ตอนที่ 5 ชอบผมขนาดนั้นเลยเหรอ

วาโยรีบขับรถยนต์สีขาวของตัวเองออกจากคอนโดของตัวเองไปหาพี่สินแต่เช้า ตามที่เขาบอกไว้ ทั้งที่วันนี้มันเป็นอาทิตย์แท้ๆ เธอควรจะนอนตื่นสายๆ ให้สบายใจตามที่ตั้งใจไว้

แต่ก็ต้องออกมาทำงานแต่เช้าให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง โชคดีหน่อยที่เจ้าของห้องที่เธอจะไปทำความสะอาดนั้นไม่อยู่ เลยทำให้เธอไม่ต้องเกร็งมากนัก เธอหยิบผ้ากันเปื้อน พร้อมกับหมวกแก๊ปของบริษัททำความสะอาดของสินมาสวมใส่ เธอจัดระเบียบผมพร้อมกับหันโลโก้ของหมวกที่ปักคำว่า สินสะอาดไ ว้ข้างหน้าและหยิบถังไม้ถูพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดลงมาจากรถยนต์อย่างคล่องแคล่ว

สักพักก็มีพนักงานผู้หญิงที่ดูแลคอนโดวิ่งมาหาเธอทันทีเมื่อเธอเดินเข้าไปด้านในห้องโถงของตึกชั้นล่าง เธอบอกจุดประสงค์ว่ามาทำความสะอาดห้องที่อยู่ชั้นสิบสอง พร้อมกับยื่นคีย์การ์ดให้เธอดู พนักงานดูแลพยักหน้ารับรู้และพาเธอไปยังห้องนั้นทันที

“ต้องขออนุญาตคุณนะคะ พอดีเจ้าของห้องไม่ให้พนักงานทำความสะอาดพกโทรศัพท์เข้ามาภายในห้องนี้นะค่ะ เราจึงขอเก็บโทรศัพท์ของคุณไว้ก่อนไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกหรือเปล่าคะ” หญิงวัยสามสิบปลายๆ เอ่ยด้วยท่าทางนอบน้อม

“ทำไมล่ะคะ พี่สินไม่เห็นบอกเลยว่าไม่ให้ใช้ แล้วในห้องนี้มีอะไรเหรอคะเดี๋ยวหนูขอโทรถามพี่สินก่อนนะ” วาโยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรออก

“พี่สิน เพื่อนพี่เขาไม่ให้คนทำความสะอาดเอาโทรศัพท์เข้ามาในห้องเหรอ พี่ผู้หญิงที่ดูแลที่นี่บอก”

“เอ่อ ใช่ พี่ลืมบอก สงสัยมันกลัวจะมาถ่ายรูปห้องมันล่ะมั้ง”

“ใครจะไปอยากถ่าย ทำตัวลึกลับพวกฆ่าตัดตอนหรือเปล่าไม่รู้มาให้หนูทำอะไรเนี่ย” เธอเดินออกมาให้พ้นจากพนักงานหญิงที่พาเธอขึ้นมาเพราะกลัวว่าเธอจะได้ยินในสิ่งที่ที่คุยกับพี่ชาย

“ฮ่าๆ ไอ่โยบ้า ฆ่าตัดตอนอะไร พูดไปเรื่อย ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้ก่อนนะพี่นอนก่อน”

“หน็อย พี่บ้า…นอนงั้นเหรอ” เธอกดวางสายอย่างหงุดหงิดแล้วส่งโทรศัพท์ให้พนักงานหญิงที่รออยู่อย่างว่าง่ายเพราะหญิงสาวเองก็ไม่อยากมีปัญหา ทุกคนล้วนมีหน้าที่กันทั้งนั้นซึ่งเธอเองก็เข้าใจดี

“ถ้าใครโทรเข้ามา หรือแม้แต่ข้อความเข้าฉันจะเอามาให้คุณในทันทีนะคะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือค่ะ” พนักงานหญิงพูดจบก็เดินออกไป

