันดีกว่านะคะแม่ เดี๋ยวจะเลยเวลา”

“เอาเลยลูกกินก็กิน ย่าก็เริ่มหิวแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวบ่ายๆ ปัทไปเก็บเตยให้นะคะย่า เมื่อวานพลาดไปแล้ววันนี้ต้องเก็บให้ได้”

“แม่พรไปเป็นเพื่อนลูกนะ แม่เริ่มจะไม่ไว้ใจอะไรแล้ว ไปไหนมาไหนต้องมีสองคนนะลูก”

“ได้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูไปกับลูกเอง”

“นี่แม่พร แม่คิดว่าถ้าเรามาขายที่บ้าน แม่ว่าจะลดจำนวนขนมลงนะ ไม่อยากให้หนักเกินไป ไหนจะทำพวกเครื่องดื่มอีก เดี๋ยวจะไม่ทัน จะเหนื่อยกันด้วยนะซิ”

“แม่ค่ะ หนูไม่เป็นไรหรอกนะคะ ยิ่งได้ทำงานเยอะๆ ยิ่งดี เพราะว่าเราทำที่บ้าน ไม่ได้เคลื่อนย้ายไปไหน”

“หรือจะให้หนูปัทกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ ถ้าหนูปัทไม่อยู่ก็จะไม่มีใครเห็น”

“ย่าค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปัทอยู่ได้ เชื่อว่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรารู้เราก็ระวังตัวให้มากกว่าเดิมแค่นั้นเอง ย่าอย่าคิดมากนะคะ เดี๋ยวเราค่อยมาดูกันว่าจะป้องกันยังไง ทำร้านเสร็จเราขายขนมกันที่บ้าน แม่กับย่าก็อยู่ที่นี่ เราก็อยู่ด้วยกันสามคน ไม่น่ากลัวหรอกค่ะ”

“หนูปัทคิดแบบนั้นเหรอลูก แต่ย่าก็ยังห่วงอยู่ดี”

“ย่าคะ เดี๋ยวถ้ามีช่างมาทำร้าน ปัทว่าจะให้เขาสร้างกำแพงดีไหมคะ เพราะตอนนี้บ้านเราไม่มีกำแพง ใครจะเข้าใครจะออกได้ไหมดเลย แนวคลองหลังบ้านก็ต้องทำ ปัทว่าตรงนั้นอันตรายสุด เพราะเราไม่รู้เลยว่าใครจะโผล่จากน้ำขึ้นมาบ้าง อีกอย่างบ้านเราไม่ได้เลี้ยงหมาไว้เลยสักตัว”

“ดีๆ ลูกย่าก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะทำกำแพง สมัยปู่เขาอยู่ไม่มีใครกล้ามายุ่งวุ่นวายหรอก นี่เราอยู่กันแต่ผู้หญิง คนเลยไม่เกรง”

สองแม่ลูกเห็นด้วยกับคำพูดของย่ากุล แต่น่าจะไม่นานหรอกเดี๋ยวประภาษก็กลับมาอยู่บ้าน ยิ่งทำกำแพงล้อมรั้วเสร็จ ทุกคนคงจะสบายใจ

“โน้นแม่เยาวภามาแล้วมั้งลูก ไปดูหน่อยซิแม่ว่าใช่นะ แม่จำรถได้”

“ใช่ค่ะแม่ ปัทไปรับพี่เยาวภาก่อนนะคะ”

“สวัสดีค่ะพี่เยาวภา พี่โยธิน เรากำลังกินข้าวเช้าค่ะ มากินข้าวด้วยกันนะคะเชิญค่ะ”

“พี่ร้อนใจจังเลยน้องปัท นอนไม่ค่อยหลับเลย ตื่นเช้าอาบน้ำเสร็จก็ชวนโยธินมาที่นี่”

