Ep.14 มีน้อง (3) จบตอน

ผมเดินเข้าไปที่หลังตึกวิทยาลัยช่างที่เป็นอริกัน เห็นไอ้พันนั่งดูดบุหรี่อยู่กับเพื่อนวิทยาลัยนี้อยู่ไม่ไกล

มือผมกำหมัดแน่น สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อให้รู้ตัวว่าผมกำลังทำอะไร

ไอ้พันมันสังเกตเห็นผมก่อนตอนที่ผมเหยียบใบไม้แห้งเสียงดัง มันที่นั่งยองๆ อยู่ลุกขึ้นยืนแล้วล้วงกระเป๋าสบตาผม ในขณะที่ผมเองก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน

“มึงมาที่นี่ทำไมวะ” มันถามผมขึ้นมา ใจผมนึกถึงชูใจแล้วก็คลายหมัดออก สบตากับมันอย่างเงียบงัน “เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว มึงคงไม่มีธุระอะไรกับกู”

“...”

“อีกอย่าง ช่วงนี้กูก็ไม่ได้ไปยุ่งกับเมียมึงแล้ว...”

“แล้วถ้ากูอยากให้มึงกลับมายุ่งกับชูใจอีก มึงจะว่าไง?” ผมแทรกมันขึ้นมา ไอ้พันชะงักไป มันมีสีหน้าไม่เชื่อ

“พูดบ้าอะไร”

“กูยุ่งกับชูใจไม่ได้แล้วตอนนี้” ผมจ้องตามัน ก่อนที่จะแค่นยิ้ม “กูทำชูใจท้อง แล้วพ่อแม่ชูใจไม่คิดยอมรับกู”

“...!”

“ถ้าเป็นมึง เขาอาจจะยอมรับ อีกอย่างชูใจก็เคยชอบมึง”

ไอ้พันเบิกตากว้างเมื่อผมสารภาพออกมาว่าผมทำชูใจท้อง มันเซไปนิดหน่อย แต่เพื่อนมันคว้าแขนไว้ ผมเข้าใจดี เอาจริงๆ มันก็รักชูใจไม่ต่างกับผม ผมมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาด ถ้าไม่ใช่ผม มันคงเป็นใครก็ได้

“ชูใจท้อง...?” มันทวนคำขึ้นมา ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่จะถูกกระชากคอเสื้อเข้ามาตรงหน้าด้วยฝีมือของไอ้พันที่ฟิวส์ขาด “มึงแม่ง! ทำผู้หญิงท้องแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ!”

“ต่อยกูดิ” ผมโพล่งขึ้นมาทันทีอย่างยอมแพ้ มันชะงักไป “ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่ทำไปมันเรียกว่าเหี้ยไร”

“...”

“กูก็เจ็บไม่ต่างกัน แต่ให้ทำไงวะ พอกูไปยอมรับว่าทำชูใจท้อง เขาก็หาผู้ชายใหม่ให้ชูใจแต่งงานทันที!” ผมแค่นหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง “กูไม่มีทางเลือก มันจะเป็นมึงก็ได้ เพราะมึงเป็นเพื่อนของกู”

“...”

“แต่กูไม่อยากยกชูใจให้ไอ้โชน” ผมพูดแล้วน้ำตาคลอขึ้นมาที่หน่วยตาอย่างสุดจะอดกลั้น “... ไม่อยากยกให้แม่งจริงๆ”

“...”

“ขอร้องมึงเลยว่ะไอ้พัน” ผมยกมือขึ้นไหว้มันในแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ไอ้พันเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนอย่างไอ้เหี้ยโหนจะยอมไหว้ใครก่อนจริงๆ ที่ผ่านมาผมไม่เคยยอมใคร แต่เรื่องนี้ ผมว่าผมมันไม่ดีพอสำหรับเธอ

พลั่ก!!

“ไอ้เวร!!” มันผลักผมจนเซไปข้างหลัง ไอ้พันต่อยหน้าผมสุดแรงไปหมัดนึง พวกเพื่อนของมันไม่คิดจะยุ่งกับเราเพราะแม่งเป็นเรื่องของมันกับผมแค่สองคน “มึงทำไมขี้ขลาดขนาดนี้วะ!!”

“...”

“ถ้าเกิดว่ามึงทำเขาท้อง นั่นก็แปลว่าเขารักมึง รักมึง! เข้าใจมั้ยไอ้โง่!”

“...”