วาโยเดินเข้าไปวางอุปกรณ์พร้อมกับสำรวจภายในห้อง ห้องใหญ่หรูหรามาก ไม่แปลกใจทำไมเจ้าของห้องถึงหวงห้องของตัวเองนัก เธอเดินชื่นชมภายในและเริ่มทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดถู ตามที่ทำได้และระมัดระวังไม่ให้ข้าวของหรือแจกันใบสวยที่วางอยู่มุมห้องนั้นแตก

ห้องสะอาดขนาดนี้จะให้เธอทำความสะอาดอะไรล่ะ เธอจึงเดินไปเช็ดเครื่องวิ่งและอุปกรณ์ออกกำลังกาย ประมาณสามถึงสี่อย่าง คนเป็นเจ้าของห้องคงจะรักสุขภาพไม่เบาเลยสินะ เธอเดินเข้าไปยังห้องน้ำและจัดการทำความสะอาดอย่างดี รวมถึงอ่างอาบน้ำที่มีหยดน้ำเปียกหมาดๆ สงสัยเขาคงจะเพิ่งออกไปทำงานที่ต่างจังหวัดสินะก่อนที่เธอจะมาถึงที่นี่

จนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง เธอเดินออกมานั่งพักตรงโซฟาแล้วเอามือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า

“ อ่อ” ทั้งที่เพิ่งผ่านไปชั่วโมงกว่าเธอก็ลืมแล้วว่าโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัวเอง

“คิดถึงพี่ต้าจัง ทำอะไรอยู่นะ” เธอยิ้มอย่างลืมตัวเวลาที่นึกถึงอิโมจิรูปหัวใจที่เขาส่งมาให้ในแชตของเธอเมื่อคืน เมื่อเธอคิดแบบนั้นก็มีเรี่ยวแรงทำความสะอาดขึ้นมาทันทีแล้วอีกอย่างเธอจะได้รีบกลับไปพักเร็วๆ ด้วย

ในขณะที่หญิงสาวกำลังขะมักเขม้นกับการทำความสะอาดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงคนกดรหัสประตู อยู่ด้านนอก ติ๊ดๆ ประตูถูกเปิดออก

ร่างสูงใหญ่ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินลากกระเป๋าเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวหันไปตามเสียงลากกระเป๋าที่เดินเข้ามา

“พี่…ต้า…” วาโยเรียกชื่อของเขาอย่างตกตะลึง ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองเธอแล้วสำรวจผ้ากันเปื้อนและหมวกที่เธอสวมใส่ ก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“นี่ห้องพี่ต้าเหรอคะ พอดีพี่สินให้หนูมาทำความสะอาดค่ะ” เขาฟังแล้วพยักหน้ารับรู้

“เป็นน้องไอ่สินมันเหรอ หรือเป็นแฟน” เขาเลิกคิ้วถาม

“น้องค่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เห็นพี่สินบอกว่าเจ้าของห้องไปทำงานต่างจังหวัด ทำไมกลับมาเร็วจังคะ”

“ก็กะว่าจะไปเที่ยวรอสักวันนึงก่อนทำงาน แต่ผู้จัดการบอกว่าให้ไปพร้อมกับทีมงาน ก็เลยลากกระเป๋ากลับมานี่แหละ” เขาเดินไปหยิบขวดน้ำดื่มในตู้เย็นพร้อมกับส่งให้เธอ

“กินน้ำก่อน น่าจะร้อนนะผมว่า หน้าคุณแดงเชียว” เขาหัวเราะในลำคอเหมือนเคย

“พี่หัวเราะหนูเหรอคะ” เธอรับน้ำมาแล้วถือไว้

“หัวเราะอะไร ผมแค่ไอ” คนบ้า ดูก็รู้ว่าหัวเราะกันอยู่แท้ๆ

“ก็อากาศมันร้อนด้วยนี่คะ ก็เลยหน้าแดง” หญิงสาวร่างบางเปิดขวดน้ำขึ้นดื่มจนเกือบจะหมดขวด โดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าชายหนุ่มกำลังยืนจ้องมองเธอดื่มน้ำอยู่