“ปัทต้องขอบคุณพี่เยาวภามากๆ เลยนะคะ อุตสาห์ถ่ายวีดีโอมาให้ดู เห็นหน้าชัดมากเลยค่ะ”

“ดีนะน้องปัท พี่กำลังจะกลับบ้านกันแล้วเชียว ได้ยินคำว่าร้านขนมไทยหลานสาวสวยนั่นแหละ เลยตัดสินใจนั่งต่อฟังพวกเขาคุยกัน”

ปัทมาพาสองพี่น้องเข้ามาภายในบ้าน เลยไปที่โต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ เมื่อวานพวกเขาสองพี่น้องก็นั่งกินข้าวเช้าและข้าวกลางวันทีนี่ วันนี้ก็มาแต่เช้าวันนี้ก็มาแต่เช้า และก็ได้กินข้าวเช้าอีก

สองพี่น้องทักทายย่ากุลและนางประภาพร ร่วมกินข้าวเช้าด้วยกันอีกมื้อ ย่ากุลมีขนมไทยอร่อยๆ ให้สองพี่น้องได้ชิม

“ย่าพอมีขนมที่จะขายพรุ่งนี้ไหมคะ พอดีว่าเราจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ เลยจะซื้อไปฝากท่าน"

“โอ้ย...มีถมเถลูก ไม่ต้องซื้อหรอก ย่าฝากไปให้ชิม พรุ่งนี้เช้าว่างไหมแวะมาไปรับที่ร้าน จะได้ของใหม่ๆ สดๆ”

“ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เช้าหนูไปรับที่ร้านดีกว่าค่ะ สายๆ จะไปหาพ่อกับแม่”

“แล้วพ่อกับแม่เป็นคนบ้านนี้เหรอลูก ย่ารู้จักไหม”

“หนูอยู่ร้านขายผ้าเมตรในตลาดไงคะย่า ลูกพ่อยุทธนา กับแม่บุหงา”

“อ้าวเหรอลูก ถ้าเห็นหน้าก็จะจำกันได้นะ สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อนรู้จักกันไปหมด”

“พ่อกับแม่น่าจะรู้จักนะคะ ถ้าบอกว่าเป็นบ้านของครูคราม ที่มีลูกชายเป็นหมอ”

“รู้จักกันไว้ดีแล้วลูก มีอะไรก็ได้พึ่งพาอาศัยกัน”

หลังจากกินข้าวอิ่ม ทุกคนย้ายมานั่งที่ห้องรับแขก ย่ากุลสอบถามเรื่องแบบบ้านกับโยธิน

“คือแบบนี้นะครับทุกคน เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟัง ผมส่งแบบให้ปัทมาเลือกเป็นบางส่วน แต่พอมาเห็นพื้นที่จริง ประกอบกับเรื่องที่เราเจอเมื่อคืน ผมเลยเขียนแบบร้านขึ้นมาใหม่ แบบคาเฟ่ และแบบห้องตัดเสื้อ ห้องทำงานของปัทมา และผมสังเกตดูแล้ว ซอยนี้ไม่มีตู้แดงของตำรวจเลย ค่อนข้างอันตรายนะครับ สมัยก่อนอาจไม่มีอะไร เพราะคนยังไม่เยอะ แต่สมัยนี้ยังไงก็ต้องระวัง”

“น้าเห็นด้วยกับโยธินนะ คนสมัยนี้น่ากลัว “

“ครับคุณน้า ผมเลยมีแบบมาให้ทุกคนดูครับ แต่คร่าวๆ ก่อนนะครับ ยังไม่เสร็จดี ถ้าหากจะลดหรือเพิ่มบางอย่างผมจะได้เติมให้ ผมเสนอให้ทำรั้วบ้านดีกว่านะครับ ท้ายสวนผมมองว่าไม่ค่อยปลอดภัยเลย”