“กับกู ชูใจไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำตั้งแต่ที่คบกับมึง” มันตรงมากระชากคอเสื้อผมที่ปาดเลือดที่ข้างมุมปากออก “ถ้าเกิดว่าสุดท้ายกูจะต้องมาเห็นมึงเป็นแบบนี้ กูจะไม่ยอมถอยจากชูใจให้มึงตั้งแต่แรกเลยว่ะ!”

“แล้วคนอย่างกูมันจะทำอะไรได้?” ผมเงยหน้าขึ้นไปจ้องตามันเขม็ง คว้าข้อมือมันที่ทึ้งคอเสื้อช็อปเด็กช่างของผมไว้แน่น “พ่อแม่ชูใจไม่คิดจะให้เธอคบกับกู แม้แต่คำว่าเพื่อนยังไม่ให้กูมีสิทธิ์ ที่ผ่านมาที่ชูใจคุยกับกู นั่นก็แค่ลับหลังพ่อแม่”

“...”

“ที่เราคบกันก็เพราะเธอก็แอบพ่อแม่เหมือนกัน”

“...”

“บางทีชูใจอาจจะเหมาะกับคนที่เธอไม่ต้องแอบคบลับหลังพ่อแม่เหมือนอย่างกูก็ได้”

“ไอ้โหน” มันเน้นย้ำชื่อผมอย่างหนักแน่น ก่อนที่จะผลักไหล่ผมออกห่าง “มึงไม่เคยเป็นแบบนี้”

“...”

“เพื่อนของกูไม่ใช่คนขี้ขลาดแบบนี้” ผมนิ่งไปเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากมัน คำว่า ‘เพื่อน’ “คนที่ทำให้กูถอยให้ทั้งที่ชอบชูใจมากเหมือนกันเพราะมันมุ่งมั่นรักชูใจจนแทบบ้า นั่นคือมึงไม่ใช่เหรอวะ”

“...”

“คนที่สู้ทุกอย่าง ต่อยไอ้หมอโอห์มแฟนคนแรกของเธอตอนที่มันจะข่มขืนเธอนั่นมันใครวะ มึงทำขนาดนั้นไปเพื่อเหี้ยอะไร ถ้าไม่ใช่เพื่อได้หัวใจของชูใจ?”

“...”

“ถ้าสุดท้ายมึงได้ใจเธอมาแล้ว จนเธอไว้ใจมีอะไรกับมึงจนท้อง แล้วมึงมาขี้ขลาดตาขาวทิ้งชูใจกับลูกไปแบบนี้ กูว่า... มันไม่ใช่มึงเลยว่ะ”

ผมนั่งโทรคุยกับใครบางคนอยู่บนหลังเบาะมอเตอร์ไซค์ลูกรัก

“ถ้าสุดท้ายมึงได้ใจเธอมาแล้ว จนเธอไว้ใจมีอะไรกับมึงจนท้อง แล้วมึงมาขี้ขลาดตาขาวทิ้งชูใจกับลูกไปแบบนี้ กูว่า... มันไม่ใช่มึงเลยว่ะ”

คำพูดของไอ้พันทำให้ผมได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง บางทีผมก็กลัวมากไป จนเผลอทำร้ายความรู้สึกของเมียและลูก บางทีผมอาจจะฝังใจที่เคยโดนพ่อแม่เธอเหยียดหยามผมขนาดนั้น จนเผลอคิดไปว่าผมมันไม่ดีพออย่างที่ใครๆ คิด

แต่สุดท้าย...

คนที่เป็นพ่อของลูกชูใจก็คือผมไม่ใช่เหรอวะ?

ถ้าผมยอมยกเธอให้ไอ้พัน นั่นมันก็จะไม่ใช่ตัวผมอีกต่อไป

ติ๊ด

[โทรมามีธุระอะไรกับกู ไอ้โหน?]

เสียงของปลายสายที่กดรับยังเถื่อนเหมือนเคย ผมเงยหน้าขึ้นมองตึกข้างหน้าที่ตัวเองเพิ่งขับมาถึงเมื่อไม่นาน มองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้ตีสี่ครึ่ง

ก็แค่รีบไปหน่อย

“พ่อมาที่หอพักชูใจหน่อยดิ แล้วผมจะบอกว่าต้องทำไรต่อ” ผมพูดขึ้นมากับปลายสาย พร้อมกับฉีกยิ้มร้าย “ช่วยผมหน่อย”

รีบมาหาเธอ

[จบพาร์ท : โหน]