“หิวน้ำ ทำไมไม่เอาน้ำในตู้มาดื่มล่ะ ผมไม่ว่าหรอก” เขาหยิบรีโมทแอร์ขึ้นมาเปิด พร้อมกับนั่งลงตรงโซฟา ข้างที่เธอยืนอยู่

“ใครจะกล้าล่ะคะ หนูระวังแทบตายกลัวจะโดนข้าวของในห้องพี่ต้าพังจะแย่อยู่แล้ว”

“แบบนี่ก็ไม่ใช่มืออาชีพสิ ผมจะรีวิวให้ดาวไอ่สินกี่ดวงดีนะ”

“โธ่พี่ หนูทำความสะอาดอย่างดี พี่ดูได้ค่ะถ้าพี่ให้หนึ่งดาว พี่สินต้องบีบคอหนูตายแน่ๆ” เธอรีบเดินมาใกล้เขา จนต้ายืนเต็มความสูงแล้วก้มหน้ามองเธอที่สูงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น

“พี่ต้าจะทำอะไรคะ” เธอพยายามจะถอยหลัง แต่เขาก็เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วจ้องมองเธอ

“ชอบผมขนาดนี้เลยเหรอ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แววตายังซ่อนความขบขันไว้ แล้วเขาจึงเดินกลับไปนั่งที่โซฟาที่เดิมต่อ

“ก็…ชอบ…อยู่ค่ะ เหมือนแฟนคลับทั่วๆ ไป” เธอตอบคนตัวใหญ่ไปแบบนั้น เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่รู้หรอก ว่าแอคเคาท์ที่ชื่อ มายต้า ที่เขาติดตามอยู่เป็นเธอเอง

“หนูทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะ ขอกลับเลยแล้วกันนะคะ” เธอยกถังไม้ถูแล้วเดินออกมาจากห้อง พลางคิด จริงๆ เขาหล่อแค่อย่างเดียวสินะนิสัยก็งั้นๆ

“แต่เห็นว่าหล่อหรอกนะ ก็เลยให้อภัย” เธอเดินบ่นลอยๆ ไป แล้วไปขอโทรศัพท์คืนจากพี่ผู้หญิง

เมื่อเธอเดินไปถึงรถยนต์ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมผ้าและขวดน้ำยาไว้ในห้องน้ำ จึงรีบขึ้นกลับไปเอาเพราะไม่งั้นพี่สินจะถูกรีวิวเหลือดาวครึ่งดวงแน่ๆ ทำไมเธอถึงขี้ลืมขนาดนี้

เธอเคาะประตูห้องของเขา สักครู่เขาก็เปิดประตูให้

“หนูลืมผ้ากับน้ำยาไว้ในห้องน้ำค่ะ ขอเข้าไปหน่อยนะคะ” เขาทำท่าผายมือเชิญให้เข้าไปโดยที่ไม่พูดอะไร

ติ๊งๆ เสียงแจ้งเตือนข้อความอินสตาแกรมของเธอดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเขาที่ส่งข้อความตอบเธอมา เป็นอิโมจิรูปหัวใจเหมือนเดิม เขาจ้องมองเธอสลับกับดูโทรศัพท์ในมือของตัวเอง

“เออ ยัยเพลงฉันรู้แล้วกำลังไป ส่งข้อความมาเร่งอยู่ได้ แค่นี้นะ”เธอแกล้งคุยโทรศัพท์ทิพย์กลบเกลื่อนไม่ให้เขาสงสัยว่าเป็นเธอที่เป็นแฟนคลับ ส่งข้อความไปบอกรักเขาทุกวันเลยตีเนียนแกล้งคุยไปแบบนั้น เขาไม่มีทางรู้แน่นอน

*แจ้งรี้ดค่ะ นิยายเรื่องหลงกลรักไอดอลจอมวายร้าย มี39ตอนค่ะ ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