โยธินส่งแบบให้ทุกคนดู เขาคอยอธิบายรายละเอียดต่างๆ ที่ย่ากุลกับนางประภาพร และปัทมาถามเรื่อยๆ ทุกคนพอใจกับแบบที่เขาเขียนขึ้นมาใหม่ โดยเฉพาะย่ากุลดูจะพอใจมาก

“เอาล่ะๆ ย่าชอบทั้งหมดเลย หรือแม่พรกับหนูปัทว่ายังไงลูก จะให้ลดหรือเพิ่มตรงไหนไหม”

“หนูไม่มีปัญหาค่ะแม่ ถูกใจตรงบ้านหนูปัท ห้องทำงานมิดชิดมากกว่าเดิม มีรั้ว แต่แม่อยากให้เพิ่มเหล็กดัดที่บ้านหนูปัทอีกหน่อยนะ ทั้งประตูและหน้าต่างเลย”

“ได้ครับไม่มีปัญหา ผมคิดอยู่เหมือนกันว่าอันตรายเกินไป บ้านไม่มีเหล็กดัดแถมปัทมายังทำงานดึกๆ”

“ปัทไม่มีปัญหาค่ะ แบบถูกใจมาก แต่ขอเน้นเรื่องกระเบื้องภายในร้าน อยากให้คนสูงอายุเดินแบบไม่ลื่นง่าย เอาที่ย่ากับแม่เดินไปเดินมาใช้ชีวิตแบบไม่ต้องระวัง”

“มีอีกอย่างนะคะย่า แม่ ตรงที่เราจะทำเป็นลานจอดรถ ปัทจะขอจัดสวนไม้ดอกเล็กๆ ได้ไหมคะ ใจจริงแล้วไม่อยากให้เทปูนมากเกินไปค่ะ แต่ถ้าจะปูหญ้า เราก็จะไม่ค่อยมีเวลาไปดูแล”

“เดี๋ยวพี่วาดแบบให้ดูแบบคร่าวๆ ดีกว่า ถ้าจะปลูกไม้ประดับก็เลือกแบบที่ไม่ต้องดูแลมาก เอาแบบที่ทนฝนทนแดด”

“ก็ดีนะคะน้องปัท เดี๋ยวนี้ไม้ประดับแบบทนแล้งมีเยอะแยะ”

“ตกลงว่าแบบทุกอย่าง ผมขอเวลาอีกสักสองสามวันนะครับ เสร็จแล้วจะเอามาให้ดูก่อนที่จะเริ่มลงมือก่อสร้างจริง”

“เราขอบใจหนูเยาวภา กับโยธินมากนะลูก ที่มาส่งข่าว ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ได้สนใจอะไร”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะย่า ถึงจะเพิ่งรู้จักน้องปัท แต่หนูก็เอ็นดูน้องนะคะ มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันค่ะ”

สองพี่น้องใช้เวลาอยู่ที่บ้านย่ากุล กินข้าวกลางวันอีกมื้อตามคำชวนของย่า และขอตัวกลับไปเกือบบ่ายโมงกว่า ปัทมาต้องรีบไปตัดเตยในสวน พอรู้ว่ามีคนจ้องและมีคนพูดถึงตัวเอง แม้จะเป็นการชมเชย แต่หญิงสาวก็รู้สึกไม่ดี สวนของย่าถึงแม้ว่าจะไม่เคยมีใครบุกรุกเข้ามา เมื่อก่อนเธอไม่เคยนึกกลัว แต่ตอนนี้เริ่มที่จะระแวงขึ้นมาบ้างแล้ว คนสมัยก่อนไม่ค่อยล้อมรั้ว โดยเฉพาะบ้านปู่ที่เป็นคนบ้านนี้และยิ่งเป็นครู ชาวบ้านก็ให้ความเคารพ เกรงใจ แต่ปัจจุบันมีผู้คนมากมายเข้ามาอาศัยอยู่ ยิ่งต้องระวังตัวเองให้มาก บางคนรู้หน้าแต่ไม่รู้ใจเลย